ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 
ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 
 
Tomo & Kawe Chapter 13
 
 
All the pain, the tears I cried
Still you never said goodbye and now I know how far you’d go
 
 
 
 
.
 
.
 
ทุกๆความเจ็บปวดที่ฉันรู้สึกและน้ำตาที่ฉันหลั่งออกมามากมายแต่เธอก็ยังไม่เคยจากฉันไป
จนถึงตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธออยู่ห่างไกลแค่ไหน
 
 
 
 
 
           ว่ากันว่าแม่และลูกนั้นผูกพันนับแต่วินาทีแรกที่รู้ว่ามีเขาอยู่ในท้อง และความผูกพันก็จะยิ่งพัฒนามากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อลูกน้อยเติบโต .. มือบางแตะลงที่หน้าเรียบของเธออย่างอ่อนโยนปากบางซีดยิ้มอ่อนตัวเล็กที่อยู่ในท้องของเธอทําฤทธิ์กับเธอเหลือเกินนี่ก็จะ 2 เดือนวันเวลาผ่านไปเธอก็แทบไม่ได้หลับมาหลายวันแล้วพอจะเคลิ้มหลับทีไรของเหลวที่มันเริ่มจุกที่ลำคอก็เหมือนจะออกมาตลอด ' แอ๊ด ' เสียงประตูห้องโทโมะเดินเข้ามาพร้อมน้ำขิงอุ่น ๆ เขาก็แทบจะไม่ได้นอนเหมือนกัน โทโมะยื่นน้ำขิงให้แก้วแต่ดูเหมือนเธอจะไม่อยากกิน
 
 
 
 
“ แก้วไม่อยากกิน แก้วอยากกินอะไรเปรี้ยว ๆ ได้มั้ยค่ะ ? ” เสียงบางเอ่ยขึ้น
 
 
 
 
“ แล้วจะกินอะไร ? กินน้ำขิงก่อนแล้วเดี๋ยวจะออกไปซื้อให้ ” ตี 3 กว่า ๆ จะให้เขาออกไปหาอะไรที่ไหนล่ะเนี่ยเขาไม่คิดว่าการดูแลคนท้องมันจะลำบากแบบนี้
 
 
 
 
“ พี่โทโมะไม่อยากไปซื้อให้ก็ไม่ต้องไปซื้อให้ก็ได้นิค่ะ แก้วไม่ได้บังคับซะหน่อย ” แก้วเอ่ยเสียงรั้นก่อนจะคว้าแก้วน้ำขิงจากมือโทโมะมาแล้วดื่มต่อด้วยยาที่ขนมจีนให้มาโทโมะมองคนตัวเล็กที่เหมือนนิสัยของเจ้าหล่อนจะเปลี่ยนง่ายมากพอท้องเขาแทบจะรับมือไม่ทันใน 1 วันนั้น ๆ
 
 
 
 
“ เป็นอะไรอีก ” โทโมะถามพลางถอนหายใจก่อนจะนั่งข้างคนตัวเล็กแก้วมองหน้าโทโมะโทโมะก็มองกลับเช่นกัน
 
 
 
 
“ ขอเสื้อหน่อย ” ร่างบางเอ่ยขอเพราะเธอก็ง่วงเต็มทีแล้วแต่ดูเหมือนคนร่างสูงจะไม่ทำตามที่เธอบอกแก้วเบ้ปากเล็กน้อยเหมือนเด็กที่กำลังจะร้องไห้ก็เวลาเธอไม่ได้กลิ่นของโทโมะเธอนอนไม่หลับนี่
 
 
 
 
“ ไม่ต้องร้องเลย อยากได้หรอ ? ” โทโมะเอ่ยถามสายตาคมมองใบหน้าของแก้วไปด้วย
 
 
 
