รอ...วันที่เธอจะรักกัน

     ในห้องทำงานของป็อบปี้ มีกล่องใบหนึ่งที่เขาเก็บรักษาไว้อย่างดี ไม่ว่าจะนานแค่ไหนมันก็ยังอยู่ที่เดิมเสมอ และในกล่องใบนั้นมันมีสิ่งที่เป็นความทรงจำของเขาและเธอไว้มากมาย รวมถึงผ้าเช็ดหน้าที่คนรักเก่าให้เขามันยังคงอยู่ที่เดิมเสมอ

ฟาง: ก๊อกๆๆ พี่ป็อบคะ คุณแม่โทรมาคะ 

ป็อบ: อืม ได้เดี๋ยวจะออกไป รอแปบนึง

ฟาง: ค่ะ

ป็อบ: ครับแม่มีอะไรครับ

แม่ป็อบ: ป็อบนี่เราก็แต่งงานกับหนูฟางตั้งนานแล้ว เมื่อไรจะพาน้องไปฮันนีมูน ห่ะ

ป็อบ: ก็ผมไม่ว่างนิครับ ถ้าลูกสะใภ้ของแม่อยากไปแม่ก็พาเขาไปสิครับ

 (พูดให้ฟางได้ยิน)

แม่ป็อบ: นิถ้าอย่างนั้น เอางี้ พาน้องมาทานข้าวที่บ้าน พรุ่งนี้ โอเคไม่ต้องปฏิเสธนะ แค่นี้ละ

ป็อบ: แม่ โธ่เว้ย น่าเบื่อ น่ารำคาญ

(พูดจบก็วางโทรศัพท์เสียงดัง แล้วเดินไปหาฟาง)

ป็อบ: ฟางแม่บอกว่าพรุ่งนี้ไปทานข้าวที่บ้าน

ฟาง: ค่ะ พรุ่งนี้ฟางจะแต่งตัวให้สวยๆเลย

ป็อบ: ไม่ต้องแต่งมากหรอก

ฟาง: (กำลังคิดอยู่ว่าทำไมถึงพูดแบบนี้)

ป็อบ: แต่งไปมันก็ไม่ทำให้ฉันรักเธอขึ้นมาหรอกนะ (พูดจบก็เดินออกไป อย่างคนเย็นชา ไม่มีความรู้สึก)

ฟาง: (อึ้งจนน้ำตาไหลไม่หยุด)

     ป็อบปี้ขับรถออกมาข้างนอกสักพัก ขับไปเรื่อยๆจนหยุดตรงที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

ป็อบ: พิมป็อบคิดถึงพิมนะ

     อดีตในที่แห่งนี้

ป็อบ:พิม ป็อบอยากให้พิมลองหาของในกล่องนี้หน่อยอะ ป็อบหายังไงก็หาไม่เจอ

พิม: อะไรเหรอ? มันมีแต่เศษกระดาษหนังสือพิมอะ แล้วป็อบจะหาอะไร

ป็อบ: พิมลองหาๆดูดิ เผื่อเจออะไร นะ นะ นะ

พิม: (พิมยิ้มในความน่ารักของป็อบปี้) ก็ได้ พิมจะ พยา ยาม หา นะ

ป็อบ: เจอยางงงงงง ห่ะ

พิม: ไม่เห็น (อึ้งสักพักแล้วก็หยิบแหวนขึ้นมา) ป็อบ แหวน

ป็อบ: (คุกเข่าต่อหน้าพิม) พิม พิมจำได้มั้ยว่าป็อบสัญญาอะไรไว้กับพิม

พิม: (ร้องไห้ออกมาด้วความซึ้งใจ)

ป็อบ: เรามาอยู่ที่เมืองไทยเมื่อไหร่ เราจะแต่งงานกัน วันนี้ป็อบพร้อมแล้วนะพิม พร้อมจะทำหน้าที่ ที่ดีที่สุดของคนรักกัน แล้วนะ พิมจะแต่งงานกับป็อบได้ไหม

พิม: แต่งสิ พิมจะแต่งงานกับป็อบคะ (แล้วทั้งคู่ก็กอดกันนานนนน)

ป็อบ: พรุ่งนี้ป็อบจะพาพิมไปหาพ่อกับแม่นะ

พิม: คะ

น้ำตาเริ่มจะมาละนะขอบคุณทุกกำลังใจนะจ้ะ