รักในความทรงจำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่25

 

 

 

 

 

 

 

 

เวลาผ่านไป 10 ปี 

 

 

 

 

 

 

" แม่ฟางฮ้ะ น้องฟิวส์งอแงอีกแล้ว " ฟางหันกลับไปมองลูกชายตัวแสบของเธอที่เริ่มโตเป็นหนุ่มหล่อ หล่อสะจนมีสาวๆมาติดกันไม่ธรรมดาเล่นสะคนเป้นแม่ปวดหัวไม่น้อย

 

 

 

 

" แม่ฟางง " ฟิวส์ เด็กน้อยวัย10ขงบ วิ่งเข้าไปกอดผู้เป้นแม่ ก่อนจะซุกหน้าลงให้อ้อมกอดของฟาง ฟางยิ้ม

 

 

 

 

" เป็นอะไรไปครับเด็กน้อย " 

 

 

 

 

" ฟิวส์คืดถึงปะป๋าา " ฟิวส์พูดแล้วเสียงเศร้าๆ ฟางหน้าเสีย เมื่อหลายเดือนก่อนพิชชี่ต้องบินไปดูงานที่ออสเตเรีย แต่เครื่องบินกลับเกิดอุบัติเหตุทำให้ลูกเรือต้องเสียชีวิตกันไปจนหมด แน่นอน 1 ในนั้นคือสามีของเธอ

 

 

 

 

" ปะป๋า คอยมองเราตลอดเวลานะครับ แม่ฟางเชื่อว่าปะป๋าจะคอยดูแลเราเสมอ " ฟางพูดแล้วมองไปที่รูปภาพของเธอและพิชช่ โดยมีเด็กผุ้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอส่วนตัวเธอก็อุ้มเด็กน้อยเอาไว้

 

 

 

 

" ครับ " 

 

 

 

 

" แม่ฟาง ฟ้อนท์อยากไปเที่ยวทะเลเมืองไทย "

 

 

 

 

 

" อะไรกัน นี่ป้าไม่อยู่ไม่กี่ชั่วโมงอ้อนจะเอาอะไรแม่เขาห้ะ " แก้วที่เดินเข้ามาด้วยชุดเสื้อหนังแขนยาวกับกางเกงสีดำสุดหรู โทโมะะให้เธอมาอยู่กับฟาง โดยทั้ง 2 คนจะคอยส่งจดหมายคุยกันตลอด ช่วงแรกๆแก้วได้แต่อ่านของโทโมะ แต่พอๆหลังๆ เธอกับเขียนตอบกลับไป 

 

 

 

 

 

" นินทาป้าแก้ว บอกว่า ป้าแก้วแก่ ฮ่าๆๆ " ฟ้อนท์พูดแล้ววิ่งหนีแก้ว ฟางและฟิวส์นั่งมองทั้ง2  คนวิ่งไล่กันอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พ่อครับ " เจ ลูกชายคนเดียวของป๊อปปี้และจินนี่ ทายาทตระกูลจิระคุณ เดินเข้ามาหาผุ้ที่เป็นพ่อ 

 

 

 

 

" ว่าไงเรา " 

 

 

 

 

 

" เจ อยากไปเรียนต่างประเทศครับ " 

 

 

 

 

 

" อะไรกัน เราะเพิ่งจะ 10 ขวบเองนะเจ " ป๊อปปี้ตกใจเมื่อได้ยินคำขอจากลูกชาย 

 

 

 

 

 

" เจอยากไปหาประสบการณ์ พ่อสอนเจเสมอไม่ใช่หรอครับว่าให้เรียนรู้ประสบการณ์เยอะๆ นี่ไงครับการไปอยุ่ที่นั่นเจว่ามันน่าจะสนุกไม่เล่น " ป๊อปปี้ยิ้มให้กับความคิดของลุกชาย เจเป็นเด็กที่เก่งและฉลาดไม่เบา แต่เขาก็เคยถามลุกว่าอยากจะมารับช่วงต่อจากเขาหรือเปล่า แต่เจกลับตอบเพียงว่า.... " เจไม่ชอบเรื่องแบบนี้ครับพ่อ " เขาก็คงต้องตัดใจ แต่ถึงยังไง ลูกคนนี้ก็ต้องรับช่วงต้่อจากเขาอยุ่ดี 

 

 

 

 

 

" พี่ป๊อปคะ " จินนี่เดินเข้ามาแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้ ก่อนที่เจ จะเดินเข้าไปประคองจินนี่เดินเข้ามานั่ง ตอนนี้จินนี่กลายเป็นโรคมะเร็ง ระยัสุดท้าย เธอยังสวยและแสนดีขึ้น ตั้งแต่มีเด็กเจ มันก็ทำให้ป๊อปปี้ไม่ลำบกใจที่จะต้องอยู่กับเธอ มาตลอด..

 

 

 

 

 

" แม่ครับ เจขอไปเรียนต่างประเทศนะครับ " 

 

 

 

 

 

" แต่..."

 

 

 

 

 

" แม่ไม่รัก เจ หรอครับ "

 

 

 

 

 

" รักสิครับ^^ " จินนี่หอมแก้มลุกชายก่อนที่จะขอคุยเป็นการส่วนตัวกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

" มีอะไรฮืมม..แล้วลงมาทำไมเราเองก็ไม่ดีอยุ่ด้วย " 

 

 

 

 

 

"  พี่จะให้แกไปจริงๆหรอคะ "

 

 

 

 

" จริงสิ "

 

 

 

 

 

" แต่..."

