Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 22.41 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 16.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
27) ให้คิดถึงเพราะจาก...ดีกว่ารักแล้วเจ็บมั้ย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ที่นี่...."โทโมะลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนล้า "อ้าว! ตื่นแล้วหรอ"เขื่อนลุกขึ้นมาถาม
ทำให้โทโมะมองหน้าทันที
"แก้ว...แก้วล่ะ!! แก้วเป็นไงบ้างเขื่อน"โทโมะรีบถามถึงแก้วเมื่อตื่นขึ้นมาทำให้เขื่อนเบือน
หน้าเล็กน้อย "แกควรจะห่วงตัวเองก่อนนะไอโทโมะ"เขื่อนว่าเข้าให้
"ก็ชั้น....."โทโมะชะงัก "เค้าปลอดภัยแล้วแหละ ก่อนที่แกจะห่วงคนอื่นน่ะ ถามตัวเอง
บ้างมั้ย ว่าแกโนอะไรเข้าไปถึงได้มาอยู่ตรงนี้เนี่ย"เข้าเดินเข้ามาใกล้
"ชั้นรู้น่าา แค่ชั้นสงสารน้องเค้าเฉย ชั้นก็กะว่ามันจะต้องทันแหละน่ะ"โทโมะบอก "แล้วทัน
มั้ยล่ะ"เขื่อนทำหน้าดุจนโทโมะกลับเมินใส่เพราะไม่รู้จะพูดอะไร
"ชั้นว่าเดี๋ยวแกแปลกไปนะ"เขื่อนกอดอกแล้วนั่งลง "ปะ...แปลก แปลกอะไร.."โทโมะ
พลิกตัวหลบสายตา
"ไหนแกบอกว่าแกไม่ได้ชอบคุณแก้วไง"เขื่อนเดินตามมาที่ข้างหน้าโทโมะก็พูดขึ้น "ชอบ
ชอบหรอ...หึๆ ชั้นไม่มีวันชอบยัยทอมนั่นเด็ดขาดหรอก ดูๆไปยัยนั่นก็ไม่ใช่สเป็คชั้นด้วยซ้ำ หึๆ"
โทโมะหัวเราะออกมาโดยไม่ได้สังเกตุอะไรแปลกๆ
"แกไม่ได้ชอบแก้วเค้าแน่นะ"เขื่อนถามอีกครั้ง "ชั้นบอกว่าไม่ชอบก็ไม่ชอบสิ ท้าให้แกไป
บอกยัยนั่นได้เลยนะ"โทโมะพลั้งปากพูดออกไป
"ชั้นคงไม่ต้องบอกแล้วแหละ...."เขื่อนพูดพร้อมใช้สายตาชี้ไปทางประตูห้อง "แก้ว!!!!"
โทโมะอุทานเมื่อเห็นแก้วนั่งรถเข็นของทางโรงพยาบาลน้ำตาคลอโดยมีเฟย์ยืนอยู่ข้างหลัง
"ไปกันเถอะเฟย์ ผู้ป่วยห้องนี้คงไม่ต้องการจะพบหน้าผู้หญิงอย่างชั้น"แก้วพูดแล้วมอง
หน้าโทโมะพร้อมปล่อยน้ำตาหยดแรกลงสู่พื้น ทำให้เฟย์ต้องรีบเข็นรถออกไปให้
"แก้วเดี๋ยวก่อน แก้ว!!"โทโมะตะโกนไล่หลังทำให้เขื่อนต้องห้าม "พอเถอะ!"เขื่อนผลัก
โทโมะให้นอนลงกับที่
"ชั้นทำอะไรผิดวะ!!"โทโมะเหวี่ยงเมื่อเห็นแก้วเป็นแบบนั้น "มันผิดที่ใจกับปากแกนั่น
แหละ!!"เขื่อนว่าเพื่อให้โทโมะสงบสติ "แกหมายความว่าไง..."โทโมะงุนงงกับคำพูดของเขื่อน
"มันผิด...ที่ใจกับปากแกเพราะว่าใจกับปากแกมันไม่ยอมตรงกันนั่นแหละ ที่ชั้นถามก็
เพราะชั้นรู้ว่าแกกับคุณแก้วเค้าชอบกันแล้วไง แล้วมาประกอบกับชั้นเห็นคุณแก้วอยู่ตรงหน้าห้อง
ชั้นเลยให้โอกาสแกพูดความในใจออกมา เพราะชั้นรู้ยังไงแกก็ไม่ยอมสารภาพกับคุณแก้วแน่นอน
แต่แกกลับพูดออกมาในทางลบ คุณแก้วเค้าคิดดีแล้วแหละที่ทำแบบนั้นกับคนอย่างแก"เขื่อนว่า
"แล้วทำไมแกไม่บอกชั้น..."โทโมะตอบกลับเมื่อเริ่มรู้สึกผิด "ชั้นบอกแก แกก็ไม่ยอมพูด
