เกาะ D

มินาโกะมองผมสีเงินเด่นสง่าที่พริ้วไหวตามแรงของคนตัวโตที่เดินอย่างเร่งรีบในขณะที่จับข้อมือเธอให้เดินตาม หญิงสาวพยายามเดินตามความเร็วของคนตรงหน้าให้ทันแต่อย่างไรก็ตามขาของคนตัวโตย่อมต้องยาวกว่าขาของเธอ หญิงสาวจึงตัดสินใจหยุดเดินตาม คนตรงหน้าคงรู้สึกได้ถึงการหยุดเคลื่อนที่ของเธอเพราะเท้าที่กำลังจะก้าวต่อของเขาชะงักลง คนตัวโตหันกลับมามองหญิงสาวอย่างคาดคั้นด้วยสายตาคู่ดำของชายหนุ่มกำลังตั้งคำถามว่าหยุดเดินทำไม “มินะเดินตามไม่ทัน จินเดินเร็ว” คำตอบของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มไปไม่เป็น หญิงสาวมองคนตรงหน้าที่เงียบไม่ตอบก็ถามออกไป “แล้วจินมีเรื่องอะไรรึเปล่าที่อยากบอกมินะ” เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะดังออกมาจากอกข้างซ้าย หน้านิ่งๆของชายหนุ่มออกแดงจางๆ แต่เสียงที่ถามกลับไปกลับไม่สั่นแม้แต่น้อย “ทำไมมินะถึงคิดอย่างนั้น?” คำถามของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวทำสีหน้าสงสัย เธอเอียงหน้าน้อยพร้อมกับขมวดคิ้ว “ก็จินเรียกชื่อเต็มของมินะโดยไม่ได้เกิดเหตุอะไร จินนะเรียกชื่อเต็มแปลว่าโกรธหรือไม่ก็มีเรื่องสำคัญอะไรซักอย่างเกิดขึ้น” ในระหว่างที่มินาโกะอธิบายหัวใจของชายหนุ่มก็เต้นแรงขึ้น ‘หรือว่าหญิงสาวจะรู้ว่าเขาโกรธอะไร’ แต่คำต่อมาของหญิงสาวทำให้หัวใจที่สั่นสะเทือนหยุดลงชับพลัน “แต่มินะไม่ได้ทำอะไรที่จินจะโกรธได้เลยคิดว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่เลย” หน้านิ่งของชายหนุ่มดูจะเริ่มเกิดอาการบึ่งตึง มินาโกะที่พูดอยู่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงของชายหนุ่มก็เกิอาการกังวัลและลังเลในเวลาเดียวกัน เธอไม่แน่ใจว่าเธอพูดอะไรผิดหรือว่าสิ่งที่เขาจะพูดมันเป็นเรื่องใหญ่มาก “เออ จินเป็นอะไรรึเปล่า”

“เปล่า” ชายหนุ่มตอบทันที

“แล้วมีเรื่อง...” หญิงสาวยังถามไม่จบประโยช “ไม่มี” ‘อ้าวแล้วพามินะมาออกมาทำไม’ คำถามนี้หญิงสาวไม่ได้พูดออกไปเพราะสายตาดำมืดของจินดูจะมืดขรึมเป็นพิเศษ ‘แปลก ปกติจินใจดีจะตาย’ หญิงสาวได้แต่คิดในใจอีกครั้ง สายตาคมจ้องมองหญิงสาวราวกับรู้ว่าเธอกำลังคิดสงสัยอะไรอยู่ มันเป็นสายตาที่บอกว่าพอแล้วไม่ต้องสงสัย ชายหนุ่มเดินนำออกไป มินาโกะเห็นอย่างนั้นก็ลังเลว่าควรตามไปไหม ใจหนึ่งก็อยากตามเพราะคิดถึง เพราะไม่ได้เจอนานแล้ว แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่กล้าตามไปเพราะคนตัวโตดูจะอารมไม่ดี คิดอยู่นานสองนานร่างสูงข้างหน้าก็เดินออกไปไกลแล้ว หญิงสาวจึงตัดสินใจไม่ตามแต่ฉับพลันร่างสูงก็หยุดเดินพร้อมกับเสียงหนักแน่น “มินะจินรออยู่” หญิงสาวจึงวิ่นไปทางชายหนุ่ม

