รักในความทรงจำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 7

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ...... " แก้วตื่นขึ้นมาสายของอีกวัน หญิงสาวมองชายหนุ่มที่นอนกอดเธอ ก่อนจะลงจากเตียงเพื่อที่จะไปเขาห้องน้ำ แต่เพียงเธอก้าวขาลงจากเตียงความเจ็บก็แล่นเข้าหาจนเธอไม่กล้าแม้แต่จะขัยบตัว 

 

 

 

 

 

" เธอ " โทโมะตื่นเพราะเสียงร้องของหญิงสาวก่อนจะรีบเข้าไปดู แก้วสบัดหนีจากการจับตัวของชายหนุ่ม 

 

 

 

 

 

" มีธุระกับฉันแค่นี้หรือเปล่า ถ้ามีแค่นี้ก็กลับไปได้แล้ว " โทโมะมองหยิงสาวที่ฝืนลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะหันกลับมามองคราบน้ำรักผมสมสีเลือดอ่อนๆ เมื่อคืนเขาและเธอร่วมรักกัยจนถึงเช้า 

 

 

 

 

 

" ...... " แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นร่างสูงหญิงสาวค่อยพยุงตัวเดินไปที่ปลายเตียงที่ถูกจัดการเปลี่ยนใหม่เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อเห็นกระดาษวางอยู่ 

 

 

 

 

 

ฉันจะไม่ขอโทษเธอ เพราะเมื่อคืนเธอก็เล่นฉันไม่ได้นอนเหมือนกันนะ^^

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้า ไอ้ลามก "หญิงสาวอ่านข้อความที่ชายหนุ่มเขียนเอาไว้ให้เธอก็อดที่จะหน้าแดงกับเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ 

 

 

 

 

 

ยาคุมวางอยู่บนหัวเตียง ฉันรู้ว่าเธอไม่มี ฉันไม่พร้อมที่จะมีใคร ฉันมีอนาคตที่ต้องก้าวต่อไป หวังว่าเธอคงเข้าใจ ...โทโมะ

 

 

 

 

 

แปะ !

 

 

 

 

 

" ..... " หยดน้ำตาล่วงหล่นกระทบกับกระดาษสีขาว สีปากกาที่ละลายไปกับน้ำตา เธอคงเป็นแค่ของเล่นของเขา ไม่ได้ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นๆ จริงสิเธอมันก็แค่เด็กในซ่องคนหนึ่งเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แม่ฟางฮ้ะ ฟ้อนท์อยากกลับบ้าน บ้านของเรายังเป็นเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าฮ้ะ " เช้าวันต่อมาฟ้อนท์ก็อ้อนฟางทันทีที่ตื่น สาวหวานเดินเข้าไปหาลูกชายที่ออดอ้อน

 

 

 

 

" ครับ วันนี้เราจะได้กลับกัน " ฟางพุดแล้วยิ้มให้เด็กน้อย น้องฟ้อนท์สังเกตุที่ตรงซอกคอของแม่ตัวเองมีรอบเป็นจ้ำๆแดงๆก็รีบถาม 

 

 

 

 

 

" แม่ฟางครับ รอยอะไรครับ " 

 

 

 

 

 

" ฮ้ะ! อ่ะ เอ่อ เมื่อคืนแม่โดนมดกัดนะครับ สงสัยไปนอนทับตรงที่ป้าแก้วทำขนมตกแน่แน่เลย " ฟางพูดแล้วรีบจับที่คอของตัวเอง

 

 

 

 

"อ่อ ที่แม่ฟางเปิดไฟเมื่อคืนใช่ไหมครับ " ฟางเขินเมื่อนึกถึงเมื่อคืนที่ชายหนุ่มระดมจูบเธอไม่ยั้ง 

 

 

 

 

 

" แม่ฟางแพ้หรือเปล่าฮ้ะ หน้าแดงเลย " เด็กน้อยเป็นห่วงสาวหวานก็รีบพูด 

 

 

 

 

 

" แหมเรานี่นะ โตขึ้นจะเป็นหมอหรือไงฮืมม เพิ่งจะไม่กี่ขวบเอง " ฟางแซวลูกชาย

 

 

 

 

 

" ก็ถ้ามันทำให้แม่ฟางกับป้าแก้วสบาย ฟ้อนท์ก็เป็นได้ครับ! " ฟางยิ้มอย่างภูมิใจในตัวของลูกชายตัวเอง 

