เพราะว่ารัก

 

 

 

 

                    ชีวิตอันแสนโดดเดี่ยวของเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง เธอเป็นเด็กกำพร้า ที่สูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เธอเรียนมหาลัย  อย่าถามถึงญาติพี่น้องของเธอเลย  บ้านของเธอไม่คบญาติพี่น้องมาตั้งแต่ตอนที่ พ่อกับแม่ของเธอแต่งงานกันแล้วหละ ทำไมนะหรอ  เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะถามเท่าไหร่ๆ พ่อกับแม่ก็ไม่ยอมตอบคำถามเธอเลย  จนเธออายุอาณาม ย่างเข้า 24 ปีแล้ว เธอก็ไม่รู้จักญาติเลยสักคน  เธอใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่มาตลอด แต่เมื่อพ่อกับแม่จากไป เธอจำต้องใช่ชีวิตอย่างลำพัง  มีเพียงเพื่อนสนิทเธอคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่เธอคอยปรับทุกข์ด้วย  เห้ออออ  ฟังดูแล้วมันก็น่าเศร้านะ  แต่เธอก็อยู่ของเธอมาได้จนถึงทุกวันนี้

 

 

 

                    หลายคนตั้งคำถามกับเธอ  ว่าทำไมเธอถึงไม่มี  ไม่หาแฟนสักคน  เธอจะได้ไม่เหงา ไม่เปล่าเปลี่ยว  จนเธอเริ่มคำราญกับคำถามพวกนี้เป็นอย่างมาก  แล้วคำตอบที่เธอมักจะให้พวกเค้าไป  คือ  " ชั้ลรำคาญผู้ชาย ! "  หลายคนต่างคิดว่าเธอเป็นทอม  แต่ไม่เลยคะ  ถ้าไม่คบได้สัมผัส  ได้พูดคุยกับเธอจริง  เธอก็จัดว่าเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน อ่อนโยนคนหนึ่ง หากแต่เธอไม่ค่อยแสดงออกให้มุมนี้เท่าไหร่  ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เธอจะดูน่ารักมาก เวลาเธออ่อนโยน

 

 

  

 

                    " นั่งพิมพ์อะไรอยู่วะ "  สาวเสียงเล็กเดินเข้ามาทักเพื่อนสาวที่นั่งจ้องหน้าคอมอยู่นานแสนนาน

 

 

 

 

                    " ว่าจะแต่งนิยายขาย "  เธอเงยหน้าขึ้นมอง แล้วมองหน้าอีกคนอย่างเซ็งๆ

 

 

 

 

                    " น้ำหน้าอย่างแกเนี่ยนะ จะแต่งนิยายขาย "  สาวเสียงเล็กเบิกตากว้างแทบไม่เชื่อหูตัวเอง  ก็เท่าที่ดูบุคลิกของเพื่อนเธอแล้ว  การแต่งนิยายที่ต้องใช้จิตนาการระดับสูงเว้อ มันช่างตรงข้ามกันเหลือเกิน

 

 

 

 

                    "  ก็เออสิวะ  แล้วจะทำไม "  หญิงสาวมองหน้าเพื่อนอย่างไม่พอใจ แล้วหันไปแต่งนิยายต่อ 

 

 

 

 

                    " นี่มันเรื่องของแกนิ  จะไปแต่งให้เค้าอ่านทำไมวะ " เธอก้มลงอ่านหน้าจอคอม แล้วหันหน้าไปมองเพื่อน ที่ใจจดใจจ่ออยู่กับการแต่งนิยาย 

 

 

 

 

                    "  ก็เรื่องอื่นมันคิดไม่ออกนิวะ มันก็ต้องแต่งเรื่องตัวเองสิ " เธอขมวดคิ้วอย่างเสียอารมณ์  

 

 

 

 

                    " ให้เดานะ  ตอนนี้แกเขียนต่อไม่ถูกแล้วใช่มั้ยแก้ว "  หญิงสาวมองหน้าเพื่อนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ตรงหน้า

 

 

 

 

                    "  เออ นี่ชั้ลก็เริ่มเรื่องใหม่มาเกือบ 10 เรื่องแล้วนะ  แต่งไม่เคยเกิน 1 ตอนอะ "  แก้วเซ็ง  เธอกดลบนิยายที่เพิ่งจะแต่งไปได้ไม่กี่บรรทัด แล้วปิดจอคอมอยางหงุดหงิด

 

 

 

 

 

                    "  เห้ออ  แกนี่ก็แปลกนะ การงานก็มีทำอยู่แล้ว ยังจะไปวุ่นวายเรื่องหางานอื่นทำอีก " หญิงสาวบ่น แล้วกลับไปนั่งโต๊ะตัวเองที่ติดกับโต๊ะของแก้ว