“จินจะไปไหนหรอ?” คำพูดนั้นออกมาหลังจากทั้งสองเดินด้วยกันในความเงียบที่มากจนเกินไปสำหรับหญิงสาว “ไปบนดาดฟ้าเรือ” หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ พวกเธอไม่ได้เห็นท้องฟ้าข้างนอกมาพักหนึ่งแล้วเพราะอยู่แต่ใต้ท้องเรือ ออกไปข้างนอกสูดอากาศสบายๆก็ดีเหมือนกัน เพราะจะได้ออกไปข้างนอกหญิงสาวจึงอารมดีและเริ่มฮัมเพลงเบาๆ เสียงของเธอนั้นเต็มไปด้วยความสุข มันทำให้คนข้างเธอซึ่งจงใจก้าวช้าให้เธอตามทันอารมดีไปด้วย เมื่อถึงดาดฟ้าเรือ แสงแดดก็ส่งมาเจิดจ้า หญิงสาวหยี่ตานิดหน่อยก่อนจะปรับสายตาได้ เธอเห็นทหารในชุดเครื่องแบบเดินไปเดินมามากมาย พวกเขาต่างยุ่งอยู่กับการเก็บกวาดเศษซากของเรือที่ที่ถูกทำรายโดยระเบิด พวกทหารเห็นพวกเขาออกมา ตอนแรกก็ดูเหมือนจะมองอยู่ แต่ไม่นานทุกสายตาก็มองข้ามพวกเขาไป ไม่มีอาการตกอกตกใจที่พวกเขามาเดินเพ่นพ่านแถวนี้ หญิงสาวยิ้มน้อยๆถูกใจที่ไม่มีใครมายุ่งหรือมาห้าม จินมองรอยยิ้มนั้นแบ้วส่ายหัวเบาๆด้วยความเอ็นดู หลังจากการมองผืนทะเลสีฟ้านำ้เงินสวยมาพักหนึ่ง มินาโกะที่คอยสังเกตสีหน้าจินเป็นระยะๆก็ตัดสินใจถามออกไปเพราะแน่ใจว่าจินไม่ได้ดูหงุดหงิดแล้ว “จินโกรธอะไรหรือ?”

“ไม่ได้โกรธ” ชายหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น มินาโกะมองรอยยิ้มนั่นอย่างลังเลใจ “จริงๆนะ” เธอถามเพื่อให้แน่ จินพยักหน้าโต้ตอบ มินาโกะจึงส่งยิ้มไปให้ เมื่อไม่มีอะไรให้กังวลใจแล้วหญิงสาวจึงมองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า มันเป็นภาพที่สวยงาม แต่หญิงสาวรู้ดีว่าสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกว่าภาพข้างหน้างดงามนั้นก้คือคนข้างๆเธอ ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเธอจะมองอะไรก็รู้สึกแต่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มที่ยืนข้างมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนตัวเล็กข้างก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้

หญิงสาวมองทะเลได้พักหนึ่งก็นึกถึงคนๆที่เธอนึกถึงก่อนหน้านี้ยามมองด้านหลังของจิน หญิงสาวหันไปมองหน้าคนข้างๆ เธออยากจะถามเขา แต่ก็กลัวเหลือเกินว่าเขาจะตอบว่าคนๆนั้นไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ชายหนุ่มที่รู้สึกได้ถึงสายตาของคนข้างๆจึกเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ?” เงียบไม่คำตอบจากหญิงสาว จินเริ่มรู้สึกถึงอาการแปลกของคนตรงหน้า เขาจึงจับคนข้างหันมาหาเขา “มีอะไรมินาโกะ?” หญิงสาวกัดริมฝีบางเบาๆก่อนจะเอ่ย “จินแล้วเรยหละ เขา...” หญิงสาวหยุดคำถามของตนเองเมื่อเห็นสีหน้าที่มืดลงของจิน ‘หรือว่าเขาจะไม่อยู่แล้ว’ นำ้ตาของหญิงสาวเริ่มเอ่อล้นอย่างช่วยไม่ได้ เสียวสะอื้นเบาๆหลุดออกจากปากบาง

“มินาโกะอย่าร้อง เรยยังไม่ตาย” ชายหนุ่มรีบพูดพร้อมกับดึงหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขน หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ นำ้ตาเริ่มหยุดแล้ว ทำหน้างงๆ “เรยยังไม่ตายหรอ แล้วทำไมจินทำหน้าแบบนั้น?”

