SF KrisLay *remember me ที่รัก"

"ลุงครับๆช่วยเอาแหวนนี้ใส่เรซิ่นทำเป็นสร้อยคอให้หน่อยครับ เบาๆมือนะลุง มันนานมากแล้วด้วย"ผมบอกลุงร้านเครื่องประดับ ยืนคิดอยู่นานเลยนะกว่าจะกล้าเดินเข้ามาก็ลุงแกเล่นหน้าเหี่ยวๆดุๆแบบนั้นผมจะไปกล้าได้ไงแต่กลับกันในขณะที่ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยในใจลุงแกก็พูดขึ้นมา                                                                 
 
"มันคงสำคัญมากสินะถึงได้เอามาทำสร้อยเนี่ยลุงจะเบามือที่สุดแล้วกัน ของสำคัญของนายนี่พ่อหนุ่ม."พูดจบแกก็ส่งรอยยิ้มพิมใจแบบเป็นกันเองสุดๆลุงครับผมขอโทดที่กลัวลุงนะก่อนหน้านี้
 
ผมเดินออกมาจากร้านเพื่อที่จะหาซื้อของใช้ในคอนโด เพราะลุงให้มารับสร้อยอีกทีพรุ่งนี้ เอ้อลืมบอก ผมพึ่งเข้ามาเกาหลีได้ไม่กี่วันก่อนหน้านี้เลยต้องนอนพักบ้านแบคฮยอนเพื่อนที่ผมรู้จักตอนมาเรียนแรกเปลี่ยน เราค่อนข้างสนิทกันทั้งๆที่รู้จักกันไม่กี่ปีเอง สนิทกันจนเรียกแบบบ...
 
"ไอ้เชี้ยชิง มึงมาทำไรแถวนี้วะ โทรไปก็ไม่รับ" ไม่มันขาดคำสินะเสียงแม่นางก็ลอยเข้าหูมาเชียว ผมหันไปมองหน้าต้นเสียง
 
"อะไรของมึงวะแบคฮยอน ก็บอกก่อนออกจากบ้านแล้วนี่ว่าจะมาหาซื้อของเข้าคอนโด อยู่บ้านมึงนานๆกูก็เกรงใจแม่มึงนะครับ=_=*"
 
"กูบอกแล้วไงไม่ต้องเกรงใจมึงเพื่อนกูป้ะ มึงกลัวแม่กูกัดรึไง"
ผมแทบจะหลุดขำกับประโยคนี้จริงๆเพราะคุณนายบยอนขึ้นชื่อเรื่องปากร้าวซะเหลือเกิน
 
"อาจจะใช่...จะบ้าหรอเกรงใจก็คือเกรงใจดิ อีกอย่างมาอยู่คอนโดเวลาอยากไปเที่ยวดึกๆจะได้ไม่รบกวนคุณแม่บ้านมาคอยเปิดประตูให้ตอนกลับ" ก็มันจริงนี่ผมชอบเดินตลาดนัดกลางคืนนะ มันทำให้นึกถึงสมัยอยู่จีนถึงของขายจะต่างกันไปหน่อย แต่ผมก็รู้สึกชอบอยู่ดี บางทีผมคงชอบมากเกินไปจนหลายครั้งผมแทบจะอยู่ช่วยแม่ค้าเก็บของด้วยซ้ำ พอกลับมาบ้านเจ้าแบค ป้าแม่บ้านมี่คงจะหลับแล้วต้องมาเปิดประตูให้ผมอีก=_=จะไม่ให้เกรงใจยังไงไหว
 
"แล้วแต่มึงนะชิง ไว้ว่างๆจะไปนอนคอนโดมึงละกัน"
 
"คอนโดกูกับบ้านมึงนี่ห๊างห่างโน๊ะ ปั่นจักรยานมาไม่ถึง10นาทีก็ถึงละห่างมากกก"
 
"ประชดเก่งนะมึง รีบๆไปซื้อของจะได้ไปจัดของไวๆ กุต้องพามึงไปสมัครเรียนอีกแทนที่จะย้ายมาตั้งนานและมาย้ายอะไรตอนจะจบเกรด12วะอีกแค่เทอมเดียว=_="
 
"ก็ทำเรื่องย้ายตั้งนานละกว่าจะได้มาก็เป็นปีก็ดีเหมือนกันนะ กุมีเวลาไปเรียนภาษาเกาหลีเป็นปีเลย555"
ผมเดินพูดคุยกับแบคฮยอนจนเราสองคนเดินมาถึงที่หมายหละงจากซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว
 
"ห้องมึงอยู่ไหนวะ"
 
"เดินๆตามมาเหอะน่า"
เมื่อเข้ามาในห้องแบคฮยอนถึงกับตาลุกวาวเพราะห้องนี้มันสวยจริงๆนอกหน้าต่างจะมองเห็นวิวในโซลชัดเจนมาก
"กุย้ายมาเลยได้ไหมวะ สวยเชี่ยๆ"
 
"ฝันเถอะครับคุณเพื่อน ตัวก็แค่นี้แต่เวลานอนนี่แหมะะะะ นาฬิกาดีๆนี่เอง เชิญนอนบนเตียงกว้างเท่าหลังคาที่บ้านมึงไปเถอะะ"
 
"มึงนี่..ใจร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" แบคฮยอนพูดเสียงอ่อยลงจากที่ร่าเริงอยู่แท้ๆผมทำอะไรผิดไปใช่ไหมเนี่ย
 
"กูล้อเล่นหน้าเลิกทำหน้าเป็นหมาหงอยได้ละ อยากมาเมื่อไหร่ก็มาต้อนรับเสมอ5555"
 
"พูดจริงงงไม่หรอกกูนะ>< " ว่าแล้วแบคฮยอนก็เปิดประตูไปยืนมี่ระเบียงพร้อมมำใบหน้าหมาน้อยของมัน เหมือนหมาน้อยที่เปิดโลกกว้างเลยแหะ ถ้าจับแบคฮยอนไปเที่ยวแล้วเปิดหน้าต่างรถให้มันยื่นหน้าออกไปแล้วแลบลิ้นโอ้โหที่สุด
 
"มึงยิ้มอะไรวะชิงๆ" แบคฮยอนยกคิ้วสงสัย ทำหน้าแบ๊วๆใส่ผมอีก
 
"มึงแม่งเหมือนหมาน้อยเลยหวะแบค555555"
 
"หมาน้อยห่านไร เดี๋ยวได้กินฝ่าเท้าหมาน้อยเดี๋ยวๆ"
 
"นี่มึงโหดได้น่ารักมากอะ55555" ผมขำเพื่อนตัวน้อยของผม มันไม่ได้น่ากลัวเลยนะ ยิ่งท่าทางแบบนั้นโอ้ยน่ารักน่าเอ็นดู จับมาเลี้ยงซะดีไหมเนี่ย
หลังจากที่จัดห้องเสร็จผมก็มาติดต่อเรื่องเรียนที่SM Hight school ต่อเลย อาจารย์ก็บ่นๆกันนะเพราะวิชาเรียนผมไม่ตรงกันเท่าไหร่ปัญหาเรื่องเกรดเลยยากหน่อย แต่สุดท้ายก็ผ่านไปด้วยดี