 

 

 

 

 

                    " แกไม่เข้าใจวะฟาง  แกไม่ข้าวจายยยย  "  แก้วผ่ายมือออกทั้งสองข้าง ทำตาเหลือกหลาง เซ็งอย่างสุดขีด 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะไปเข้าใจแกได้ยังไง ในเมื่อแกไม่เข้าใจตัวเองเลย  ไอบ้า  ไอประสาท " ฟางไม่อยากจะเสียอารมร์กับแก้ว ลุกเดินไปทำงานต่อ 

 

 

 

 

                    "  แก้ว !  หัวหน้าเรียก " หนุ่มสุดหล่อ สุดฮอต สุดกวนตีนประจำบริษัท เดินฉายความหล่อเข้ามาหาแก้วที่โต๊ะทำงาน

 

 

 

 

                    "  เรียกทำไมอีกหละพี่  แก้วทำอะไรผิดอีก "  แก้วขมวดคิ้ว แล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

                    " มึงขี้เหร่เกินไป  สงสัยหัวหน้าให้ไปปรับปรุงเบ้าหน้าของตัวเอง "  หนุ่มหน้าหล่อพูดกวนๆ  แต่แก้วไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย เธอเดินหน้าบึ้งตึ้งเข้าออกไป

 

 

 

 

                    " หึ ! ทำเป็นมาว่าคนอื่น  หล่อๆแบบพี่  ฟางไม่เห็นว่าจะมีแฟนเลยสักคน  หรือว่าพี่มโนไปเองว่าหล่อ  อ๊าก อ๊าก อ๊าก "  ฟางเอาคืนให้แก้ว  เธอเดินหัวเราะอย่างกับเป็ดถูกเชือดจนไปถึงที่นั่ง  ป๊อปยืนนิ่ง ไม่รู้จะด่าฟางว่าอย่างไรดี   ทั้งบริษัท ก็มีแต่ฟางกับแก้วที่แนะ ที่ชอบด่า ชอบว่า ชอบเหน็บแนมเค้า  คนอื่นนะไม่มีหรอก มีแต่คนชมว่าเค้าหล่อ เค้าดูดี เค้าสง่า

 

 

 

 

                    "  พวกมีตาหามีแววไม่ " พูดจบป๊อปก็สะบัดก้มเดินกลับไป 

 

 

 

                    "  เดินเบียดตูดไปมา ยังกับตุ๊ด "  ฟางแบะปากเป็นรูปสระอิ เธอมองก้มป๊อปที่เบียดเสียดกับไปมาตามจังหวะก้าวเดิน 

 

 

 

 

 

                    ห้องหัวหน้า  หัวหน้าของแก้วเป็นหัวหน้าผู้ชาย อ่อ ไม่สิ เป็นหัวหน้าผู้หญิง  เอ่ย ไม่สิ คือ ผสมกันระหว่างหญิงกับชาย เอาที่เข้าใจง่ายๆก็ตุ๊ดนั้นแหละ  ฮีค่อนข้างจะเนี๊ยบ เนี๊ยบมาก ในการทำงาน ทำผิดนิดผิดหน่อยไม่ได้ ฮีด่าเตลิดคะ  แต่ก็เอาเถอะคะ ระดับแก้วที่เป็นลูกรักของฮี ฮีก็ไม่ค่อยด่าเท่าไหร่หรอกคะ 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมถึงทำแบบนี้  ทำไมไม่คิดถึงจิตใจของผู้หญิงคนนี้เลย รู้ไหมว่าการรักใครสักคนแล้วอกหักมันเป็นยังไง  รู้มั้ยว่าเค้าต้องเสียใจมากแค่ไหน  รู้ไหมว่าเค้าต้องร้องไห้หนักมากแค่ไหน รู้ไหมว่าเค้าต้องทำใจนานแค่ไหนกว่าจะลืมเรื่องราวให้มันนั้นที่เธอสร้างมันขึ้นมา  ทำไมถึงทำแบบนี้  !!!!!! "   ยังยืนยันคำเดิมคะ ว่านี้แต่เบาะๆ ยังไม่จัดเต็ม   

 

 

 

                    แก้วโงกหัวเหมือนจะหลับ เธอฟังบอสของเธอด่าจนชินหูแล้ว

 

 

 

 

                    " นังเด็กทรพี ตื่น ขึ้น มา ฟัง ช้าลลลลลลลลลลล  "  บอสตะโกนใส่หูแก้วที่กึ่งหลับกึ่งตื่น

