รักในความทรงจำ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่ 2
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆที่ผ่านจากผ้าม่านสีมืด ร่าง2ร่างที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ร่างกายของพวกเขาและเธอถูกใช้งานไปอย่างหนัก เมื่อคืนนี้อาจจะบอกได้ว่ามันคือสวรรค์ของ 2 หนุ่ม แต่มันคงจะเป็น นรกของทั้ง2สาวก็ว่าได้...
 
 
 
 
 
 
" .... " ป๊อปปี้ลืมตามขึ้นมาในตอนสายๆของวัน ชายหนุ่มมองใบหน้าแสนหวานของหญิงสาวข้างกาย ปากที่บวมเจ่อเพราะเขาเป็นคนทำ เนินอกขาวกลายเป็นรอยตีตราของเขา 
 
 
 
 
 
 
" ยะอย่า ฮึกฮืออ " ฟางละเมอเสียงเบาๆ ป๊อปปี้ชะงักก่อนจะมองหน้าหญิงสาวแล้วรู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อคืน ยิ่งได้เห็นคราบเลือดที่แห้งติดอยู่กับผ้าปูที่นอน มันยิ่งทำให้เขาเสียใจ 
 
 
 
 
 
 
" ตื่นแล้วหรอ " ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องก่อนจะเห็นฟางที่นอนมองเขาเดินออกมาจากห้องน้ำก็พูด ฟางเบือนหน้าหนีชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
" ไม่ต้องมาหันหน้าหนีฉัน " ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปที่กระจกเพื่อเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง 
 
 
 
 
 
" ..... " ฟางยังคงนิ่งเงียบไม่ยอมพูดไม่ยอมเคลื่อนที่ไปไหนทั้งนั้ 
 
 
 
 
 
 
"  ต่อไปนี้เธอเป็นอิสระ ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่ง แล้วไปจากที่นี่สะ " ป๊อปปี้พูดแล้ววางเช็คของตัวเองไว้ที่ข้างๆเตียง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินมานั่งลงข้างๆเตียง
 
 
 
 
 
" ฉันจะไม่ขอโทษในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เพราะถึงยังไงมันก็้ต้องเป็นแบบนั้น " ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
" ออกไป..." ฟางพูดเสียงเบาๆ เธอไม่อยากเจอหน้าเขา 
 
 
 
 
 
 
ปัง!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฮีย.." โทโมะที่เห็นป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องก็รีบทัก ป๊อปปี้มองน้อยชายที่นั่งอยู่ก่อนแล้วก็เดินเข้าไปหา 
 
 
 
 
 
" เรากลับกันเถอะ " ป๊อปปี้พูด โทโมะพยักหน้าป๊อปปี้เดินนำออกไปตามด้วยโทโมะ แต่ชายหนุ่มกลับหันกลับมามองที่ห้องของตัวเองก่อนจะเดินตามพี่ชายออกไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟาง ฟางเป็นยังไงบ้าง " แก้วพยายามพยุงตัวให้เดินมาหาฟางอีกห้องจนสำเร็จ 
 
 
 
 
 
 
" กะ แก้วฮึกฮืออ ฟางเป็นของเขาไปแล้วฮึกฮืออ " ฟางโผกอดแก้วแน่น เธอเกลียดร่างกายที่สกปรกของตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรนะฟางไม่เป็นไร ฮึกฮืออ " แก้วกอดตอบฟางพร้อมกับร้องไห้ไปเช่นกัน 
 
 
 
 
 
 
"  เราจะไปเริ่มต้นกันใหม่ เราจะไม่ต้องเจอเรื่องบ้าๆพวกนี้อีกแล้ว ไปกันเถอะนะฟาง " ฟางพยักหน้า ก่อนที่แก้วและฟางจะพากันออกจาที่อโคจรที่นี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กลับมาสะบ่ายเลย เป็นไง " ทันทีที่กลัวเข้ามา ก็ได้ยินเสียงตอบรับจากผู้้ที่เป็นหัวหน้าแก๊งค์มาเฟีย 
 
 
 
 
 
 
 
" ..... " ทั้ง 2 หนุ่มกลับไม่มีการตอบกลับ สำหรับป๊อปปี้มันคือเรื่องธรรมดา แต่สำหรับโทโมะมันกลับผิดปกติไป 
 
 
 
 
 
 
 
" พ่อให้คนวางยาผม " ป๊อปปี้พูด 
 
 
 
