รักในความทรงจำ

8.4

เขียนโดย PFKM

วันที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 18.58 น.

27 chapter

213 วิจารณ์

43.58K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 มีนาคม พ.ศ. 2558 20.22 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

9) 9* อยู่กับฉันก่อนนะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 9

" เรียบร้อยแล้วครับนายท่าน นายรอง " ชายคนหนึ่งเดินเข้ามารายงานกับป๊อปปี้และโทโมะที่นั่งทำงานอยู่ภายในห้องทำงาน

" พวกเธอเป็นยังไงบ้าง " โทโมะเริ่มถามก่อน

" ดูตกใจครับ ตอนนี้กำลังหาทางหนีอยู่ครับ " ป๊อปปี้และโทโมะยิ้มขำ ก่อนจะให้ผู้ชายคนนั้นออกไป

" แก้วฟางว่ามันแปลกๆ พวกนั้นจบเรามาแต่กลับไม่ทำอะไรแถมยังดูแลราเป้นอย่างดีอีก " ฟางพูดกับแก้วที่กำลังนั่งหาทางหนีอยู่

" นั่นแหละฟาง มันแปลกมาก อย่าบอกน่ะว่า..." แก้วคิดถึงเหตุผลก็สะดุดเมื่อนึกถึงผุ้ชายที่นอนกับเธอเมื่อคืน

" เห้อ... " ฟางพอจะเข้าใจว่าแก้วหมายถึงใครก็ถอนหายใจยาวๆ

" ฟางแก้วถามหน่อยนะ " ฟางพยักหน้าช้าก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนที่มีเด็กชายนอนหลับอยู่

" ฟางชอบคุณป๊อปหรือเปล่า " ฟางดูนิ่งไปเมื่อเจอกับคำถามของแก้ว

" จะบ้าหรอแก้ว ฟางจะไปรักคนที่ทำลายฟางได้ยังไง " ฟางรีบพูด

" จริงสินะ " แก้วพูดเศร้าๆ จนฟางหันกลับมามองแก้วด้วยความสงสัย

" แก้ว แก้วรักคุณโทโมะหรอ "

" มันเป็นไปไม่ได้หรอกฟาง ฟางก็เห็นว่าพวกเขาเป็นยังไง แก้วว่าแก้วลองมองคนอื่นดีกว่าเนาะ! " แก้วพูดจบก็ยิ้มให้ฟาง ฟางยิ้มแล้วเดินเข้าไปกอดแก้ว

" แก้วคือเพื่อน คือพี่ คือคนที่คอยอยู่ข้างฟางมาตลอด อย่าทิ้งฟางไปไหนนะ ต่อให้แก้วแต่งงานก็สัญญากับฟางนะ ว่าจะไม่ทิ้งไปไหน " ฟางอ้อนสาวห้าวแก้วลูบผมสาวหวานเบาๆ

" ไม่หนีไปไหนหรอก จะไม่ไปไหนจนกว่าฟางจะไล่แก้วไปอ่ะแหละ " แก้วพูดแล้วกรัฉับกอดฟาง ทั้ง2สาวกอดกันกลม จนชายหนุ่ม 2 คนที่เพ่ิงเข้ามาเหวอเมื่อเห็นภาพนั้น

" นี่ทำอะไรหัดอายฟ้าอายดินสะมั่งนะ " ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบ ทั้ง 2 สาวคลายกอดแล้วหันไปมอง

" แล้วไง พวกฉันแสดงความรักต่อกันเฉยๆ มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว " แก้วตอบแล้วกระตุกยิ้ม โทโมะไม่ชอบที่หญิงสาวพูดแบบนั้ก็เดินลากแก้วออกไปฟางจะเดินหนีป๊อปปี้เข้าไปหาเด็กน้อย แต่ชายหนุ่มรั้งแขนเอาไว้ก่อน

