Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

                  "แก้ว แก้ว ยัยแก้ว เป็นอะไรเนี่ยแก้ว"ฟางเขย่าตัวแก้วเมื่อแก้วนั่งเหม่อลอยขณะ

ย่างบาร์บีคิว "ปะ ปะ ปะเปล่า แก้วไม่เป็นอะไร" แก้วปฏิเสธทั้งที่คิดถึงวันเวลาที่เธอเลิกกับป้องอยู่

"แน่รึเปล่ายะ พี่เห็นเธอนั่งเหม่อมานานแล้ว เดี๋ยวบาร์บีคิวก็ไหม้หรอก"ฟางเตือนแล้วเหลือบมองไป

ที่บาร์คิวที่แก้วย่างอยู่

                  "ว้าย!"ฟางร้องตกใจ "พูดไม่ทันขาดคำ ไหม้แล้วยัยแก้ว เอาขึ้นเร็วเข้า"ฟางร้อง

เตือนแก้วที่นั่งเหม่อลอยให้เอาบาร์บีคิวที่ไหม้ขึ้นมาพักบนจาน "อุ๊ย! แก้วขอโทษ"แก้วมองสภาพ

บาร์บีคิวที่เกรียมไหม้แล้วเกิดนึกผิด "ไปๆ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ดูเอง"ฟางไล่แก้วไปนั่งรอ

                  "บาร์บีคิวร้อนย่างโดยฝีมือแก้วมาแล้วค่ะ"แก้วเดินเอาบาร์บีคิวที่ย่างสุกแล้วมาให้

กับคนที่นั่งรออยู่บนโต๊ะริมทะเลไม่ว่าจะเป็นเฟย์ ป๊อปปี้ และหมวดชัชชญา "โอ้โห!แก้วทำไม

บาร์บีคิวมันไหม้ขนาดนี้ล่ะ"เฟย์ท้วง "เห้ย!เอาน่า แก้วอุตส่าห์ย่างเองครั้งแรกเลยนะ"แก้วพูดติด

ตลก

                  "สลัดผักกับอาหารทะเลย่างร้อนมาแล้วครับ"เขื่อนกับฟางเดินถืออาหารมาบนโต๊ะ

"โอ้โห! มันต้องอย่างนี้สิ ปูเน้นๆ กุ้งล้วนๆ เฟย์รอแบบนี้มานานแล้ว"เฟย์เริ่มทานอาหารที่ฟางเอา

มาให้ "เฟย์ลองชิมสลัดฝีมือเขื่อนสิ นี่เขื่อนทำอย่างตั้งใจเลยนะ"เขื่อนยื่นชามสลัดให้เฟย์ก่อนที่

เฟย์จะลองชิม

                  "โห!!!"เฟย์อุทานออกด้วยความอร่อย "เขื่อนทำน้ำสลัดอร่อยมากเลยไปหัดทำ

มาจากที่ไหนเนี่ยคุณตำรวจ"เฟย์ร้องชมทำเอาเขื่อนหน้าแดงเขิน "อ๋อ! เขื่อนก็เคยเข้าครัวกับคุณ

แม่บ่อยๆ เลยลองเรียนรู้เอา"เขื่อนพูดแก้เขิน

                  "เอ้า!คุณฟาง ทำไมไม่นั่งล่ะคะ มาทานด้วยกันสิ"ชัชชญาเรียกฟางเมื่อเห็นฟาง

ยืนมองตัวเองที่นั่งข้างป๊อปปี้อยู่ "อ๋อ! ไม่ล่ะค่ะ เดี๋ยวฟางไปย่างบาร์บีคิวเพิ่มก่อนดีกว่าค่ะ"ฟางดึง

เอาจานเพื่อไปใส่บาร์บีคิวท่าทางหงอยๆที่เห็นชัชชญากับป๊อปปี้นั่งข้างกัน

                  "เอ้า! แล้วโทโมะไปไหนเนี่ย! ทำไมไม่มากินด้วยกัน"ป๊ปปี้มองหาโทโมะหลังจาก

ที่ฟางเดินไป "เดี๋ยวเฟย์ไปตามเองก็ได้"เฟย์พูดแล้วพลางจะลุกแต่ถูกแก้วจับมือไว้ก่อน "แกนั่งกิน

อยู่นี่แหละ เดี๋ยวชั้นไปตมเอง ท่าทางเค้าจะไม่หายโกรธชั้น"แก้วเดินไปทันทีที่พูดจบ "สองคนนั้น

เค้างอนอะไรกันน่ะ"ป๊อปปี้สงสัย "เอาไว้เดี๋ยวชั้นเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกัน"เขื่อนบอกแล้วตบไหล่