 
 
 
 
" เห้ย!  ฉันเปล่า ฉันก็แค่อยากให้แกมีอารมณ์มากกว่าเดิม แล้วเป็นไงสาวบริสุทธิ์ ชอบกันไหมละฮึๆ " พ่อของป๊อปปี้พูดกับ ลูกชายทั้ง 2 คน โทโมะกระตุกยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
" ครับ แต่มันจะสนุกกว่านี้ ถ้าพวกเธอเต็มใจ " โทโมะพุดจบก็เดินหนีขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ป๊อปปี้มองตามน้องชายห่อนจะเดินตามขึ้นไปด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมแกถึงบอกป๋าแบบนั้น " ป๊อปปี้เดินเข้าไปในห้องของโทโมะ ก่อนจะพูดกับน้องชาย 
 
 
 
 
 
 
"  หรือว่าเฮียว่าไม่จริง " 
 
 
 
 
 
 
" .... " 
 
 
 
 
 
 
" ตอนแรกผมก็คิดว่าผู้หญิงที่ป๋าหาให้ เป็นผู้หญิงที่พร้อมจะปรนนิบัติ แต่เอาเข้าจริงๆ เธอกลับไม่ใช่ " โทโมะพุดแล้วนึกถึงใบหน้าทรงสวยของสาวสวยเมื่อคืน ที่มีแต่น้ำตาร้องไห้อยู่ใต้ร่างของเขาแทบจะทั้งคืน 
 
 
 
 
 
 
" เรื่องมันผ่านไปแล้ว เราคงไม่ได้เจอพวกเธออีก " ป๊อปปี้พูดแล้ววมองไปนอกหน้าต่าง หน้าหวานที่มีแต่คราบน้ำตากลับเด่นชัดขึ้นในภาพความคิดของเขา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เวลาผ่านไป 5 ปี...
 
 
 
 
 
 
" ฟางไปกันเร็ว " เสียงของแก้ว สาวสวยอายุเพียง20ปี เธอลืมอดีตทุกอย่างและเริ่มต้นใหม่กับเพื่อนสาวของเธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอมักจะได้ยินข่าวของพวกเขา คนที่ทำลายและให้ชีวิตใหม่กับพวกเธอ 
 
 
 
 
 
" ป้าแก้ว อย่าเร่งแม่ฟางสิฮ้ะ " ฟ้อนท์เด็กชาย วัย 5 ขวบ จับมือเดินมากับฟาง สาวน้อยในอดีต ตอนนี้เธออายุ20 ปีเช่นกัน หลังจากวันนั้น เธอก็รู้ว่าตัวเองท้อง ตอนแรกเธอจะเอาเด็กออก แต่เพราะความเป็นแม่ เธอไม่สามารถทำแบบนั้นกับเด็กคนนี้ได้ 
 
 
 
 
 
" ก็แม่ฟางเราน่ะ ช้านี่นา ป้าแก้วอยากไปเร็วๆ " แก้วพูดกับเด็กน้อยก่อนจะหันไปมองฟาง 
 
 
 
 
 
" ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้แก้ว " ฟางบอกับเพื่อนสาว วันนี้เป็นวันแรกที่เธอและแก้วจะได้เปิดร้านอาหารเป็นของตัวเอง พวกเธอใช้เงินที่ป๊อปปี้และโทโมะให้มาส่งตัวเองเรียนและพวกเธอก็หางานทำไปด้วย ในช่วงๆแรกมันอาจจะหนักแต่มันก็ทำให้พวกเธอมีถึงทุกวันนี้ 
 
 
 
 
 
" ก็มันดีใจนี่นาฟาง " แก้วพูดแล้วเดินมาโอบใหล่ฟาง ฟางยิ้มให้แก้ว ก่อนทั้ง 3 คนจะไปที่ร้านของตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฮีย วันนี้ผมจะไปผับ จะไปกับผมไหม " โทโมะบอกกับพี่ชายตัวเอง หลังจากวันนั้น ป๊อปปี้กลายเป็นคนเย็นชามากขึ้น แถสยังเริ่มเที่ยว เจ้าชู้ จนเขาเองก็ยัง งง ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของตัวเองกันแน่ 
 
 
 
 
 
 
" อืม..เดี๋ยวหยุด!  " ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปข้างทางก่อนจะต้องสะดุดกับอะไรบางอย่างจึงสั่งให้คนรถหยุดรถ 
 