" ฟ้อนท์เป็นยังไงบ้าง " ป๊อปปี้มองหน้าฟางที่นิ่งๆ ก็พูดปกติ

" หลับอยู่คะ " ฟางพูดแล้วแกะมือของป๊อปปี้ออก

" คุณพาพวกเรามาที่นี่ทำไม " ฟางพูด

" อยู่ที่นี่ดีแล้ว มันปลอดภัย " ป๊อปปี้พูด

" แต่ฉันอยู่ข้างนอก ก็ปลอดภัย " สาวหวานยังคงเถียงต่อ

" อื้อออ"

" เลิกดื้อได้ไหม ฉัน..ฉันเป็นห่วงน้องฟ้อนท์ ยังไงเขาก็เป็นลูกฉัน " ป๊อปปี้พูดตะกุกตะกพะ

" คุณป๊อปคะ พวกเราอยู่ได้โดยไม่มีคุณมา 5 ปี พวกเราสบายใจและมีความสุขมาก แต่พอคุณเข้ามา ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด เปลี่ยนไปทุกอย่างๆ จริงๆ " ฟางพูดตามความจริง เธออยู่กับลูก อยู่กับเพื่อนสาวของเธอ หลังจากที่เธอหลุดมาจากนรกขุมนั้น เธออยู่กับความสุข ถึงแม้ว่าจะต้องลำบากมากแค่ไหน แต่เธอก็มีความสุข

" ฉันจะไม่รั้งเธอเอาไว้นาน เพราะถึงยังไง อีกไม่นานฉันก็ต้องแต่งงาน หลังจากนั้นฉันจะปล่อยเธอไป ส่วนน้องฟ้อนท์ ฉันจะดูแลเขาเอง เธออยากจะไปเริ่มต้นใหม่กับใครก็เชิญ " ป๊อปปี้หันหลังให้ฟาง แล้วพูดตามที่เขาคิดเอาไว้

" ไม่ได้นะ ฟ้อนท์เป็นลูกของฉัน " ฟางไม่ยอมที่ป๊อปปี้จะเอาลุกของเธอไป

" แต่เขาก็เป็นลูกของฉัน " ป๊อปปี้ก็ไม่ยอมเช่นกัน

"คุณอย่าเอาลูกฉันไปเลยนะ ฉันขอร้องฮึกฮือออ ฟ้อนท์เป็นทุกอย่างสำหรับฉัน ฉันขอร้องนะคะ " ฟางพูดพร้อมกับร้องไห้ ป๊อปปี้หันกลับมา เห็นฟางที่ยืนร้องไห้แล้วยกมือไหว้เขาก็เบือนหน้าหนี

" ...... " ป๊อปปี้เดินเข้าไปดึงฟางเข้ามากอด หญิงสาวร้องไห้อย่างหนัก

" คุณกำลังจะแต่งงาน เดี๋ยวคุณก็จะมีลูก แต่ฉันฉันไม่มีใคร ขอร้องฮึกฮือออย่าเอาฟ้อนท์ไปจากฉันเลย" ฟางร้องไห้พูดเสียงอุ้อี้ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

" ฉันจะไม่พาฟ้อนท์ไปไหน แต่ขอได้ไหม เธออยู่กับฉันได้ไหม ฟาง... " ป๊อปปี้พูดับคนในอ้อมกอด ฟางนิ่งไม่เข้าใจป๊อปปี้

" ทำไมคุณ "

" ฉันจะไม่พุดอะไร แค่เธอรู้เอาไว้ ว่าตอนนี้ เธอต้องอยู่กับฉัน เข้าใจไหม " ป๊อปปี้พูด

" ฉัน..."

" ถ้าเธอจะไป เธอก็ไป แต่ฉันจะบอกเธอเอาไว้ว่าฟ้อนท์จะเป็นของฉันเท่านั้น " ฟางมองป๊อปปี้ตาเขม็ง

"ไปในบ้านเถอะ " ป๊อปปี้จูงมือฟางเดินเข้าไปในบ้าน โดยที่มีสายตาคู่หนึ่งมองพกวเขาอยู่ตลอด