รอ...วันที่เธอจะรักกัน

     พิมกลับมาจากอังกฤษพร้อมครอบครัวที่จริงแล้วพิมเสียใจที่เรื่องของเขากับป็อบปี้ต้องจบลงด้วยการที่ป็อบปี้ต้องเสียสละไปแต่งงานกับคนอื่นเพราะแม่ของป็อบปี้ ไม่ปลื้มพิมสักเท่าไหร่ จนพิมต้องกลับไปทำใจที่อังกฤษสักพักใหญ่ แต่แล้วฟ้าก็ส่งคนที่เหมาะสมกับพิมมาให้เขาจริงๆคนที่เขา รักพิมเหมือนที่ป็อบปี้รักพิม และเขาคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเพื่อนที่สนิทกับทั้งสองคน
 
พิม: กวินเราไปหาป็อบปี้กันมั้ย
กวิน: ก็ดีนะไม่เจอกันนานแล้ว3ปีแล้ว
พิม: อืม ไปเถอะ มาค่ะคนเก่งของมามี้ 
แพท: มามี้คะ เราจะไปไหนกันคะ
กวิน: ไปหาเพื่อนปาปี้ไงคับ
แพท: เพื่อน เฟรน มายเฟรน
พิม: คะเฟรนมายเฟรน
     ณ บ้านจิระคุณ 
ป้าพร: ใครมาเนี่ย
ฟาง: ใครมาเหรอคะป้าพร 
ป้าพร: ไม่ทราบคะคุณฟาง ป้าจะให้เพ็ญไปดูอยู่คะ
ฟาง: ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวฟางไปเองคะ 
ป้าพร: คะๆ งั้นป้าไปทำอาหารต่อนะคะ 
ฟาง: คะ
 
ฟาง: มาหาใครคะ
พิม: ป็อบอยู่ไหมคะ
ฟาง: (แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าเธอคือใคร) ยังไม่กลับมาเลยคะ คุณพิม
พิม: คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ
ฟาง: คะ พี่ป็อบพูดถึงคุณบ่อยๆ เชิญข้างในก่อนคะ 
พิม: คะขอบคุณคะ
 
     ระหว่างที่นั่งรอป็อบปี้พิมก็ถามถึงเรื่องของฟางกับป็อบปี้ 
 
พิม: คุณฟางคะ คือ ป็อบสบายดีนะคะ 
ฟาง: สบายดีคะ เขาคิดถึงคุณมากนะคะ ว่าแต่ (หันไปมองหน้าหนูน้อยวัย3ขวบ)
พิม: อ่อ นี้แพททีเซียคะ ลูกสาวพี่เอง
ฟาง: ลูกสาว คุณพิมมีลูกแล้ว
พิม: คะ ลูกของพิมกับ กวิน
ฟาง: กวิน ใครเหรอคะ
พิม: กวินเป็นเพื่อนสนิทของพิมกับป็อบสมัยอยู่ที่อังกฤษนะคะ
ฟาง: อ่อ แล้วเขาไม่มาเหรอคะ 
พิม: เขาติดธุระนะคะก็เลยจะตามมาทีหลัง
แพท: มามี้คะหนูหิว
พิม: หิวเหรอคะ 
ฟาง: ถ้างั้นเดี๋ยวอยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ
พิม: คะขอบคุณนะคะ
 
     รถของป็อบปี้จอดลง เห็นรถใครจอดอยู่หน้าบ้านก็อดสงสัยไม่ได้
ป็อบ: พี่เพ็ญรถใครครับ
เพ็ญ: อ่อเเขกคุณป็อบนั้นแหละคะ 
ป็อบ: แขกผม ใครคับ
ฟาง: คุณพิมคะ 
ป็อบ: พิม พิมเหรอ พิมจริงเหรอ
ฟาง: คะ คุณพิม คุณพิมของพี่มาหาพี่แล้ว
     ป็อบปี้รีบวิ่งเขาไปในบ้านก็พบพิมกับกวินแล้วก็เด็กผู้หญิงคนนึงนั่งด้วยกันเหมือนครอบครัว ที่มี ทั้ง พ่อ แม่ ลูก อย่างงั้น
 
