รอ...วันที่เธอจะรักกัน

ฟาง: คืนนี้ฟางนอนที่นี้นะคะ 

แม่ฟาง: ถ้าลูกอยาก อยู่ที่นี้ก็อยู่เถอะนะลูก อยู่ให้สบายใจก่อนแล้วค่อยกลับนะ 

ฟาง: ค่ะแม่ 

      ฟางขึ้นไปบนห้องนอนของเขา เดินไปหยิบสมุดมานั่งอ่านข้อความที่เธอเขียนถึงป็อบปี้ตั้งแต่เขาไป อยู่อังกฤษ นั่งอ่านไปก็ร้องไห้ออกมา เพราะว่ายิ่งเธอนักเขามากเท่าไหร่ เขาก็เจ็บมากเท่านั้น

ฟาง: ฮโหล ป้าพรคะ วันนี้ฟางนอนบ้านแม่นะคะ ฝากบอกพี่ป็อบด้วย

ป้าพร: คะ คุณฟาง 

ฟาง: พี่ป็อบ ฟางท้อเหลือเกิน ฟางจะไม่ทรมานพี่อีกแล้ว 

แม่ฟาง: ฟางลูกคิดดี แล้วเหรอ

ฟาง: คะ ฟางคิดดีแล้ว ฟาง อยากให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี

แม่ฟาง: แม่ว่า รอพ่อก่อนนะ รอคุยกันก่อน พ่อกลับมาแล้ว

แม่ฟาง: คุณคะ ลูกมีเรื่องจะคุยด้วย

พ่อฟาง: อะไรเหรอคุณ

ฟาง: พ่อคะ อือออ  

พ่อฟาง: เป็นอะไรลูก หึเป็นอะไรใครทำฟาง บอกพ่อมาสิ

ฟาง: ไม่มีใครทำฟางหรอกคะ ฟางทำตัวฟางเองทั้งนั้น

พ่อฟาง: เกิดอะไรขึ้นลูกไหนเล่ามาซิ

ฟาง: ไม่มีอะไรหรอกคะ 

พ่อฟาง: ป็อบปี้ใช่มั้ย

ฟาง: อืออออออ พ่อคะ ฟางเหนื่อยแล้ว ฟางท้อแล้ว

แม่ฟาง: เอาไงดีคะคุณ จะทำยังไงกันดี สงสารลูกนะคะ

พ่อฟาง: ฟางลูก ถ้าลูกรักพี่เขา ลูกแน่ใจแล้วเหรอว่าจะทำแบบนี้

ฟาง: หนูแน่ใจคะ หนูพยายามจะทำ ทำทุกอย่างแล้ว แต่มันก็ดูเหมือนว่า จะไม่มีวันที่ทุกอย่างจะเป็นจริง หนูเหนื่อย หนูท้อ อือ หนูรักพี่ป็อบจนเหนื่อยแล้ว

พ่อฟาง: ถ้าลูกตัดสินใจแล้ว พ่อก็คงจะห้ามอะไรลูกไม่ได้แล้ว

ฟาง: คะ ฟางจะได้ไม่เจ็บอีก 

แม่ฟาง: แม่ว่า เราลองคุยกับ ทางคุณหญิงแล้วก็คุณ ปรานก่อนดีกว่านะคุณ เพราะแม่เชื่อว่ายังไงคุณป้าเขาก็ไม่อยาก ให้ฟางอย่ากับป็อบปี้หรอกนะ 

ฟาง: คะแม่