Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

 
 
 
 
                                          ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
             เสียงเครื่องวัดจังหวะหัวใจของฟางเป็นสัญญาณว่าหัวใจฟางกลับมาเต้นอีก
 
 
        "ห๊ะ!"ป๊อปปี้สะดุ้งแลัมองไปที่เครื่องวัดจังหวะหัวใจของฟาง "ฟาง!! หมอครับ หมอ!"
ป๊อปปี้ตะโกนเรียกบุรุษพยาบาลที่อยู่ข้างนอกให้ตามหมอมาและหมอชุดเดิมก็มาเร็วกว่าที่เค้าคิดไว้
 
 
         "ญาติคนไข้กรุณารอข้างนอกก่อนนะคะ ขอให้หมอและพยาบาลทำงานอย่างสะดวกและ
เต็มที่"พยาบาลเดินมาบอกป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้กลับนิ่งเฉย
 
         "เราสัญญาค่ะ ว่าเราจะยื้อชีวิตคนไข้ไว้ให้ได้"หมอสวเดินมจับมือป๊อปปี้เพื่อให้คำสัญญา
แล้วกลับไปปฏิบัติหน้าที่ทำให้ป๊อปปี้เดินถอยหลังออกมาช้าก่อนที่พยาบาลคนหนึ่งจะปิดประตูลง
 
         
 
         "นั่งก่อนเถอะไอป๊อป ปาฏิหาริย์มันจะต้องมีจริง!"เขื่อนเดินมาจับไหล่ป๊อปปี้ก่อนที่ป๊อปปี้
จะเดินตามไปนั่งแล้วมองเขื่อนที่คอยเทคแคร์เฟย์ที่หมดสติอย่างอ่อนล้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                         30 นาทีต่อมา
 
           หมอสาวและหมอชายเดินออกมาพร้อมกันกับพยาบาลอีกหนึ่งคนก่อนที่ป๊อปปี้ เขื่อนและ
เฟย์ที่เพิ่งฟื้นพร้อมได้รับฟังปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นกับฟางก็รีบพุ่งมาหาทันที
 
            "หมอคะพี่สาวชั้นเป็นไงบ้างน่ะ เค้ารอดใช่มั้ย พี่ฟางยังอยู่กับเฟย์ใช่มั้ย"เฟย์เริ่มร้องไห้
อีกครั้ง "ฟาง ยังอยู่ ใช่มั้ย"ป๊อปปี้พูดเพียงสั้นๆแต่สายตาของเค้าสื่อถึงความห่วงใยที่แท้จริง       
            "ใจเย็นๆก่อนนะครับ"คำพูดของหมอทำให้ป๊อปปี้ใจหล่นฮวบกลัวว่าคำตอบจะเป็นแบบ
เดิม ก่อนที่หมอสาวจะยิ้มออกมาแล้วเดินมาจับมือของเฟย์ทำให้ป๊อปปี้มองด้วยสายตาอันงุนงง
 
 
            "ตอนนี้พี่สาวของคุณปลอดภัยแล้วนะ"หมอสาวพูดกับเฟย์พลางหันไปมองหน้าของ
เขื่อนและป๊อปปี้ "จริงนะคะ!! เฟย์ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ ฮืออ"เฟย์กอดหมอสาวแน่นก่อนที่
หมอสาวจะผละออกแล้วจับมือเฟย์อีกครั้ง
 
            "ไม่หรอกค่ะ ที่ต้องขอบคุณคงจะเป็นพี่สาวของคุณมากกว่าที่อุตส่าห์ฝืนสู้กับร่างกาย
ของตัวเองที่มันอ่อนแอลงเรื่อยๆ แล้วก็ต้องขอบคุณปาฏิหาริย์....เพราะพี่สาวของของคุณหยุด
หายใจไปแล้วตั้งเกือบ 20 นาที แต่ก็กลับมาเป็นปกติ แถมยังดีกว่าเดิมโดยไม่ต้องใช้เครื่องช่วย
หายใจอีกแล้ว"หมอสาวพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินไปหาหมอชาย
 
