SF KrisLay *remember me ที่รัก"

Baekhyun part คิดว่าผมไม่ได้ยินหรอที่ซูโฮคุยกันชานยอลหนะ ผมได้ยินเต็มสองหูว่าชานยอลชอบแบคอะออน ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่ไหม มันอาจจะเป็นชื่อของผม....รึป่าว... แต่สำหรับผม. ผมแอบชอบชานยอลมานานแล้วหละ ต่อให้ใครหลายๆคนเข้ามาในชีวิตผม แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่ผมจะมองคนอื่น เพราะผมหลงรักชานยอลไปแล้ว
 
"บู้!!ยืนเหม่ออะไรหมาแบค ~" ตายยากนะ พอ-คิดถึง-ก็มาเลย-.-
 
"ตกใจหมดไอ่ลิงกัง ก็เห็นอยู่ว่ากรอกน้ำ=_="
 
"ก็จะไม่สงสัยอะนะ ถ้าน้ำมันไม่ล้นแล้วล้นอีกแบบนั้น." ผมก้มลงมองขวดน้ำในมือ...เอ่อมันล้นจริงๆผมเลยรีบปิดฝาขวดแล้วเตรียมจะเดินไป เสียงๆหนึ่งก็ทำให้ผมต้องหยุด
 
"พี่แบคฮยอน.." เสียงของคนปริศนาดังขึ้น ผมค่อยๆหันไป แล้วมองเห็นเขายืนอยู่ด้านหลังของชานยอล
 
"มีอะไรหรอยองแจ??" ผมมองหน้ารุ่นน้องอย่างสงสัย
 
"คือว่า...ผมชอบพี่แบคฮะ..เป็นแฟนกันนะ!!" เด็กรุ่นน้องหลับตาปี๋พร้อมยื่นดอกกุหลาบสีแดงสดมาให้ผม จะให้ผมบอกยังไงดีในเมื่อคนที่ผมแอบรัก..อยู่ตรงนี้เหมือนกัน ผมหันไปมองหน้าชานยอลที่ยืนแน่นิ่ง ภาวนาให้เขาช่วยพูดอะไรออกมาสักนิด แล้วสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้นชานยอลเดินอ้อมมา..กอดผมจากด้านหลัง.0___0
 
"ขอโทษนะจองแจ แต่แบคฮยอน...เป็นคนของพี่" พูดจบชานยอลก็จุมพิตเบาๆที่ข้างแก้มของผม ผมได้แต่ยืนทื่อ รู้ตัวอีกทีก็เห็นว่า ยองแจวิ่งร้องไห้ไปแล้ว .ชานยอลจับผมหมุนตัวเข้าหาเขา
 
"รู้ไหมว่าทุกครั้งที่มีคนมาสารภาพรักกับนาย ฉันต้องอดทนแค่ไหน ฉันภาวนาทุกครั้งให้นายตอบปฎิเสธ แต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมทนดูใครมาสารภาพรักกับนายอีกแล้ว..ฉันรักนายนะพยอน แบคฮยอน" น้ำตาของผมค่อยๆไหลออกมา ผมดีใจดีใจมากๆเลยที่คนที่ผมรัก ก็รักผมเหมือนกันผมไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยืนกอดชานยอลอยู่แบบนั้น
 
"นายไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ~"คนตัวสูงทำเสียงออดอ้อน
 
"ฉันก็รักนายชานยอล ไอ่หูกาง555" ผมหัวเราะทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่แบบนั้น
 
"อ่าวว แบบนี้ต้องโดนลงโทษ " พูดจบชานยอลก็ก้มลงมาจูบผม!! โอ้ยยยจะละลาย สัมผัสแสนหวานที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้รับ มันทำให้ผม..รักชานยอลมากขึ้นมากขึ้น เนิ่นนานที่เราจูบกันแบบนั้นจนผมคิดว่า..ผมกำลังหมดลมหายใจ!
 