“เรื่องนั้น...” ชายหนุ่มไม่ตอบเธอ สีหน้าเขาดูอดกลั้น หญิงสาวเห็นอย่างนั้นก็ไม่อยากถามมาก เธอเปลี่ยนคำถาม “แล้วเรยอยู่ไหน?” ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นคำตอบ หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ ‘ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเรยแล้วก็จินตอนเราไม่อยู่แน่ๆ’

“มินาโกะ” เสียงของคนตัวโตเรียกสติของเธอ “หื้ม?” เธอทำเสียงถาม

“แล้วคนเรื่องคนอื่นๆหละ?” คำถามของจินเรียกสีหน้าซีดเผือกของเธอ หญิงสาวก้มหน้าลง เธอไม่อยากบอกเขา ‘เขาไม่รู้คงจะดีกว่า’ เธอคิดก่อนจะส่ายหน้า หญิงสาวรู้สึกได้ถึงอ้อมแขนที่กระชับแน่นขึ้นเหมือนต้องการให้กำลังใจ อย่างไรก็ตามเธอรู้แล้วว่าจินจะไม่ถามต่อ แต่เธอรู้ว่าอย่างไรก็ต้องบอกจินในที่สุด

“ท่าเรือ!” เสียงร้องลั่นของทหาร ทำให้หญิงสาวผละออกจากอ้อมกอดคนตัวโต ก่อนจะหันความสนใจไปมองข้างหน้าเรือ ทำให้เห็นท่าเรืออย่างที่พสกทหารตระโกน ‘ถึงแล้ว... เกาะD’ หญิงสาวคิด “จินเราไปบอกพวกไคโตะกันเถอะ” จินพยักหน้าตอบแล้วพวกเขาก็กลับเข้าท้องเรือ

เมื่อใกล้ถึงห้องมินาโกะได้ยินเสียงคุยกัน เธอรู้ทันทีว่ามันเป็นเสียงของซาโตรุและไคโตะ หญิงสาวเดินเข้าไปในห้อง พวกซาโตรุหันมาทักทาย “คุณมินาโกะไปไหนมาหรือครับ?”

“ดาดฟ้าเรือ” หญิงสาวตอบในขณะเดียวกันสายตาก็เลื่อนไปเห็นมิคะที่หลับอยู่ตรงโซฟาพอดี ไคโตะที่เห็นสายตานั้นจึงพูดว่า “ยาย้ด็นั่น พูดไม่หยุดเลย ตอนนี้เหนื่อยจนหลับไปแล้ว” หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ “เราใกล้ถึงที่หมายแล้ว เห็นท่าเรือแล้ว” ซาโตรูที่ได้ยินอย่างนั้นก็เบิกตากว้าง “จริงหรือครับ” หญิงสาวพยักหน้าอีกครั้ง

ไคโตะมองหญิงสาวด้วยความครุ่นคิด ‘พูดน้อย ไม่ค่อยยิ้มเหมือนเดิมแล้ว...’ แต่แล้วดูเหมือนจะมีสายตาคนเข้มที่มองมาหาเขาอย่างเอาเรื่อง ชายหนุ่มส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่มเส้นผมสีเงินเป็นการตอบรับต่อสายตาดุดันนั้น เมื่อเห็นอย่างนั้นจินจึงหลับตาลง เขารู้สึกว่าตัวเองโกรธไม่มีเหตุผลเกินไป

“ที่นั่นจะเป้นเหมือนที่นักข่าวคนนั้นพูดไหมครับ?” เสียงขี้ขลาดของซาโตรุดังขึ้น

“ไม่รูสิ” เสียงหวานของหญิงสาวตอบ ซาโตรุหันไปมองไคโตะอย่างถามถัย ไคโตะยัดไหล่กลับมา จากนั้นซาโตรุก็หันไปาจิน “ถึงแล้วเราก็รู้เอง” จินไม่ได้ทำนำ้เสียงยียวนแต่อย่างได มันเป็นเสียงที่ทำให้เห็นว่าเขาเชื่ออย่างนั้นจริงๆ ซาโตรุถอนหายใจออกราวกับปลงกับชะตากรรมของตัวเอง ไม่มีคำตอบของใครทำให้เขารู้สึกดีขึ้นสักนิด ‘หวังว่าจะไม่มีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นก็แล้วกัน...’
เสียงประตูเรียกสติของทุกคนไปหา “เออ ยอโทษนะครับ เราถึงแล้ว” ทหารเรือคนเดียวกับที่เอากล่องยามาให้ก่อนหน้านี้เอ่ยบอกคนในห้อง “คือว่าก่อนจะลงจากเรือ หัวหน้าอยากพบพวกคุณนะครับ” ทุกคนในห้องทำสีหน้าแปลกใจ

