รักร้ายๆของนายมาเฟีย

แก้ว:อย่านะ
โทโมะ:ไม่มีทาง
แก้ว:อื้อ  อ่อยอ๊ะ
แก้วพยายามใช้แขนทั้งทุบทั้งตีโทโมะ ด้วยความรำคาญโทโมะเลยรวบแขนแก้วไว้แล้วผลักแก้วลงไปนอนบนเตียงโดยที่ปากยังไม่ปล่อยแก้วให้เป็นอิสระ โทโมะถอดเสื้อผ้าของตัวเองและของแก้วออกอย่างรวดเร็วเมื่อแก้วรู้สึกแก้วจึงพยายามดินอีกที
แก้ว:อย่าทำนะฉันขอร้อง
โทโมะ:ฉันจะทำให้เธอรักฉัน
ทั้งสองคนทำกิจกรรมร่วมกันมานานจนตอนนี้ก็ประมาณตีสองโทโมะรู้สึกว่าแก้วมีอาการสั่นจึงตื่นขึ้นมาดูและเช็ดตัวให้ตอนนี้แก้วไม่สบายเพราะเขาทำกับเธอเกินไปแล้วรวมถึงที่เธอไม่ได้กินข้าวเมื่อตอนเย็นและที่เป็นลมเมื่อตอนกลางวันอีกโทโมะจัดการใส่เสื้อผ้าให้แก้วเรียบร้อยก็กลับไปนอนต่อ
 
เช้า
แก้ว:อือ ปล่อยฉันนะ
โทโมะ:ตื่นแล้วหรอขอนอนอีกแป๊ปนะ
แก้ว:นายอยากนอนก็นอนไปสิแต่ฉันจะกลับบ้าน ปล่อย
แก้วพยายามแกะมือโทโมะออกแต่ยิ่งแกะมันก็ยิ่งรัดตัวเธอเอาไว้
โทโมะ:นี่หยุดเถอะนะฉันอยากนอน
โทโมะเอาหน้ามาซุกไว้ตรงคอแก้ว
แก้ว:ก็ปล่อยฉันสิ
โทโมะ:ถ้าฉันปล่อยเธอก็หนีฉันไปสิ
แก้ว:....
โทโมะ:นอนเถอะฉันรู้ว่าเธอก็คงลุกไม่ไหว
แก้ว:ทำไมฉันต้องลุกไม่ไหวด้วย
โทโมะ:เพราะฉันไง
แก้ว:ไอ้บ้า
โทโมะเงียบไปแล้วแก้วก็หลับตามโทโมะไปทั้งสองนอนหลับกันมาประมาณหนึ่งชั่วแล้ว
โทโมะ:แก้วตื่น
แก้ว:อือ 
โทโมะ:ตื่นได้แล้ว
แก้ว:นายก็ปล่อยฉันได้แล้ว
โทโมะ:ไปอาบสิเดี๋ยวฉันไปรอข้างล่างนะ
แก้ว:เรื่องของนาย
 
โต๊ะอาหาร
โทโมะ:นมครับจัดให้สองที่ครับ
นม:ค่ะ
โทโมะ:นี่เธอจะเดินไปไหนมากินข้าวก่อนสิ
โทโมะรีบวิ่งมารั้งแขนแก้วไว้
แก้ว:ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยนะ
โทโมะ:ฉันให้เธอกลับแน่แต่เธอต้องกินข้าวก่อน
แก้ว:ไม่
โทโมะ:งั้นก็อย่าหวังว่าจะได้กลับ มีแรงแล้วสินะงั้นก็ไปต่อจากเมื่อคืนดีกว่า
แก้ว:อย่านะ ฉันกินก็ได้
โทโมะ:พูดง่ายๆอย่างนี้ก็ดีหน่อย