รักร้ายๆของนายมาเฟีย

จองเบ:ดีนะแค่เฉียด แล้วคุณแก้วเป้นอะไรรึป่าวครับ
แก้ว:เอ่อไม่เป็นอะไรค่ะ
โทโมะ:......
จองเบ:ไอ้ป๊อปนี่ก็จริงๆเลยเพื่อนกันแท้ๆ จริงๆมันก็นานมาแล้วนะเรื่องนี้อะทำไมมันยังทำแบบนี้กับแกอีกวะ
โทโมะ:ไม่รู้ว่ะ
จองเบ:ฉันหวังว่าแกจะเลิกรักฟางแล้วนะเว้ย แต่ถ้าแกยังรักอยู่แกก็นึกถึงคู่หมั้นแกบ้าง
โทโมะ:แกเลิกพูดเหอะ
แก้ว:นี่ค่ะน้ำ 
จองเบ:ขอบใจครับ ว่าแกจะให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ยเผื่อมันกลับมา
โทโมะ:ไม่ต้องอะแกกลับไปทำงานเถอะ
จองเบ:แน่ใจนะ
โทโมะ:มันคงไม่กลับมาหรอก
จองเบ:งั้นฉันไปนะ
เมื่อจองเบเดินออกไปเหลือแค่แก้วกับโทโมะอยู่ในความเงียบ
โทโมะ:เธอเป็น...
แก้ว:ฉันขอตัวก่อนนะ
โทโมะ:อืม
แก้วเลือกที่จะเดินหนีโทโมะไปปเพราะยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้
เขื่อน:นายครับหมอจองเบฝากยามาให้ครับ
โทโมะ:อืม นายมาก็ดีแล้วอีกสองวันนายเตรียมตัวเข้าไปในกรุงเทพด้วยล่ะ
เขื่อน:ไปทำไมครับ
โทโมะ:ไปส่งแก้ว
เขื่อน:นายแน่ใจแล้วหรอครับ
โทโมะ:ไม่รู้สิ แกไปพักผ่อนเถอะ
คืนนี้โทโมะไม่ได้ขึ้นไปบนห้องเขาเลือกที่จะนอนด้านล่างเขาคิดถึงแต่เรื่องเมื่อตอนบ่ายทำให้นอนไม่หลับ
โทโมะ:ถ้าฉันยังรักฟางอยู่ฉันคงไม่ให้เธฮอยู่ที่นี่หรอก แต่ถึงยังไงฉันพูดไปมันก็ไม่มีประโยชน์เพราะเธอก็กำลังจะไปเหมือนกับฟางสุดท้ายมันก็เหลือแค่ฉันคนเดียวเหมือนเดิม
แก้วที่กำลังลงมาดูได้ยินสิ่งที่โทโมะพูดทั้งหมดก็รู้สึกใจหาย
แก้ว:ฉันไม่อยากไปจากนาย แต่นายก็ไม่เคยขอให้ฉํนอยู่ตั้งแต่วันแรก