รอยแค้น (Ire)

 
 
 
                   
 
 
 เวลาผ่านไป 5 ปีแล้ว
 
 
 
 
 
                     ตอนนี้ ป็อบปี้ก็กำลังทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่น ตอนนี้ ลูกของฟางโตแล้ว
 
 
อายุ ได้ 5 ขวบ ป็อบปี้กำลังจะบินกลับมาเมืองไทยพรุ่งนี้เพราะก่อนหน้านี้ที่ญี่ปุ่นมีปัญหา จึงต้องอยู่
 
ต่อ อีก 2ปี  ตลอดเวลา ไม่มีใคร ได้ข่าวฟางเลย
 
 
ป็อบปี้ เองก็ห่วงฟางกับลูกคิดถึงลูก ป่านี้จะเป็นยังไง เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ตลอดการทำงานที่จีน
 
และญี่ปุ่น เขาไม่เคยมีความสุขเลยสักวินาทีเดียว เขาคิดถึงฟางกับลูกเหลือเกิน กลับไปคราวนี้เขา
 
 
 
จะต้อง หาลูกกับฟางให้เจอให้ได้ . 
 
 
 
ป็อบ: ป่านี้ลูกพ่อคงโตแล้วสินะ จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายนะ เฮ้อ ~~
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ดาวเห็น น้องปอนด์ มั้ย
 
ดาว: อ่อ นั่งเล่นทรายอยู่ค่ะ 
 
ฟาง: อืม พี่ฝากด้วยนะ พอดีจะไปในเมืองหน่อย 
 
ดาว: ค่ะ 
 
ฟาง: ปิดร้านก่อนก็ได้ พี่ฝากปิดร้านก่อนนะ 
 
 
                 ตอนนี้ลูกชายวัย 5 ขวบ ของฟาง น่ารัก ตัวขาว แถมยังพูดเก่งอีก น่ารักได้พ่อ ได้แม่จริงๆ
 
 
ฟาง: ปอนด์ครับ 
 
ปอนด์: คร้าฟฟ แม่คร้าฟฟ
 
ฟาง: เดี๋ยวแม่ไปทำธุระนะอยู่บ้านกับ  พี่ดาว อย่าดื้อ อย่าซนนะครับ 
 
ปอนด์: คร้าฟป๋ม 
 
ฟาง: โอเค เก่งมากครับป๋ม (หอมแก้มลูก) 
 
ปอนด์: แม่คร้าฟฟ ซื้อขนมมาฝากผมด้วยนะ 
 
ฟาง: ได้เลย แม่ไปนะ เล่นเส็จล้างมือด้วยล่ะ
 
ปอนด์: ครัฟ 
 
 
 
 
 
 
                         สนามบินสุวรรณภูมิ
 
 
 
เฟย์: พี่ป็อบทางนี้ ! 
 
 
ป็อบ: เฟย์ 
 
 
เฟย์: เป็นไงบ้าง จากต้องอยู่แค่ 3 ดันต้องอยู่ต่อ อีก 2 ปี กลายเป็นสาวญี่ปุ่นไปรึยัง
 
ป็อบ: บ้าเหรอ พี่เป็นผู้ชาย ว่าแต่เฟย์ ไม่ได้ข่าว ฟางเลยเหรอ 
 
เฟย์: ไม่มีใครได้ข่าว คุณฟางเลย ทางบ้านเขาก็ไม่ได้ข่าว 
 
ป็อบ: พี่จะได้เจอลูกรึเปล่านะ เฮ้อ ~ 
 
เฟย์: อย่าท้อสิ พี่ชาย ทำกับเขาเองนิ ก็ต้องรับผิดชอบ 
 
ป็อบ: อย่าซ้ำสิ นี้ตั้ง 5 ปีแล้ว ฟางยังโกรธพี่อยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ 
 
เฟย์: เอาเถอะน่ะ ให้เจอเขาก่อน 
 
ป็อบ: แล้วนี้ แก้วกับลูกล่ะ ลูกแก้ว 4 ขวบแล้วนิ 
 
แก้ว: ถามถึงลูกฉันเหรอ 
 
ป็อบ: อ้าวมาด้วยเหรอ 
 
แก้ว: มาสิ พาหลานมารับนะ 55 เดี๋ยวก็คงจะมา ป๊าเขาพาไปซื้อขนม 
 
โทโมะ: มาแล้วคร๊าาา (อุ้มลูกสาวมาหา เพื่อนและภรรยา) 
 
แก้ว: ไหน กอหญ้า สวัสดีคุณลุงโหน่ยย
 
ป็อบ: ลุงเลยเหรอ โห ! 
 
แก้ว: 555 ก็ใช่นะสิ ไหนค่ะ
 
กอหญ้า: สวัสดีค่ะ คุณลุง ป็อบปี้ 
 
ป็อบ: สวัสดีครับ น่ารักนะเรา
 
เฟย์: เนี่ยเราจะยืนตรงนี้อีกนานมั้ยเนี่ย เฟย์เมื่อยแล้วนะค่ะ 
 
โทโมะ: เออ ไปเถอะไป ไปค่ะคนเก่งของปะป๊า 
 
 
  ป็อบปี้ได้เห็นหน้ากอหญ้าทำให้นึกถึงฟางกับลูกของตัวเองมากขึ้น เขาคิดถึงเหลือเกิน อยากเจอ
 
หน้าลูกเหลือเกิน
 
ป็อบ: รอพ่อหน่อยนะลูก .