ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 
 
Tomo & Kawe Chapter 20.
 
 
 
 
เราทั้งสองจะไม่มีวันได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกแล้ว
ไม่มีวันที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก
 
 
 
…
 
 
 
 
“ กรุณาไปกับผมด้วยน่ะครับคุณแก้ว ”  เสียงทุ้มหนักแน่นพร้อมโค้งตัวให้กับผู้หญิงตรงหน้าแก้วจับมือเด็กชายข้างแน่นเด็กชายเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
 
 
 
 
 
 
“ มาม๊า น้องเกอร์เจ็บครับ ” เด็กชายเงยหน้าบอกมารดาเบะปากทำหน้าจะร้องอยู่ร่อมรอมือนิ่มคลายผ่อนแรง
 
 
 
 
 
 
“ มาม๊าขอโทษน่ะครับ ” แก้วย่อตัวเพื่อปลอยโยนลูกเธอแล้วอุ้มตัวขึ้นกอดแนบอกอย่างหวงแหน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองคนตรงหน้าอย่างจริงจังและกำลังบ่งบอกจากสายตา ‘ฉันไม่อยากไป’
 
 
 
 
 
 
“ ขอความกรุณาด้วยเถอะครับคุณแก้ว พวกเรามาเฝ้ารอคุณแก้วสองอาทิตย์แล้ว ”  ณัฐนนท์ก้มหัวขอร้องคนตรงหน้าเขาเป็นคนที่โทโมะสนิทที่สุดเรียกว่าไปไหนไปกันตายไหนตายกันอะไรทำนองนี้ซึ่งแก้วก็รู้กีว่าคนตรงหน้าเธอก็ดื้อก็ตื้อไม่ใช่หยอก
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่ !! ” แก้วปฎิเสธเสียงแข็งเรื่องบ้าอะไรที่จะให้เธอไปแก้วเดินหันหลังเปิดประตูรั้วจะเข้าบ้าน ณัฐนนท์ถอนหายใจในความดื้อรั้นแล้วหันไปพยักหน้าให้บอร์ดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
 
 
 
 
 
 
 
“ อ้ายย ปล่อยยฉ้านนน ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ คุณทำบ้าอะไรของคุณห๊ะ คุณวิศว ไทยานนท์ ” แก้วหลังจากถูกฉุดให้ขึ้นรถกำลังตวาดใส่คนตรงหน้าที่นั่งอยู่บนโซฟายาวในคอนหรูแห่งหนึ่งซึ่งเธอไม่รู้เลยว่ามันอยู่แถวไหนและตรงไหน
 
 
 
 
 
 
 
“ อะไรกันพูดชื่อกันซะห่างเหินเลย ผมน้อยใจน่ะ ” โทโมะพูดน้ำเสียงติดตลกมุมปากยกยิ้มอย่างใจเย็น
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แล้วจะเอายังไง ? ฉัน กับ คุณ ไม่มีอะไรที่จะเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ”
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่เอายังไงทั้งนั้น ก็แค่ .. อยากชวนมาเล่นเกมส์ย้อนวันวานน่ะ ” โทโมะลุกขึ้นจากโซฟายาวอย่างไม่รีบร้อนเขาตรงหน้ามาหาแก้วที่เดินถอยหลังทุกก้าวทันทีที่เขาเดินก้าวหน้า แก้วกัดฟันกรอดเธอหนีไปไม่ได้แน่ๆแก้วจ้องมองสายตาเย็นชาหนักแน่นคู่นั่นแล้วหลบทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาชวนเล่นอะไรกับเธอ แก้วถอยหนีจนติดกับประตูที่ขังเธอกับเขาไว้โทโมะก็ประชันชิดเข้ามาเนื้อกายหนุ่มเบียดเสียดอยู่ที่น่องขาวจนคนที่ถูกประกบนั้นหายใจแทบไม่ทั่วท้อง
 
 
 
 
 
 
 
