รักในความทรงจำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่13

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฟางรอแก้วตรงนี้นะ " ฟางบอกเพื่อนสาวก่อนจะเดินไปส่งงาน แก้วกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำแต่ 

 

 

 

 

 

" คุณ! " แก้วตกใจจะวิ่งหนีแต่โดนโทโมะดันเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับล๊อกประตูแน่น

 

 

 

 

" นะนี่ ถอยไปนะ จะทำอะไร " แก้วเริ่มกลัวกับท่าทางของชายหนุ่ม โทโมะเดินเข้ามาหาแก้วเรื่อยๆ ร่างบางมองไปรอบๆเพื่อหาทางป้องกันตัว

 

 

 

 

" อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันฟาดคุณจริงๆด้วย " แก้วถือแจกันอย่างมั่นพร้อมกับพูด

 

 

 

 

 

" คิดว่าจะกลัวหรือไง " โทโมะยังคงเดินไปเรื่อยๆ จนแก้วตัดสินใจจะฟาดร่างสูง แต่โทโมะจับมือแก้วเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะรวบตัวแก้วเข้ามากอด 

 

 

 

 

 

" นะนี่ ปล่อย " แก้วตกใจแล้วพยายามดิ้นออก แต่โทโมะกลับรัดแน่นกว่าเดิม ก่อนจะค่อยๆก้มลงวางคางบนไหล่สวยของสาว 

 

 

 

 

 

" ปล่อยไง " แก้วนิ่งไปสักพัก เมื่อได้สัมผัสกับลมหกายใจที่เป่ารดอยู่ต้นคอของชายหนุ่มก่อนจะตั้งสติได้แล้วดิ้น 

 

 

 

 

" อื้อออ " แก้วพลักโทโมะออกได้ แล้วจะวิ่งหนีออกไป แต่โทโมะดึงแก้วมาประกบปากก่อน ตอนแรก แก้วไม่ยอมให้ชายหนุ่มตักตวงความหวานจากโพรงปากสวยของเธอ จนโทโมะหงุดหงิดแล้วเลื่อนมือลงไปขยำบั้นท้ายของหญิงสาวอย่างแรง จนแก้วเผลอเผยอปากอย่างตกใจ 

 

 

 

 

 

" อื้มม " แก้วครางออกมาเมื่อเธอเริ่มหายใจไม่ออก โทโมะปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ แล้วมองหน้าร่างบางที่ดูจะโกรธเขาไม่น้อย 

 

 

 

 

" นี่!! เมื่อไรจะเลิกยุ่งกับฉันสักทีห้ะ!! " แก้วพลักโทโมะออก ทั้งๆที่เธอตั้งใจแล้วว่าจะเลิกยุ่งกับเขา แต่ทำไมๆ

 

 

 

 

" ..... " โทโมะมองแก้วด้วยสายตาเศร้าๆ 

 

 

 

 

 

" คุณจะไปไหน " แก้วที่เห็นโทโมะเดินหนีเธอออกไป ก็รีบเดินไปดักหน้าเพราะใจหนึ่งก็อดเป็นห่วงชายหนุ่มไม่ได้ ไหนจะเป็นห่วงกลัวว่าโทโมะจะไปพาตัวฟางไป

 

 

 

 

" ฉันก็กำลังจะทำตามที่เธอพูดไงละ ไม่ดีหรือไง " โทโมะพูดแล้วมองแก้วด้วยสายตาว่างเปล่า จนหญิงสางสะอึก 

 

 

 

 

 

" คะ มันดีมาก แล้วก็ช่วยบอกพี่ชายคุณด้วยให้เลิกยุ่งกับเพื่อนฉันสะ เพราะฟางกำลังจะแต่งงาน! " แก้วพูดเสียงเกรี้ยวกร้าว โทโมะมองหน้าแก้วอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

" แต่ฟางเป็นเมียพี่ฉัน!!! " โทโมะตะคอกเสียงดัง จนคนแถบนั้นมองมาทางเธอและเขา แก้วรีบพาโทโมะไปอีกทาง 

 

 

 

 

" แต่พี่ชายคุณก็ไม่ได้ตั้งใจมีฟางเป็นเมียไม่ใช่หรอ มันก็แค่ความสนุกของคุณกับพี่คุณก็เท่านั้น " แก้วพูดเสียงสั่นๆ เมื่อนึกถึงภาพของคืนนั้น 

 

 

 

 

" ฉันรู้ว่าตอนนั้น มันดูเลวร้ายกับเธอมาก แต่เธอไม่ลองคิดบ้างละ ว่าบางทีฟ้าอาจจะลิขิตให้เฮียกับฟางมาเจอกันแบบนี้ก็ได้ " โทโมะพูด 

 

 

 

 