 
            "ยินดีด้วยนะครับ พี่สาวคุณอาจเป็นหนึ่งในเรื่องอัศจรรย์แบบนี้ทั้งที่ไม่ค่อยมีใครเคยมา
ก่อน อย่างไรก็ตาม หมอต้องขอให้คนไข้พักที่นี่เพื่อรักษาแผลแบบถาวรนะครับ"หมอสาวพูดพลาง
เดินนำหน้าหมอสาวไปทำหน้าที่ต่อ
 
 
    
            "ป๊อป...พี่ฟางรอดแล้ว..."เฟย์เดินมาหาป๊อปปี้ตามด้วยเขื่อนที่ตามติดตลอด "อื้ม..."
ป๊อปปี้ไม่ตอบได้แต่พยักหน้าแล้วน้ำตาไหลโดยไม่อายใคร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            "ตอนนี้ไอโทโมะมันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เนอะ"เขื่อนพูดกับป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ด้วยกันหน้า
ห้องฉุกเฉิน "มันไม่น่าเลยนะ..."ป๊อปปี้ตอบกลับโดยสายตาที่นิ่ง
 
            "อะไร...แกหมายถึงอะไร"เขื่อนมองหน้าป๊อปปี้ "ชะ..ชั้นหมายถึง...เรื่องที่มันเกิดมา
ทั้งหมดน่ะ"ป๊อปปี้ยังคงเมินเฉยพร้อมกับนึกเรื่องราวอันเลวร้ายที่เค้าพบมาทั้งวัน
 
            "เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ก็ให้มันแล้วไปเถอะ อย่ากลับไปคิดถึงมันอีกเลย"เขื่อนจับไหล่
ป๊อปปี้แสดงความห่วงใย 
 
            "แกจะให้ชั้นมีความสุขน่ะชั้นทำได้...แต่จะบอกชั้นให้ลืมน่ะชั้นทำไม่ได้หรอกนะ เพราะ
เรื่องนี้ต้องมีพวกของฟางมาเจ็บตัวทั้งๆที่ไม่เกี่ยวข้องกับเกมส์นี้เอง"ป๊อปปี้พุดทำให้เขื่อนชะงัก
เปลี่ยนมาจับมือแทน
 
            "แกคิดดูสิ! เรื่องที่ไอธามมันคิดมาทั้งหมดเพราะว่ามันแค้นพวกเราไม่ใช่หรอ มันเกี่ยว
กับคนอื่นนิ่ แล้วทำไม ทำไมคนอื่นต้องมาเจ็บแทนพวกเราด้วย"ป๊อปปี้กำมือแน่น
 
            "แกลืมไม่ได้ชั้นไม่ได้ว่าอะไรนะ ขอแค่แกอย่านึกว่าแกเป็นคนผิดก็พอ แค่นี้แกกับคุณ
ฟางเค้าจะได้มีความสุขในความรักกันซักที อย่างน้อย เค้าก็รอดด้วยควารักของแกแล้วนิ่"เขื่อน
กอดปลอบเพื่อน
 
 
 
            "ฮึ!"ป๊อปปี้ที่เหลือบไปเห็นหมอเดินออกมาก็ผละออกจากกอดแล้วเรียกเขื่อนมองไป
ทางหมอคนหนึ่ง
 
            "ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ"หมอพูดทำให้เขื่อนและป๊อปยิ้มกว้าง "แต่คงต้อง
พักที่นี่จนกว่าคนไข้จะฟื้นตัวได้ล่ะ"หมอพูดอีกทำให้ป๊อปปี้และเขื่อนต้องกล่าวขอบคุณ
 
 
 
 
 
            "เอาล่ะ ตอนนี้มีผู้ป่วยอยู่ทั้งสามคน เราก็ต้องแบ่งกันไปเฝ้าคนละคน เดี๋ยวเขื่อนเสีย
สละไปเฝ้าโทโมะเอง"เขื่อนบอกเฟย์และป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้แอบยิ้มนิดๆ
 
            "งั้น...เดี๋ยวเฟย์ไปดูพี่ฟางนะ"เฟย์ออกปากทำให้เขื่อนรีบขัด "ไม่ๆๆ เฟย์ต้องไปดูแก้ว"
เขื่อนพูดแล้วมองไปที่ป๊อปปี้ที่ทำตาอ้อนวอนเฟย์
 