“ หยะ .. ” ไม่ทันพูดได้จบประโยคริมฝีปากหนาประกบจูบอย่างหนักหน่วงมือหนาเคล้นสะโพกอย่างเลือนลอยอีกมือก็ทำหน้าที่ได้ดีกอบกุมทรวงอกใหญ่บีบเคล้นนิ้วใหญ่ปัดป่ายที่ตุ่มไตหวานที่อยู่ใต้อาภรณ์อย่างรู้งานทำเอาเจ้าของทรวงอกถึงกับสั่นสะท้าน จมูกโด่งไล้ลงมาที่ต้นคอขาวเม้มผิวขาวเป็นจ้ำแดงๆ มือทั้งสองข้างไล้ลงต่ำมาจนถึงต้นขาก่อนจะค่อยๆเลิกกระโปรงรัดรูปนั้นขึ้นมาที่เอวบาง ดึงชั้นในสีหวานที่ฉ่ำไปด้วยน้ำหวานออก
 
 
 
 
 
 
 
“ ฮ๊ะ อื้มมม ” แก้วครางผะแผ่วหน้าสวยได้แต่เงยหน้าขึ้นสูงดวงตาปรือฉ่ำแต่ปนไปด้วยความเศร้ามองเพดานขาวอย่างเลือนลอยน้ำตาหยดน้อยๆไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ เจ็บที่ตัวเองใจง่าย เจ็บที่ร่างกายของเธอต้องเล่นไปตามเกมส์เขา กลิ่นกายอันคุ้นเคยของเขา น้ำหอมที่เธอซื้อให้เขาตอนวันเกิดเธอจำมันได้ดีน้ำหอมที่เธอซื้อให้เขาแต่เขากลับไม่ไยดีมันเลยแม้แต่น้อยแต่ตอนนี้มันกลับลอยฟรุ้งไปรอบตัวเธอ แก้วถูกยกขึ้นเหนือพื้นขาเรียวถูกยกให้เกาะกับเอวสอบ
 
 
 
 
 
 
“ ดะ เดี๋ยว อือออ ” แก้วพูดขอทำใจแต่มันไม่ทันเวลาของใหญ่แปลกปลอมถูกแทรกเข้าในกลีบดอกไม้ที่พรมไปด้วยน้ำหวานฉ่ำ ร่างสูงปลดกระดุมเสื้อสวยของคนตัวเล็กมือหนากระชากเสื้อชั้นในตัวสวยออกแล้วจู่โจมด้วยลิ้นร้อนปลายประถันงามอย่างกระหาย เสียงครวญครางของทั้งคู่ปนเปกันจนไม่รู้ว่าเป็นเสียงใครร้องออกมาอย่างเสียวซ่าน เมื่อถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ปราถณาของเขาโทโมะก็เหยียดเกร็งปลดปล่อยน้ำขุ่นขาวให้ไหลเข้าในกายสาว
 
 
 
 
 
 
 
“ ปล่อยแก้วลงน่ะ ” แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนแต่เหมือนเขาจะไม่ทำตามเอาซะเลย
 
 
 
 
 
 
 
“ ใครบอกว่ารอบนี้รอบเดียว ”
 
 
 
 
 
 
 
“ ออกไปน่ะ ไม่งั้นแก้วจะฟ้องพี่ป็อป !! ”
 
 
 
 
 
 
 
“ เอาไว้เสร็จกับพี่ก่อนน่ะ แล้วค่อยกลับไปฟ้องมัน ” คำสรรพนามที่เปลี่ยนของโทโมะทำเอาเธอใจเต้นแรงเขาไม่เคยแทนตัวเองแบบนี้กับเธอไม่เลยสักครั้ง แก้วดึงสติกลับมาก็พบว่าตัวเอานอนอยู่บนที่นอนกว้าง ร่างสูงที่เปลือยเปล่าที่อัดไปด้วยกล้ามเนื้อกำลังนัวเนียซอกคอขาวอย่างเมามันส์ แก้วมองคนตัวสูงที่กำลังไซร้ทุกสัดส่วนในร่างกายเธออย่างเอาเป็นเอาตาย
 
 
 
 
 
 
 
มันไม่ใช่แค่ความฝัน มันคือความจริงที่เร่าร้อน
 
มันไม่ใช่ตอนจบ มันคือตอนใหม่ที่เริ่มมาด้วยความปวดร้าว