"อื้ออออ" ผมส่งเสียงออกมาเบาๆเพื่อบอกว่าผมกำลังจะตายนะถ้าไอ่เจ้าโย่งนี้ยังไม่ปล่อยผมออกจากพันธนาการของเขา
 
"โทษทีพอดีเก็บกดหนะ" แหมไอ่หูกางงงแต่ผมก็รักนะะะะ
 
Jongdae part
ผมยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากรุ่นพี่สองคนที่พึ่งบอกรักกันหมาดๆ จริงๆผมเชียร์คู่นี้มานานแล้วหละแต่...ก็นะปากแข็งทั้งคู่ ผมยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ความรักของรุ่นพี่สองคนสมหวังแล้วสินะ...แล้วผมหละ..
ตึ้ง เสียงแจ้งเตือนทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู พบว่าเป็นคนที่ผมชอบคุยเล่นบ่อยๆ เขาเป็นเด็กโรงเรียนข้างๆ เราบังเอิญได้ทำงานร่วมกัน ตอนเป็นตัวแทนไปแข่งตอบปัญหาที่ต่างประเทศ ผมเลยได้เฟสบุ๊คเข้ามาอย่างไม่น่าแปลกใจ
" [ไงซาลาเปา~คิดถึงหละสิถึงได้ทักมาเนี่ย~] " ผมแซวซิ่วหมินซึ่งเป็นเรื่องปกติ
 
" [แหวะ~ อย่ามาหลงตัวเองหวะเฉินๆ] "
 
" [พิมงี้แปลว่าอยากโดนจูบช้ะ! บอกให้เรียกจงแดๆ] "
 
" [จูบบ้าจูบบออะไรหละ=_=* เออๆ~ จงแดก็จงแด] "
 
" [แล้วสรุป มีเรื่องไร??] " ผมเริ่มกลับเข้าเรื่อง
 
" [ก็ไม่มีอารายมากกก~ บอกรักผัวววว รักมากกด้วยยย ไม่นอกใจด้วยย~] "
 
" [เล่นแบบนี้ถ้ากูเอาจริงขึ้นมามีเงิบนะที่รัก.^_^] " ผมคุยกับหมินแบบนี้ประจำแต่...ยิ่งนานวันผมก็ยิ่งหวั่นไหวกับอะไรเพี้ยนๆแบบนี้ แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมากหรอก มันเป็นเรื่องปกตินี่นา...
 
" [แหมะ~เล่นไม่ได้ไง ก็แค่จะชวนไปกินติมม ร้านเปิดใหม่ อยู่ระหว่างโรงเรียนฉันกับนายนั่นแหละสนป้ะ~??] "
 
" [ไปดิ.^_^.] " ผมตอบไปอย่างไม่คิด เพราะผมอยากเจอหน้าหมินพอดี ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน...=__= (แลดูนานเนอะ) แต่ไม่รู้ทำไมนะ ผมอะอยากเจอหน้าหมินทุกวัน ..หรือว่าผมจะชอบซาลาเปาน้อยคนนี้ซะแล้ว..
 
" [งั้นเย็นนี้เจอกัน~ เดี๋ยวโทรหานะ! บายย~]"
ผมเก็บมือถือเข้ากระเป๋าช้าๆ รอยยิ้มของผมเผยออกมาชัดเจนว่าผมดีใจแค่ไหน อดใจรอแทบไม่ไหวแล้วซิ
 
"เฉินๆ-0- มึงยืนยิ้มอะไรคนเดียววะ??" ประโยคนี้ทำให้ผมหยุดยิ้มทันทีคงรู้นะเพราะอะไร..
 
"เฉินๆพ่องดิจงอิน=_= กูจะยิ้มก็เรื่องของกู~~~~ ไปหารุ่นพี่ที่รักมึงนู้นไปป ป่านนี้โดนไอ้ชูซอนลากไปกินแล้วมั้งยิ่งตัวเล็กน่ารักแบบนั้นด้วย ระวังไว้เถอะมึงงง~ " ผมกวนประสาทจงอิน มันเปลี่ยนสีหน้าจากลั้ลลาเป็นรนลานทันที ก็แหงหละ วันนี้มันยังไม่เจอหน้าพี่คยองซูที่รักมันเลยหนิ
 
"เออ..งั้นกูไปละ=_=**"
 
