รักร้ายๆของนายมาเฟีย

โทโมะ:ว่าไงจะกินเองหรือให้ฉันป้อน
แก้ว:ฉันไปกลัวนายหรอก
แก้วลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ประตูแต่โทโมะเดินตามมากระชากแขนแล้วพุงเข้ามาประกบปากทันทีแก้วพยายมดิ้นแต่โทโมะรั้งท้ายทอยไว้แก้วจึงไม่สามารถหนีไปไหนได้
แกร๊ก
...:ตาโมะแกาหนูแก้วไปส่งหรื....
เห็นโทโมะกับแก้วกำลังจูบกัน โทโมะถอนจูบทันที
โทโมะ:เอ่อ พ่อมีอะไรหรือป่าวครับ
โทยะ:ฉันจะมาถามว่าแกพาหนูแก้วไปส่งหรือยังแม่เขาโทรมาตามแต่คงไม่ต้องถามแล้วแหละแล้วเมื่อกี๊แกทำอะไรน้อง
แก้ว:มันไม่ใช่อย่างที่คุณลุงเห็นนะค่ะ
โทโมะ:มันเป็นอย่างที่คุณพ่อเห็นแหละครับผมจูบเขา
แก้ว:นี่นาย พูดบ้าอะไร
โทโมะ:ก็มันเป็นแบบนั้นจะแก้ตัวทำไม
โทยะ:แล้วแกจะรับผิดชอบยังไง
โทโมะ:แต่งงานเดือนหน้าเลยครับผมพร้อมแล้ว
โทยะ:ดี งั้นเดี๋ยวหนูแก้วนอนที่นี่เลยนะลูก
แก้ว:แก้วกลับบ้านดีกว่าค่ะเดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง
โทยะ:นอนที่นี่แหละ เดี๋ยวลุงโทรบอกแม่หนูให้ 
แก้ว:แต่
โทโมะ:นอนนี่แหละจะได้ทำความรู้จักกันไง
โทยะ:งั้นลุงไปแล้วนะ
แก้ว:เดี๋ยวสิค่ะคุณลุง
โทโมะ:กลับไปกินข้าวเดี๋ยวนี้
แก้ว:นายพูดบ้าอะไรของนายฉันไม่อยากแต่งงานกับนาย
โทโมะ:ทำไมแต่งกับฉันมันเป็นยังไง
แก้ว:ก็ไม่เป็นไงหรอก แต่ฉันไม่ได้รักนายฉันเกลียดนายได้ยินมั้ย
โทโมะ:หรองั้นฉันจะทำให้ฉันรักเธอเอง
แก้ว:อย่านะ อุ๊บ 
โทโมะจูบแก้วแต่แก้วเม้มปากไม่ให้โทโมะทำแบบนั้นแต่โทโมะกัดปากแก้วจนเลือดออกแก้วเจ็บจึงยอมให้โทโมะได้ชิมความหวานได้อย่างสะใจจูบนี้ช่างเนิ่นนานและโทโมะก็รู้สุกว่าแก้วหมดอากาศหายใจจึงปล่อยให้ปากแก้วเป็อิสระ
แก้ว:อย่านะ
โทโมะ:ไม่มีทาง