รอยแค้น (Ire)

 
 
แพท: ป็อบขาาา คิดถึงที่สุดเลย อ่ะ จุ๊บๆ 
 
ป็อบ: แพทครับ พอก่อน 
 
 
แพท: แพทคิดถึงคุณ ที่สุดเลยอ่ะ 
 
ป็อบ: คิดถึงผม หรือว่า คิดถึงเงินผม หึ 
 
แพท: เอ่อ ป็อบอ่า 
 
ป็อบ: ผมจะให้เงินคุณ 100,000 แต่คุณต้องทำอะไรบางอย่างแลกกับเงิน 
 
แพท: ได้สิค่ะ คุณต้องการให้แพททำอะไรเนี่ยบอกมาเลย 
 
 
 
 
มล: น้องฟางๆ คุณภาณุเรียกนะ 
 
 
ฟาง: ค่ะได้ค่ะ 
 
 
ฟาง: ขอโทษค่ะฉันไม่เห็น ว่าคุณ เอ่อ  (เปิดประตูเข้าไปก็พบแพทกับป็อบปี้กำลังคลอเคลียกันอยู่ ) 
 
 
ป็อบ: ชั่งเถอะ ที่ฉันเรียกเธอมา พอดีห้องน้ำในห้องทำงาน อ่ะ มันสกปรก ทั้งรอยแป้ง รอยน้ำ เต็มไปหมด ช่วยด้วยน่ะ 
 
แพท: อ่อ อีกน่ะ เช็ดให้แห้งด้วยล่ะ 
 
 
ฟาง: ค่ะ 
 
แพท: เอาไงต่อดีค่ะ 
 
 
ป็อบ: เล่นละครต่อสิ 
 
 
แพท: ค่ะ
 
 
ฟาง: ไอคนบ้า นึกจะกอดจะจูบ บ้าที่สุด 
 
 
แพท: เธอ นี้เธอช่วยไปอา น้ำ้ม มาให้ฉันหน่อยสิ
 
 
ฟาง: ค่ะ รอสักครู่ 
 
 
ฟาง: ได้แล้ค่ะ ว้ายย ขอโทษ คุณ ฉันขอโทษ 
 
 
 
ป็อบ:( อึ้งกับเหตุการณ์ที่แพททำมันไม่ได้อยู่ในแผน) 
 
 
แพท: แก กล้าดียังไงทำน้ำหกใส่ฉัน แกรู้มั้ย ว่าชุดฉัน รองเท้าคู่นี้ ราคาเท่าไหร่ ห่ะ 
 
    เพี้ยะ 
 
ป็อบ: ฟาง (อุทานเบาๆ) 
 
แพท: เช็ดรองเท้าของฉัน เดี๋ยวนี้ 
 
 
ฟาง: แต่ฉันไม่ได้ทำ อ่ะ เห็นๆอยู่ว่าคุณ ดักขาฉันอ่ะ 
 
แพท: ป็อบค่ะ ไล่มันออกเลยค่ะ 
 
ป็อบ: ไม่ นิคุณแพทสั่ง ก็ทำสิ ยืนอยู่ทำไม 
 
ฟาง: ฉันไม่ทำ ไล่ฉันออกสิ ไล่เลย 
 
ป็อบ: ถ้าเธอไม่ทำ ฉันจะต้องบอกพ่อแม่เธอแล้วล่ะว่าเธอ 
 
ฟาง: ได้ ฉันจะทำ อย่ายุ่งกับครอบครัวฉันอีก 
 
 
 
 
 
ฟางก้มลงเช็ดรองเท้าให้แพทอย่างน่าสงสาร ฟางเสียใจกับสิ่งที่ป็อบปี้ทำ กับเธอมาก เธอไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ได้ 
 
 
ป็อบ: พอได้แล้ว ออกไป ได้แล้ว 
 
 
ฟาง: ฮืออ ขอ ฮืิ ขอตัวนะค่ะ 
 
 
แพท: หึ สมน้ำหน้า 
 
 
ป็อบ: แพท ทำไมคุณทำแบบนี้ ผมไม่ได้สั่งคุณนะ 
 
แพท: ก็คุณอยากแกล้งแม่นั่นแะทก็ช่วยอ่ะ 
 
ป็อบ: แต่ผมไม่ต้องการแบบนี้ เอาเป็นว่า พอเถอะ นี่เงิน 
 
แพท: ขอบคุณค่ะ (กำลังจะจูบ) 
 
 
ป็อบ: กลับไป 
 
 
แพท: ค่ะ 
 
 
ป็อบ: ฟาง. เธอจะเป็นอะไรรึเปล่า แล้วเราจะห่วงเขาทำไม