SF KrisLay *remember me ที่รัก"

เปิดเทอมวันแรก

ผมไม่ลืมที่จะใส่สร้อยมา ก่อนหน้านี้ที่ผมไปรับสร้อยคุณลุงไม่ยอมคิดเงินผมสักวอน ไม่ว่าจะพยายามเอาเงินให้แกแค่ไหนแกก็ไม่เอา แกบอกแค่ว่าลุงเข้าใจความรู้สึกพ่อหนุ่มนะ สักวันคงได้เจอกันเชื่อลุงสิ ผมอึ้งไปเลยหละ นี่ลุงเป็นช่างทำเครื่องประดับหรือหมอดูกันแน่

"ชิงๆ~~มึงได้อยู่ห้องเดียวกับกูด้วยแหละ~"

"จะดีใจอะไรขนาดนั้นวะ555"

"แล้วมึงไม่ดีใจหรอ.._ _"

"ทำหน้าหมาหงอยอีกและ ทำไมจะไม่ดีใจ โคตรดีใจเลยแหละ"

"ไอ่เชี่ยชิง มึงนี่น่าย้ากกก ไปจองโต๊ะกัน เดี๋ยวได้หลังห้องมองไม่เห็นเทอมแรกกูนั่งหลัง หัวกับหูกางๆของอิชานยอลบังกระดานหมดเลย

"ที่มองไม่เห็นนี่เพราะตาเล็กหรือเตี้ยวะ"

"ก้อออ.มั้งสองอย่างแหละ..อะไรนะ!!มึงพูดว่าไงนะ!!=_="

"ป่าวๆกูบอกว่าไปจองโต๊ะเถอะ เดี๋ยวได้หลังห้อง"

"เอ้อแล้วไป"

ผมกับแบคฮยอนเลือกที่ติดหน้าต่างแต่ไม่หน้าสุดเพราะถ้าง่วงแบคจะแอบหลับได้
ดูความคิดของนางเข้าสิ=_=

"อ่าวทุกควันนี้ มีนักเรียนมาใหม่นะ อี้ชิงออกมาแนะนำตัวหน่อย"
สิ้นเสียงของอาจารย์ผมก็ลุกขึ้นยืนแบบกล้าๆกล้วๆท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆทั้งห้อง

"เอ่อสวัสดีครับ ผมอี้ชิง...จางอี้ชิงครับ มาจากเมืองจีน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"
ผมค่อยๆก้มลงช้าๆเพื่อเป็นการเคารพ อ่าาอายจัง ไม่ชอบเลยเวลาต้องมาทำอะไรแบบนี้
ผมรีบเดินไปนั่งที่ตัวเองทันทีหลังจากที่พูดเสร็จ ทุกคนแลดูแปลกใจนะ คงสงสัยว่าผมย้ายมาทำไมตอนนี้ ถ้ารู้ว่าผมมาตามหาคนที่ผมรัก แม้ว่าผมจะจำหน้าตาเขาไม่ได้เลยก็ตาม มันคงตลกสินะ

ครืดด เสียงประตูที่ค่อยๆเปิดขึ้นมาช้าๆ ทำเอาสายตาทุกคนจับจ้องไป มีเพียงผมเท่านั้นที่ก้มหน้าก้มตาจัดเตรียมหนังสือรออาจารย์(แลดูเป็นเด็กดีปร้าา)

"มาสายหรอคริส" อาจารย์ทักทายเขาคนนั้นอย่างสดใส

"พอดีวันนี้ตรวจรอบโรงเรียนหนะครับ สารวัตรนักเรียนขาดหลายคนเลยต้องเกณฑ์คณะกรรมการนักเรียนไปช่วยอีกแรง" เสียงที่เรียบนิ่งและเย็นชา ผมฟังแล้วดูอบอุ่นแปลกๆ แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมากเลยไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ ผมรู้สึกได้ว่าเขาเดอนผ่านผมไป เลยตัดสินใจมองเขาเพราะเตรียมของเสร็จแล้ว