" แล้วคุณไม่คิดบ้างละว่าฟางอาจจะต้องเจอกับกรรมที่มาเจอกับพี่ชายคุณ " แก้วพูดกลับ โทโมะกระฉากแก้วเข้ามาแนบลำตัว

 

 

 

 

" มันจะมากไปแล้วนะ "

 

 

 

 

" ไม่หรอกคะ คุณอาจจะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ฟ้าลิขิต แต่สำหรับฉันมันคือเวรกรรม ที่ต้องมาเจอกับพวกคุณอีก ฟางกำลังจะมีผู้ชายที่ดี ที่จะมาชุดให้เธอออกจากห้วงของความเจ้บ ฉันต้องให้ฟางเจอคนที่ดีที่สุด " แก้วพูดด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

 

 

 

 

" แล้วเธอละ "

 

 

 

 

" ฉันอยู่ได้ แค่ไม่มีคุณ "

 

 

 

 

" แก้ว... "

 

 

 

 

" ชีวิตฉันเมื่อ5ปีก่อน มันทรมานมาก คุณรู้ไหมว่านอกจากที่ฉันกับฟางจะต้องเร่ร่อนพวกเรายังต้องกังวลว่าจะท้อง คุณรู้ไหมวันที่ฟางรู้ว่าตัวเองท้อง ฉันแทบบ้า ฉัน...ฮึกฮืออ " แก้วทนไม่ไหวที่จะซ่อนความอ่อนแอของตัวเอง โทโมะดึงร่างบางเข้ามากอด แก้วได้แต่ทุบตีชายหนุ่มพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

 

 

 

 

" ฉันไม่รู้ว่าการที่ฉันนอนกับเธอจะทำให้เธอทรมานขนาดนี้แก้ว "

 

 

 

 

" ฮึกฮืออ แต่ก็ต้องขอบคุณ ที่พวกคุณปล่อยให้พวกฉันเป็นอิสระ ถ้าพวกฉันไม่นอนกับพวกคุณ ป่านนี้ฉันก็คงตายอยู่ในซ่อง " แก้วพูดเสียงนิ่งๆ โทโมะและแก้วยินกอดกันเนิ่นนาน หญิงสาวเองก็อยากจะหยุดเวลานี้เอาไว้ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้รักเธอ ที่เขาทำกับเธอมันคือความสงสาร และเธอจะไม่เจ็บอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฮ้อ แก้วนะแก้ว ไปไหนของเขา โทรไปก็ไม่รับ " ฟางบ่นพลางมองหาเพื่อนสาวของเธอแต่กลับไม่พบ เธอเลยกลับคนเดียว

 

 

 

 

" ว้ายๆๆๆ !! "

 

 

 

 

" มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ " ฟางเห็นคนแถวนั้นวิ่งหนีมาทางเธอก็ดึงแขนพี่คนหนึ่เอาไว้

 

 

 

 

 

" ปล่อยฉัน !! " พี่คนนั้นสบัดตัวฟางออกจนหญิงสาวล้มไปกองกับพื้น แลล้วเขาก็วิ่งหนีไป ฟางลุกขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงปืน

 

 

 

 

" กรี๊ดดด " เสียงกรี๊ดของหญิงสาวที่อยู่ท่ามกลางนักเลงที่มีเรื่องกัน ฟางจะวิ่งออกไปก็ไม่ได้เมื่อกลุ่มคนพวกนั้น ล้อมเธอเป็นวงกลม

 

 

 

 

" หึ!! ถ้าพวกแกชนะ ฉันยกยัยผู้หญิงคนนี้ให้ " เสียงหัวหน้าแก๊งค์คนหนึ่งพูดกับอีกฝั่ง ฟางพยายามจะเดินหนีออกไปแต่ก็โดนพลักเข้าไปที่เดิมอยู่ดี

 

 

 

 

"  พวกเรารุม!! " 

 

 

 

 

" กรี๊ดดด " ฟางร้องกรี๊ด เมื่อชายรวมประมาณ30คนกำลังไล่แทงไล่ตีกันอย่างไม่คิดจะสนใจว่าจะมีผลกับคนรอบข้างหรือเปล่า 

 

 

 

 

" เกิดอะไรขึ้น " ป๊อปปี้ที่กำลังจะไปประชุม เห็นรถติด ก็ถาม 

 

 

 

" พวกเด็กมีเรื่องกันหน่ะครับ " 

 

 

 

" ไอ้พวกนี้ นี้มัน " ป๊อปปี้ส่ายหน้า ถึงเขาจะเป็นมาเฟีย แต่เขาก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนแบบพวกนี้ 

 

 

 

 

" นั่นมันคุณฟางนิครับ " ป๊อปปี้รีบมองตามแล้วต้องตกใจเมื่อฟางโดนชายหนุ่มคนหนึ่งกระฉากไป แล้วมีอีกคนกระฉกกลับมา ป๊อปปี้รีบลงไปทันที 

