ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 
ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 
 
Tomo & Kawe Chapter 17.
 
 
 
 
“ แก้ว ”
 
 
Talk Kawe
 
 
 
                    ฉันหันมองคนที่เรียกชื่อฉันด้วยใจที่สั่นฉันส่งยิ้มให้เขาและเขาก็ส่งยิ้มให้ฉันกลับมาเขาเดินมาทางโต๊ะที่ฉันกับลูกของฉันนั่งอยู่ด้วยให้ตายสิฉันจะปั้นหน้ายังไงดีน่ะ
 
 
 
“ ไงธาม ไม่เจอกันนานเลยน่ะ ”ฉันทักทาย ธามไท น้องของอดีตสามีฉันเขาเคยมาร่วมงานแต่งฉันกับพี่โทโมะและจากนั้นฉันก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยเพราะเขาไปเรียนที่เมืองนอก
 
 
 
“ ธามนั่งด้วยได้รึเปล่า ? ”  เขาถามพลางเลิกคิ้วแล้วจะให้ฉันตอบว่าไงล่ะ
 
 
 
“ ได้สิ ” ฉันผายมือให้เขานั่งเขานั่งพลางมองไปที่ลูกชายตัวน้อยของเขาพร้อมหาอะไรสักอย่าง
 
 
 
“ หาอะไรหรอ ”  เขาคงไม่ถามอะไรที่เกี่ยวข้องกับพี่ชายเขาหรอกน่ะ
 
 
 
“ นี่ลูกหรอ ? แล้วพี่โทโมะล่ะ ” อ่า .. ใช่จริง ๆ ด้วยเขาถามจริง ๆ ด้วย ฉันเม้มปากแน่นพลางมองหน้าเขาเขาก็เลิกคิ้วเหมือนเดิมแล้วส่งยิ้มมาให้สายตาของเขาบ่งบอกว่าเขาต้องการคำตอบ
 
 
 
“ ใช่นี่ลูกแก้วเอง  เราหย่ากันแล้ว ” ฉันบอกความจริงด้วยความเจ็บปวดธามก็ดูเหมือนจะตกใจเหมือนกันแต่คุยอะไรได้ไม่นานไอศกรีมที่ฉันสั่งไว้ให้ลูกชายฉันก็มาทั้งเขาและฉันนั่งเงียบตลอด ฉันรู้สึกว่ามันอึดอัดมากอึดอัดจนฉันอยากจะออกไปจากร้านนี่ไว ๆ จัง
 
 
 
“ แล้วแก้วมาอยู่ที่นี่นานแล้วหรอ ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองธามไทเขาธามฉันหลังจากที่เราเงียบกันมานาน
 
 
 
“ ก็นานแล้วหล่ะ ” ฉันตอบกลับและยิ้มให้เขาฉันอยากจะถามเขาจังว่าพี่ชายเขาเป็นยังไงบ้างสบายดีหรือเปล่าแต่ปากฉันมันไม่ขยับเลย
 
 
 
“ อื้อ.. งั้นธามขอตัวก่อนดีกว่า ไม่อยากกวนล่ะ ” ธามไทลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วส่งยิ้มไปลูกชายฉันก่อนจะเดินออกไปฉันมองเขาเขายืนอยู่ที่หน้าร้านพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มาโทรหาใครสักคนฉันมองอย่างไม่เข้าใจอะไรสักอย่างในใจฉันตะขิดตะขวงอย่างบอกไม่ถูก ธามไทยืนคุยโทรศัพท์อยู่สักพักก่อนจะหันเข้ามาในร้านฉันก็รีบหันให้เขาทันที
 
 
 
2 อาทิตย์ผ่านไป
 
 
 
                    ฉันอยากจะบ้าตายที่สุดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันเจอรถแปลก ๆ มาเวียนขับแถวบ้านฉันบ่อยมากให้ตายเถอะตั้งแต่ที่เจอธามไทนั้นแหละ ฉันละห่วงชายน้อยของฉันที่หลับอยู่ในห้องจริง ๆ ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ที่ประตูบ้านพลางแง้มผ้าม่านออกนิด ๆ
                  
 
       สองอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันต้องทำแบบนี้อยู่เรื่อย ๆ ฉันกลัวจริง ๆ น่ะ ฉันดูอยู่สักพักรถคันนั้นก็เคลื่อนตัวออกไปฉันเปิดประตูบ้านออกมาและเดินมาที่หน้าบ้านตัวเองอย่ากล้า ๆ กลัว ๆ ให้ตายสิทำไมขาฉันสั่นแบบนี้ ฉันแง้มประตูรั้วออกแล้วเดินออกมาข้างนอกหน้าบ้านแล้วชะเง้อมองดูรถคันนั้น ไปแล้วสิน่ะฉันถอนหายใจอย่างเบาใจ ฉันหันหลังและจะก้าวเข้าบ้านนอนแต่ก็ต้องชะงักตัวเกร็ง
 
 
 
“ อยู่นิ่ง ๆ แล้วเข้าไปในบ้านพร้อมฉันซะ ! ” เสียงยะเยือกบอกฉันมือของฉันถูกไขว่ไปข้างหลังอย่างรวดเร็วตาทั้งสองข้างถูกมือใหญ่ข้างนึงปิดไว้ ให้ตายสิถ้าเกิดฉันถูกฆ่าขึ้นมาแล้วลูกฉันจะอยู่ยังไง แล้วคิดน้ำตาก็ซึมมาที่หางตาอย่างห้ามไม่อยู่
 
 
 
“ ห้องเธออยู่ไหน ” เขาถามฉัน แต่เดี๋ยวน่ะทำไมฉันถึงรู้สึกได้ถึงเสียงแบบนี้จัง .. ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเสียงคนนี้ถึงเหมือนคนนั้นเลย
 
 
 
“ บอกมาสิ !! ” เขาตวาดใส่ฉันให้ตายสิมันน่ากลัวมาก ฉันรีบบอกห้องของฉันไปอย่างรวดเร็วเขาก็รีบพาฉันไปทันที เสียงประตูแง้มออกมันบ่งบอกว่าถึงห้องฉันเป้นที่เรียบร้อยแล้วเขาจะทำอะไรฉันนั่นชักใจไม่ดีแล้วสิทำไมชีวิตฉันถึงต้องเจอแต่เรื่องแย่ ๆ น่ะ
 
 
 
‘ ตุ๊บ ’
 
 
 
“ โอ้ยย ! ”  ฉันร้องโอดโอยหลังจากถูกผลักให้ลงกับเตียง มันจุกน่ะเว้ยยผลักลงมาได้ฉันลุกขึ้นนั่งน้ำตาก็ไหลไม่หยุดสายตาของฉันจับจ้องไปยังเงามืดของผู้ชายคนนั้น ทำไมเขาถึงดูเหมือนผู้ชายคนนั้นเลยน่ะ
 
 
 
“ ไง ไม่เจอกันนานเลยน่ะ จริญญา ”