 

 

 

 

                    " บอสสสสสสสส   แก้วเจ็บหูนะ "  แก้วโวยวายลั่น  ก็มีแต่แก้วแหละคะ ที่กล้าพูดเสียงดังกับบอส คนอื่นอย่าหวังไปเลย มีแต่ตายกับตาย

 

 

 

 

                    " ก็ดีแล้วที่แกเจ็บหู  ถ้าเจ็บห. ขึ้นมาแล้วจะยุ่ง  "  บอสเป็นคนตลกนะคะ แต่บางทีก็ทะลึ่งไป

 

 

 

 

                    " บอสหนิ เดี๊ยวแก้วก็จับดีดองวูก สามีเด็กของบอสกินซะหรอก "  แก้วส่งสายตายียวนใส่บอส  ก็ที่บอสรักแก้วมาก ก็เพราะว่าแก้วนั้นแหละคะ ที่หาสามีเด็กให้กับแก  ซึ่งเป็นสามีที่หล่อ ล่ำ เลิศ และแซ่บมากกกก  

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่กลัวหรอกย่ะ  ชั้ลมั่นใจในลีลาเด็ด เผ็ด มัน ของชั้ล " บอสจิกตา กัดริมฝีมาก ซึ่งมันดูเซ็กซี่มากจริงๆ เล่นเราชะนีน้อยอย่างแก้ว ชิดซ้ายไปเลย

 

 

 

 

                    " โอเคบอส  เรามาคุยกับให้ตรงประเด็นดีกว่า  "แก้วเริ่มจริงจัง

 

 

 

 

                    "  คือมีผู้หญิงคนนึงเค้ามาร้องเรียนบริษัทเรา เค้าหาว่าเราช่วยน้องมิ้วแย่งสามีของเค้าไป " บอสหน้าซีเรียส

 

 

 

 

                    " จะแย่งได้ยังไง ก็แก้วเช็คข้อมูลแล้ว พี่แม็กเค้าก็ยังโสดอยู่ แล้วเค้าก็แอบรักน้องมิ้วมานานแล้ว  บ้าปล่าว "  แก้วชักสีหน้าใส่ 

 

 

 

 

                    "  นี่แกว่าใครบ้า "  บอสสะดุ้ง 

 

 

 

 

                    " ก็ว่าผู้หญิงคนนั้นอะดิ " แก้วพูด 

 

 

 

 

                    " โอ้ยยย ชั้ลก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ย  วันก่อนก็มาโวยวายที่บริษัท เล่นเอาแอนนาถูกตบจนซิลิโคนเบี้ยว  ชั้ลต้องให้เงินไปทำใหม่อีก ซวยแท้เลยเนี่ย " บอสบ่น

 

 

 

 

                    "  ต่อไปถ้ายังมาอีก ก็จุดธูปอันเชิญมาที่แก้วเลย แก้วจัดการเอง "  แก้วพูดอย่างมั่นใจ 

 

 

 

 

                    " แกรับมือไหวนะ "  บอสพูดเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง

 

 

 

 

                    "  แก้วสะอย่าง เรื่องแค่นี้ สบายมาก " แก้วพูดอย่างมั่นใจ

 

 

 

 

                    " ดี  สมกับเป็รลูกรักของชั้ลจริงๆ  งั้นแกก็เตรียมรับมือกับมันเอาไว้ดีๆแล้วกัน  ชั้ลไปสืบประวัติมาแล้ว นังนี้มันไม่ธรรมดา "  บอสพูด สีหน้าบอสดูจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา 

 

 

 

 

                    " เออน๊าา มันไม่เอาถึงตายหรอก "  แก้วไม่กลัว

 

 

 

 

                    " ยังไงแกก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน " บอสเป็นห่วง

 

 

 

 

                    " ข่าาาา   อ่อ  นี่บอส พี่แม็ก น้องมิ้ว เค้าฝากมาเชิญบอสไปร่วมงานด้วย "  แก้วยืนการ์ดแต่งงานให้บอส

 

 

 

 

                    "  ว๊าววว ๆๆๆๆ  ยินดีๆ ด้วย  แกนี้มันเก่งจริงๆ ช่วยให้คู่รักหลายคู่ลงเอ่ยกันได้ด้วยดี "  บอสหยิกแก้มแก้วอย่างชื่มชม 

 

 

 

 

                    "  แต่ก็มีอีกหลายคนที่ต้องเจ็บเพราะงานของแก้ว "  แก้วหน้านิ่งไป 

 

 

 

 