 

 

 

 

"ป้าแก้วมาแล้ว!! " เด็กน้อยหันไปหาสาวสวยอีกคนที่เดินเข้ามาภายในห้องด้วยท่าทางที่แปลกๆ 

 

 

 

 

" แก้วเปินอะไรไปหรือเปล่า " ฟางถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง แก้วส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินเข้าไปกอดฟ้อนท์ 

 

 

 

 

" พวกนายเป็นใคร " แก้วตกใจเมื่อเห็นชาย4-5 คนเดินเข้ามาภายในห้อง

 

 

 

 

" พวกเรามาพาพวกคุณกลับบ้านครับ นายท่านกับนายรองสั่งครับ " ผู้ชาย 1 ในนั้นตอบ แก้วและฟางมองหน้ากัน 

 

 

 

 

" กลับไปบอกเจ้านายของพวกคุณเถอะคะ ว่าพวกเราไม่เป็นอะไร " ฟางพูดเสียงเรียบๆก่อนจะยิ้มบางๆให้กับผู้ชายพวกนั้น 

 

 

 

 

" ตะแต่ว่า " 

 

 

 

 

 

" บอกเขาไปว่าเราขอบคุณ แต่ไม่ต้องการ " แก้วพุดจบก็เดินหนีไปหาน้องฟ้อนท์ที่อีกห้องหนึ่ง 

 

 

 

 

" ฉันเข้าใจคะว่าพวกคุณไม่กล้า ฉันจะส่งข้อความไปบอกพวกเขาเอง พวกคุณไปเถอะคะ ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าทำให้พวกคุณต้องเสียเวลา " ฟางพุดแล้วยิ้มบางๆให้คนกลุ่มนั้นก่อจะเดินตามแก้วเข้าไปในห้อง พร้อมกับส่งข้อความหาเจ้านายของชายพวกนั้น 

 

 

 

 

ครืดดดค ครืดดด 

 

 

 

 

" คะพิช " ฟางเดินเข้ามาก็อมยิ้มเมื่อเห็นปลายสาย

 

 

 

 

 

" ฟางเด๊่ยวเย็นนี้ไปทานข้าวกันนะ " 

 

 

 

 

 

" ไม่หรอกพิช ฟางต้องอยู่ดูแลน้องฟ้อนท์หน่ะ " ฟางพูดพลางมองเด็กชายที่เล่นอยุ่กับแก้วบนเตียง

 

 

 

 

 

" เอ้า!! ฟ้อนท์เป็นอะไรฟาง "

 

 

 

 

 

 

"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะ ไม่ต้องเป็นหวงนะพิช " 

 

 

 

 

 

" จ่ะ งั้นเอางี้ดีกว่าเดี่ยวพิชซื้อของเข้าไปกินที่บ้านฟางดกีว่า แก้วกับฟ้อนท์จะได้กินด้วยกันด้วยดีไหม " ฟางยิ้มบางๆ 

 

 

 

 

 

" ไม่ต้องหรอก งั้นเอาเป็นว่าพิชมาหาฟางที่บ้านแล้วเดี่วยวเรื่องอาหารฟางจะจัดการเอง โอเคไหมค่ะ " ฟางพุด 

 

 

 

 

" ได้ไงละ เอางี้ดีกว่าเดี่ยวพิชซื้อของเข้าไปแล้วเดี๋ยวช่วยกันทำดีกว่า " พิชชี่ ชายหนุ่มทายาทธุรกิจเครื่องประดับชื่อดัง ตอนนี้เขาเรียนอยู่คณะเดียวกับหญิงสาว นั่นก็คือ..         .วิศวปิโตรเคมี 

 

 

 

 

 

" จ้า"

 

 

 

 

 

"แล้วนี่ออกจากโรงพยาบาลหรือยัง " 

 

 

 

 

 

" ยังจ้ะ กำลังจะออก เก็บของอยู่เลย " ฟางตอบกลับไปแล้วเดินไปหาเด็กน้อย 

 

 

 

 

 

" งั้นเดี๋ยวพิชไปรับละกันเนาะ " พิชชี่พูด

 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรหรอกพิช" 

 

 

 

 

 