“ตาลุงนั่นแปลกนะ” ชายเส้นผมสีเหลืองพูดขึ้นทำรายความเงียบที่ก่อขึ้น ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “นี่ๆเราจะมีปัญหารึเปล้าครับ” ซาโตรุถามเสียงกลัวๆ ทหารคนนั้นรีบส่ายหน้า “ไม่ครับพวกคุณไม่ผิด” หญิงสาวเห็นไคโตะเหมือนจะพูดอะไรไร้สาระอีกจึงชิงตัดบท “โอเคพวกเราจะไป” จินพยักหน้าก่อนจะไปอุ้มมิคะขึ้นมาไว้บนแขน เด็กน้อยตื่นแล้วแต่ยังมีอาการมึนๆง่วงๆ ทุกคนมุ่งไปที่ห้องหัวหน้า เมื่อเข้าไปข้างในแล้วมิคะเห็นหน้าหัวหน้าทหารคนนั้น เด็กหญิงก็เกาะจินแน่นก่อนจะหันหน้าเข้าหาอกคนอุ้มอย่างหวาดกลัว จินค่อยลูบหลังเด็กน้อยเบาๆ มินาโกะที่เห็นอย่างนั้นก็เข้าไปกระซิบกันเด็กหญิงเบาอย่างปลอบปะโลม “นี่ถ้าไม่บอกนึกว่าเป็นผัวเมียกันแล้วนะ” ไคโตะประชดเรียกสีหน้าบูดบึ้งจากหญิงสาว ก่อนที่ทุกอย่างจะนอกเรื่องไปมากกว่านี้ซาโตรุก็เอ่ยถามหัวหน้าทหารตรงหน้า คือ เออ คือมีอะไรรึเปล่าครับ?”

“ฉันต้องขอบคุณพวกเธอที่ช่วยให้เรือไม่จม พวกเธอทำให้ฉันเข้าใจว่าพวกมีพลังนั้นไม่ได้เลวไปซะหมด ว่าพวกเธอนั้นก็เป็นคนไม่ต่างจากพวกฉัน สิ่งไม่ดีมันขึ้นอยู่กับคน” คำพูดนั้นหนักแน่นและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดจากหัวหน้าทหาร หัวหน้าทหารเดินเข้าใกล้มิคะก่อนจะพูด “ฉันขอโทษจริงๆนะเด็กน้อย” มิคะซึ่งเกาะจินแน่นหันมามองลุงตรงหน้าก่อนจะส่ายหน้าไปมาราวกับจะบอกว่าไม่เป็นไร จากนั้นเธอก็สบหน้าเข้ากับอกจิน เพราะอย่างไรก็ยังกลัวอยู่

“ไม่ขอบคุณที่ให้โอกาศเรา” จินเอ่ยกับคนวัยกลางตรงหน้าแล้วเดินออกไป ซาโตรุส่งยิ้มให้หัวหน้าทหารพร้อมกับโค้งลง มินาโกะโค้งหัวให้นิดหน่อยก่อนจะเดินออกไปพร้อมๆกับซาโตรุ เหลือแค่ไคโตะในห้อง

“คำขอโทษมันคงง่ายไปมั้งลุง เพราะฉันเชื่อว่ามีหลายชีวิตของผู้บริสุทที่ลุงได้คร่าไปแล้ว ลุงควรจะไปคิดดูว่าลุงจะชดใช้การกระทำที่ผ่ามยังไง” พูดเสร็จไคโตะก็เดินออกไปอย่างไม่ไยดี ‘พวกนั้นใจดีเกินไปรึเปล่า โดยเฉพาะจิน’ ไคโตะคิดในใจระหว่างเดินมาสมทบกับคนอื่นๆเพื่อเตรียมพร้อมลงจากเรือ