            "ทำไมล่ะ..."เฟย์มองหน้าสองหนุ่มก่อนจะทำสายตาดุ "เอ้า! ก็คุณเฟย์ก็เป็นพี่น้องกับ
แก้วเค้านิ่ แต่ป๊อปไม่ได้สนิทกับแก้วขนาดเฟย์นะ ให้ปีอปดูแลฟางเถอะ นะๆ"ป๊อปปี้ทำตาอ้อน
 
            "ป๊อปสัญญาด้วยเกียรติของตำรวจเลยว่าป๊อปจะดูแลพี่สาวของคุณให้ดีที่สุด"ป๊อปปี้ทำ
เสียงหนักแน่นทำให้เฟย์ต้องยอมอ่อนข้อพยักหน้างึกๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
           
 
 
          "อื้ม...."แก้วลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ พร้อมกับมองเฟย์ที่ฟุบหลับข้างๆเตียงผู้ป่วย
ของเธอ "นี่ชั้น....."แก้วพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่พาเธอมาสู่ที่แห่งนี้
 
 
          "ชั้นปล่อยยัยสองคนนี้ไปก็ได้ แต่แก...ต้องมาแทนที่ เพราะยังไงวันนี้ก็ต้องมีคนตาย"
กวินพูดเสียงเย็นชาและรู้สึกสะใจที่ทำให้เขื่อนเเละโทโมะเสียน้ำตาได้
 
          "ไม่นะ! ไม่! แก้วไม่ยอม! แก้วจะยอมเป็นคนตอบสนองเกมส์นี้เอง พวกนายต้องทำตาม
ความฝันก่อนนะ อย่าห่วงชั้น"แก้วสะบัดเพื่อให้หลุดรอดจากกวิน
 
          "หนวกหูน่า!!!"กวินพูดแล้วยิงเข้าที่เข่าแก้ว "ทำให้แก้วทรุดลงปล่อยน้ำตาทันที
 
 
 
          "โอ๊ย! กวินนะกวิน ป่านนี้คงจะโดนจับไปแล้วมั้งเนี่ย!"แก้วพูดพลางลูบไปที่แผลตัวเอง
เบาๆ "แต่เอ๊ะ!"แก้วนึกถึงบางสิ่ง
 
 
 
          "แก้ว เธอเป็นอะไรรึป่าว"โทโมะเข้าไปพยุงตัวแก้วที่ล้มลงนอนด้วยแผลที่ถูกกระสุนฝังลึก
"ขขอบคุณนายนะโทโมะ ขอบคุณที่นายยังพยายามช่วยชั้น"แก้วลูบใบหน้าของโทโมะก่อนจะ
หลับตาลงด้วยความทนพิษบาดแผลไม่ไหว
 
 
          "ป่านนี้โทโมะจะเป็นยังไงก็ไม่รู้"แก้วพูดออกมาเพียงแผ่วเบา "แล้วทำไมชั้นถึงต้องนึกถึง
ตานั่นด้วยเนี่ย!!"เธอตวาดออกมาเพื่อว่าตัวเองทำให้เฟย์สะดุ้งตื่นขขึ้นทันที
 
           "อ้าว! แก้ว ฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"เฟย์รีบลุกขึ้นประคองแก้วให้นั่ง "เมื่อกี้เองแหละ!"
แก้วตอบพลางลุกนั่งช้าๆ
 
           "แล้วพี่ฟางกับคนอื่นๆล่ะ"แก้วเกาหัวสงสัย "อ๋อ! พี่ฟางน่ะเค้าอยู่ที่ห้องพักของเค้าแล้ว
ล่ะ ตอนนี้ฟื้นรึยังก็ไม่รู้"เฟย์พุดออกมาแล้วรินน้ำดื่มให้แก้ว
 
            "ฟื้น!! พี่ฟางเป็นอะไรน่ะ"แก้วตกใจเล็กน้อย "ก็ไอธามคนที่ฆ่าพี่โฟร์น่ะมันบ้าเลยยิงพี่
ฟางเข้ากลางหน้าอกเลย ครั้งแรก พี่ฟางหยุดหายใจแล้วหัวใจก็หยุดเต้นไปตั้ง 20 กว่านาทีเลย"
เฟย์ยื่นแก้วน้ำให้แก้วก่อนที่แก้วจะรับมันไว้
 