 
“ ไม่ให้ก็ไม่เอา !! ” แก้วเอ่ยเสียงแข็งแล้วล้มตัวนอนหันหลังให้โทโมะที่นั่งอยู่น้ำตาใส ๆ หลั่งออกมาจากตาใสของแก้วอย่างน้อยใจก็เธออยากได้นี่เธอผิดหรอโทโมะที่รู้อยู่แล้วว่าแก้วต้องแอบร้องไห้เลยจับแก้วหันมาปะทะกับเขาแต่ตัวเล็กขืนเล็กน้อยแต่ยอมหันมาโทโมะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าแก้วอย่างช้า ๆ ริมฝีปากหนาสัมผัสกับรีมฝีปากอย่างแผ่วเบาลิ้นหนาเข้าไปในปากอย่างเกี่ยวพันลิ้นเล็กอย่างอ่อนโยนมือค่อยๆเลิกชุดนอนของแก้วขึ้นมือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างแก้วที่ดูเหมือนจะเริ่มมีน้ำมีนวลมากขึ้นโทโมะค่อย ๆ ขึ้นคร่อมแก้วอย่างเชื่องช้ามือหนาอีกข้างกอบกุมเต้าสวยที่ใหญ่ขึ้นขยำมันตามห้วงอารมณ์ที่มีในตอนนี้
     
     แก้วเคลิ้มกับบทจูบของคนเป็นสามีได้ไม่นานก็เหมือนเธอจะเริ่มคลื่นไส้อีกแล้วแก้วถอนจูบออกและผลักโทโมะให้ลุกออกจากตัวเธอแก้วลุกวิ่งไปที่ห้องน้ำก่อนจะเปิดปากปล่อยของเหลวออกมาโทโมะเดินตามมาที่ห้องน้ำแล้วลูบหลัง
 
 
 
 
“ ฮึก ฮือ ” แก้วเมื่อบ้วนปากอะไรเสร็จแล้วอยู่ ๆ ก็ร้องไห้ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
 
 
 
 
 
“ ร้องทำไม  ? เป็นอะไรอีก ” โทโมะพูดพลางช้อนหน้าคนตัวเล็กให้มองเขา
 
 
 
 
“ แก้ว.. แก้วสร้างปัญหาให้พี่โทโมะรึเปล่า แก้วขอโทษน่ะค่ะ ระยะนี่แก้วเป็นแบบนี้ตลอดเลยแก้ว ฮึก แก้วขอโทษ พี่โทโมะจะรำคาญแก้วก็ได้น่ะ ฮึก ฮือ ” แก้วที่พรั่งพรูคำขอโทษออกมามากมายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนโทโมะช้อนคนตัวเล็กขึ้นมาแล้วอุ้มออกจากห้องน้ำแล้ววางที่เตียงนุ่ม
 
 
 
 
“ ฉันก็เข้าใจล่ะน่ะว่ามันเป็นอาการของคนท้อง ” โทโมะพูดแล้วกำลังจะเดินไปปิดไฟเตรียมจะเข้านอนนี่ก็ปาไปจะตี 4 ล่ะเขายังไม่ได้นอนเลย
 
 
 
 
“ แล้วถ้าแก้วไม่ท้องล่ะค่ะ ”  แก้วบ่นเบา ๆ แต่เหมือนว่าโทโมะจะได้ยินแต่เขาก็ทำหูทวนลมแก้วคิดอย่างเศร้า ๆ แล้วล้มตัวนอนดวงไฟทั้งหมดปิดแขนหนาอีกคนนึงโอบกอดเธอแนบชิดกับอกพร้อมกลิ่นอ่อนของคนเป็นสามีและต่างคนก็ต่างมีความคิดที่อยู่ในหัวก่อนจะผล็อยหลับไปทั้งคู่
 
 
 
“ วันนี้อยู่บ้านดีกว่าน่ะ พรุ่งนี้ค่อยไปบริษัทกับฉัน ” โทโมะเอ่ยกับแก้วที่ผูกเนคไทให้เขาอยู่
 
 
 
 
“ ทำไม ? ทำไมแก้วไปด้วยไม่ได้ ” แก้วเอ่ยขึ้นหลังเธอถูกบอกว่าวันนี้ไม่ต้องเข้าบริษัทกับเขา       
 
 
 
 
“ วันนี้ฉันต้องออกไปคุยนัดกับลูกค้าข้างนอก เข้าใจฉันหน่อยน่ะ ” โทโมะเอ่ยขึ้นแก้วก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไปโทโมะก็เดินตามออกมาพอเดินตามลงมาก็ไม่เห็นแก้วก็เห็นมารดาของเขา
 
 
 
 
“ แก้วล่ะครับ ?  ”
 
 
 
