รอ...วันที่เธอจะรักกัน

     ในห้องทำงานของป็อบปี้ มีกล่องใบหนึ่งที่เขาเก็บรักษาไว้อย่างดี ไม่ว่าจะนานแค่ไหนมันก็ยังอยู่ที่เดิมเสมอ และในกล่องใบนั้นมันมีสิ่งที่เป็นความทรงจำของเขาและเธอไว้มากมาย รวมถึงผ้าเช็ดหน้าที่คนรักเก่าให้เขามันยังคงอยู่ที่เดิมเสมอ
 
ฟาง: ก๊อกๆๆ พี่ป็อบคะ คุณแม่โทรมาคะ 
ป็อบ: อืม ได้เดี๋ยวจะออกไป รอแปบนึง
ฟาง: ค่ะ
 
ป็อบ: ครับแม่มีอะไรครับ
แม่ป็อบ: ป็อบนี่เราก็แต่งงานกับหนูฟางตั้งนานแล้ว เมื่อไรจะพาน้องไปฮันนีมูน ห่ะ
ป็อบ: ก็ผมไม่ว่างนิครับ ถ้าลูกสะใภ้ของแม่อยากไปแม่ก็พาเขาไปสิครับ
 (พูดให้ฟางได้ยิน)
แม่ป็อบ: นิถ้าอย่างนั้น เอางี้ พาน้องมาทานข้าวที่บ้าน พรุ่งนี้ โอเคไม่ต้องปฏิเสธนะ แค่นี้ละ
ป็อบ: แม่ โธ่เว้ย น่าเบื่อ น่ารำคาญ
(พูดจบก็วางโทรศัพท์เสียงดัง แล้วเดินไปหาฟาง)
ป็อบ: ฟางแม่บอกว่าพรุ่งนี้ไปทานข้าวที่บ้าน
ฟาง: ค่ะ พรุ่งนี้ฟางจะแต่งตัวให้สวยๆเลย
ป็อบ: ไม่ต้องแต่งมากหรอก
ฟาง: (กำลังคิดอยู่ว่าทำไมถึงพูดแบบนี้)
ป็อบ: แต่งไปมันก็ไม่ทำให้ฉันรักเธอขึ้นมาหรอกนะ (พูดจบก็เดินออกไป อย่างคนเย็นชา ไม่มีความรู้สึก)
ฟาง: (อึ้งจนน้ำตาไหลไม่หยุด)
 
     ป็อบปี้ขับรถออกมาข้างนอกสักพัก ขับไปเรื่อยๆจนหยุดตรงที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
 
ป็อบ: พิมป็อบคิดถึงพิมนะ
 
     อดีตในที่แห่งนี้
 
ป็อบ:พิม ป็อบอยากให้พิมลองหาของในกล่องนี้หน่อยอะ ป็อบหายังไงก็หาไม่เจอ
พิม: อะไรเหรอ? มันมีแต่เศษกระดาษหนังสือพิมอะ แล้วป็อบจะหาอะไร
ป็อบ: พิมลองหาๆดูดิ เผื่อเจออะไร นะ นะ นะ
พิม: (พิมยิ้มในความน่ารักของป็อบปี้) ก็ได้ พิมจะ พยา ยาม หา นะ
ป็อบ: เจอยางงงงงง ห่ะ
พิม: ไม่เห็น (อึ้งสักพักแล้วก็หยิบแหวนขึ้นมา) ป็อบ แหวน
ป็อบ: (คุกเข่าต่อหน้าพิม) พิม พิมจำได้มั้ยว่าป็อบสัญญาอะไรไว้กับพิม
พิม: (ร้องไห้ออกมาด้วความซึ้งใจ)
ป็อบ: เรามาอยู่ที่เมืองไทยเมื่อไหร่ เราจะแต่งงานกัน วันนี้ป็อบพร้อมแล้วนะพิม พร้อมจะทำหน้าที่ ที่ดีที่สุดของคนรักกัน แล้วนะ พิมจะแต่งงานกับป็อบได้ไหม
พิม: แต่งสิ พิมจะแต่งงานกับป็อบคะ (แล้วทั้งคู่ก็กอดกันนานนนน)
ป็อบ: พรุ่งนี้ป็อบจะพาพิมไปหาพ่อกับแม่นะ
พิม: คะ
 
 
 
น้ำตาเริ่มจะมาละนะขอบคุณทุกกำลังใจนะจ้ะ