 

 

 

 

" เฮ้ย!! " ป๊อปปี้เดินลงมา แล้วตะโกนเสียงดัง พวกนักเลงต่างพากันหยุดเงียบ เพราะชื่อเสียงของป๊อปปี้นั้น ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะไม่รู้ ป๊อปปี้มองหน้าไป้เด็กที่ตีกันอย่างดูเดือด ก่อนจะตรงไปที่ฟาง

 

 

 

 

" นะนายท่าน " เด็กหนุ่มทั้ง2คนต่างปล่อยแขนฟางแล้วรีบก้มหน้า

 

 

 

 

" โอ๊ยย " ฟางเดินเข้าไปจับแขนหญิงสาวดู ฟางร้องออกมาเมื่อป๊อปปี้ดโดนรอยช้ำที่ชายทั้ง2คนบีบเธอ

 

 

 

 

" พวกแกมีเวลาเหลือแค่ 2 ชั่วโมง จะไปไหนก็ไป หลังจากนั้น ...." ป๊อปปี้พูดกับชายหนุ่มทั้ง2คน ก่อนจะอุ้มฟางที่ร้องไห้กลัวอย่างเสียขวัญกลับไปที่รถ ชายหนุ่มทั้ง2คนมองหน้ากันอย่างกลัวๆแล้ววิ่งหนี ตำรวจไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เจ็บไหม " ป๊อปปี้พาฟางมาที่เซฟเฮ้าส์แล้วพูด

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรคะ " ฟางพูดเสียงนิ่่งๆ ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อชายหนุ่มทายาลงบนแผลของเธอ

 

 

 

 

"  กินยาแล้วจะได้นอน " ป๊อปปี้ยื่นยามาให้หญิงสาวฟางหยิบมากินอย่างเงียบๆ 

 

 

 

 

" ไม่ต้องคะ ฉันเดินเองได้ " 

 

 

 

 

" ฟอดด ดื้ออ! " ป๊อปปี้อุ้มฟางแล้วหอมแก้มหญิงสาวไปฟอดใหญ่ก่อนจะเดินไปวางร่างบางไว้บนเตียง 

 

 

 

 

" หลับสะ " ป๊อปปี้สั่ง ฟางมองป๊อปปี้นิ่งๆ 

 

 

 

 

" ไม่ต้องห่วงหรอก แผลเธอหน่ะ หายทันวันแต่งเธอแน่นอน " 

 

 

 

 

" คะ ฉันก็กลัวอยู่เหมือนกัน " ฟางพูดแล้วเบือนหน้าหนีชายหนุ่ม 

 

 

 

 

" นั่นสินะ " ป๊อปปี้มองฟางแล้วเศร้าๆไปก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้ฟางนอน ร่างบางมองไปท่ประตู แล้วมองไปรอบๆห้อง ที่มันตกแต่งไปด้วยหมีพูห์ 

 

 

 

 

" คุณก็กำลังจะแต่งงานเหมือนกันั้นแหละคะ " ฟางพูดกับตุ๊กตาหมีพูห์ตัวใหญ่ที่อยู่หัวเตียงก่อนน้ำตาจะไหล แล้วก็หลับตาลงกอดตุ๊กตาตัวนั้นหลับไป 

 

 

 

 

" มันคือหน้าที่ของฉัน แล้วมันคือความปลอดภัยของเธอ ฟาง..." ป๊อปปี้แอบฟังแล้วก็แอบดูหญิงสาวอยู่ภายหน้าห้อง ก่อนจะมองสาวหวานที่นอนกอดตุ๊กตาเหมือนเด็ก ก็มองด้วยสายตาเศร้าๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นายท่านพาคุณฟางไปที่เซฟเฮ้าส์ครับ " เสียงรายงานจากลูกน้องคนหนึ่ง กำลังรายงานว่าที่คุณนายของบ้านจิระคุณ 

 

 

 

 

" ฟาง...." 

 

 

 

 

 

" เล่ามาทุกอย่าง ที่เกี่ยวกับเรื่องของ 2 คนนั้นให้ฉันฟัง " จินนี่พูดกับลูกน้องคนเก่าแก่ของที่บ้านจิระคุณ ก่อนจะมองรูปภาพของสาวหวานและเด็กน้อยที่หัวเราะกันในบ้านหลังเล็ก ที่เธอไปเจอมาในเกะภายในห้องนอนของชายหนุ่ม 

 

 

 

 

" ความรักของมาเฟีย ฉันต้องยอมรับสินะ หึ! " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สวัสดีคะ ไม่ชอบเรื่องนี้กันหรอไม่เม้นเลยอ่าาฮือออ