 
“ นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกน่ะ วันนี้แก้วไม่ไปบริษัทกับเราหรอ ? เห็นทุกวันงอแงจะไปด้วย ” มารดาของโทโมะเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะตั้งแต่ท้องก็มักจะงอแงขอไปษริทษัทก็โทโมะด้วย
 
 
 
 
 
“ ไม่ได้ไปหรอกครับ นี่ก็เลยงอลที่ผมไม่พาไปด้วย งั้นผมขอตัวก่อนดีกว่า ” โทโมะเอ่ยบอกและตัดบทแล้วเดินออกมาเพื่อไปทำงานที่เขาไม่พาแก้วเพราะวันนี้เขามีนัดที่จะคุยกับฟางถ้าเขาพาแก้วไปก็คงเหมือนวันนั้นอีกอยู่ ๆ แก้วก็ร้องไห้ตอนที่เขากำลังคุยงานกับฟางอยู่ในห้องทำงานจนเป็นอันว่าไม่ได้คุยกันสักทีโทโมะเข้ามาในบริษัทอย่างทุกวัน
 
 
 
 
 
“ วันนี้คุณโทโมะมีนัดคุยงานกับคุณฟางช่วงบ่ายน่ะค่ะ ส่วนคุณเขื่อนรออยู่ข้างในแล้วค่ะ ” เลขาของเขาเอ่ยขึ้นตามหน้าที่โทโมะพยักหน้ารับก่อแนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานก็เจอเข้ากับเขื่อนเฉกเช่นทุกวัน
 
 
 
 
 
“ งานการไม่มีทำรึยังไงกัน ? ” โทโมะเอ่ยถามแล้วมานั่งที่โซฟายาว
 
 
 
 
“ ถ้ามีแล้วจะมามึงได้ทุกวันป่ะล่ะ วันนี้แก้วไม่มาหรอ ” เขื่อนถามขึ้นเพราะเธอไม่เห็นคนร่างบาง
 
 
 
 
“ไม่มาหรอก วันนี้นัดคุยงานกับฟางน่ะ ” โทโมะเอ่ยขึ้น
 
 
 
 
“ ไม่อยากให้เจอกับคนเก่าว่างั้นนน ” เขื่อนพูดขึ้นโทโมะจ้องเขม็งทันที
 
 
 
 
 
“ ไม่ต้องมองกูแบบนั้นเลย ทุกวันนี้ที่เป็นอยู่มึงก็เที่ยวไปหาฟางเขาอยู่ทุกทีไม่ใช่รึไง ”  เขื่อนพูดอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร
 
 
 
 
 
“ ฟางไม่ใช่คนเก่าของกูซักหน่อย ”
 
 
 
 
 
“ ถ้าเกิดมึงไปมีอะไรกันแล้วพลาดฟางท้องขึ้นมามึงจะทำไง ” เขื่อนพูดโทโมะเหลือบมองเล็กน้อยพลางคิดไปด้วยมันก็ถูกอย่างที่เขื่อนพูดใช่ว่าเขาจะไม่เคยมีอะไรกับฟาง
 
 
 
 
 
“ก็รับผิดชอบ ง่าย ๆ ” โทโมะพูดสบาย ๆ อย่างไม่เป็นกังวล
 
 
 
 
 
“ พูดง่าย นึกถึงใจแก้วหน่อยดิว่ะไหนจะลูกมึงกับแก้วอีก ”
 
 
 
 
 
“ พูดกับมึงแล้วปวดหัว กูไปทำงานดีกว่าแล้วมึงอ่ะก็กลับไปได้แล้ว ” โทโมะลุกจากโซฟาไปที่โต๊ะทำงานแล้วนั่งทำงานตามปรกติ
 
 
 
 
 
“ ก็แล้วแต่มึงล่ะกัน แต่ถ้ามันยังเป็นอยู่แบบนี้ใช่ว่าแก้วจะทนกับมึงได้นานหรอก ” เขื่อนพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกไปโทโมะวางปากกาลงหลังจากที่เขื่อนเดินออกไป ..
 
 
 
 
พูดง่าย .. แล้วถ้าหากมันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ . ? 
คุณจะทำยังไง ?
 
 
...........................................................
 
 
เม้นให้ด้วยน้าาาา
ขอบคุณจ้าาา