Hatred เกมรัก เกมแค้น
เขียนโดย 
PPROUND
วันที่ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.48 น.
แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน พ.ศ. 2558 14.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
11) วันที่ฉันรักเธอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Chapter 11
บ้านนีระสิงห์
“เล่ามาให้พี่ฟังให้หมดนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
เสียงของโทโมะดังขึ้นเมื่อเข้ามาในบ้าน เขาโว้ยวายไม่หยุดเมื่อเห็นสภาพน้องสาวกลับมาแบบนี้
“มันไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่โมะ”
“แม่ครับ เรื่องนี้ผมไม่ยอมนะครับไอ้ป๊อปมันทำเกินไป”
ชายหนุ่มหันไปหาคนเป็นแม่
“ใจเย็นๆ สิโทโมะ น้องพึ่งจะกลับมาแม่ว่าให้น้องไปพักผ่อนก่อนดีมั้ย”
“แต่แม่ครับ”
“ตาโมะ”
คนเป็นแม่พูดแกมดุ
“ก็ได้ครับ”
“ขึ้นไปพักนะลูก เดี๋ยวแม่พาไป”
“ค่ะแม่”
คุณหญิงดลภาประคองลูกสาวขึ้นไปพักบนห้อง ยิ่งนางเห็นสภาพลูกสาวตัวเองนางก็อดสงสารไม่ได้ หัวอกเป็นคนแม่เห็นลูกสาวตัวเองเจ็บตัวหนักกลับมาแบบนี้ ตามเนื้อตามตัวมีแต่รอยช้ำ ไหนยังจะตัวอุ่นๆ จากพิษไข้อีก
“ฟางนอนพักนะลูก จะได้หายไวๆ”
คนเป็นแม่พูดขึ้นพลางห่มผ้าให้ลูกสาว
“แม่ค่ะ”
“ว่าไงลูก”
“แม่ว่าฟางควรปล่อยพี่เขาไปมั้ยค่ะ”
“ทำไมละลูก”
“ฟางเหนื่อยเหลือเกินค่ะแม่ พี่ป๊อปไม่เคยรักฟางเลย”
“ทำไมหนูถึงคิดว่าพี่เขาไม่รักหนูละ”
“พี่เขารักแต่แม่พิมประภา”
“ฟางฟังแม่นะลูก ถ้าหนูคิดว่าหนูอยากปล่อยพี่เขาแม่ก็จะไม่ห้าม แต่แม่อยากให้หนูคิดให้ดีๆ นะลูก ถามตัวเองให้ดี”
“ค่ะแม่”
“พักผ่อนนะ เดี๋ยวแม่ทำข้าวต้มขึ้นมาให้”
บ้านจิระคุณ
“ฟาง ฟางครับ”
เสียงของร่างสูงเรียกหาคนเป็นภรรยาเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน แต่ก็ไม่มีวี่แววของร่างบาง
“หรือว่าจะนอนอยู่บนห้อง”
ป๊อปปี้รีบวิ่งขึ้นบันไดไปบนห้องนอน มือหนาบิดลูกบิดประตูออกแต่ก็ไม่เจอร่างบางของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา
“หายไปไหนของเขา”
ป๊อปปี้รีบกดโทรศัพท์หาฟางอย่างร้อนรน กลัวเหลือเกิน กลัวว่าคนตัวเล็กจะหนีเขาไปอีก
“ฮัลโหลฟาง ฟางอยู่ไหน”
ป๊อปปี้รีบพูดทันทีเมื่อปลายทางรับสาย
“น้องสาวฉันไม่อยากเจอแกอีกแล้วไอ้ป๊อป!”
“ไอ้โมะ ฟางอยู่ไหน”
“ถามทำไมอยากได้ตัวยัยฟางคืนหรือไง”
“เออ! เมียฉันอยู่ที่ไหน”
“ยัยฟางไม่ได้เป็นเมียแกแล้วไอ้ป๊อป ยัยฟางจะหย่ากับแก!”
“!!!!”
บ้านนีระสิงห์
“ฟาง! ฟางอยู่นี้ใช่มั้ยลงมาหาฉันเดี๋ยวนี้นะฟาง”
“อย่ามาโว้ยวายในบ้านฉันไอ้ป๊อป”
“ยัยฟางอยู่บนห้องใช่มั้ย ฉันจะไปหาฟาง”
“หยุด! นี้มันบ้านฉันแกไม่มีสิทธิทำอะไรตามใจตัวเอง”
“เสียงดังโว้ยวายอะไรกันตาโมะ อ้าวป๊อป”
“หวัดดีครับคุณแม่”
ชายหนุ่มยกมือไหว้คนที่มาใหม่อย่างเคารพ
“จ๊ะ มาหาน้องหรอลูก”
“ครับ น้องอยู่ที่นี้ใช่มั้ยครับ”
“จ๊ะ ยัยหนูนอนอยู่ข้างบน”
“ป๊อปขอขึ้นไปหาน้องได้มั้ยครับ”
“ไม่ได้!!”
