รอ...วันที่เธอจะรักกัน

     ป็อบปี้ออกไปข้างนอกจนดึกฟางนั่งรอจนถึงตี2ก็ยังไม่เห็นว่าเขาจะกลับมาด้วยความเป็นห่วงจึงโทรไปถามเพื่อนของเขา โชคดีที่เพื่อนของเขาอยู่กับเขาด้วย และบอกว่ากำลังพามาส่งที่บ้าน 

(ช่วยโทโมะพยุงป็อบปี๊เข้าบ้าน)

ฟาง: ทำไมพี่ป็อบเป็นแบบนี้ละคะ

โทโมะ: พี่ก็ไม่รู้อะ มันนัดเจอที่ผับแล้วมันก็ดื่มๆๆๆๆ

ฟาง: พี่ป็อบทำไมเป็นแบบนี้อะ 

ป็อบ: อย่ามายุ่งงง ปล่อยยยย ปล่อยยกู ไอโทโมะ ปล่อยยยดิเว้ยยย

โทโมะ: ไอป็อบเดินดีดี ดิวะจะถึงแล้ว

ฟาง: เดินดีๆหน่อยนะคะ

โทโมะ: ถึงสักที 

ฟาง: ขอบคุณพี่โทโมะมากนะคะที่มาส่งพี่ป็อบ

โทโมะ: ไม่เป็นไรหรอก เอองั้นพี่กลับบ้านก่อนนะ 

ฟาง: คะ ขับรถกลับบ้านดีดีนะคะ

จู่ๆก็ลุกขึ้นมาบีบแขนฟาง แล้วก็ต่อว่าฟางสารพัด

ป็อบ: ทำไม ทำไม ทำไม ฟาง ทำไม 

ฟาง: พี่ป็อบ พี่เป็นอะไร ทำไมคะ ใครทำไม

ป็อบ: ก็เพราะเธอไง เพราะเธอ เพราะเธอ ทำไมเธอต้องทำลายความรักของฉันกับพิมด้วย ทำไมห่ะฟาง อยากได้มากเลยเหรอ ไอพี่ป็อบคนนี้อะ ห่ะ 

ฟาง: ฟางขอโทษ ฟางขอโทษ

ป็อบ: เธอพูดเป็นแต่คำว่าขอโทษเหรอห่ะ ขอโทษ ขอโทษ แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาห่ะฟาง 

ฟาง: ตอนนี้พี่ป็อบเมามากแล้วนะคะ ฟางว่า นอนเถอะนะ 

ป็อบ: อยากนอนใช่มั้ยได้ จัดให้ 

ฟาง: พี่ป็อบจะทำอะไรอะ อย่านะคะ ฟางขอร้อง

      ฟางยังพูดไม่จบก็โดนป็อบปี้พลักลงไปที่เตียงแล้วก็บีบแขนไม่ให้หลุด ออกได้ง่ายๆ 

ป็อบ: ทำไม ไม่ชอบเหรอ แบบนี้อะ ห่ะ อยากได้ฉันมากไม่ใช่เหรอ ฉันก็จะสนองให้นี้ไง ห่ะ ร้องทำไม 

ฟาง: ใช่ฟางอยากได้พี่ป็อบ แต่ฟางอยากได้ทั้งตัวแล้วก็หัวใจ ไม่ใช่แบบนี้ 

ป็อบ: เธอได้แน่ แต่เธอจะได้แค่ตัวนะ เพราะหัวใจของฉัน อยู่ที่พิม หมดแล้ว 

ฟาง: พี่ป็อบ อย่า ปล่อยย อืออ ปล่อยย อืออออ อือออ   

        ในขนาดที่ป็อบปี้กับฟางมีอะไรกันป็อบปี้เพ้อชื่อพิมออกมาตลอดเวลา จนกระทั่งหลับแล้วยังละเมอถึงพิมอีก ฟางเองก็รู้สึกเจ็บมากไม่ว่าจะเจ็บทั้งตัวและหัวใจจากการกระทำของเขาทั้งนั้นจนนอนร้องไห้และเผลอหลับไป จนถึงเช้า

>>>>>>เช้าวันรุ่งขึ้น<<<<<<<<<  

      ป็อบปี้ตื่นแล้วรีบลงมาข้างล่างก็เห็นภรรยากำลังทำอาหารอยู่ในครัว

ป็อบ: ตื่นแล้วเหรอ

ฟาง: คะ 

ป็อบ: รีบตื่นไปไหน ไม่รอทำหน้าที่ภรรยาต่อละ

ฟาง: ก็รีบตื่นมาทำหน้าที่ไงคะ ทำหน้าที่ภรรยา

ป็อบ: ทำไมเมื่อคืนมีความสุขมั้ย ที่ได้แค่ตัว ของฉัน

ฟาง: มีคะ มีมากเลยด้วย ได้แค่ตัว แค่ได้อยู่ใกล้ๆฟางก็มีความสุขแล้วคะ (พูดทั้งๆที่กำลังกลั้นน้ำตา) 

ป็อบ: น้ำตามันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ เลิกร้องไห้สักทีได้มั้ย

ฟาง: ฟางจะไม่ร้องไห้ให้พี่เห็นอีกแล้ว ฟางขอโทษที่ทำให้พี่ป็อบ กับคุณพิม เลิกกัน ฟางขอโทษ

ป็อบ: เธอก็น่าจะรู้นะว่าไม่ว่ายังไง ฉันก็ไม่รักเธออยู่ดี

ฟาง: คะ ฟางรู้ดี รู้ตัวเองดี ขอตัวก่อนนะคะ

     เมื่อเห็นฟางเดินออกไปทำไมรู้สึกแปลกๆที่เห็นน้ำตาฟางทุกครั้งก็ใจแข็งแต่หลังจากเมื่อคืนทำไมกลับสงสารฟางขึ้นมา 

ป็อบ: ทำไมเราต้องไปสนใจด้วยวะ 

ตอนต่อไปปป รออยู่(: