If this is love ถ้ามันคือความรัก

 
 
 
 
“เบลล์ๆ”โทโมะที่อยู่ข้างๆเห็นเบลล์รู้สึกตัวก็เรียก
 
 
 
“...”เบลล์ตกใจเมื่อเห็นโทโมะอยู่ข้างๆ
 
 
 
“เอ่อ โมะเบลล์หิวอ่ะ โมะไปซื้อข้าวไข่เจียวให้เบลล์ได้ไหมอ่ะ”เบลล์ที่ตะกุกตะกักก่อนจะพูดขึ้น
 
 
 
“อ่อ ได้สิ งั้นเบลล์รอเดี๋ยวนะ”โทโมะพูดขึ้นพร้อมออกไปจากห้อง
 
 
 
“ฉันต้องออกไปจากที่นี่”เบลล์พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“เบลล์ ข้าวขะ”โทโมะที่เดินเข้ามาในห้องพักของเบลล์พร้อมกับข้าวไข่เจียวก็ไม่เห็นเบลล์อยู่บนเตียงแล้ว
 
 
 
“เบลล์คุณอยู่ในห้องน้ำรึเปล่า”โทโมะเคาะประตูห้องน้ำแล้วพูด
 
 
 
“ไม่อยู่”โทโมะเปิดประตูห้องน้ำแต่ก็ไม่เห็นเบลล์
 
 
 
“หรือว่า”โทโมะพูดแล้ววิ่งไปที่ประชาสัมพันธ์
 
 
 
“พี่เห็นผู้หญิง ผมลอนๆ ผิวขาวๆหน่อยไหมครับ”โทโมะถามพยาบาลที่ประชาสัมพันธ์
 
 
 
“อ๋อ เธอบอกว่าจะไปหาเพื่อนที่ชั้นล่างแล้วก็ลงลิฟต์ไปเลยค่ะ”พยาบาลพูด
 
 
 
“ขอบคุณครับ”โทโมะพูดแล้ววิ่งไปที่ลิฟต์
 
 
 
“คุณครับคุณ”หมอที่เป็นคนทำคลอดให้เบลล์เรียกโทโมะ แต่เขาไม่ได้สนใจเพราะเขาได้ลงบันไดหนีไฟไปแล้ว
 
 
 
“โธ่โว้ย”เมื่อโทโมะลงมาก็ไม่เห็นเบลล์แล้ว จึงตะโกนออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“ได้เดี๋ยวฉันจะให้คนไปรับเธอ”ชายหนุ่มพูดก่อนจะวางสายไปแล้วยิ้มอย่างร้ายๆ
 
 
 
1ชม.ผ่านไป
 
 
 
“ว่าไงได้ไหม”เขาพูดเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาให้บ้านของเขา
 
 
 
“นี่”หญิงสาวที่อยู่ในชุดของโรงพยาบาล นั่นก็คือเบลล์ พูดแล้วยื่นไดอารี่พร้อมกับซองให้ชายหนุ่ม
 
 
 
“งานนี้ฉันขอไม่ร่วมด้วยนะ”เบลล์พูดพร้อมทำหน้าเครียด
 
 
 
“ทำไม หรือว่ากลัว”เขาพูด
 
 
 
“นี่ฉันไม่อยากทำบาปไว้มากกว่านี้อีกแล้ว เขาเป็นคนดี เขาช่วยฉันมาตลอด”เบลล์พูด
 
 
 
“ช่วยผัวเธอคนนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยหรอห๊ะ”เขาพูดแล้วโอบเบลล์มาแนบลำตัว
 
 
 
“ปล่อยนะฟลุ๊ค ปล่อยๆ”เบลล์พูดพร้อมทุบตีฟลุ๊คไม่ยั้ง
 
 
 
“วันนี้เรามาทบทวนความจำกันหน่อยละกัน”เขาพูดพร้อมเริ่มบรรเลงอันเร้าร้อนกับเธอ โดยที่ไม่สนใจเบื้องล่างเลยแม่แต่นิด
 
 
 
 

 
 
 
ความจริงค่อยๆเริ่มเปิดเผยแล้ว
 
 
เบลล์จะเป็นยังไงต่อ ติดตามๆ
 
 
เม้นให้ด้วยนะ