รักในความทรงจำ

 
 
 
 
 
 
ตอนที่ 11 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"  แม่ฟางฮ้ะ แม่ฟางฮ้ะ " เสียงเด็กน้อยที่เคาะประตูของฟาในเช้าวันใหม่ เสียงดังเข้ามาในห้องของป๊อปปี้ ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะลุกพรวดพราด จนทำให้เจ็บส่วนนั้นมากกว่าเดิม
 
 
 
 
 
" อ๊ะ " ฟางรีบเอามือปิดปากทันทีเพราะกลัวว่าเสียงจะเล็ดลอดออกไปนอกห้อง ป๊อปปี้ตื่นขึ้นก็เห็นฟางที่นั่งงอตัวเพราะความเจ็บอยู่ที่ข้างเตียงก็รีบไปอุ้มฟางขึ้นมาบนเตียง
 
 
 
 
 
" เป็นอะไร เจ็บอยู่นะ " ป๊อปปี้เอ็ดหญิงสาวเบาๆ ก่อนจะจูบฟางเพื่อทำโทษ ลิ้นหนาหยอกล้อกับิ้นบางอย่างีความสุขก่อนที่ะจะ...
 
 
 
 
" แม่ฟางตื่นหรือยังฮ้ะ สายมากแล้วน่ะฮ้ะ " เสียงเด็กน้อยเขามาอีกครั้งฟางรีบพลักปีอปปี้ออกไปจากตัวก่อนจะมอไปที่ประตู 
 
 
 
 
" ฉันจะไปดูฟ้อนท์เอง ส่วนเธอนอนไปสะ " ป๊อปปี้ลุกขึ้นก่อนจะเดินโถ่งๆไปเข้าห้องโดยที่ไม่สนใจสาวหวานที่นอนเขินอยู่บนเตียงเอาสะเลย 
 
 
 
 
" อื้อออ " ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องน้ำเห้นฟางที่นั่งจ้องเขาตาแป๋วก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปจูบหญิงสาว จนฟางต้องพลักชายหนุ่มแล้วรีบหันหลังกลับไปนอน เพื่อจะหนีการกระทำของชายหนุ่ม ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไปโโยที่ไม่ลืมที่จะล๊อกห้องเอาไว้
 
 
 
 
" แม่ฟาง " ป๊อปปี้อมยิ้มมองเด็กชายที่ยืนกอดอกเรียกผู้เป้นแม่ แต่หารู้ไม่ว่าฟางไม่ได้นอนอยู่ห้องนี้ 
 
 
 
 
" ฟ้อนท์ครับ แม่ฟางอาจจะเหนื่อยจากการทำงาน เราปล่อยให้แม่ฟางนอนหน่ะดีกว่านะ " ป๊อปปี้เดินเข้าไปฟ้อนท์แล้วพูด เด็กน้อยมองไปที่ประตูอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าป๊อปปี้อุ้มน้องฟ้อนท์เดินลงมาด้านล่างของบ้าน ก่อนที่จะลงมือทานอาหารเช้ากันเพียง 2 คน
 
 
 
 
 
" แล้วโทโมะละ " ป๊อปปี้หันไปถามลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกล 
 
 
 
 
 
" ยังไม่ตื่นเลยครับนายท่าน " 
 
 
 
 
 
" ว้าวว ทำไม พวกเขาต้องเรียกลุงป๊อปว่านายท่านด้วยละครับ " เด็กน้อยดูตื่นเต้นไม่น้อยกับสรรพานามของป๊อปปี้ 
 
 
 
 
" พวกเขาคือลูกน้องของลุงป๊อปไงครับ แต่ถึงเราจะเป็นเจ้านายเค้า เราก็ต้องดูแล และไม่ข่มเหงเขา เข้าใจไหมครับ " ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมเด็กน้อยเบาๆ ฟ้อนท์หันกลับไปมองลูกน้องของป๊อปปี้อีกครั้งก่อนจะยิ้มให้แล้วหันกลับมาพยักหน้าให้กับป๊อปปี้ 
 
 
 
 
"..... " ฟางที่เริ่มจะโอเคก็เดินลงมา แล้วต้องชะงักเมื่อภาพที่เธอกำลังเห็นคือภาพท่ป๊อปปี้กำลังป้อนข้าวเช้าให้เด็กน้อยเช่นเดียวกับเด็กน้อยที่ป้อนข้าวชายหนุ่ม ฟางแอบยิ้มออกมา
 
 
 
 
" แม่ฟางตื่นแล้วหรอห้ะ" ฟ้อนท์หันไปเห็นฟางก็รีบวิ่งเข้าไปกอด จนฟางสะดุ้งเล็กเพราะยังคงมีอาการเจ็บอยู่ จนป๊อปปี้อดเป็นห่วงไม่ได้ 
 
 
 
 
" แม่ฟางทำไมตื่นสายจังครับ " ฟ้อนท์พูดกับฟาง หญิงสาวสบตากับป๊อปปี้ก่อนจะรีบตอบเด็กน้อย 
 
 
 
 
" แม่นอนดึกหน่ะครับ " 
 