            "อ้าว! งั้นพี่ฟางก็..."แก้วไม่อยากจะนึกถึงสิ่งที่คิดไว้แต่เฟย์ก็แทรกขึ้นมาก่อน "พี่ฟาง
ยังอยู่ย่ะ เห็นว่าเป็นเพราะปาฏิหาริย์อะไรไม่รู้เหมือนกันเพราะชั้นสลบอยู่ แต่เขื่อนเค้าก็เล่าว่าพอ
ป๊อปปี้เข้าไปในห้องนั่นหัวใจพี่ฟางก็กลับมาเต้นอีกแล้วหายเป็นปริดทิ้ง"เฟย์เล่าทำให้แก้วดื่มน้ำ
ไปตั้งใจฟังไป
 
            "ยังโชคดีไปเนอะ...ความรักชนะแม้แต่ความตายจริงๆ"แก้วพูดพร้อมนึกถึงบางสิ่งก่อน
จะเอ่ยถามเฟย์ "แล้ว...คนอื่นๆล่ะ"แก้วทำหน้านิ่งทำให้เฟย์ยิ้มเล็กน้อย
 
            "คนอื่นๆที่เธอว่าหหมายถึง...โทโมะ หรอ โอ๊ย!"เฟย์ล้อทำให้แก้วตีไปที่แขน "บ้าน่า!
แต่มันก็...นิดนึงล่ะมั้ง"แก้วพูดแกมเขินเล็กน้อย
 
            "ไม่ต้องมั้งหรอก รายนั้นน่ะเข้าห้องฉุกเฉินเหมือนกัน แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว"เฟย์ยิ้ม
"ห๊า! เข้าห้องฉุกเฉิน แล้วเป็นไงบ้างล่ะ"แก้วตกใจ 
 
            "น้อยๆหน่อยยัยแก้ว พี่ฟางแทบตายเธอยังไม่ตกใจขนาดนี้เลย"เฟย์ทำหน้าดุทำเอา
แก้วหงอยไป 
           
            "โอ๊ย! เธอไม่ต้องเศร้าหรอก รายนั้นน่ะเค้าแค่โดนสเก็ตระเบิดเฉยๆ เห็นว่าจะไปช่วย
ธามตามที่ยัยแบมขอล่ะมั้ง แต่ไม่ทันมันระเบิดเอาซะก่อนเลยโดนแค่สเก็ต ส่วนนายธาม ตายไม่
เหลือชิ้นดี"เฟย์ทำท่าปาดที่คอ
 
            "แบมขอหรอ..."แก้วทำหน้าหงอยไปอีกกว่าเดิม "นี่แก้ว โทโมะเค้าก็ไม่ได้คิดอะไรกับ
ยัยเด็กนั่นหรอกนะ เฟย์ว่าเค้าคิดกับแก้วมากกว่เพื่อนด้วยซ้ำ"เฟย์มองหน้าแก้วก็พูดออกมา
 
            "จะบ้าหรอ! คนอย่างนายนั่นไม่คิดอะไรกับชั้นหรอก ชั้นมันก็แค่พยานสำคัญเท่านั้น
เอง"แก้วงอนเล็กน้อย "ถ้าโทโมะเค้าไม่คิด แต่ชั้นว่าเธอคิดนะ"เฟย์ล้อ
 
            "คิดอะไรกันยะ ชั้นคิดแค่ว่าเค้าคือผู้ร่วมงานเท่านั้นแหละ แต่...น้ำหงน้ำหอมที่ให้มาน่ะ
ชั้นก็แค่เก็บไว้เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจเฉยๆนะ ไม่ได้อยากได้สักนิด"แก้วเมิน
 
            "เดี๋ยวนะ! น้ำหอมที่แกกอดทุกคืนนี่โทโมะให้หรอ ชั้นว่าเธอรักเค้าจริงๆแล้วแหละแก้ว"
เฟย์ยิ้มทำให้แก้วเขินไม่ยอมตอบได้แต่บิดเบือนไป
 
 
 
 
 
 
ติดตามนะคะ ควารักของทั้งสามจะลงเอยยังไง
 
อย่าลืม! เม้น+โหวตด้วยนะคะ
 
 
 
ปล.แก้วไม่ได้หายไปน้า แค่ยังไม่ฟื้นเท่านั้นเอง