รอ...วันที่เธอจะรักกัน

 แพท: ลุงป็อบคะ แพทอยากกินไอติม
ป็อบ: อ่อ ได้ๆ เดี๋ยวลุงป็อบพาไปนะ 
 
        ร้านไอติม หน้าโรงพยาบาล 
 
ป็อบ: เดี๋ยวน้องแพทกินก่อนนะ ลุงป็อบ ไปคุยธุระก่อน 
แพท: คะ 
 
      ป็อบปี้ออกมาคุยธุระเรื่องงาน ว่าตอนนี้ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง แล้วบังเอิญว่าวันนี้ฟางเข้ามาในเมือง หมอนัดตรวจครรภ์ แล้วเธอก็เกิดอยากกินไอติม ก็เลยบอกให้ลุงมิ่ง จอดรถรอ ตรงแถวๆนี้ก่อน เธอจะลงไปซื้อ ไอติมกล้บบ้าน 
 
ฟาง: เอาไอติมรส ช็อโกแลตคะ กลับบ้านนะคะ
แพท: อาฟาง อาฟาง จริงๆด้วย 
ฟาง: น้องแพท น้องแพทมากับใครคะ
แพท: มากับ ลุงป็อบคะ 
ฟาง: แล้วมาอยู่เชียงใหม่ได้ไงคะ
แพท: แพท มามี้ น้องวิน มาอยู่ที่นี้แล้วคะ 
ฟาง: น้องวิน ใครคะ
แพท: น้องชายของแพทเองคะ 
ฟาง: แล้วลุงป็อบละคะ 
แพท: ลุงป็อบออกไปคุยโทรศัพท์คะ 
ฟาง: ถ้าอย่างนั้น อาฟางของตัวก่อนนะคะ (ฟางเห็นป็อบปี้กำลังเดินมาพอดี เธอรีบจ่ายตังแล้ววิ่งออกไปนอกร้านอีกทาง) 
แพท: อาฟางง คะ อาฟางงงง
ป็อบ: มีอะไรเหรอน้องแพท
แพท: อาฟางคะ อาฟางงงง ไปทางนู้นน
ป็อบ: อะไรนะ อาฟาง เหรอ
แพท: คะๆ
 
          ป็อบปี้รีบวิ่งออกมาตามหาฟางแต่ไม่เจอ สงสัยเธอจะไปแล้ว เขามาช้าเกินไป ฟางหนีเขาไปอีกแล้ว 
 
ป็อบ: แต่ก็ยังดีนะ ที่พี่ได้รู้ว่าฟางอยู่ที่นี้