SF KrisLay *remember me ที่รัก"

"ลุงครับๆช่วยเอาแหวนนี้ใส่เรซิ่นทำเป็นสร้อยคอให้หน่อยครับ เบาๆมือนะลุง มันนานมากแล้วด้วย"
ผมบอกลุงร้านเครื่องประดับ ยืนคิดอยู่นานเลยนะกว่าจะกล้าเดินเข้ามาก็ลุงแกเล่นหน้าเหี่ยวๆดุๆแบบนั้นผมจะไปกล้าได้ไงแต่กลับกันในขณะที่ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยในใจลุงแกก็พูดขึ้นมา                                                                 

"มันคงสำคัญมากสินะถึงได้เอามาทำสร้อยเนี่ยลุงจะเบามือที่สุดแล้วกัน ของสำคัญของนายนี่พ่อหนุ่ม."
พูดจบแกก็ส่งรอยยิ้มพิมใจแบบเป็นกันเองสุดๆลุงครับผมขอโทดที่กลัวลุงนะก่อนหน้านี้

ผมเดินออกมาจากร้านเพื่อที่จะหาซื้อของใช้ในคอนโด เพราะลุงให้มารับสร้อยอีกทีพรุ่งนี้ เอ้อลืมบอก ผมพึ่งเข้ามาเกาหลีได้ไม่กี่วันก่อนหน้านี้เลยต้องนอนพักบ้านแบคฮยอนเพื่อนที่ผมรู้จักตอนมาเรียนแรกเปลี่ยน เราค่อนข้างสนิทกันทั้งๆที่รู้จักกันไม่กี่ปีเอง สนิทกันจนเรียกแบบบ...

"ไอ้เชี้ยชิง มึงมาทำไรแถวนี้วะ โทรไปก็ไม่รับ" ไม่มันขาดคำสินะเสียงแม่นางก็ลอยเข้าหูมาเชียว ผมหันไปมองหน้าต้นเสียง

"อะไรของมึงวะแบคฮยอน ก็บอกก่อนออกจากบ้านแล้วนี่ว่าจะมาหาซื้อของเข้าคอนโด อยู่บ้านมึงนานๆกูก็เกรงใจแม่มึงนะครับ=_=*"

"กูบอกแล้วไงไม่ต้องเกรงใจมึงเพื่อนกูป้ะ มึงกลัวแม่กูกัดรึไง"

ผมแทบจะหลุดขำกับประโยคนี้จริงๆเพราะคุณนายบยอนขึ้นชื่อเรื่องปากร้าวซะเหลือเกิน

"อาจจะใช่...จะบ้าหรอเกรงใจก็คือเกรงใจดิ อีกอย่างมาอยู่คอนโดเวลาอยากไปเที่ยวดึกๆจะได้ไม่รบกวนคุณแม่บ้านมาคอยเปิดประตูให้ตอนกลับ" ก็มันจริงนี่ผมชอบเดินตลาดนัดกลางคืนนะ มันทำให้นึกถึงสมัยอยู่จีนถึงของขายจะต่างกันไปหน่อย แต่ผมก็รู้สึกชอบอยู่ดี บางทีผมคงชอบมากเกินไปจนหลายครั้งผมแทบจะอยู่ช่วยแม่ค้าเก็บของด้วยซ้ำ พอกลับมาบ้านเจ้าแบค ป้าแม่บ้านมี่คงจะหลับแล้วต้องมาเปิดประตูให้ผมอีก=_=จะไม่ให้เกรงใจยังไงไหว

"แล้วแต่มึงนะชิง ไว้ว่างๆจะไปนอนคอนโดมึงละกัน"

"คอนโดกูกับบ้านมึงนี่ห๊างห่างโน๊ะ ปั่นจักรยานมาไม่ถึง10นาทีก็ถึงละห่างมากกก"

"ประชดเก่งนะมึง รีบๆไปซื้อของจะได้ไปจัดของไวๆ กุต้องพามึงไปสมัครเรียนอีกแทนที่จะย้ายมาตั้งนานและมาย้ายอะไรตอนจะจบเกรด12วะอีกแค่เทอมเดียว=_="

"ก็ทำเรื่องย้ายตั้งนานละกว่าจะได้มาก็เป็นปีก็ดีเหมือนกันนะ กุมีเวลาไปเรียนภาษาเกาหลีเป็นปีเลย555"

ผมเดินพูดคุยกับแบคฮยอนจนเราสองคนเดินมาถึงที่หมายหละงจากซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ห้องมึงอยู่ไหนวะ"

"เดินๆตามมาเหอะน่า"

เมื่อเข้ามาในห้องแบคฮยอนถึงกับตาลุกวาวเพราะห้องนี้มันสวยจริงๆนอกหน้าต่างจะมองเห็นวิวในโซลชัดเจนมาก

"กุย้ายมาเลยได้ไหมวะ สวยเชี่ยๆ"

"ฝันเถอะครับคุณเพื่อน ตัวก็แค่นี้แต่เวลานอนนี่แหมะะะะ นาฬิกาดีๆนี่เอง เชิญนอนบนเตียงกว้างเท่าหลังคาที่บ้านมึงไปเถอะะ"

"มึงนี่..ใจร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" แบคฮยอนพูดเสียงอ่อยลงจากที่ร่าเริงอยู่แท้ๆผมทำอะไรผิดไปใช่ไหมเนี่ย

"กูล้อเล่นหน้าเลิกทำหน้าเป็นหมาหงอยได้ละ อยากมาเมื่อไหร่ก็มาต้อนรับเสมอ5555"

"พูดจริงงงไม่หรอกกูนะ>< " ว่าแล้วแบคฮยอนก็เปิดประตูไปยืนมี่ระเบียงพร้อมมำใบหน้าหมาน้อยของมัน เหมือนหมาน้อยที่เปิดโลกกว้างเลยแหะ ถ้าจับแบคฮยอนไปเที่ยวแล้วเปิดหน้าต่างรถให้มันยื่นหน้าออกไปแล้วแลบลิ้นโอ้โหที่สุด

"มึงยิ้มอะไรวะชิงๆ" แบคฮยอนยกคิ้วสงสัย ทำหน้าแบ๊วๆใส่ผมอีก

"มึงแม่งเหมือนหมาน้อยเลยหวะแบค555555"

"หมาน้อยห่านไร เดี๋ยวได้กินฝ่าเท้าหมาน้อยเดี๋ยวๆ"

"นี่มึงโหดได้น่ารักมากอะ55555" ผมขำเพื่อนตัวน้อยของผม มันไม่ได้น่ากลัวเลยนะ ยิ่งท่าทางแบบนั้นโอ้ยน่ารักน่าเอ็นดู จับมาเลี้ยงซะดีไหมเนี่ย

หลังจากที่จัดห้องเสร็จผมก็มาติดต่อเรื่องเรียนที่SM Hight school ต่อเลย อาจารย์ก็บ่นๆกันนะเพราะวิชาเรียนผมไม่ตรงกันเท่าไหร่ปัญหาเรื่องเกรดเลยยากหน่อย แต่สุดท้ายก็ผ่านไปด้วยดี