รอ...วันที่เธอจะรักกัน

 แพท: ลุงป็อบคะ แพทอยากกินไอติม

ป็อบ: อ่อ ได้ๆ เดี๋ยวลุงป็อบพาไปนะ 

        ร้านไอติม หน้าโรงพยาบาล 

ป็อบ: เดี๋ยวน้องแพทกินก่อนนะ ลุงป็อบ ไปคุยธุระก่อน 

แพท: คะ 

      ป็อบปี้ออกมาคุยธุระเรื่องงาน ว่าตอนนี้ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง แล้วบังเอิญว่าวันนี้ฟางเข้ามาในเมือง หมอนัดตรวจครรภ์ แล้วเธอก็เกิดอยากกินไอติม ก็เลยบอกให้ลุงมิ่ง จอดรถรอ ตรงแถวๆนี้ก่อน เธอจะลงไปซื้อ ไอติมกล้บบ้าน 

ฟาง: เอาไอติมรส ช็อโกแลตคะ กลับบ้านนะคะ

แพท: อาฟาง อาฟาง จริงๆด้วย 

ฟาง: น้องแพท น้องแพทมากับใครคะ

แพท: มากับ ลุงป็อบคะ 

ฟาง: แล้วมาอยู่เชียงใหม่ได้ไงคะ

แพท: แพท มามี้ น้องวิน มาอยู่ที่นี้แล้วคะ 

ฟาง: น้องวิน ใครคะ

แพท: น้องชายของแพทเองคะ 

ฟาง: แล้วลุงป็อบละคะ 

แพท: ลุงป็อบออกไปคุยโทรศัพท์คะ 

ฟาง: ถ้าอย่างนั้น อาฟางของตัวก่อนนะคะ (ฟางเห็นป็อบปี้กำลังเดินมาพอดี เธอรีบจ่ายตังแล้ววิ่งออกไปนอกร้านอีกทาง) 

แพท: อาฟางง คะ อาฟางงงง

ป็อบ: มีอะไรเหรอน้องแพท

แพท: อาฟางคะ อาฟางงงง ไปทางนู้นน

ป็อบ: อะไรนะ อาฟาง เหรอ

แพท: คะๆ

          ป็อบปี้รีบวิ่งออกมาตามหาฟางแต่ไม่เจอ สงสัยเธอจะไปแล้ว เขามาช้าเกินไป ฟางหนีเขาไปอีกแล้ว 

ป็อบ: แต่ก็ยังดีนะ ที่พี่ได้รู้ว่าฟางอยู่ที่นี้