"ไงไอ่คริส ไม่ชวนกูไปช่วยมั่งวะ~กูก็เด็กคณะนะเว้ย~" ชานยอลพูดแบบเสียดายๆ ผมมองหน้าคนๆนั้นมี่ใครๆก็เนียกว่าคริสแบบเต็มตา ..เขาหล่อ มากๆ ..และเขาคล้ายคนๆนึงมากๆ..แต่ผมคงคิดไปเอง..ในเมื่อเขาชื่อคริส.

"มึงไปก็มีแต่ปัญหา อยู่นี่แหละดีแล้วไอ้ยอล."เจ้าชายเย็นชาเอ่ยกับเพื่อนเบาๆ

Kris part

"ไอ้ยอล นั่นเด็กใหม่หรอวะ" ผมถามเพื่อนซี้อย่างเบาๆ เพราะเขานั่งอยู่ไม่ไกลจากผมนัก ผมสะดุดตากับใบกนาขาวเรียวปากชมพูนั่นตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องเรียน

"เออ พึ่งย้ายมา ชื่อไรนะ กูลืม ..อะไรชิงๆเนี่ยแหละ" ใจผมกระตุกวูบ.. หรือจะใช่นะ มันจะบังเอิญอะไรขนาดนั้น คงไม่หรอก คงไม่ใช่.....

"จางอี้ชิง" นั่นเป็นคำพูดที่หลุดออกจากปากผม หลังจากที่ผมนั่งเงียบไปนาน

"เรียกผมหรอฮะ???" อี้ชิงหันมาหาผมพร้อมใบหน้าสงสัย ..นะ..น่ารัก แต่บุคลิกผมทำให้ผมได้แต่..นิ่งและตอบไปเพียงสั้นๆ

"เปล่า" ไม่รู้นะว่าจางอี้ชิงคนนี้จะใช่คนเดียวกับชิงๆหรือเปล่า..ผมก็ไม่มั่นใจนักหรอก คนบนโลกที่นามสกุลเดียวกันชื่อเดียวกันก็ออกจะเยอะแยะ...

1อาทิตย์ต่อมา

ทุกอริยาบทของอี้ชิงอยู่ในสายตาของผมหมด[ยกเว้นเข้าห้องน้ำอะนะ]
ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มสดใสนั่น คำพูดน่ารักๆ หรือแม้แต่รอยบุ๋มที่แก้ม..
บอกตรงๆว่า เหมือน....

"คริส คริส คริสโว้ยยยย"

"อะไรของมึงวะไอ้ซูโอ แก้วหูกูแตกจะทำไง" ผมหันไปเอ็ดไอ้ซูโฮ เล่นตะโกนแบบนั้นแม่มม

"กูเรียกมึงนานแล้วไอ่คริส สนใจกูรึป่าวเหอถามตัวเองมั่ง แล้วมึงมองอะไรเนี่ย แล้วมายืนนอกสนามบาสทำไม ทำไมมึงไม่เข้าไอเอ่น ไอ่เอี้ยยยอิดอากอูอำไอออ?!!" ผมเอามือปิดปากเพื่อนก่อนมันจะพูดมากไปกว่านี้

"กูรอไอ้ยอล จะได้ไปเล่นพร้อมกัน"

"นั่นใช่ป้ะวะ เด็กใหม่ห้องมึงอะ .~งื้อออ ยิ้มน่ารักจัง~"

"อย่าได้คิดเลยไอ้โฮ=_=** " ไม่รู้ทำไมนะแต่ผมรู้สึกไม่ชอบเลยที่มีคนอื่นนอกจากผม มองอี้ชิงแบบใจจดใจ่อแบบนี้

"อะไรของมึงไอ่คริสส มึงก็รู้ว่ากุจีบน้องเทาอยู่ ..แอ๊ะเดี๋ยวนะ~มึงหวงเขาหรอไอ้คริสส ไอ้ผู้ชายเย็นชา~ จะมาเป็นชาเย็นหวานๆก็งานนี้หละว้าาา~" ผม..เงียบ ก่อนจะหันไปช้าๆและ...ป้าบ!!

