Little my love รักครั้งนี้มีแค่เธอ

 

"เลวที่สุด"

 

ฟางตบหน้าชายหนุ่มเป็นรอยแดง แต่ป๊อปปี้กลับไม่ตอบโต้คนตรงหน้า

 

"ใช่ ฉันมันเลว"

 

"ทำไมคุณต้องหลอกฉันด้วย ทำไม"

 

"เธอรู้อะไรมั้ยฟาง วันนั้นวันที่เธอถูกรถชนเพราะเธอวิ่งออกมาจากบ้านฉัน ฉันแทบจะขาดใจ..."

 

 

ร่างสูงอุ้มร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดของฟางว่างลงบนรถเข็นแบบเตียง สองมือของเขากุมมือเธอแน่น ป๊อปปี้วิ่งตามบุรุษพยาบาลมาจนถึงหน้าห้องผ่าตัด เขาอยากจะฆ่าตัวเองน่ะ ทำไมสวรรค์ต้องกลั้นแกล้งเขาขนาดนี้!

 

"ฟาง!!!"

 

โทโมะเมื่อรู้ว่าหญิงสาวโดนรถชนก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที ก่อนจะเจอกับชายหนุ่มที่เสื้อขาวของเขาเต็มไปด้วยเลือดของหญิงสาว

 

ผั๊วะ!!!

 

ไม่มีคำพูดใดๆ ทั้งสิ้น มีเพียงเสียงต่อสู้ของทั้งสอง โทโมะชกป๊อปปี้ไปหลายครั้ง แต่ชายหนุ่มกลับนิ่งโต้ตอบอะไรทั้งสิ้น

 

"ทำไม!! ทำไมมึงทำกลับฟางแบบนี้!"

 

"....."

 

"มึงรู้มั้ยว่าฟางเขารักมึงมากขนาดไหน"

 

"....."

 

"มึงจำไว้เลยนะ ในเมื่อมึงทำแบบนี้ กุนี้และจะเป็นคนเอาฟางมาเป็นของกุ จำเอาไว้!!"

 

ร่างของป๊อปปี้ถูกปล่อยลงพื้น เขาหลับตาลงอย่างยอมแพ้ เขาเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยกับสิ่งที่เขาต้องเจอ

 

"คนไข้อาการปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ทางด้านความทรงจำหมอไม่รับประกันนะครับ ว่าจะกลับมาสมบูรณ์ครบร้อยเปอร์เซ็น"

 

"ขอบคุณคุณหมอมากครับ"

 

โทโมะเดินเข้ามากุมมือของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ภายในห้องพักฟื้น เขารอเวลานี้มานานเหลือเกิน วันที่เขาจะได้ดูแลเธอ

 

"รีบๆ ฟื้นนะครับฟาง ต่อไปนี้พี่จะดูแลฟางเองนะครับ"

 

 

ทางด้านป๊อปปี้เองก็ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินเช่นกัน เนื่องจากร่างกายของชายหนุ่มอ่อนเพลียมาก แถมยังบาดเจ็บจากการต่อสู้อีก เขาจึงถูกสั่งให้นอนพักที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการ

 

"พีม"

 

"ครับคุณป๊อป"

 

"ฟางฟื้นหรือยัง"

 

"ฟื้นแล้วครับ คุณโทโมะดูแลคุณฟางอยู่ครับ"

 

"ฉันอยากไปหาฟาง"

 

"แต่คุณป๊อป.."

 

"ขอร้อง พาฉันไปที"

 

"ครับ"

 

ลูกน้องคนสนิทของป๊อปปี้พยุงชายหนุ่มมาที่ห้องพักฟื้นของฟาง โชคดีที่ไม่มีใครเฝ้าเธอตอนนี้

 

"ออกไปรอฉันข้างนอก"

 

เขาสั่ง

 

"ครับคุณป๊อป"

 

"ฟางครับ พี่ขอโทษนะครับ"

 

มือของชายหนุ่มลูบหัวหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ร่างบางลืมตาขึ้นมา ก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างไม่คุ้น

 

"คุณเป็นใครค่ะ"

 

"!!!!"

 

"แล้วพี่โมะไปไหนหรอค่ะ"

 

"ฟางจำพี่ไม่ได้หรอ"

 

"ฉันไม่รู้จักคุณนิค่ะ"

 

"ป๊อปปี้ไงครับ"

 

"ป๊อปปี้... โอ๊ย!!!"

 

หญิงสาวยกมือกุมหัวเมื่อความเจ็บปวดเข้าเล่นงานเธอ

 

"ฟาง! ฟางเป็นไร"

 

"ฉันปวดหัว โอ๊ย!!!"

 

"ไอ้ป๊อป! ฟาง!"

 

โทโมะรีบวิ่งเข้าไปหาฟาง เมื่อเห็นสภาพของหญิงสาว

 

"พี่โมะฟางปวดหัว"

 

"ใจเย็นๆ นะครับฟางพี่อยู่นี้แล้วนะ"

 

"พี่โมะอย่าทิ้งฟางไปนะ ฟางกลัว"

 

"ครับพี่ไม่ไปไหนแล้ว"

 

"พี่โมะค่ะ ผู้ชายคนนี้เขา.."