Kyungsoo part
 
วันนี้น่าเบื่อนะ ผมได้แต่เดินไปเดินมาอย่างไร้จุดหมายในโรงเรียน ช่วงบ่ายนี้ไม่มีเรียนเลยหนะสิ คุณครูดันประชุมเต็มคณะ เด็กๆก็วิ่งพล้านกันทั้งโรงเรียน ผมคิดว่าการมาโรงเรียนมันน่าเบื่อนะ ยิ่งไม่ได้นั่งเรียนยิ่งน่าเบื่อ มันไม่มีอะไรทำ ผมไม่ชอบเล่นกีฬาสักเท่าไหร่ เพราะมักถูกมองว่าตัวเล็กที่สุดในทีม..เสมอ..เลยเกลียดการเล่นกีฬากับไอ้พวกสูงๆไปโดยปริยาย
 
"คยองซู." ผมหันไปตามแรงดึงของคนที่เรียก
 
"นายมีอะไรชูซอน?? ปล่อยก่อนได้ไหมฉันเจ็บ.." ผมบิดข้อมือไปมาเบาๆ แต่นั่นไม่ช่วยให้คนตรงหน้าเบามือลงเลย...กลับกัน เขากับบีบข้อมือผมแรงขึ้น..มันก็ไม่แปลกหรอกนะถ้าเขาจะเริ่มทนไม่ไหวกับการกระทำเย็นชาของผม ก็ผมไม่ได้รักเขา จะให้ผมคบกับเขาๆได้ยังไง ถึงแม้เขาจะพยายามจีบผมเป็นปีๆก็เถอะ ผมก็ไม่เคยรู้สึกพิเศษอะไรกับเขาเลยสักครั้ง
 
"มึงรู้ไหม??ว่ากูเหนื่อย!! กูเหนื่อยที่ต้องตามตื้อมึงแล้วคยองซู!! กูเหนื่อยที่ต้องทนเห็นมึงเฉยชาใส่กู!! ในเมื่อกูขอดีๆมึงไม่ยอมรับ วันนี้แหละยังไงมึงก็ต้องยอมรับกู!!" พูดจบชูซอนก็ลากผมไปห้องเก็บของหลังโรงเรียนซึ่งไม่มีใครเดินผ่านมานัก ผมได้แต่ตะโกนให้คนช่วย แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยินเลยสักคน ผมจะทำยังไงดี!
 
"ปล่อยนะเว้ยชูซอน ก็ฉันบอกนายแล้ว!! ว่าฉันไม่ได้รักนาย!! บอกตั้งแต่แรกและบอกทุกครั้งด้วยที่เจอหน้ากัน!!นายจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร!! มันไม่มีประโยชน์หรอกนะชูซอน!!ปล่อยฉัน!!" ผมพยายามดิ้นจนสุดแรงเพื่อให้หลุดจากแรงดึงของคนตัวใหญ่ตรงหน้า แต่ไร้ประโยชน์...วันนี้ผมเข้าใจแล้วว่าผมตัวเล็กเกินกว่าจะสู้แรงคนอื่นได้จริงๆ น้ำตาผมเริ่มไหลริน เมื่อรู้ว่าสุดท้ายผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมคงไม่รอดจากน้ำมือของชูซอนแน่ๆ
 
"เป็นของฉันเถอะคยองซู" ชูซอนค่อยๆกดจูบลงบนต้นคอของผมช้าๆและเลื่อนลงมาปลดกระดุมบน ไม่ว่าผมจะพยายามขัดขืนแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถหลุดจากการกระทำชั่วๆของชูซอนได้จริงๆ
 
ปัง!!!! เสียงประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ด้วยฝีเท้า..ของใครบางคน แสงที่ส่องกระทบตาทำให้ผมมองเห็นคนๆนั้นไม่ชัดนัก ผมรู้แค่ว่า..ผมรอดแล้ว.สติผมดับวูบลง หลังจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
 
...ตื่นมาอีกทีผมมาอยู่ที่ห้องพยาบาล...???ผมจำได้ว่ามีคนมาช่วยผมไว้.แล้วใครหละ???
"ตื่นแล้วหรอพี่คยองซู" ผมหันหน้าไปทางต้นเสียง น้ำตาของผมไหลรินอีกครั้ง
 