 

 

 

 

" ถ้าเราจะบอกว่าเรื่องนั้นละก็... ฟังนะจิน เจคือลูกของพี่ เขาควรจะได้รับสิ่งที่ดีที่สุดจริงไหม "

 

 

 

 

 

" แต่พี่ก็รู้ "

 

 

 

 

 

" เห้อ...แต่เขายังไม่รู้ เจเก่งมากนะจิน เก่งเหมือนบอม..แต่ก็ฉลาดเหมือนเธอ " จินนี่ก้มหน้าร้องไห้ ที่ผ่านมาเธอหลอกเขามาตลอดว่าลูกในท้องของเธอคือลูกของเขาแต่แท้ที่จริงแล้ว กับเป็นลูกของ คนสนิของเธอ ตอนแรกบอมบอกกับเธอว่าพร้อมจะรับผิดชอบ แต่เพราะเธอที่มอง้างมความรักของผู้ชายธรรมดาคนนั้นไป ตอนนี้เธอก็คงได้รับผลกรรมแล้วจริงๆ

 

 

 

 

 

" ......... "

 

 

 

 

 

 

" แล้วเมื่อไรเธอจะบอกเรื่องการป่วยของเธอให้เจรู้ " ป๊อปปี้มองภรรยาที่เอาแต่ก้มหน้าอย่างหนักใจ

 

 

 

 

 

" แกไม่ควรรู้ " 

 

 

 

 

 

" แต่แกเป็นลูกนะ "

 

 

 

 

 

"เรื่องบางอย่าง ไม่รู้คือดีที่สุดจริงไหมคะ " จินนี่ยิ้มให้ป๊อปปี้ก่อ่นจะเดินหนีออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เป็นยังไงบ้าง " ป๊อปปี้พูดกับลูกน้องที่เขาให้ไปตามสืบบางเรื่องมา

 

 

 

 

" นี่ครับ "

 

 

 

 

" ...... " ป๊อปปี้อมยิ้มแล้วมองภาพสาวหวานที่ยิ้มและหัวเราะกับเด็กน้อยอีก2 คนรวมไปถึง 1 สาว ที่เขาก็รู้ว่าใคร 

 

 

 

 

" ตอนนี้คุณธนันต์ธรณ์เป็นผู้ดูแลทุกอย่างแทนคุณพิชชี่ครับ โดยมีคุณจริญญาคอยช่วยเหลือ " 

 

 

 

 

" ... "

 

 

 

 

 

" เมื่อหลายวันที่ผ่านมา พวกเะอจองตั๋วเครื่องบินที่จะมาไทยครับ อีก5 วันข้างหน้า " ูกน้องคนสนิทยิ้มแล้วเดินออกไปปล่อยให้เจ้านายของเขา นั่งมองรูปภาพอยู่คนเดียว

 

 

 

 

 

" ...... " ป๊อปปี้มองรูกภาพไปเรื่อยๆ กริยาบทของเธอที่เขาคิดถึงทั้งหัวใจ 10 ปีที่ผ่านมามันช้าจริงๆ ช้ามากสะจนเขาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาทนคิดถึงเธอมาได้ขนาดนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ฉันกำลังจะกลับไทย " 

 

 

 

 

" เมื่อไรผมจะไปรับ "

 

 

 

 

" เอาเวลาไปดูสาวๆของคุณเถอะ "

 

 

 

 

" แก้ว" 

 

 

 

 

" ไม่ต้องมาทำเป็นเรียกชื่อ " 

 

 

 

 

" อ่ะๆ แสดงว่าหึง "

 

 

 

 

" ใครบอกคุณ "

 

 

 

 

" แก้ว ฉันรักเธอนะ " 

 

 

 

 

"........."

 

 

 

 

" นี่เธอทรมานฉันมาตั้ง4-5ปีแล้วนะ จะมาทำเป็นไม่เชื่อใจกันอีก "

 

 

 

 

" ก็คุณมันน่าไหมละ "

 

 

 

 

" อดีตก็คืออดีต ตอนนี้และอนาคต ฉันจะทำให้เธอมีความสุขที่สุดรู้ไหม ตัวเอง.."

 

 

 

" ไอ้บ้า! "

 

 

 

 

" เขินหรอตัวเอง "

 

 

 

 

" เค้าก็เขินอ่ะ ฮ่าาา "

 

 

 

 

" น่ารักที่สุด แล้วเจอกันนะครับ " 

 

 

 

 

" คะ บายคะ " 

 

 

 

 

 

 

 

 

"...." แก้วนั่งมองข้อความที่เธอเพิ่งจะแชทคุยกับใครบางคนอย่างมีความสุข แน่นอนเปนอย่างที่เขาบอก เมื่อ4-5 แรกๆ เะอเกลียดเขามาก จนไม่ยอมคุยไม่ยอมมองหน้าด้วยเลย พอย้ายมานี่โทโมะก้ส่งจดดหมาย แชท อีเมลล์มาหาเธอตลอด แต่เธอก็ได้แค่อ่านแล้วไม่ตอบอย่างเดียว จนโทโมะทนไม่ไหวบินตามเธอมาที่นี่แล้วพยายามง้อพยายามปรับความเข้าใจกับเธอ โดยมีทั้งพิชชี่และฟางคอยชวยเหลือเขา

 

 

 

 

 

" ฉันก็รักนายอีตาชีกอ.." 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

 

ยังจำได้ไหม รีดเดอร์ยังชอบกันไหม555