กวิน: เฮ้ย ไอป็อบ 
ป็อบ: กวิน พิม 
พิม: ป็อบไม่เจอกันนานเลยป็อบสบายดีนะ
ป็อบ: พิม พิมมาหาป็อบมาหาป็อบแล้วใช่มั้ย
พิม: ป็อบคะ ตอนนี้ทุกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นเหมือนเดิมแล้วนะ ป็อบมีครอบคัว พิมเองก็มีครอบครัวแล้ว
กวิน: ป็อบ นี้แพททีเซีย ลูกฉันกับพิม 
แพท: สวัสดีคะคุณอา
ป็อบ: สวัสดีคับ ทำไม พิมกับกวินถึง
พิม: กวินฝากลูกสักแปบนะพิมขอคุยกับป็อบหน่อย 
ป็อบ: ทางนี้ครับ (เดินนำพิมไปที่สวนหลังบ้าน) 
 
พิม: ป็อบ ป็อบอยากรู้ใช่มั้ยว่าทำไม พิมจะเล่าทุกอย่างให้ป็อบฟัง
    "ตอนนั้นที่เราสองคนเลิกกันพิมกลับไปอยู่ที่อังกฤษ กวินรู้เรื่องทุกอย่างกวินคอยดูแลพิม อยู่ข้างๆพิมปลอบพิม จนวันนึงพิมเริ่มทำใจได้ ลองเปิดใจรักใครสักคนแล้วคนๆนั้นก็เป็นกวิน คนที่อยู่ข้างๆพิมในทุกๆวัน ทุกเวลา ทุกนาที บางทีพิมว่า เป็นพิมมากกว่าที่ผิด ผิดที่ลืมเรื่องทุกอย่างง่ายอย่างนี้ "
ป็อบ: พิมไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือป็อบต่างหาก ถ้าป็อบไม่ทำตามที่แม่บอก ป็อบคงไม่ต้องเสียพิมไป
พิม: ถึงแม้ป็อบจะไม่มีพิม แต่ป็อบก็มีคุณฟางนิ เธอดูเป็นคนดีมากเลยนะ ดูน่ารัก อ่อนโยน อ่อนหวาน ใจดี ที่สำคัญเธอรักป็อบมากนะ
ป็อบ: แต่ก็ดีนะ คนที่พิมฝากชีวิตไว้ด้วยเนี่ยเป็นคนดีและที่สำคัญเป็น กวิน นี้ถ้าเป็นคนอื่นนะ ป็อบไม่ยอมง่ายขนาดนี้หรอกนะ 555 
 
       ฟางแอบมองตั้งแต่ตอนที่ป็อบคุยกับพิมตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ฟางรู้สึกสงสารป๋อบปี้มากที่มีส่วนทำให้สิ่งทีาเขารักมาก ต้องเป็นของคนอื่นไป
 
กวิน: ป็อบนาย โอเคมั้ย 
ป็อบ: โอดินี้ถ้าเป็นคนอื่นนะ 
กวิน: ขอบใจนะ ที่นายไม่โกรธฉันกับพิม
ป็อบ: คิดมากนะ กวิน ฟังนะ อย่างแรกที่ฉันไม่โกรธก็คือ นายกับพิมเป็นคนที่ฉันรักและที่สำคัญนายเป็นคนดี อย่างที่สอง ฉันก็น่าจะรู้มาสักพักแล้วแหละว่านายแอบรักพิม ส่วนอย่างสุดท้าย ฉันเป็นฝ่ายผิดเอง ผิดที่ไม่ทำตามใจตัวเอง 
แพท: ช็อกโกแลต ปาปี้ ช็อกโกแลตๆๆ 
ฟาง: นี้คะช็อกโกแลต 
แพท: ขอบคุณคะคุณอา 
ฟาง:คะ 
พิม: ถ้างั้นนี้ก็รบกวนคุณฟาง กับป็อบมากแล้ว ถ้างั้นพิม กับกวินกลับก่อนนะ ไปคะเเพทลาคุณอาเร็วคะ 
กวิน: ใช่ครับรบกวน คุณฟางมากเลย ตัวเล็กก็กินเยอะซะด้วย ถ้าวันหลังว่างๆนายพาคุณฟางไปที่บ้านนะ ไปละ 
ป็อบ: อืม ขับรถกลับบ้านดีดีนะ เจอกัน
 
 
 
พิมก็เป็นคนนดีนะคะ