 

ฟางถามโทโมะทันที อาการปวดหัวของเธอหายไปแล้ว

 

"ก็แค่คนรู้จักน่ะครับ ไม่มีไรหรอก"

 

"เพื่อนพี่หรอค่ะ ทำไมฟางไม่เห็นรู้จัก"

 

"เปล่าครับ ฟางนอนพักนะครับ เดี๋ยวพี่มา"

 

"ค่ะ"

 

"ออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว คนตรงหน้าไม่ใช่ของมึงอีกต่อไปแล้วไอ้ป๊อป"

 

 

 

"หลังจากวันนั้น พอเธอหายดีมันก็พาเธอไปอยู่กับมัน แล้วเธอก็แต่งงานกับมัน"

 

"มีหลายสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณต้องยอมพี่โมะ"

 

"ฉันว่าฉันบอกเธอไปแล้วนะฟาง"

 

"คุณกับพี่โมะคงรักกันมาก"

 

"ชีวิตฉันไม่ได้มีความสุขนักหรอกนะ ตั้งแต่พ่อกับแม่เสียไป ฉันต้องทำทุกอย่าง ต้องฝึกทุกวัน ต้องคุมลูกน้องนับพัน ต้องต่อสู้ ต้องฆ่าคนอื่น ทั้งๆ ที่ฉันไม่อยากจะทำ"

 

"ฉันเข้าใจค่ะ แต่ฉันขอคุณเรื่องหนึ่งได้มั้ยค่ะ"

 

"เธอจะขออะไร"

 

"ฉันไม่รู้ว่าคุณจับฉันมาด้วนเหตุผลอะไร แต่ฉันอยากให้คุณปล่อยฉันกลับไปหาพี่โมะ"

 

"หึ! ฉันจะปล่อยเธอก็ต่อเมื่อฉันอยากจะปล่อย"

 

“คุณก็รู้ว่าฉันเป็นเมียของเพื่อนคุณ คุณจะจับฉันมาทำไม”

 

“สักวันเธอก็จะรู้เอง เธอนอนพักเถอะ ฉันมีงานต้องทำ”

 

ชายหนุ่มพูดก่อนจะลุกขึ้นออกไปจากห้องนี้ เขาเดินไปที่ห้องทำงาน ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานพลางหลับตาลงอย่างอ่อนล้า เอกสารกองโต วางอยู่ตรงหน้าเขา หลายวันมานี้เขามั่วแต่ยุ่งกับเรื่องของฟาง จนไม่มีเวลามาเคลียร์เอกสาร

 

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงชายหนุ่มก็ยังวุ่นอยู่กับเอกสารกองโต ตอนนี้เลยเวลาอาหารเที่ยงมามากแล้ว ฟางเองมองโต๊ะอาหารที่ถูกเตรียมไว้ตั้งแต่เที่ยง แต่กลับไร้เวี่ยงแววของคนตัวสูง

 

“ป้าค่ะ คุณป๊อปยังไม่ลงมาอีกหรอค่ะ”

 

“ยังหรอกค่ะคุณฟาง คุณป๊อปแกชอบทำงานจนลืมเวลาอยู่เรื่อย บางวันแกไม่ทานข้าวด้วยซ้ำ”

 

“งั้นเดี๋ยวฟางยกข้าวขึ้นไปให้นะค่ะ”

 

“เดี๋ยวป้ายกขึ้นไปให้ดีกว่าค่ะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยคุณฟาง”

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฟางยกเองนะค่ะ”

 

หญิงสาวเดินถือถาดอาหารมาหยุดอยู่ห้องของชายหนุ่ม มือเรียวเคาะประตูห้องของเขา

 

“เข้ามา”

 

เมื่อชายหนุ่มอนุญาติ ร่างบางก็ยกถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆ เขา ทั้งๆ ที่เขาไม่เง้ยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยซ้ำ

 

“กินข้าวก่อนนะค่ะ นี้ก็เลยเวลาอาหารมามากแล้ว”

 

พอได้ยินเสียงฟาง ป๊อปปี้เง้ยหน้าขึ้นจากกองเอกสารตรงหน้า มองร่างบางที่ยื่นอยู่หน้าเขา ก่อนจะหันไปเห็นถาดอาหารที่เธอเป็นคนยกขึ้นมา

 

“ขอบคุณ”

 

ป๊อปปี้พูดแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าลงไปทำงานต่อ คนตรงหน้าเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปดึงปากกาออกจากมือของชายหนุ่มทันที

 

“กินข้าวก่อน”

 

“ฉันไม่หิว”

 

“ไม่หิวก็ต้องกิน”

 

“เอาปากกาคืนมา ฉันจะทำงาน”

 

“กินข้าว”

 

“อย่ามายุ่งน้า”

 

“เป็นโรคกระเพาะใครจะรับผิดชอบห๊ะ”

 

“เรื่องของฉัน”

 

“ถ้าไม่ยอมกินข้าว ฉันจะไม่คุยกับนายอีก”

 

หญิงสาวยื่นคำขาด

 

“เธอก็ป้อนฉันสิ”

 

 

Coming Soon...

 

 

“งั้นก็ปล่อยฉันก่อนสิค่ะ”

 

ป๊อปปี้เง้ยหน้ามองฟางทันที ทำเอาฟางเกือบหลุดหัวเราะ หน้าของเขาเหมือนลูกแมวขี้อ้อนไม่มีผิด

 

“ปล่อยฟางก่อนนะค่ะพี่ป๊อป ฟางจะไปเอาข้าวมาป้อนพี่ พี่จะได้กินยา โอเคมั้ยค่ะ”

 

“สัญญานะครับว่าจะกลับมา”

 

 

....................................................................................................................

 

กลับมาอัพให้แล้วน้า  ตอนหน้ามาดูแลคนป่วยขี้อ้อนกัน  อย่าลืมเม้นกันน้า