                    "  นั้นสินะ  แต่แกก็ต้องเข้าใจสิลูก ว่าความรักมันบังคับใจกันไม่ได้ คนที่รักกันเค้าก็ต้องใจตรงกัน  เราทั้งหลาย มีหน้าที่ทำให้เค้ารู้ว่าใจเค้าตรงกับใคร ก็เท่านั้นเอง  ที่เหลือก็เป็นการตัดสินใจของเค้า "  บอสพูด  แก้วก็ยังเซ็งกับงานนี้อยู่ดี

 

 

 

 

                    "  แล้วบอสไม่สงสารคนที่เค้าอกหักบ้างหรอ "  แก้วคิ้วขมวด 

 

 

 

 

                    "  เห้ออ  แกอย่าพูดมาก  ไปทำงานต่อเถอะไป "  บอสตัดปัญหากับการตอบคำถมเดิมๆของแก้ว  แก้วเซ็งสุดขีดรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

 

 

                    ฟางนั่งชะเง้อมองแก้วอยู่ตลอด เมื่อเห็นแก้วเดินออกมา ก็รีบลุกไปหา

 

 

 

 

 

 

                    " เป็นไงบ้างวะ บอสว่าอะไรบ้าง "  ฟางถามแก้วหน้าตาตื่น

 

 

 

 

                    "  ก็เหมือนเดิมแหละวะ  คนที่อกหัก เค้าก็ว่าร้องเรียน   ทำไมคนพวกนี้ชอบมาเคสของชั้ลวะ  ทำไมเคสคนอื่นไม่เห็นมีเลย " แก้วเครียด 

 

 

 

                    "  เออ  แกก็อย่าคิดมากเลย สงสัยจะเป็นเวรเป็นกรรมของแกแหละมั้ง "  ฟางพูด  แก้วชะงัก เงยหน้ามองฟาง

 

 

 

 

                    "  สาบานเถอะว่ากำลังพูดปลอบใจกันอยู่ "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                    " ยังไม่แน่ใจเลยวะ ว่ากำลังพูดปลอบใจอยู่หรือเปล่า  "  ฟางยิ้มแหยๆแล้วกลับไปนั่งที่ตัวเอง  แก้วทิ้งตัวลงพิงเก้าอี้อย่างคนหมดแรง

 

 

 

 

 

 

                    ร้านกาแฟด้านล้างของบริษัท  

 

 

 

 

 

                    "  อะไรของมึงวะครับ สามวันดี สี่วันทะเลาะ  กูว่ามึงเลิกๆไปเหอะ แล้วหาใหม่ซะ "  ป๊อปบ่น

 

 

 

 

                    " แม่งเอ้ย มึงพูดยังกับว่าหาง่ายนักแหละ นี่กว่ากูจะเจอน้องเปรี้ยว กูก็ใช้เวลาหลายปีเลยนะ "  หนุ่มหล่อีกคนพูดอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

                    "  โอ้ยยย  กูไม่เข้าใจมึงจริงๆ  คือ ตอนมึงไม่มีมึงยังอยู่เป็นผู้เป็นคน นี่พอมึงคบกับน้องเปรี้ยว มึงดูสภาพมึงดิ  อย่างกับสัมปเวสี " ป๊อปเหลือบมองโทโมะตั้งแต่หัวจรดเท้า เพื่อนของเค้าที่ดูหล่อเหลา สาวๆตามกรี๊ดกร้าด  แต่ตอนนี้กับมอมแมมไม่แต่งตัว พูดง่ายๆว่าหมดราศีไปเลย

 

 

 

 

                    "  มึงไม่เข้าใจ มึงไม่เคยมีแฟน "  โทโมะโวยวาย  เค้าไม่เคยยอมรับในสิ่งที่ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    "  แม่งเอ้ย ตรรกะกากๆมาอีกแล้ว  งั้นมึงก็ลุกขึ้นนะครับ แล้วหันหลังเดินกลับไป ไปปรึกษาคนที่เค้ามีแฟน หรือเคยมีแฟนมาแล้ว  เชิญครับ เชิญเลย  กูไปทำงานก่อนนะ ไม่อยากเสียเวลาคุยเรื่องไร้สาระของมึง " ป๊อปวีนแตก วางแก้วกาแฟแล้วลุกเดินออกจากร้านไปเลย

 

 

 

 

                    "  แม่งเอ้ย งอลเป็นตุ๊ดไปได้ " โทโมะเสียอารมณ์ เพราะไม่รู้จะปรึกษาเรื่องหัวใจกับใครดี

 

 

 

 

 

 

                    เกริ่นๆเรื่องใหม่ไว้ก่อนนะคร้าบบบ ^^