 
 
 
" ฟ้อนท์นึกว่าแม่จะเหนื่อยที่เลี้ยงฟ้อนท์สะอีกครับ " ฟางตาโตเมื่อเห็นท่าทางขี้งอนของลูกชาย ฟ้อนท์เดินหนีฟางไปหาป๊อปปี้ที่โต๊ะ 
 
 
 
 
" อะไรกันครับ งอนแม่หรอ แม่ไม่ได้บอกเลยนี่ เมื่อคืนแม่นอนดึกจริงๆ " ฟางรีบเดินเข้าไปหาเด็กน้อกระเพกกระเพก 
 
 
 
 
" เชอะ " ฟ้อนท์สบัดหน้าหนีไปทางอื่น จนฟางที่กำลังอยู่ตรงกลางระหว่างป๊อปปี้กับเด็กหนุ่มค่อยย่อตัวแล้วหอมแก้มเด็กชาย 
 
 
 
" ฟอดดดดด" 
 
 
 
 
" ไม่ต้องมาหอมเลย " เด็กน้อยยังคงงอนเหมือนเดิม แต่สาวหวานกลับไม่ได้สนใจตอนนี้เพราะตอนที่ฟางก้มลงหอมแก้วฟ้อนท์ ป๊อปปี้ก็ใช้จังหวะนั้นหอมแก้มเธอเช่นกัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะทำเป้นไม่สนใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 
 
 
 
 
" ดี ไม่หายงอนก็ดี งั้นวันนี้เราคงไม่ต้องไปบ้านอาพิชละล่ะ " ฟางพูดแล้วเดินหนีไปนั่งอีกฝั่งโดยไม่สนใจเด็กน้อย คำพูดของฟางเล่นเอาป๊อปปี้แทบจะขว้างช้อน 
 
 
 
 
" แม่ฟางไม่เอาฟ้อนท์หายแล้ว ไปหาอาพิชไปหาอาพิช " เด้กน้อยรีบเดินเข้าไปอ้อนฟาง จนฟางอมยิ้ม 
 
 
 
 
" ก็ได้! แต่ฟ้อนท์หอมแก้มแม่ก่อน " 
 
 
 
ฟอดดด
 
 
 
 
" น่ารักที่สุด " ป๊อปปี้ยังคงนั่งเงียบเหมือนเดิม ฟางแอบมองชยหนุ่มเป็นระยะๆ ก่อนที่ปีอปปี้จะลุกเดินออกไปจากบ้าน  หญิงสาวได้แต่มองตามอย่างเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นี่ปล่อยได้ละ " แก้วตื่นขึ้นมาเห้นโทโมะที่ยังกอดเธอแน่ก็ตีที่แขนโทโมะ 
 
 
 
 
" ไม่ชอบหรออบอุ่นดีออก " โทโมะพูดพร้อมกับกระฉับแน่นกว่าเดิมจนสาวสวยอึดอัด
 
 
 
 
" นีกอดจนแทบจะสิงร่างฉันอยู่แล้วนะ " แก้วพูดเสียงเหนื่อยๆ 
 
 
 
 
" อ้าวหรอ มางั้นเรามาสิงร่างกัน " โทโมะพูดพร้อมกับขึ้นไปคร่อมตัวแก้วเอาไว้ จนแก้วตกใจ 
 
 
 
" ไม่เอานะ ปล่อยเลยฉันประชด " แก้วพลักโทโมะแล้วเดินหนีไปในห้องน้ำ โทโมะหัวเราะขำกับท่าทางขอแก้วก่อนจะไปจัดการตัวเองที่ห้องของตัวเองแล้วลงมาทานข้าว 
 
 
 
" อ้าวฟางแล้วเฮียละ " 
 
 
 
 
" ไปแล้วคะ " ฟางหันกลับมาตอบโทโมะ โทโมะพยักหน้าแล้วมองรอยยิ้มที่สาวหวานมีให้ต่อเด็กน้อย ภาพตรงหน้ามันทำให้เขาไม่ข้อสงสัยอะะไรเลย ว่าทำไมพี่ชายเขาถึงรักผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้าว่าจุดเริ่มต้นของเธอกับพี่ชายเขาจะไม่ดี แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาได้หลานชายที่น่ารักแถมฉลาดเป็นกรดมาอีกตั้งคนหนึ่ง 
 
 
 
 
" นี่มองเพื่อนฉันอยู่ได้ ไปไหนก็ไป " แก้วเดินตามโทโมะลงมาเห็นโทโมะที่ยืนยิ้มแล้วมองฟางก็รีลไล่ 
 
 
 
 
" หึง " โทโมะหันมาพูดกับแก้ว ก่อนจะเดินยิ้มออกจากบ้านไป แก้วเขินหน้าแดงแล้วรีบเดินมาหาฟางและเด็กน้อย 
 
 
 
 
" แก้วเย็นนี้เราต้องไปบ้านพิชอ่ะ ไปกับเรานะ " แก้วพยักหน้าเบาๆ 
 
 
 
