รักร้ายๆของนายมาเฟีย

จองเบ:ดีนะแค่เฉียด แล้วคุณแก้วเป้นอะไรรึป่าวครับ

แก้ว:เอ่อไม่เป็นอะไรค่ะ

โทโมะ:......

จองเบ:ไอ้ป๊อปนี่ก็จริงๆเลยเพื่อนกันแท้ๆ จริงๆมันก็นานมาแล้วนะเรื่องนี้อะทำไมมันยังทำแบบนี้กับแกอีกวะ

โทโมะ:ไม่รู้ว่ะ

จองเบ:ฉันหวังว่าแกจะเลิกรักฟางแล้วนะเว้ย แต่ถ้าแกยังรักอยู่แกก็นึกถึงคู่หมั้นแกบ้าง

โทโมะ:แกเลิกพูดเหอะ

แก้ว:นี่ค่ะน้ำ 

จองเบ:ขอบใจครับ ว่าแกจะให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ยเผื่อมันกลับมา

โทโมะ:ไม่ต้องอะแกกลับไปทำงานเถอะ

จองเบ:แน่ใจนะ

โทโมะ:มันคงไม่กลับมาหรอก

จองเบ:งั้นฉันไปนะ

เมื่อจองเบเดินออกไปเหลือแค่แก้วกับโทโมะอยู่ในความเงียบ

โทโมะ:เธอเป็น...

แก้ว:ฉันขอตัวก่อนนะ

โทโมะ:อืม

แก้วเลือกที่จะเดินหนีโทโมะไปปเพราะยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้

เขื่อน:นายครับหมอจองเบฝากยามาให้ครับ

โทโมะ:อืม นายมาก็ดีแล้วอีกสองวันนายเตรียมตัวเข้าไปในกรุงเทพด้วยล่ะ

เขื่อน:ไปทำไมครับ

โทโมะ:ไปส่งแก้ว

เขื่อน:นายแน่ใจแล้วหรอครับ

โทโมะ:ไม่รู้สิ แกไปพักผ่อนเถอะ

คืนนี้โทโมะไม่ได้ขึ้นไปบนห้องเขาเลือกที่จะนอนด้านล่างเขาคิดถึงแต่เรื่องเมื่อตอนบ่ายทำให้นอนไม่หลับ

โทโมะ:ถ้าฉันยังรักฟางอยู่ฉันคงไม่ให้เธฮอยู่ที่นี่หรอก แต่ถึงยังไงฉันพูดไปมันก็ไม่มีประโยชน์เพราะเธอก็กำลังจะไปเหมือนกับฟางสุดท้ายมันก็เหลือแค่ฉันคนเดียวเหมือนเดิม

แก้วที่กำลังลงมาดูได้ยินสิ่งที่โทโมะพูดทั้งหมดก็รู้สึกใจหาย

แก้ว:ฉันไม่อยากไปจากนาย แต่นายก็ไม่เคยขอให้ฉํนอยู่ตั้งแต่วันแรก