"ไอ่เชี่ยคริส กูเจ็บบบ ตบมาได้ไอ้สาสส" ซูโฮกุมหัวโวยวายๆใส่ผมซึ่งแน่นอนว่าผม...ไม่สนใจ

"ไอ้ยอลมาละ ลากเสี่ยวลู่มาด้วยโว้ย"อีกครั้งที่ซูโฮแหกปากดังลั่น ผมควรทำยังไงกับไอ่เพืีอนคนนี้ดี

Suho part

จริงๆผมไม่ชอบเล่นสักเท่าไหร่หลอกบาสหนะแต่. น้องเทาของผมมักจะมาที่นี่ทุกวัน..ผมเลยอดไม่ได้สักครั้งที่จะติดสอยห้อยตามไอ้พวกนี้มา กลุ่มผมกับกลุ่มน้องเทาค่อนข้างจะเป็นที่รู้จักของโรงเรียน..เรียกง่ายๆว่า..หล่ออ่ะ!!
กลุ่มผมก็มี ผม ไอ่คริส ไอ่ชานยอล เสี่ยวลู่(จริงๆเวลาเรียกแบบนี้ก็โดนมันตบทุดทีแต่มันหน้าหวานเองทำไมช่วยไม่ได้) และไอ่ดีโอ..ซึ่งไม่รู้ว่าตินนี้มันไปมุดหัวอยํ่ที่ไหน เพราะมันเกลียดการเล่นบาสด้วยเหตุผลที่ว่าพออยู่ในสนามบาสแล้วกูดูเตี้ยไปเลยเกลียดด~!!

"สวัสดีครับพี่ๆ~ขอโทษทีที่มาช้ารอนานไหมครับ"เสียงน้องเทาาา ผมหันขวับเบนความสนใจจากสนามมาหาน้องจื่อเทาที่รักทันที

"ต่อให้นานกว่านี้พี่ก็รอได้~ เดินมาเหนื่อยๆมานั่งพักในใจพี่โฮก่อนก็ได้นะน้องเทา❤️~"ผมหันไปทำตาหวานปิ๊งๆใส่น้องเทา ผมจีบน้องมาเป็นปีแล้วนะไม่รืดจะหวั่นไหวเลยหรอ¥.¥ แต่คำตอบที่ได้กลับมาทำให้หัวใจผมกระตุกวูบ

"ผมอาจจะนั่งในใจพี่นานแล้วก็ได้ จนผมจะลุกออกมาแล้ว พี่ซูโฮไม่สนใจเองต่างหาก." เทาพูดกลับมาหน้านิ่งก่อนจะเดินเข้าไปในสนามบาสกับจงอินและจงแด ปล่อยให้ผมยืนอึ้ง....นั่งอยู่ในใจผมนานแล้วหรอออ อ้ากกก อยากจะตะโกนเป็นภาษาปลาดาวสายพันธุ์ก๊อตซิล่าาา

"จะนิ่งอีกทำไมหละครับเพื่อน น้องเค้าใบ้ขนาดนี้ยืนอึนอยู่ได้ รุกสิครับรุกก!" เสียงไอ้ยอลพูดกับผมแบบ มึงจีบเองไม๊ไอ่สาสสสส

"แล้วมึงหละยอล อย่าให้กูได้พูดนะว่ามึงชอบแบคอะออน " อะไรวะมีแต่คนปิดปากโว๊ะ ผมสะบัดหน้าหนีพร้อมยิ้มกริ่มให้ชานยอล ก่อนจะวิ่งตามน้องเทาเข้าไปในสนาม..เตรียมรับความรักของพี่โฮเลยครับ หวงจื่อเทา

