Little my love รักครั้งนี้มีแค่เธอ
เขียนโดย 
PPROUND
วันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 16.28 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มีนาคม พ.ศ. 2558 16.35 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9) คนป่วย 2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ฟางบิดผ้าในกะละมัง ก่อนจะเช็ดตัวให้ชายหนุ่ม
"ถอดเสื้อด้วย"
"ถอดทำไมพี่ป๊อป"
"เช็ดตัวด้วยสิ เช็ดแต่แขนได้ไง"
"พี่เช็ดเองดีกว่ามั้ย"
"ทำยังกะไม่เคยเห็น เห็นกันมาทั้งตัวและ"
"คนบ้า!"
ป๊อปปี้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะถอดเสื้อออก
"พี่ป๊อป ทำไมตัวพี่แผลเยอะจังค่ะ"
ฟางถามพลางเช็ดตัวให้ชายหนุ่ม ตามตัวเขามีแต่รอยแผลจากการต่อสู้ บางรอยก็หายแล้ว บางรอยก็ยังช้ำอยู่ด้วยซ้ำ
"พี่เป็นมาเฟีย เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว"
"เจ็บมากมั้ยค่ะ"
"เจ็บกว่านี้พี่ก็เจอมาแล้ว พี่ไม่เป็นไรหรอก"
"พี่ป๊อปนอนพักนะค่ะ ดึกมากแล้วมา ฟางกลับห้องก่อน"
ฟางจัดแจงใส่เสื้อให้ชายหนุ่ม ก่อนจะลุกออกไป แต่ป๊อปปี้รีบคว้าร่างนั้นมากอดแน่น
"นอนกับพี่นะ"
"พี่ป๊อป.."
"นะครับ"
“พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไร”
“ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวฟางเอากะละมังไปเก็บก่อนนะค่ะ”
“ไม่เอา วางไว้นั้นและ มานอนกัน”
“แล้วกัน”
ฟางวางกะละมังไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินมานอนข้างชายหนุ่ม ป๊อปปี้รีบคว้าคนตัวเล็กเข้าไปกอดทันที
“พี่ป๊อปทำอะไรค่ะ”
“ขอกอดหน่อย พี่เหนื่อย พี่ปวดหัว”
ป๊อปปี้กอดร่างเล็กให้ซุกลงกับอกของเขา หน้าขาวหลับตาพริ้ม เสียงของเขาเหนื่อยเต็มที ฟางเห็นอย่างนั้นจึงปล่อยให้ร่างสูงกอดเธอก่อนจะนอนหลับไป
วันรุ่งขึ้น
แสงแดดอ่อนๆ กระทบเข้ามาในห้องนอน ร่างบางลืมตาขึ้น ก่อนจะมองคนที่กอดเธอไม่ปล่อย มือบางจับตามตัวร่างสูง ก่อนจะเอามือแตะหน้าผาก
“ทำไมไข้ไม่ลดเลยนะพี่ป๊อป”
ฟางค่อยๆ แกะมือร่างสูงออก ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนน้ำในกะละมังเพื่อเช็ดตัวให้คนที่นอนซมด้วยพิษไข้
“ฟางครับ...”
“.........”
“อย่าทิ้งพี่ไปนะ พี่รักฟางนะครับ”
“ฟางรักพี่ไม่ได้หรอกค่ะ ฟางมีสามีแล้ว”
ฟางมองคนตรงหน้าที่นอนละเมอออกมาอย่างสงสาร ชีวิตเขาเติบโตขึ้นอย่างมาน่าสงสาร เสียพ่อแม่ไปแต่เด็ก แถมยังต้องมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่การต่อสู้ การฆ่ากัน
ในตอนสายฟางยกถาดข้าวต้มขึ้นมาเพื่อป้อนข้าวชายหนุ่ม
“พี่ป๊อป ฟางว่าพี่ไปหาหมอดีมั้ยค่ะ ไข้พี่ไม่ลดเลยนะ”
“วันนี้พี่ต้องไปงานเปิดตัวสาขาใหม่”
“แต่พี่ไม่สบายอยู่นะค่ะ”
“พี่ต้องไป”
“ถ้าพี่เป็นลมขึ้นมาจะว่าไง”
“ฟางก็ไปกับพี่สิครับ”
“ฟาง...”
“นะครับ ถ้าเกิดพี่เป็นลมขึ้นมา ฟางจะได้ช่วยแบกพี่ไง”
“ฟางจะแบกพี่ไหวได้ไง พี่ป๊อปตัวหนักจะตาย”
หญิงสาวบ่นพลางป้อนข้าวชายหนุ่ม
“บอกว่าไม่เอาต้นหอม”
ป๊อปปี้ทำหน้าบึ้งใส่คนตรงหน้าทันที ที่เขาเห็นต้นหอมอยู่ในช้อน
“กินเข้าไปเถอะค่ะ มันมีประโยชน์”
“มันเหม็น”
“อ้าปาก”
“ไม่”
ป๊อปปี้หันหน้าหนีเหมือนเด็ก
“งั้นกินเอง”
ฟางกระแทกช้อนลงเสียงดัง ป๊อปปี้จึงรีบหันหน้ามาทันที นี้เขากลัวเธอตั้งแต่เมื่อไร...
“กินแล้วครับ กินแล้ว”
“ก็แค่เนี้ย ทำเป็นเด็กไปได้พี่ป๊อป ฟางดูแลพี่ ฟางว่าฟางเหนื่อยกว่าดูแลเด็กอีกนะ”
ฟางบ่นพลางป้อนข้าวชายหนุ่ม ป๊อปปี้เองก็เคี้ยวข้าวด้วยสีหน้าไม่เต็มใจหนัก ก็บอกว่าไม่กินไม่กินยังจะยัดเขามาอีก
“แอบด่าฟางในใจหรอค่ะ”
ฟางว่า ก็ดูหน้าเขาสิ ปากก็เต็มไปด้วยข้าว แก้มสองข้างป่องออกเมื่อมันเต็มไปด้วยข้าว แต่สายตามันบ่งบอกว่าแอบบ่นเธอชัดๆ
“เปล่า”
“กินเข้าไปเร็วๆ สิค่ะ อมข้าวเป็นเด็กไปได้”
“ก็มันมีต้นหอมอ่ะ”
“ยังอีก”
ฟางดุพลางป้อนข้าวเข้าปากป๊อปปี้ต่อ นี้เธอแกล้งเขาหรือเปล่า ใส่ต้นหอมมาซะเยอะเชียว
Coming Soon...
"โธ่เว้ย! ไปตามหาฟางกลับมา ถ้าหาฟางไม่เจอ ก็ไม่ต้องกลับมาเป็นลูกน้องฉัน!"
"ครับนายท่าน!"
....................................................................................................................
ป๊อปปี้มุมนี้ก็น่ารักดีเนาะว่ามั้ย > < เม้นๆๆ กันด้วยน้า เม้นเริ่มหายอีกแล้ว T^T
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
