รอ...วันที่เธอจะรักกัน

       วันนี้เขาจะไปหาฟาง แต่ก่อนที่จะไปที่ไร่ เขาเข้าไปหาพิม ก่อน 
 
พิม: อ้าวป็อบ เป็นไงบ้าง 
ป็อบ: ฟางไม่ให้อภัย ฟางเกลียดป็อบแล้วละพิม 
พิม: ให้พิมช่วยพูดมั้ย 
ป็อบ: ไม่ต้องหรอก 
พิม: พิมว่านะ ถึงยังไง คุณฟาง เขาก็ไม่เกลียดป็อบหรอกนะ เขาอาจจะแค่โมโห หรือว่า อาจจะกำลังโกรธอยู่ก็ได้นะ 
ป็อบ: แต่ฟางดูเปลี่ยนไปมากอะ ทั้งเข้มแข็ง กว่าเดิม แถมยังแทนตัวเองว่าฉัน คุณ อีก ป็อบว่างานนี้ ยากแน่เลย 
พิม: ถ้าอย่างนั้นก็ต้อง หา ตัวช่วย แล้วละ พิมว่านะ ให้คนที่บ้านลองมาพูดดูมั้ย
ป็อบ: อืม ป็อบจะลองดู แล้วพิมจะออกจากโรงพยาบาล วันไหน 
พิม: อีก 3 วันนะ 
ป็อบ: อืม งั้นเดี๋ยวป็อบ ไปหาฟางก่อนนะ 
พิม: อืม สู้ๆนะ อย่ายอมแพ้ง่ายๆละ 
ป็อบ: อืม ขอบคุณนะพิม 
 
           ไร่ธารรัก 
 
ป็อบ: ฟางละครับ 
ป้าขวัญ: คุณฟาง ออกไปที่สวนมั้งคะ เห็นถือตะกร้าไปด้วย 
ป็อบ: เออ ว่าแต่ สวนไปทางไหนครับ 
ป้าขวัญ: อ่อ เดินตรงไป แล้วก็ เลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้วคะ สวนกุหลาบขาว 
ป็อบ: ขอบคุณครับ 
 
          สวนกุหลาบขาว
 
ฟาง: วันนี้แม่พาหนูมาเดินในสวน มาเก็บดอกกุหลาบ สีขาวนะคะ ดูสิวันนี้ ดอกกุหลาบสวยๆทั้งนั้นเลย ว่ามั้ยคะ 
ป็อบ: ครับ สวยทุกดอกเลย
ฟาง: คุณมาที่นี้ได้ไง 
ป็อบ: ฟ้าคงส่งให้พี่มาที่นี้มั้ง
ฟาง: (รีบเดินหนีป็อบปี้ แต่โดนป็อบปี้รังไว้ก่อน) ปล่อยนะ ปล่อย 
ป็อบ: ไม่พี่ไม่ปล่อย 
ฟาง: คุณต้องการอะไร
ป็อบ: ต้องการลูก แล้วก็ 
ฟาง: แล้วก็อะไร 
ป็อบ: พี่เป็นห่วงลูก พี่กลัวลูกลำบาก 
ฟาง: (เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดมา เธอก็เสียใจมาก ที่ยังไงแล้ว เขาก็ไม่มีวันรักเธอ ที่เขาทำทุกอย่างก็เพื่อลูก) ปล่อย 
ป็อบ: ฟาง คุยกับพี่ก่อนได้มั้ย 
ฟาง: คุณมีอะไรก็พูดมา 
ป็อบ: พี่ อยากรู้เรื่องลูก 
ฟาง: ที่คุณมาที่นี้ ที่คุณพยายามตามหาฉัน ก็เพื่อลูก ใช่มั้ย 
ป็อบ: คือว่าพี่ พี่ 
ฟาง: ไม่ต้องห่วงหรอกคะ ลูกก็ลูกฉันเหมือนกัน ฉันไม่ยอมให้เขาลำบากหรอก 
ป็อบ: พี่เป็นห่วงฟางนะ พี่คิดถึงฟาง พี่อยากขอโทษ พี่อยากขอโอกาส 
ฟาง: เป็นห่วง หึ ฉันว่าคนที่คุณเป็นห่วง ไม่ใช่ฉันหรอก คุณเป็นห่วงลูก ส่วนคิดถึง คุณก็คงจะคิดถึงลูก ไม่ใช่ฉัน ขอโทษ คุณจะมาขอโทษ ฉันทำไม ในเมื่อคุณไม่ได้ทำอะไรผิด ส่วนโอกาส ฉันไม่มีโอกาสให้คุณ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว กลับไปเถอะคะ กลับไปอยู่ในโลกของคุณ กลับไปดูแลคุณพิม กับลูกของเธอ เธอไม่มีใคร มีแค่คุณคนเดียว ที่จะดูแลเธอได้ ส่วนเรื่องลูก ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเขาเอง ถ้าคุณไม่มีอะไรกับฉันแล้ว ฉันขอตัวนะคะ 
ป็อบ: พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น นะฟาง เรื่องพิม คือ
ฟาง: เลิกพูดสักทีเถอะคะ ฉันไม่อยากรู้ ถ้าคุณเป็นห่วงลูก ก็อย่ามาที่นี้อีก เพราะการที่คุณมาที่นี้ มันยิ่งทำให้ ฉันรู้สึกไม่ดี แล้วถ้าฉันเป็นบ่อยๆ มันจะไม่ดี กับเด็กในท้องได้
ป็อบ: ฟาง 
 
          ฟางเดินออกไปจากสวนแล้ว เหลือแต่ป็อบปี้ที่ยืนร้องไห้อยู่คนเดียว เป็นเพราะเขาเอง ที่ทำให้ ทุกอย่างเป็นแบบนี้ เพราะเขาเอง