" อาพิชหรอฮ้ะ อาพิชอาพิช!! " น้องฟ้อนท์ที่ได้ยินว่าฟางเรียกชื่อพิชชี่ก็รีบเรียกแล้วแย่งโทรศัพท์มาคุยเอง 

 

 

 

 

" อาพิช ฟ้อนท์คิดถึงอาพิชจัง " ฟ้อนท์พูดออ้นปลายสาย

 

 

 

 

 

" งั้นเดี๋ยวอาพิชไปรับแล้วเดี๋ยวเราไปหาซื้อของไปทำอะไรกินกันเย็นนี้ดีกว่าเนาะ " พิชชี่บอกกับเด้กหนุ่ม 

 

 

 

 

 

" ครับ! " ฟ้อนท์ตอบรับอย่างมมีความสุขก่อนจะตัดสายแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ฟางไป 

 

 

 

 

 

" เอาอีกแล้วนะฟ้อน อาพิชเค้าก็มีงานนะครับ " ฟางบ่นคนเป็นลูก

 

 

 

 

 

" โถ่ววว " 

 

 

 

 

" เอาหน่าฟาง ถือว่าเปิดทางให้พิชจีบแกไง 555 " แก้วรู้ดีว่า 2 -3 ปีมานี้พิชชี่ตามติดเพื่อนสาวของเธอแจ ตอนแรกที่ฟางบอกกับพิชชี่ไปว่าเธอเคยมีลูกมาตั้งแต่อายุเพียง15 แต่พิชชี่กลับไม่เคยคิดที่จะรังเกียจเธอ แถมที่บ้านของเขากลับรักและเอ็นดูเธอและฟ้อนท์มากสะด้วย ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเพื่อนสาวของเธอจะคิดยังไงกับผุ้ชายคนนี้

 

 

 

 

 

" เว่อร์ละ " ฟางพูดแล้วเดินหนีสายตาจับผิดของเพื่อนสาวเดินไปด้านนอกห้องพัก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พรึ่บ

 

 

 

 

 

" อื้อออ " ฟางที่เดินออกไปไม่ทันระวังก็โดนป๊อปปี้ดึงเข้าไปที่ช่องทางเดินหนีไฟ ก่อนจะบดจูบอย่างร้อนแรงก่อนจะกัดปากหญิงสาวเบาๆ เพื่อนเ็นการทำโทษ

 

 

 

 

 

" บอกแล้วใช่ไหม ว่าทำตามฉัน " ป๊อปปี้ดูจะหงุดหงิด ที่สาวหวานปฏิเสธคนของเขา 

 

 

 

 

 

" ก็พวกเราอยู่ได้นิคะ " ฟางพูดหน้าตายก่อนจะเดินไปเปิดประตู

 

 

 

 

 

" เหอะ.. จะให้ผู้ชายคนอื่นมารับละสิ เห็นคุยกันระริกระรี้  อุตส่าหืออกมากจากที่พวกนั้นได้ แต่ สถานที่ก็ช่วยไม่ได้จริงๆ " ปีอปปี้พูดไปเพราะความโมโห เพราะเขานั่งฟังเธอคุยโทรศัพท์กับผู้ชายอึกคน ก็อดโมโหไม่ได้ 

 

 

 

 

 

" นี่คุณรู้ได้ยังไง " ฟางเริ่มโกรธที่ชายหนุ่มละลากละล้วงเธอ แถมยังว่าเธออีก

 

 

 

 

" มันเรื่องของฉัน แล้วมันจริงหรือเปล่าละที่ฉันพูดหน่ะ " ป๊อปปี้พูด 

 

 

 

 

 

" เหอะ... คะฉันมันร่านมันแรด ทีนี้ก็เลิกยุ่งกับฉันแล้วก็ลูกของฉันด้วย " ฟางพูดจบก็พลักป๊อปปี้จบเซแล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ฟางเป็นอะไรหรือเปล่า " พิชชี่ที่เพิ่งจะออกจากลิฟต์เห้นว่าฟางวิ่งออกมาจากประตูหนีไฟ แล้วร้องไห้ ก็รีบเข้าไปหา

 

 

 

 

 

" เปล่า แล้วทำไมพิชมาเร้วจัง " ฟงปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้พิชชี่ ชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าในฟาง หญิงสาวรับมาก่อนจะเดินกันไปที่ห้องของเด็กชาย โดยที่มีสายตาอีกคู่หนึ่งมองมาอย่างไม่ชอบใจ...