รักเธอแค่คนเดียว...

โทโมะยืนมองแก้วที่ยืนอยู่กลางห้อง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอ แต่เธอกับถอยหลังหนีเขา จนเขาของเธอสะดุดเข้ากับโซฟาแล้วล้มลงไป
"คะ คุณจะทำอะไรฉัน?"แก้วถามเสียงสั่น เพราะเธอเริ่มที่จะกลัวเขาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ยิ่งเขาทำหน้านิ่งๆ เรียบขรึมแบบนี้ ยิ่งทำให้เธออ่านเขาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเขาคิดจะทำอะไร
"ทำไม? กลัวเหรอ?"โทโมะถามเสียงเรียบ ก่อนจะกระชากแขนเรียวของแก้วอย่างแรง จนร่างบางปะทะกับอกแกร่งของเขา
"โอ๊ย! นี่คุณ ฉันเจ็บนะ!"แก้วร้องเสียงดัง เพราะเธอเจ็บแขนจริงๆ เนื่องมาจากการถูกกระชากแขนแรงๆ หลายครั้ง
"แค่นี้มันไม่ทำให้เธอตายหรอกน่า บอกมาว่าเธอกับไอ้หน้าอ่อนนั่นเป็นอะไรกัน!?"โทโมะถามเสียงเข้ม บีบแขนเรียวแน่น จนแก้วต้องเบ้ปากด้วยความเจ็บ
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะ!? ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย คุณจะอยากรู้ไปทำไม!?"แก้วสวนกลับทันที ทำให้โทโมะเพิ่มแรงบีบขึ้นไปอีก จนแก้วต้องร้องออกมาเสียงดัง
"โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ!"แก้วพูดแล้วพยายามแกะมือหนาออกจากแขนของเธอ แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้นไปอีก
โทโมะไม่สนใจแก้วที่พยายามแกะมือของเขาออกจากแขนของเธอ กระชากให้เธอเดินตามเขาเข้าไปในห้องนอนทันที ก่อนจะเหวี่ยงเธอไปที่เตียงหนานุ่มตามร่างแกร่งของเขาที่คร่อมร่างบางแล้วร่วมแขนเรียวของเธอไว้เหนือหัว
"นี่คุณจะทำอะไร!? ปล่อยฉันเดี๋ยวนะ!"แก้วพูดอย่างตกใจแล้วพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของชายหนุ่ม แต่ก็อย่างว่าแรงผู้หญิงรึจะสู้แรงผู้ชายได้ ยิ่งเป็นผู้ชายที่รักแรงหึงแรงด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้
"แล้วคิดว่าจะทำอะไรดีกว่าล่ะ? สถานที่พร้อมซะขนาดนี้"โทโมะเอ่ยเสียงเจ้าเล่ห์ ก่อนจะทำสายตากรุ้มกริ่มแล้วร่างบางที่อยู่ใต้ร่างแกร่งของเขา
แก้วที่ถูกโทโมะมองสายตากรุ้มกริ่มก็เสียวสันหลังวาบทันที ก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดจากมือหนาที่ร่วมแขนเรียวของเธอไว้เหนือหัว
"ปล่อยฉันนะคุณวิศว!"แก้วสั่งเขาทันที เมื่อพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดสักที
โทโมะนิ่งไปทันที กับสรรพนามที่ร่างบางใช้เรียกเขาเมื่อกี้ ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
"ทีกับพี่เรียกว่าคุณ ทั้งๆ เราเป็นเคยแฟนกัน!"โทโมะเอ่ยเสียงเรียบ ทำให้แก้วหยุดดิ้นทันที
"ก็ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว อีกอย่างคุณเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้..."แก้วเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาและเธอต้องเลิกกันไป
 
ด้านคุณหญิงมาซากิ
บ้านไทยานนท์
หลังจากที่งานเลี้ยงเลิกคุณหญิงมาซากิก็เดินตามหาลูกชายของนางจนทั่วงานแต่ไม่พบ นางจึงกลับมาที่บ้านเพื่อรอลูกชายของนาง เพราะนางต้องการคำตอบเรื่องหญิงสาวคนรักของเขา
"ตาโมะกลับมาหรือยังนวล?"คุณหญิงมาซากิถามป้านวลแม่บ้านคนเก่าแก่ของบ้านทันที
"ยังค่ะคุณหญิง"ป้านวลตอบ ก่อนจะรับของจากคุณหญิงมาซากิแล้วนำไม่เก็บที่ห้องของนางทันที
คุณหญิงมาซากิที่ได้รับคำตอบจากแม่บ้านก็เดินไปมาด้วยความร้อนใจ หากแต่ลูกชายของนางก็ไม่กลับมาสักที่ นางจึงเดินขึ้นบันไดไปห้องของนาง เพราะรู้ดีว่ายังไง คืนนี้ลูกชายของนางไม่กลับบ้านง่ายๆ แน่นอน
 
ด้านแก้วกับโทโมะ
โทโมะนิ่งไปทันที กับคำพูดของแก้วที่พูดออกมาเมื่อกี้
"เรื่องนั้นมันไม่ได้เป็งอย่างที่แก้วคิดนะ และวันนั้นพี่ก็ไม่ได้ไปแค่คนเดียวด้วย ไอ้เขื่อนก็ไป แต่ตอนที่แก้วเห็นไอ้เขื่อนมันไปเข้าห้องน้ำต่างหาก และที่สำคัญเนยเขาก็แต่งงานไปแล้วด้วย"โทโมะพูด ทำให้แก้วมองหน้าชายหนุ่มทันที
"แต่ตอนนั้นพี่กับเขาจูบกันนะ"แก้วพูด เพราะเธอเห็นแบบนั้นจริงๆ
"ก็ตอนนั้นเนยเขาเมาแล้วเดินสะดุดเท้าตัวเองเลยล้มลงมานั่งที่ตักพี่ไง ปากเราเลยแตะจนเฉยๆ ไม่ได้จูบกันสักหน่อย"
"ไม่จริง! ที่แก้วเห็นมันไม่ใช่แค่แตะ!"
"แก้วยืนตั้งไกลเลยเห็นว่าพี่กับเนยจูบกันน่ะสิ เพราะถ้าจูบกันจริงมันต้องทำกันแบบนี้"พูดจบริมฝีปากหยักก็ประทับที่ริมฝีปากบางทันที
ลิ้นร้อนค่อยๆ แทรกเข้าไปในโพรงปากบางเพื่อควานหาความหวานจากปากบาง มือหนาไม่อยู่นิ่งลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างบาง ก่อนจะมาหยุดที่ทรวงอกอวบแล้วบีบเคล้นเบาๆ
"อือ..."เสียงหวานครางออกมาเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันที ว่าถ้าหากเขาไม่ผละออกจากปากบางเธอจะขาดอากาศหายใจ เพราะจูบของเขา
โทโมะค่อยๆ ถอนจูบออกจากปากบางอย่างเสียดาย แล้วเลื่อนริมฝีปากมาที่ลำคอขาวเนียนของเธอแทน
--------------------------------------------
 
 
 
 
มาแล้วๆๆๆๆๆ
อัพให้แล้วน๊า
อาจจะสั้นไปสักนิด เพราะไรเตอร์อยากให้ค้าง
ยังไงก็เม้นและติดตามกันด้วยนะค่ะ เพราะไรเตอร์จะมาอัพให้บ่อยๆ