"จงอิน..เด็กดำ...ฮือออออ¥.¥" ตอนนี้ผมกลั้นน้ำตาที่เหลือไว้ไม่อยู่อีกแล้ว จะพูดยังไงกับคนตรงหน้าดีว่าผมกลัว ผมมันขี้ขลาด เหตุการ์ณบ้าบอนั้นทำให้รู้ว่าผมไม่ใช่คนเย็นชา แต่เป็นคนอ่อนแอ.. คนตรงหน้าเดินเข้ามากอดผมสัมผัสที่อบอุ่นนั่นทำให้ผมรู้สึก..ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
 
"อย่าร้องนะพี่คยองซู อย่าร้องไห้เสียน้ำตาเลย ผมอยู่ตรงนี้แล้ว พี่ก็ปลอดภัยแล้ว ไม่มีใครจะทำร้ายอะไรพี่ได้อีกแล้ว ผมอยู่กับพี่แล้วพี่คยองซู" จงอินพูดพลางกระชับกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้นเพื่อบอกเป็นนัยว่าเขาพร้อมจะปกป้องคนตัวเล็กตรงหน้าเขาเสมอ
 
"ขอบคุณนะจงอิน ขอบคุณที่ช่วยพี่ ขอบคุณมากจริงๆ พี่ไม่รู้จะตอบแทนนายยังไง "น้ำตาของผมยังคงไหลไม่หยุด มันห้ามไม่ได้จริงๆ หลายครั้งที่ผมตกอยู่ในอันตราย แล้วมีเด็กรุ่นน้องคนนี้นี่แหละที่คอยช่วยเหลือผมตลอด
 
"งั้นพี่ช่วยหยุดร้องไห้ แล้วฟังผมหน่อยได้ไหมครับ." ผมปาดน้ำตาเบาๆ เพื่อสื่อว่าผมพร้อมที่จะฟังคนสิ่งที่เขาจะพูดออกมา สายตาเราสองคนสบกัน นั่นทำให้หัวใจของผม..เต้นไม่เป็นจังหวะ
 
"พี่คยองซูต่อไปนี้ ให้ผมดูแลพี่ได้ไหมครับ?"
 
"ปกตินายก็คอยดูแลพี่อยู่แล้วหนิจงอิน" ผมตอบกลับไป. ก็มันจริงนี่นา
 
"โอ้ยยย พี่ช่วยเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดหน่อยได้ม้ายย บางทีพูดตรงไปผมก็เขินนะ=3= " จงอินบ่นงึมงำพลางหันหน้าหนีผมไป ผมคิดไปเองรึป่าวนะว่า คนผิวเข้มตรงหน้ากำลัง..หน้าแดง
 
"นายจะพูดอะไรนายก็พูดมาสิ จะอ้อมไปอ้อมมาทำไม "ผมจับหน้าจงอินมาสบตาผมอีกครั้ง เพื่อให้เขาพูดสิ่งที่อยู่ในใจของเขาออกมา
 
"ผะ..ผมหมายถึง..ขอดูแลพี่ตลอดไปเลยได้ไหม คือ..หมายถึงตลอดชีวิตเลย คือผมสัญญานะว่าจะดูแลพี่ให้ดีที่สุด เอ่อ..คือผมชอบ." ไม่ทันทีจงอินจะพูดจบผมก็ปิดปากเขา..ด้วย.......ปากของผม เด็กรุ่นน้องตรงหน้านิ่งไปทำให้ผมผละออกมา ..ฮะๆดูหน้าเขาสิ ผมหลุดขำออกมาอย่างอารมณ์ดีจนลืมเรื่องร้ายๆก่อนหน้านี้ไปจนหมด
 
"นายไม่ต้องพูดแล้วจงอิน พี่เข้าใจแล้ว..เป็นแฟนกันนะ..ช่วยดูแลคนอ่อนแออย่างพี่ที .ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเด็กดำ" พูดจบผมก็เอามือหยิกแก้มจงอินเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว เขาค่อยๆเผยยิ้มออกมาทีละนิดพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ
 
"ตกลงครับ!!! ผมรักพี่คยองที่สุดเลยยย" เราสองคนกอดกันอยู่แบบนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน      รู้แค่หัวใจของผม ได้ไปอยู่ที่เด็กรุ่นน้องคนนี้ เรียบร้อยแล้ว