รอ...วันที่เธอจะรักกัน

     ป็อบปี้ออกไปข้างนอกจนดึกฟางนั่งรอจนถึงตี2ก็ยังไม่เห็นว่าเขาจะกลับมาด้วยความเป็นห่วงจึงโทรไปถามเพื่อนของเขา โชคดีที่เพื่อนของเขาอยู่กับเขาด้วย และบอกว่ากำลังพามาส่งที่บ้าน 
 
(ช่วยโทโมะพยุงป็อบปี๊เข้าบ้าน)
ฟาง: ทำไมพี่ป็อบเป็นแบบนี้ละคะ
โทโมะ: พี่ก็ไม่รู้อะ มันนัดเจอที่ผับแล้วมันก็ดื่มๆๆๆๆ
ฟาง: พี่ป็อบทำไมเป็นแบบนี้อะ 
ป็อบ: อย่ามายุ่งงง ปล่อยยยย ปล่อยยกู ไอโทโมะ ปล่อยยยดิเว้ยยย
โทโมะ: ไอป็อบเดินดีดี ดิวะจะถึงแล้ว
ฟาง: เดินดีๆหน่อยนะคะ
โทโมะ: ถึงสักที 
ฟาง: ขอบคุณพี่โทโมะมากนะคะที่มาส่งพี่ป็อบ
โทโมะ: ไม่เป็นไรหรอก เอองั้นพี่กลับบ้านก่อนนะ 
ฟาง: คะ ขับรถกลับบ้านดีดีนะคะ
 
จู่ๆก็ลุกขึ้นมาบีบแขนฟาง แล้วก็ต่อว่าฟางสารพัด
ป็อบ: ทำไม ทำไม ทำไม ฟาง ทำไม 
ฟาง: พี่ป็อบ พี่เป็นอะไร ทำไมคะ ใครทำไม
ป็อบ: ก็เพราะเธอไง เพราะเธอ เพราะเธอ ทำไมเธอต้องทำลายความรักของฉันกับพิมด้วย ทำไมห่ะฟาง อยากได้มากเลยเหรอ ไอพี่ป็อบคนนี้อะ ห่ะ 
ฟาง: ฟางขอโทษ ฟางขอโทษ
ป็อบ: เธอพูดเป็นแต่คำว่าขอโทษเหรอห่ะ ขอโทษ ขอโทษ แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาห่ะฟาง 
ฟาง: ตอนนี้พี่ป็อบเมามากแล้วนะคะ ฟางว่า นอนเถอะนะ 
ป็อบ: อยากนอนใช่มั้ยได้ จัดให้ 
ฟาง: พี่ป็อบจะทำอะไรอะ อย่านะคะ ฟางขอร้อง
      ฟางยังพูดไม่จบก็โดนป็อบปี้พลักลงไปที่เตียงแล้วก็บีบแขนไม่ให้หลุด ออกได้ง่ายๆ 
ป็อบ: ทำไม ไม่ชอบเหรอ แบบนี้อะ ห่ะ อยากได้ฉันมากไม่ใช่เหรอ ฉันก็จะสนองให้นี้ไง ห่ะ ร้องทำไม 
ฟาง: ใช่ฟางอยากได้พี่ป็อบ แต่ฟางอยากได้ทั้งตัวแล้วก็หัวใจ ไม่ใช่แบบนี้ 
ป็อบ: เธอได้แน่ แต่เธอจะได้แค่ตัวนะ เพราะหัวใจของฉัน อยู่ที่พิม หมดแล้ว 
ฟาง: พี่ป็อบ อย่า ปล่อยย อืออ ปล่อยย อืออออ อือออ   
        ในขนาดที่ป็อบปี้กับฟางมีอะไรกันป็อบปี้เพ้อชื่อพิมออกมาตลอดเวลา จนกระทั่งหลับแล้วยังละเมอถึงพิมอีก ฟางเองก็รู้สึกเจ็บมากไม่ว่าจะเจ็บทั้งตัวและหัวใจจากการกระทำของเขาทั้งนั้นจนนอนร้องไห้และเผลอหลับไป จนถึงเช้า
 
>>>>>>เช้าวันรุ่งขึ้น<<<<<<<<<  
      ป็อบปี้ตื่นแล้วรีบลงมาข้างล่างก็เห็นภรรยากำลังทำอาหารอยู่ในครัว
ป็อบ: ตื่นแล้วเหรอ
ฟาง: คะ 
ป็อบ: รีบตื่นไปไหน ไม่รอทำหน้าที่ภรรยาต่อละ
ฟาง: ก็รีบตื่นมาทำหน้าที่ไงคะ ทำหน้าที่ภรรยา
ป็อบ: ทำไมเมื่อคืนมีความสุขมั้ย ที่ได้แค่ตัว ของฉัน
ฟาง: มีคะ มีมากเลยด้วย ได้แค่ตัว แค่ได้อยู่ใกล้ๆฟางก็มีความสุขแล้วคะ (พูดทั้งๆที่กำลังกลั้นน้ำตา) 
ป็อบ: น้ำตามันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ เลิกร้องไห้สักทีได้มั้ย
ฟาง: ฟางจะไม่ร้องไห้ให้พี่เห็นอีกแล้ว ฟางขอโทษที่ทำให้พี่ป็อบ กับคุณพิม เลิกกัน ฟางขอโทษ
ป็อบ: เธอก็น่าจะรู้นะว่าไม่ว่ายังไง ฉันก็ไม่รักเธออยู่ดี
ฟาง: คะ ฟางรู้ดี รู้ตัวเองดี ขอตัวก่อนนะคะ
     เมื่อเห็นฟางเดินออกไปทำไมรู้สึกแปลกๆที่เห็นน้ำตาฟางทุกครั้งก็ใจแข็งแต่หลังจากเมื่อคืนทำไมกลับสงสารฟางขึ้นมา 
ป็อบ: ทำไมเราต้องไปสนใจด้วยวะ 
 
 
ตอนต่อไปปป รออยู่(: