Little my love รักครั้งนี้มีแค่เธอ
เขียนโดย 
PPROUND
วันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 16.28 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มีนาคม พ.ศ. 2558 16.35 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
11) ขอโทษ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ท่ามกลางความมืด ร่างบางของหญิงสาวเดินไปตามทางเรื่อยๆ เขาวิ่งออกมาจากงานไม่รู้ว่าไกลเท่าไร รู้อีกทีเขาก็หลงทางซะแล้ว
"พี่ป๊อป ฮึก..คนใจร้าย"
หญิงสาวปาดน้ำตาก่อนจะเดินเข้าไปในซอย ซอยหนึ่งที่ทั้งมืด ทั้งเปลี่ยว
"จะไปไหนจ๊ะน้องสาว มานั่งคุยกับพี่ก่อนสิจ๊ะ"
ชายหนุ่มประมาณสองสามมคน นั่งกินเหล้าอยู่มุมหนึ่ง ฟางเห็นอย่างนั้นจึงรีบเดินหนี
“จะรีบไปไหนจ๊ะคนสวย อยู่กินเหล้ากับพี่ก่อนสิจ๊ะ”
ชายหนึ่งในนั้นคว้าแขนฟางที่กำลังจะเดินหนี
“ปล่อยฉันนะ!!!”
“เล่นตัวซะด้วย สนใจนั่งคุยกับพวกพี่ก่อนมั้ยจ๊ะ พวกพี่คุยสนุกนะ ฮ่าๆ”
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ”
ฟางดิ้นออกจากการถูกจับ แต่ร่างเล็กมีหรือจะสูงร่างใหญ่ของผู้ชายได้ เมื่อมันไม่เป็นผลฟางจึงอาศัยจังหวะที่มันเผลอกัดหมับเขาที่แขน จนมันเผลอปล่อยเธอเนื่องจากความเจ็บ เมื่อเป็นอิสระฟางรีบวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่ด้วยความที่ใส่ส้นสูงจึงทำให้สะดุ้งล้มลงกับพื้น ทั้งแขน ทั้งเข่าถลอกจนเลือดซิบ ชายอีกคนรีบวิ่งมาจับตัวฟาง ก่อนจะชกเข้าที่ท้องอย่างแรง
“โอ๊ย!!”
“ฤทธิ์เยอะนักนะมึง มาเป็นเมียกุซะเถอะ”
“อย่านะ!!!”
ปัง!
“โอ๊ย!”
กระสุนถูกฝั่งเข้าที่แขนของชายคนที่จับฟางอยู่ ก่อนนัดที่สองจะฝั่งลงที่ขา มันทรุดลงกับพื้นทันที
“พี่ป๊อป!”
ต่างคนต่างวิ่งเข้าหากัน สองร่างโผล่เข้ากอดกันแน่น
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ”
“พี่ป๊อปฟางกลัว ฮือๆ”
“พี่อยู่นี้แล้วนะ พี่ขอโทษนะครับ พี่ขอโทษ”
ป๊อปปี้พลั่กออกจากหญิงสาว ก่อนจะสำรวจร่างกายคนตรงหน้า เมื่อเห็นสภาพเธอความโกธรมันก็ระเบิดออกมาทันที
“พวกมึงทำอะไรเมียกุห๊ะ!”
“พวกเราขอโทษครับ พวกเราไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเมียของคุณ”
ชายสองคนนั้นก้มลงขอร้องชีวิตต่อหน้าป๊อปปี้ พวกมันตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขา มาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในแถบนี้ ภาณุ จิระคุณ...
“ถึงผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เมียกุ แต่มึงก็ไม่มีสิทธิไปทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน”
“พวกเราผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตพวกเราด้วยนะครับ”
“สำหรับฉันไม่เคยมีคำว่าโอกาสสำหรับคนทำผิด พีม!”
“ครับคุณป๊อป”
“รู้ใช่มั้ยว่าต้องทำไงกับมัน”
“ครับ”
พีมก้มหัวรับคำสั่งจากป๊อปปี้ ก่อนที่ลูกน้องของป๊อปปี้จะลากชายสองคนนั้นออกไป
“พี่ป๊อปจะพาสองคนนั้นไปทำอะไรหรอค่ะ”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ ฟาง”
“อย่าฆ่าเขาได้มั้ยค่ะ”
“พี่พูดคำไหนคำนั้น”
“แต่...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น กลับบ้านเรากันนะครับ”
ป๊อปปี้จูงมือฟางไปขึ้นรถ ก่อนจะมุ่งสู่คฤหาสน์จิระคุณ ทันทีที่หญิงสาวมาถึงบ้าน ป๊อปปี้ก็สั่งให้ลูกน้องโทรตามหมอมาตรวจดูอาการหญิงสาวที่บ้านทันที
“อาการโดยรวมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ เรื่องแผลเดี๋ยวอีกสองสามวันก็หาย ยังไงก็ช่วงนี้ล้างแผลทุกวัน อย่าให้แผลโดนน้ำ แล้วก็กินยาตามที่หมอสั่งก็พอครับ”
“แน่ใจนะหมอว่าเมียผมไม่ได้เป็นอะไรมาก”
ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม
“ครับคุณภาณุ”
“ไอ้พีมส่งหมอที”
“ครับ เชิญครับคุณหมอ”
พีมเดินนำหมอออกไปจากห้อง ป๊อปปี้เดินมานั่งลงข้างหญิงสาวที่นอนพักอยู่บนเตียง
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”
“ไม่แล้วค่ะ ที่จริงฟางเป็นแผลแค่นิดเดียวเองไม่เห็นต้องเรียกหมอมาเลย”
“แผลนิดเดียวอะไร ที่แขนก็มี ที่เข่าก็มี ไหนจะรอยช้ำที่ท้องอีก”
“ที่พี่ไม่สบายยังไม่เห็นเรียกหมอมาเลย”
“อย่ามาเถียงพี่นะ”
“ฟางไม่ได้เถียง ฟางยังงอนพี่อยู่นะ”
“เรื่องนั้นพี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
“แต่ฟางไม่ให้อภัย”
“ทำไมละครับ พี่สำนึกผิดจริงๆ นะ”
“พาฟางไปเที่ยวก่อน นะๆ ฟางอยากไปทะเล”
“เออคือ...พี่งานยุ่งมาเลย คงไปไม่ได้หรอก เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหม”
“จะไปไหนก็ไปเลย ฟางเกลียดพี่ที่สุดเลย”
ฟางบอกอย่างงอนๆ ก่อนจะนอนคลุมโปร่งหันหลังให้เขา
“ฟางครับ ไม่เอาสิครับ ไม่งอนพี่นะ พี่งานยุ่งจริงๆ”
“........”
“ฟางครับ”
“ฮึก...”
ป๊อปปี้ถอนหายใจเมื่อคนตัวเล็กงอนเขาอีกแล้ว เสียงสะอึกสะอื้นของคนใต้ผ้าห่มบ่งบอกว่าเธอกำลังร้องไห้ ป๊อปปี้ดึงผ้าห่มออก ก่อนจะจับตัวฟางหันหน้ามาหาเขา หน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความน้อยใจ
“ไม่ร้องนะครับ พี่ไม่ชอบให้ฟางร้องไห้”
“พี่ป๊อปใจร้าย ฮึก.. ใจร้ายที่สุด”
ป๊อปปี้ดึงฟางเข้ามากอดก่อนจะลูบหัวอย่างอ่อนโยน แต่มันกลับทำให้ฟางยิ่งร้องไห้หนักว่าเก่า
“ฟางครับ พี่จะพาฟางไปทะเล”
“.......”
“แต่พี่ขอเคลียร์งานให้เสร็จก่อนโอเคมั้ยครับ”
“จริงๆ นะ”
ฟางพลั่กออกจากป๊อปปี้ก่อนจะเช็ดน้ำตาเหมือนเด็กๆ
“ครับ สัญญา”
“ขอบคุณค่ะ”
“นอนได้แล้วนะเด็กน้อย ดึกแล้ว”
“แล้วพี่ป๊อปไม่นอนหรอค่ะ”
“จะชวนพี่นอนด้วยหรือไง”
“บ้า!”
ฟางพูดพลางหน้าแดงด้วยความอาย ให้ตายสิ! เธอไม่ได้หมายถึงยังงั้นซะหน่อย
“นอนไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวพี่มา ฝันดีครับ”
ป๊อปปี้เดินมาจูบที่หน้าผากของหญิงสาวก่อนจะเดินออกไป ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ห้องทำงานก่อนจะเรียกพีมเข้ามาคุย
“คุณป๊อปเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไอ้ภูมิมันมาขู่ฉันว่าถ้าฉันไม่ฆ่าไอ้โทโมะมันจะฆ่าฟาง”
“มันว่าไงมั้งครับ”
“มันจะจ้างฉัน 100 ล้านแลกกับการฆ่ามัน”
“แต่ปกติเราไม่ได้รับจ้างฆ่าใคร ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ”
“ฉันปฎิเสธมันไปแล้ว แต่มันใช้ฟางเป็นเงื่อนไข”
“แล้วเราจะทำยังไงดีครับ ฟางคุณฟางไปอยู่ญี่ปุ่นมั้ยครับ อย่างน้อยที่นั้นก็น่าจะปลอดภัยมากกว่าเมืองไทย”
“ฉันจะไม่พาฟางไปไหนไกลเด็ดขาด ยิ่งฟางห่างฉันมากเท่าไร ฉันก็ยิ่งเป็นห่วงเธอ”
“แล้วเราจะปล่อยให้เธอเป็นอันตรายหรอครับ”
“มันต้องมีวิธีสิ วิธีที่ทำให้ฟางปลอดภัย”
Coming Soon...
"ผมมีงานให้คุณช่วย"
"ทำไมต้องเป็นฉัน"
"เพราะคุณ เป็นจุดอ่อนของทั้ง ป๊อปปี้หัวหน้ามาเฟีย ผู้ทรงอิทธิพล และ โทโมะ เจ้าของธุรกิจชื่อดัง ผมต้องการใช้คุณบีบบังคับพวกมัน"
...................................................................................................................
มาอัพให้แล้วน้าคิดถึงกันมั้ย 
ขอโทษทีนะหายไปสองวัน พอดีกลับบ้านแล้วไม่ได้เอาโน๊ตบุ๊คกลับไปด้วย
ทิ้งไว้ที่หอเลยไม่ได้อัพนิยายให้ อย่าลืมเม้นกันเยอะๆ น้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
