Little my love รักครั้งนี้มีแค่เธอ

 

 

"พี่ป๊อป"

 

ทันทีที่เห็นร่างชายหนุ่ม น้ำตาหญิงสาวก็ไหลออกมาทันที สงสารคนตรงหน้าแทบขาดใจ ในเวลาที่เธอไม่อยู่ดูแลเขา เขาจะดื้อหรือเปล่า จะกินข้าว กินยาหรือเปล่า

 

"อื้อ!"

 

"พี่ป๊อปค่ะ"

 

ฟางจับมือชายหนุ่มขึ้นมาแนบแก้ม เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน

 

"ฟางครับ ฟางจริงๆ ใช่มั้ย"

 

"ค่ะ ฟางมาเยี่ยมพี่"

 

"พี่เป็นห่วงฟางมากรู้มั้ยครับ"

 

"พี่ป๊อปไม่ต้องเป็นห่วงฟางนะค่ะ พี่โมะดูแลฟางเป็นอย่างดี พี่ป๊อปต้องกินข้าว กินยา พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ"

 

"แล้วฟางมานี้กับใคร"

 

"ฟางมาคนเดียวค่ะ พอดีฟางออกมาหาหมอ"

 

"มันปล่อยให้ฟางมาคนเดียวได้ไง แล้วฟางเป็นไรครับ ไม่สบายหรือเปล่า"

 

"ฟางไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ ช่วงนี้ฟางแค่เพลียๆ"

 

"แล้วฟาง..."

 

"ฟางกลับบ้าน!"

 

"พี่โมะ!"

 

โทโมะเดินตรงเข้ามากระชากแขนหญิงสาวให้ออกห่างจากป๊อปปี้

 

"พี่โมะฟางเจ็บนะ"

 

"ฟางมาหามันทำไม"

 

"พี่ป๊อปเขาเจ็บ เพราะเขาช่วยเรานะค่ะ"

 

"ไม่จำเป็น คนอย่างมันตายไปซะได้ก็ดี"

 

โทโมะพูดพลางมองไปที่ป๊อปปี้อย่างรังเกลียด สายตาของเขาเครียดแค้นคนตรงหน้าเหลือเกิน

 

"พี่โมะ ทำไมพูดแบบนี้ละค่ะ"

 

"พี่ไม่จับเป็นต้องพูดดีกับมัน กลับบ้าน!"

 

โทโมะลากฟางออกไปโดยไม่สนว่าร่างบางจะเจ็บ ป๊อปปี้เห็นดังนั้นจึงรีบลุกจากเตียง มือหนาดึงสายน้ำเกลือออกอย่างไร้เยื่อใย พยายามใช้แรงที่มี เดินไปจับแขนหญิงสาว ให้โทโมะหยุดการกระทำแบบนั้น

 

"พี่ป๊อป พี่ลุกขึ้นมาทำไมค่ะ"

 

"อย่าทำกับฟางแบบนี้"

 

"อย่ามายุ่ง นี้มันเรื่องของฉันกับฟาง"

 

"แกแค้นฉันก็มาลงที่ฉัน ฟางไม่เกี่ยว อย่ามาลงที่เธอ"

 

คำพูดของป๊อปปี้ทำเอาโทโมะโกธรจัด ในใจนึกแค้นที่ป๊อปปี้เป็นห่วงคนรักของเขา แถมฟางยังออกอาการเป็นห่วงมันจนเกินหน้าเกินตา

 

พลั่ก!

 

ร่างสูงของโทโมะถีบป๊อปปี้จนเขาลงไปกองกับพื้น ฟางเห็นดังนั้นจึงสลัดออกจากโทโมะไปพยุงชายหนุ่มทันที

 

"พี่ป๊อป เป็นไงบ้างค่ะ"

 

"ฟาง! ไปยุ่งกับมันทำไม"

 

"พี่โมะเป็นบ้าอะไร นี้เพื่อนพี่นะ"

 

ฟางทนไม่ไหวระเบิดอารมณ์ออกมา จนโทโมะเองก็แอบอึ้ง ตั้งแต่เขาคบกันมา ฟางไม่เคยโมโหให้เห็น ไม่เคยพูดจาแบบนี้กับเขา แต่ตอนนี้เธอกลับทำ ทำเพื่อปกป้องคนที่เขาเกลียดที่สุด