 
" ฟางแก้วมีเรื่องจะคุยด้วย " แก้วพูดสีหน้าเคร่งเครียด ฟางเดินตามแก้วออกไปที่สวนข้างบา้น
 
 
 
 
" เมื่อคืนฟางนอนกับคุณป๊อปใช่ไหม " ฟางหลบสายตาแก้ว 
 
 
 
 
" แก้วไม่ว่าฟางหรอกนะ ฟางโตแล้ว แก้วแค่อยากบอกฟางว่า เค้ากำลังจะแต่งงาน " 
 
 
 
 
" ฟางรู้ " 
 
 
 
 
" แต่ฟางก็เลือกที่จะนอนกับเขา แก้วไม่รู้นะ ที่พวกเขา 2 คนพาเรามาที่นี่พวกเขาต้องการอะไร แต่ที่แก้วรู้ ป๊อปปี้กำลังจะแต่งงาน โทโมะกำลังจะขึ้นไปช่วยป๊อปปี้บริหารงานอย่างเต้มตัว แก้วไม่อยากให้ฟางเจ็บ เหมือนที่แก้วเจ็บ " แก้วพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา 
 
 
 
 
" ฟางรุ้แก้ว ฟางรู้ว่าสักวันเขาก็จะไปมีครอบครัวที่ดี ครอบครัวที่มีหน้ามีตาในสังคม " 
 
 
 
 
 
" แก้วไม่ได้จะอะไรนะฟาง แต่แก้วไม่อยากให้ฟางต้องเจ็บเหมือนที่แก้วเจ้บ " แก้วพูดฟางพยักหน้าช้าๆก่อนจะกอดแก้วเอาไว้ 
 
 
 
 
 
" อีกไม่นานเราคงต้องได้ออกจากที่นี่ " แก้วพูโอย่างมั่นใจ ฟางใจหาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พิชถ้านายรักฟาง นายก็ต้องขอเธอแต่งงาน " แก้วพูดกับพิชชี่ เธอนัดพิชชี่ออกมาเจอที่ร้านอาหาร 
 
 
 
" อะไรกันแก้ว " 
 
 
 
 
" พูดแบบนี้แสดงว่านายแค่อยากจะเล่นๆกับเพื่อนฉันใช่ไหม ดีงั้นก็ไม่ต้องมยุ่งกับเพื่อนฉันอีก" แก้วพูดแล้วจะลุกขึ้น
 
 
 
 
" เดี๋ยวๆ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น " 
 
 
 
 
 "แล้วมันแบบไหน " แก้วมองหน้าพิชชี่อย่างไม่ชอบใจ 
 
 
 
 
" ก็พิชยังไม่ได้ขอฟางเป็นแฟนเลย ขนาดขอฟางยังอึกอัก เห้อ..." พิชชี่พูดพลางถอนหายใจ 
 
 
 
 
" ก็นี่ไง แก้วจะช่วย พิชแก้วเชื่อว่าพิชจะดูแลฟางได้ แก้วจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง " แก้วพูดยิ้มให้พิชชี่ 
 
 
 
 
" ฉันกลัวว่ะแก้ว " พิชชี่พูดอย่างกลัวๆ 
 
 
 
 
" งั้นเย็นนี้ นายก็เตรียมตัวละกัน ถึงฟางปฏิเสธ ฉันก็จะทำให้ฟางยอมรับให้ได้ " แก้วพูด 
 
 
 
 
" มีเรื่องอะไรหรือเปล่า " 
 
 
 
 
" เปล่า... นายรักฟางจริงๆใช่ไหมพิช " แก้วถามพิชชี่อีกครั้ง ชายหนุ่มยิ้ม 
 
 
 
 
" แล้วแกคิดว่าไงละ ทั้งๆที่ฉันมีผู้หญิงเข้ามามากมาย แต่ฉันกลับไม่สนนอกจากฟางคนเดียว " แก้วยิ้ม 
 
 
 
 
" ให้มันจริงอย่างที่แกพูดเถอะ แกก็รู้ว่าพวกเราผ่านอะไรมาบ้าง ฉันไม่อยากให้ฟางต้องเสียใจอีกแล้ว " แก้วพูดพิชชี่พยักหน้าแล้วยิ้มให้แก้ว ก่อนที่พิชชี่จะมาส่งแก้วที่ปากซอยเซฟเฮาส์ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อปคะ วันนี่คุณป้าสายสมรชวนเราไปทานข้าวที่บ้านท่านน่ะคะ ไปกันนะคะ " จินนี่เดินเข้ามาคล้องแขนป๊อปปี้ที่ยืนอยู่
 
 
 
 
" ผมไม่ว่าง " ป๊อปปี้พูดแบบห้วนๆ ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้องทำงาน 
 
 
 
 
" แต่พี่ป๊อปคะ คุณป้าเธอต้องการเจอพี่ปีอปนะคะ " 
 
 
 
 
ป๊อปหลานรักเย็นนี้มาทานข้าวด้วยกันนะลูก
 
 
 
 
" เฮ้ออ อืมเดี่ยวผมไป " ปีอปปี้ถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ จินนี่มองชายหนุ่มก็ยิ้ม