รักเธอแค่คนเดียว...

โทโมะยืนมองแก้วที่ยืนอยู่กลางห้อง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอ แต่เธอกับถอยหลังหนีเขา จนเขาของเธอสะดุดเข้ากับโซฟาแล้วล้มลงไป

"คะ คุณจะทำอะไรฉัน?"แก้วถามเสียงสั่น เพราะเธอเริ่มที่จะกลัวเขาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ยิ่งเขาทำหน้านิ่งๆ เรียบขรึมแบบนี้ ยิ่งทำให้เธออ่านเขาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเขาคิดจะทำอะไร

"ทำไม? กลัวเหรอ?"โทโมะถามเสียงเรียบ ก่อนจะกระชากแขนเรียวของแก้วอย่างแรง จนร่างบางปะทะกับอกแกร่งของเขา

"โอ๊ย! นี่คุณ ฉันเจ็บนะ!"แก้วร้องเสียงดัง เพราะเธอเจ็บแขนจริงๆ เนื่องมาจากการถูกกระชากแขนแรงๆ หลายครั้ง

"แค่นี้มันไม่ทำให้เธอตายหรอกน่า บอกมาว่าเธอกับไอ้หน้าอ่อนนั่นเป็นอะไรกัน!?"โทโมะถามเสียงเข้ม บีบแขนเรียวแน่น จนแก้วต้องเบ้ปากด้วยความเจ็บ

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะ!? ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย คุณจะอยากรู้ไปทำไม!?"แก้วสวนกลับทันที ทำให้โทโมะเพิ่มแรงบีบขึ้นไปอีก จนแก้วต้องร้องออกมาเสียงดัง

"โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ!"แก้วพูดแล้วพยายามแกะมือหนาออกจากแขนของเธอ แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้นไปอีก

โทโมะไม่สนใจแก้วที่พยายามแกะมือของเขาออกจากแขนของเธอ กระชากให้เธอเดินตามเขาเข้าไปในห้องนอนทันที ก่อนจะเหวี่ยงเธอไปที่เตียงหนานุ่มตามร่างแกร่งของเขาที่คร่อมร่างบางแล้วร่วมแขนเรียวของเธอไว้เหนือหัว

"นี่คุณจะทำอะไร!? ปล่อยฉันเดี๋ยวนะ!"แก้วพูดอย่างตกใจแล้วพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของชายหนุ่ม แต่ก็อย่างว่าแรงผู้หญิงรึจะสู้แรงผู้ชายได้ ยิ่งเป็นผู้ชายที่รักแรงหึงแรงด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้

"แล้วคิดว่าจะทำอะไรดีกว่าล่ะ? สถานที่พร้อมซะขนาดนี้"โทโมะเอ่ยเสียงเจ้าเล่ห์ ก่อนจะทำสายตากรุ้มกริ่มแล้วร่างบางที่อยู่ใต้ร่างแกร่งของเขา

แก้วที่ถูกโทโมะมองสายตากรุ้มกริ่มก็เสียวสันหลังวาบทันที ก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดจากมือหนาที่ร่วมแขนเรียวของเธอไว้เหนือหัว

"ปล่อยฉันนะคุณวิศว!"แก้วสั่งเขาทันที เมื่อพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดสักที

โทโมะนิ่งไปทันที กับสรรพนามที่ร่างบางใช้เรียกเขาเมื่อกี้ ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

"ทีกับพี่เรียกว่าคุณ ทั้งๆ เราเป็นเคยแฟนกัน!"โทโมะเอ่ยเสียงเรียบ ทำให้แก้วหยุดดิ้นทันที

"ก็ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว อีกอย่างคุณเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้..."แก้วเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาและเธอต้องเลิกกันไป

ด้านคุณหญิงมาซากิ

บ้านไทยานนท์

หลังจากที่งานเลี้ยงเลิกคุณหญิงมาซากิก็เดินตามหาลูกชายของนางจนทั่วงานแต่ไม่พบ นางจึงกลับมาที่บ้านเพื่อรอลูกชายของนาง เพราะนางต้องการคำตอบเรื่องหญิงสาวคนรักของเขา

"ตาโมะกลับมาหรือยังนวล?"คุณหญิงมาซากิถามป้านวลแม่บ้านคนเก่าแก่ของบ้านทันที

"ยังค่ะคุณหญิง"ป้านวลตอบ ก่อนจะรับของจากคุณหญิงมาซากิแล้วนำไม่เก็บที่ห้องของนางทันที

คุณหญิงมาซากิที่ได้รับคำตอบจากแม่บ้านก็เดินไปมาด้วยความร้อนใจ หากแต่ลูกชายของนางก็ไม่กลับมาสักที่ นางจึงเดินขึ้นบันไดไปห้องของนาง เพราะรู้ดีว่ายังไง คืนนี้ลูกชายของนางไม่กลับบ้านง่ายๆ แน่นอน

ด้านแก้วกับโทโมะ

โทโมะนิ่งไปทันที กับคำพูดของแก้วที่พูดออกมาเมื่อกี้

"เรื่องนั้นมันไม่ได้เป็งอย่างที่แก้วคิดนะ และวันนั้นพี่ก็ไม่ได้ไปแค่คนเดียวด้วย ไอ้เขื่อนก็ไป แต่ตอนที่แก้วเห็นไอ้เขื่อนมันไปเข้าห้องน้ำต่างหาก และที่สำคัญเนยเขาก็แต่งงานไปแล้วด้วย"โทโมะพูด ทำให้แก้วมองหน้าชายหนุ่มทันที

"แต่ตอนนั้นพี่กับเขาจูบกันนะ"แก้วพูด เพราะเธอเห็นแบบนั้นจริงๆ

"ก็ตอนนั้นเนยเขาเมาแล้วเดินสะดุดเท้าตัวเองเลยล้มลงมานั่งที่ตักพี่ไง ปากเราเลยแตะจนเฉยๆ ไม่ได้จูบกันสักหน่อย"

"ไม่จริง! ที่แก้วเห็นมันไม่ใช่แค่แตะ!"

"แก้วยืนตั้งไกลเลยเห็นว่าพี่กับเนยจูบกันน่ะสิ เพราะถ้าจูบกันจริงมันต้องทำกันแบบนี้"พูดจบริมฝีปากหยักก็ประทับที่ริมฝีปากบางทันที

ลิ้นร้อนค่อยๆ แทรกเข้าไปในโพรงปากบางเพื่อควานหาความหวานจากปากบาง มือหนาไม่อยู่นิ่งลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างบาง ก่อนจะมาหยุดที่ทรวงอกอวบแล้วบีบเคล้นเบาๆ

"อือ..."เสียงหวานครางออกมาเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันที ว่าถ้าหากเขาไม่ผละออกจากปากบางเธอจะขาดอากาศหายใจ เพราะจูบของเขา

โทโมะค่อยๆ ถอนจูบออกจากปากบางอย่างเสียดาย แล้วเลื่อนริมฝีปากมาที่ลำคอขาวเนียนของเธอแทน

--------------------------------------------

มาแล้วๆๆๆๆๆ

อัพให้แล้วน๊า

อาจจะสั้นไปสักนิด เพราะไรเตอร์อยากให้ค้าง

ยังไงก็เม้นและติดตามกันด้วยนะค่ะ เพราะไรเตอร์จะมาอัพให้บ่อยๆ