 

"มันไม่ใช่เพื่อนพี่! เธอต้องกลับไปกับพี่นะฟาง"

 

โทโมะเดินทาจับแขนหญิงสาว แต่ฟางกลับสบัดมันออกเหมือนรังเกลียดเขา แล้วหันไปพยุงป๊อปปี้ให้ลุกขึ้นยืน

 

"พี่ป๊อปเดินไหวมั้ย เดี๋ยวฟางพาพี่กลับไปที่ห้องนะค่ะ"

 

"เลิกยุ่งกับมันสักทีฟาง!"

 

โทโมะผลักฟางออกจากป๊อปปี้อย่างแรง ฟางเองก็ไม่ทันตั้งตัว ร่างบางล้มลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง ฟางเอามือกุมท้องด้วยความเจ็บ เลือดสีแดงค่อยๆ ไหลออกมาเต็มขาของเธอ

 

"ลูก..."

 

"ฟาง!!!"

 

 

หน้าห้องฉุกเฉิน

 

โทโมะเดินวนไป วนมาอยู่หน้าห้อง ไม่ต่างกับป๊อปปี้ ถึงแม้เขาจะไม่มีแรงที่จะยื่น แต่เขาก็นั่งหน้าเครียดเป็นห่วงคนที่อยู่ในห้อง

 

"เพราะมึงคนเดียวไอ้ป๊อป มึงทำให้ฟางเป็นแบบนี้"

 

"...."

 

"โธ่เว้ย!!"

 

โทโมะกำหมัดจะต่อยป๊อปปี้ แต่พีมกลับบังตัวเจ้านายเขาไว้

 

"พอเถอะครับคุณโมะ ตอนนี้ชีวิตคุณฟางสำคัญที่สุดนะครับ"

 

 

เมื่อหมอออกมาจากห้องตรวจ โทโมะก็รีบเข้าไปถามอาการของหญิงสาวทันที

 

"หมอครับเมียผมเป็นไงมั้งครับ"

 

"คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่คราวหน้าคุณควรระวังหน่อยนะครับ เพราะภรรยาของคุณกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เสี่ยงที่จะเกิดภาวะการแท้งสูงนะครับ"

 

"เมียผม ท้องหรอครับ"

 

"ครับ ภรรยาของคุณตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วครับ ถ้าไม่มีไรแล้ว หมอขอตัวก่อนนะครับ ส่วนคนไข้ผมย้ายไปที่ห้องพักฟื้นแล้วครับ"

 

"ขอบคุณครับคุณหมอ"

 

 

"ลูกของเราใช่มั้ยครับฟาง"

 

ป๊อปปี้พูดกับตัวเองอย่างดีใจ ใจของชายหนุ่มมันเต้นเร็วอย่างบอกไม่ถูก ตัวเขาเย็นเฉียบ รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าทันที ที่รู้ว่าของขวัญจากสวรรค์ได้ถูกส่งมาให้เขาแล้ว!

 

 

ทางด้านห้องพักฟื้นของหญิงสาว ร่างบางรู้สึกตัวก็เห็นโทโมะยื่นเฝ้าเธออยู่

 

"ลูก..."

 

"ฟางครับ ฟางฟื้นแล้ว"

 

"ลูก! ลูกฟาง"

 

"ลูกปลอดภัยดีครับ ฟางไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ หมอบอกว่าลูกของเราปลอดภัยดีครับ"

 

"พี่โมะค่ะ คือฟาง..."

 

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นนะครับ ฟางพักผ่อนนะ เดี๋ยวลูกไม่แข็งแรง พี่จะเฝ้าฟางเอง"

 

"ค่ะ"

 

โทโมะดึงผ้าห่มให้ร่างบางก่อนจะลูบหัวร่างบางอย่างอ่อนโยน นอกห้องชายหนุ่มมองภาพนั้นด้วยความเศร้า เขาอยากทำแบบนั้น อยากดูแลเธอ อยากกอดเธอ แต่เขาคงทำได้แค่มองอยู่แบบนี้

 

 

Coming Soon...

 

 

"คอปเตอร์ลูกพ่อ"

 

 

....................................................................................................................