 
 
 
 
"  เธอ  " โทโมะมองตามพี่ชายก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นเด็กสาวที่เขาเป็นคนพรากความบริสุทธิ์ของเธอไปเมื่อ5ปีก่อน ตอนนี้จากเด็กสาวที่เนื้อตัวมอมแมมกลับกายเป็นสาวสวยร่างสูงโปร่ง ผิวขาวอมชมพู จนเขาเองแทบจำไม่ได้ 
 
 
 
 
 
 
" นั่นเด็กที่ไหน " โทโมะมองเด็กที่แก้วอุ้มแล้วพูดอย่างสงสัย ป๊อปปี้มองสาวหวานที่เขาไม่เคยเห็นหน้าเธอมาหลายปี ความรู้สึกแปลกๆกับแล่นเข้าสู้หัวใจ รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าหวาน ตัดสลับกับภาพความทรงจำในอดีต
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แม่ฟางฮ้ะ รถคันนั้นสวยจัง สักวันป้อนท์จะมีรถแบบนั้นแล้วก็จะให้แม่ฟางกับป้าแก้วนั่งนะครับ " ฟ้อนท์ที่ช่วยฟางดูแลลูกค้าก็วิ่งมาหาฟางแล้วชี้ไปยังรถของป๊อปปี้ที่อยู่อีกฝั่ง แล้วหันมาพูดกับฟาง 
 
 
 
 
 
 
" ครับ ! แม่ฟางจะรอนะครับ " ฟางพูดแล้วก้มลงหอมแก้มเด็กน้อย เช่นเดียวกับฟ้อนท์ที่หอมกลับ ก่อนที่ฟางจะเดินไปดูแลลูกค้าคนอื่นๆต่อ ฟ้อนท์มองรถคันเดิมแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
" ^^ " ป๊อปปี้เลื่อนกระจกลงเมื่อเห็นเด็กน้อยมองมาทางรถของเขา เด็กน้อยเห็นป๊อปปี้ก็ยิ้มหวานให้ ก่อนจะยกมือไหว้ ป๊อปปี้ยิ้มเมื่อมองภาพนั้น โทโมะเองก็แอบสงสัย เพราะปกติพี่ชายของเขาเป็นคนที่ยิ้มยาก และที่สำคัญ เขาและพี่ชายต่างก็เกลีดยเด็กด้วยกันทั้งคู้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นี่คือรายละเอียดครับ " ผ่านไปหลายวัน ป๊อปปี้ให้คนตามไปเฝ้าและตามไปสืบเรื่องของฟางและแก้ว โทโมะเดินเข้ามาพอดีที่นักสืบคนนั้นเอาข่าวมารายงานเจ้านาย 
 
 
 
 
 
" ภาศกร นีระสิงห์ " 
 
 
 
 
 
 
" เฮีย..."  ป๊อปปี้ดูอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้อ่ารายละเอียดของเด็กชายคนนั้น โทโมะเดึงเข้าไปอ่านก่อนจะต้องตกใจ เมื่อเรียบเรียงเหตุการณ์ นี่เขากำลังจะเป็นอาคนหรอ 
 
 
 
 
 
" เฮียจะเอายังไงต่อ " โทโมะพูดกับป๊อปปี้  ป๊อปปี้มองรู้ภาพของฟางและเด็กน้อยที่หัวเราะและยิ้มด้วยกันภายในบ้านหลังเล้กของพวกเธอ 
 
 
 
 
 
" ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับพวกเธอ " ป๊อปปี้พูด โทโมะมองภาพแก้วแล้วรู้สึกแปลก เขารู้สึกคิดถึง ไม่สิเขาอยากจะกอด อยากจะทำทุกอย่างๆ ให้เธออยู่กับเขาคนเดียว ความรู้สึกพวกนี้เมื่อ 5 ปีก่อนมันยังไมชัดเจน แต่ตอนนี้ดลับชัดเจนมากขึ้น 
 
 
 
 
 
 
" ถ้าเราเข้าไปยุ่งกับพวกเธอ นั่นแสดงว่าเป้าหมายคือพวกเธอ " ป๊อปปี้พูด โทโมะพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะถือรูปของแก้วกลับไปยังห้องของตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
" ภาศกร ฟ้อนท์ ! " 
 
 
 
 
 
 
" ฟาง... "