ป๊อปปี้

                  "เฮ่ออออออ โทโมะถอนหายใจยาว พร้อมถือน้ำหอมพลางดูไปรอบๆ "ทำไมชั้น

ต้องหึงยัยทอมนั่นด้วยนะ มันก็แค่พยานที่ต้องคอยคุ้มกัน"โทโมะยังฝืนถือน้ำหอมดู "เอ๊ะ!"เขานึก

อะไรบางอย่างออก "หรือว่าชั้น...ชอบ...."เค้าชะงักไป

                  "โทโมะ!!!" แก้วตะโกนเรียกทำให้โทโมะหยุดพูดแล้วแอบน้ำหอมนั้นไว้ข้างตัว

เพื่อไม่ให้แก้วเห็น "อยู่นี่เอง ชั้นตามหาตั้งนาน"แก้วเดินมานั่งข้างๆโทโมะ "ตามหา ตามหาชั้น

ทำไม"โทโมะถาม

                  "ก็คนอื่นเค้าปาร์ตี้ทานอาหารทะเลอยู่แต่นายมานั่งทำไมตรงนี้คนเดียวเล่า"แก้ว

พูดปนถามไถ่ "ชั้นแค่อยากจะนั่งสงบๆ คนเดียว หรือว่าเธออยากให้ชั้นไปล่ะ"โทโมะมีเลศนัยเล็ก

น้อย "ไม่ใช่แค่ชั้นคนเดียวย่ะ รวมไปถึงคนอืนๆด้วย"แก้วโวยแล้วเอาหลังพิงเก้าอี้

                  "ถ้าอยากให้ชั้นไป...ก็ต้องให้...ชั้นหอมแก้ม"โทโมะแกล้งทำเอาแก้วสะดุ้งโหยง

"อะไรกันไอบ้า! ชั้นมาชวนแค่นี้ต้องให้หอมแก้ม จะไปก็ไป ไม่ไปก็ไม่ต้องไปชั้นไม่สนแล้ว"แก้ว

ใช้หมอนพิงตีท้องโทโมะแล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินหนี ทำเอาโทโมะส่ายหน้าเพราะความน่ารักของแก้ว

"เดี๋ยวสิแก้ว รอชั้นก่อน"โทโมะวิ่งตามแก้วไปที่ชายทะเล

                  "นี่เธอ ทำไมไม่ไปนั่งกินกับคนอื่นเค้าล่ะ"ป๊อปปี้วิ่งเอาจานมาหาฟางแล้วนั่งลง

ข้างๆทำให้ชัชชญาที่อยู่ไม่ไกลมองด้วยสายตาอิจฉา "นายไม่เห็นหรือไงว่าชั้นทำอะไรอยู่ จะมัว

แต่ไปกนแล้วใครเค้าจะย่าง"ฟางชี้ให้ป๊อปปี้ดูอาหารที่กำลังย่างอยู่ 

                  "พอแล้วน่าา"ป๊อปปี้หยิบที่คีบออกจากมือฟางเพื่อไม่ให้ย่างต่อ "เธอไม่เห็นบน

โต๊ะหรือไงใครจะกินหมดล่ะนั่น"ป๊อปปี้ชี้ไปทางอาหารที่กองเต็มโต๊ะ "ชั้นไม่มีที่นั่ง"ฟางปัดไปเรื่อง

อื่น

                  "ที่ว่างตั้งเยอะแยะมากมาย.....หรือเธออยากจะนั่งข้างชั้น"ป๊อปปี้หยอกล้อฟาง

"นายบ้า! ชั้นจะไปอยากนั่งข้างนายทำไมห้ะ"ฟางหงุดหงิดแกมเขิน "เธอหึงชั้นกับหมวดเค้าล่ะสิ"

ป๊อปปี้แกล้งอีกครั้ง "ชั้นไม่ได้หึงนะ"ฟางโวย "งั้นเธอก็พิสูจน์สิ ไปนั่งทานด้วยกันจะได้รู้ว่าเธอไม่

หึง"ป๊อปปี้กระซิบข้างหู "ได้! แล้วนายจะคิดผิดที่ท้าชั้น"ฟางเดินมากับป๊อปปี้แล้วนั่งลงตรงข้าม

ชัชชญาแต่แล้วป๊อปปี้ก็มานั่งข้างๆฟาง

                  "นี่นาย กลับไปนั่งข้างคุณชัชชญาสิ"ฟางสั่งป๊อปปี้แต่ชัชชญาก็ได้ยิน "ไม่เป็นไร

ค่ะคุณฟาง ป๊อปนั่งข้างคุณฟางเถอะชัชนั่งคนเดียวได้"ชัชชญาปฏิเสธด้วยสายตาเศร้าใจ