โทโมะรีบค้าน
“ขึ้นไปสิจ๊ะ”
“แม่ครับ”
“ตาโมะ ป๊อปเขาเป็นสามีน้องนะจะไปห้ามเขาได้ไง”
“แต่มันทำร้ายน้องนะครับ”
“ป๊อปขึ้นไปหาน้องเถอะลูก เดี๋ยวแม่คุยกับเจ้าโมะเอง”
“ครับแม่ ป๊อปขอโทษนะครับที่ทำกับน้องรุนแรง”
“จ๊ะแม่เข้าใจ”
ป๊อปปี้หยุดอยู่หน้าห้องของฟาง ก่อนจะค่อยๆ หมุนลูกบิดเข้าไป
“ฟาง ฟางครับ”
ป๊อปปี้เขย่าตัวร่างบางเบาๆ
“พี่ป๊อป!”
“เธอหนีฉัน”
“ฟาง...”
“เธอไม่อยากอยู่กับฉันแล้วใช่มั้ย”
“......”
“เธอจะหย่ากับฉันจริงๆ หรอฟาง”
“พี่ป๊อป...”
“ฉันไม่ยอมหย่าให้หรอกนะ ฉันไม่ยอม”
“พี่จะเก็บฟางไว้ทำไมในเมื่อพี่ไม่เคยรักฟาง”
“เธอรู้ได้ไงว่าฉันไม่เคยรักเธอ”
“ฟางไม่ใช่คนโง่นะที่จะดูไม่ออก พี่รักแต่พิม”
“ฟังฉันนะ ตอนนี้ฉันกับพิมเราเป็นแค่เพื่อนกัน”
“ฟางไม่เชื่อ”
“เมื่อตอนกลางวัน ที่ฉันไปหาพิม...”
“ป๊อปมาแล้วหรอค่ะ”
“ครับ พิมเป็นไงมั่ง”
“ปวดหัวนะค่ะ ป๊อปอยู่เป็นเพื่อนพิมหน่อยนะค่ะ”
“พิมครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“เรื่องอะไรหรอค่ะ”
“คือ เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะครับ”
“อะไรนะค่ะ!”
“ผมคงรักคุณไม่ได้อีก ผมมีเมียแล้ว ตอนนี้ผมทำผิดกับฟางมามากพอแล้ว”
“ค่ะ พิมเข้าใจ ป๊อปกลับไปหาคุณฟางเถอะค่ะ”
“ผมขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ที่จริงพิมก็ควรไปตั้งนานแล้ว”
“ที่ฉันเล่ามา เธอจะเชื่อไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ทุกอย่างที่ฉันพูดมันคือความจริง”
“ฟางจะเชื่อพี่ได้ยังไงว่าพี่จะไม่กลับไปหาพิมอีก”
“ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอให้ดีเท่าที่ผู้ชายอย่างฉันจะทำได้”
“พี่ป๊อป”
ฟางโผล่เข้ากอดร่างสูงทั้งน้ำตา ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ผู้ชายคนนี้รักเธอจริงๆ
“กินข้าวต้มมั้ย เดี๋ยวฉันทำให้”
“พี่ป๊อปทำเป็นด้วยหรอค่ะ”
“ก็เธอสอนฉันแล้วไง งั้นเดี๋ยวฉันมานะ”
“ค่ะ อย่าให้ห้องครัวบ้านฟางไหม้นะค่ะ”
“ฉันจะทำให้อร่อยกว่าเธออีก”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา...
ข้าวต้มร้อนๆ ถูกวางลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนที่ร่างสูงจะตักข้าวต้มในชามป้อนร่างบาง
“กินได้แน่นะค่ะ”
“อร่อยจริงๆ นะ ลองกินดู”
“ทำไมมันเค็มแบบนี้อ่า”
ฟางพูดขึ้นเมื่อกินข้าวต้มฝีมือชายหนุ่มเข้าไป
“เค็มหรอ”
“อืม เค็มมากด้วย”
“เค็มจริงๆ ด้วย ขอโทษทีนะฉันคงทำไม่ได้เรื่องจริงๆ”
ป๊อปปี้พูดพลางทำหน้าเศร้า
“ไม่เอาสิค่ะ แค่นี้เอง เดี๋ยววันหลังฟางสอนใหม่นะ”
“แต่ฉันมันไม่ได้เรื่องนะ”
“พี่ป๊อปฟังฟางนะ ถึงพี่ป๊อปจะทำข้าวต้มไม่อร่อย ก็ไม่ได้แปลว่าฟางไม่รักพี่นิ”
“ขอบคุณนะฟาง ขอบคุณที่ทนผู้ชายคนนี้”
“ฟางรักพี่คนเดียว และจะรักตลอดไปด้วย”
Chapter 12
"น้องตกบันไดได้ไงครับแม่!"
..............................................................................
ถ้าว่างจะมาอัพให้น้า เที่ยวสงกรานต์กันให้สนุกนะค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