Yixing part

ผมกับแบคฮยอนมาเล่นบาสกับพวกซูโฮและน้องเทาเป็นประจำ แต่วันนี้...คริส ผู้ชายเย็นชาจะลงเล่นด้วย ปกติจะเอาแต่นั่งดูนี่นา ทำไมวะนนี้ถึงลงเล่น แต่ชั่งเถอะ ผมมีหน้าที่เล่นต่อไปก็พอ
"ไม่เหนื่อยบ้างรึไง เห็นเล่นตั้งนานแล้ว" ผู้ชายเย็นชาถามผม ในขณะที่ผมกำลังเลี้ยงบาส จะเบนความสนใจแล้วแย่งลูกอะดิ รู้ทันหรอก

"ไม่ครับผมไม่เหนื่อย"พูดแล้วผมรีบเลี้ยงลูกหนีผู้ชายเย็นชา และชูทได้อย่างสวยงาม ห้ะๆ เสียใจด้วยนะที่แผนคุณไม่สำเร็จ แต่ตอนนี้ผมรู้สึหน้ามืดแห้ะ สงสัยจะเล่นนานไปหน่อย แล้วสติผมก็ดับวูบไป.

Kris part

ผมตกใจมากที่อยู่ๆ อี้ชิงก็เป็นลมล้มพับลงไป ผมรีบวิ่งไปประคองก่อนจะพาเขาไปห้องพยาบาล ถ้าให้แบคฮยอนอุ้มไปก็ไม่ต่างจสกเตี้ยอุ้มค่อมหรอกครับ

"อยากชนะอย่างเดียว ไม่ดูตัวเองเลยน้าอี้ชิง"ผมพูดเบาๆกับคนที่หลับตาพริ้มอยู่ ใบหน้าขาวมีเหงื่อซึมออกมา ผมเลยเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมบน เพื่อให้อี้ชิงหายใจสะดวกขึ้น..แต่นั้นมันทำให้ผม ตกใจ...เรื่องราวในวัยเด็กกลับย้อนมาอีกครั้ง

.....ฟานฟานนนน วันนี้ไปเล่นที่ทุ่งดอกไม้กันไม๊~..,,
.....ฟานฟานนนน ชิงอยากเป็นเจ้าสาวของฟานฟานจังเลย~...
ผมจำได้ว่าเราสองคนแต่งงานกันด้วยแหวนดอกหญ้า.. เราแค่เล่นๆกันอะนะผมเลยไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ผมรู้ตัวว่าคิดถึงเขาไม่น้อย ไม่รู้ว่าเขาจะ จำผมได้ไหม ชิงๆ
ผมค่อยๆก้มลงไปช้าๆ ค่อยจุมพิตเจ้าหญิงนิทราของผม เรียวจากชมพูเริ่มขยับ ผมจึงรีบผละออกมา

"ฟานๆ ชองคิดถึงฟานๆนะ ฟานๆอยู่ที่ไหน อยู่ที่ไหน...." เสียงของคนตรงหน้า ทำให้ผมยิ้ม ผมดีใจจริงๆนะที่เขาจำผมได้ ผมดีใจจริงๆ

"อี้ชิงๆเป็นมั่ง" ผมค่อยๆปลึกคนตรงหน้า

"ไม่เป็นไรครับ" ทั้งๆที่หน้ายังซีดแท้ๆปากเก่งจังงง

"หรอ ก่อนหน้านี้ก็บอกไม่เป็นไรสุดท้ายก็~" ผมทำหน้ากวนประสาทใส่เขาก่อนจะค่อยๆเดินออกมา ผมยังไม่อยากบอกหรอกนะว่าผมคืออู๋อี้ฟาน ผมขอดูไปสักระยะก่อนแล้วกัน-..-