ความจริงสิวะ ชั้นอยากให้คุณแก้วเค้ารู้ความในใจแกโดยไร้สิ่งปรุงแต่งแล้วคิดกับเค้าอย่างจริงใจ"
เขื่อนตอบก่อนจะช่วยให้โทโมะนิ่งไป
"อื้มมม"ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์แต่ก็พบว่าฟางยังไม่มีการฟื้นขึ้นมา
จึงเดินไปรับโทรศัพท์ในห้องน้ำ
"โอ๊ย!"ฟางลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกปวดหัวกะทันหัน "อะ...อ้าว!"ฟางมองไปรอบๆห้องก็ไม่มี
ใครอยู่ในห้องเลยทำให้เธอวีนเป็นอย่างมาก
"ปากก็บอกว่าห่วง ใจก็บอกว่ารัก ไม่เห็นจะมาหากันเลย รู้งี้ไม่ต้องเข้าร่างซะดีกว่า"ฟาง
นึกถึงป๊อปปี้แล้วเอาแต่นอนกอดอก "ใครว่า...แม่สาวปาฏิหาริย์"ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องน้ำก็
พูดขึ้น
"นาย!!! โอ๊ย!"ฟางตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้และก็ยังคงปวดหัวเหมือนเดิม "อ้าว! แล้วเป็น
อะไรอีกเนี่ย"ป๊อปปี้รีบตรงมาประคองฟางนั่ง
"ก็ปวดหัวน่ะสิ"ฟางตอบ ป๊อปปี้จึงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงผู้ป่วยพร้อมกับกุมมือฟางไว้
"ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย..."ป๊อปปี้ยิ้มเล็กน้อย "มีอะไรคะคุณชาย"ฟางยังคงมีลูกเล่น
"ทำไมเธอยังฟื้นขึ้นมาล่ะ ทั้งๆที่เธอก็หยุดหายใจแล้วหัวใจก็หยุดเต้นไปตั้ง 20 กว่า
นาทีแน่ะ"ป๊อปปี้มองตาฟางด้วยสายตาที่อบอุ่น
"พูดอย่างกับไม่อยากให้ชั้นฟื้นขึ้นมางั้นแหละ"ฟางกอดอกงอน "อยากสิ ใครๆก็ห่วงเธอ
นะฟาง แล้วสรุปจะบอกได้บอกได้มะ"ป๊อปปี้ยังคงตื้อ
"คงเพราะ....น้ำตามั้ง"ฟางพูด "น้ำตา...หมายความว่าไงหรอ"ป๊อปปี้สงสัย "ก็ใครใช้ให้
นาายมาร้องไห้ใส่ตัวชั้นล่ะ อถมยังแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำอีกด้วย"ฟางล้อ
"เธอรู้ได้ไง ตอนนั้นเธอไม่หายใจแล้วไม่ใช่หรอ"ป๊อปปี๊เอามือฟางมาแนบที่ใบหน้า
"ถ้าเล่าไป เดี๋ยวจะมีบางคนมาหาว่าชั้นไร้สาระอีกล่ะ"ฟางสะบัดมือหนี
"โอ๋! หายงอนเถอะน่า เล่ามาเถอะชั้นไม่ว่าอะไรแล้วแหละ"ป๊อปปี้ง้อ "ชั้นไป...เจอพี่
โฟร์"ฟางพูดทำให้ป๊อปปี้ชะงัก
"แต่ชั้นบอกเค้าว่าไม่อยากกลับไปเพราะไม่อยากให้นายลำบากใจ เค้าก็เลยชี้ให้ดูภาพ
นายที่ร้องไห้อยู่ ชั้นก็เลย...กลับมา"ฟางว่า
"ลำบากใจ...หมายความว่าไง"ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วเสียงปลายสายตอนเค้าไปรับ
โทรศัพท์ก็แทรกเข้ามาในหัวทันที
"ก็อย่างว่า...ชั้นอยากให้นายเลือกงานมากกว่านะ"ฟางทำหน้าเศร้า "เธอไม่ต้องกังวล
นะ ชั้นบอกไปแล้วว่าชั้นจะลบคำสบประหม่าของหัวหน้าที่บอกว่าชั้นจับปลาสองมือไม่ได้"ป๊อปปี้
ลูบหน้าฟางอย่าอ่อนโยน
"งั้นชั้นขอถามหน่อยสิ"ฟางเอ่ยออกมาทำให้ป๊อปปี้มองหน้าทันที "นายต้องกลับญี่ปุ่น
เมื่อไหร่หรอ"ฟางถามทำให้ป๊อปปี้ใจสั่นแล้วเสียงนั้นก็แทรกขึ้นมาอีกครั้ง
"ฮัลโหลครับหัวหน้า"ป๊อปปี้รับโทรศัพท์ "ว่าไงคุณป๊อป ผมได้ข่าวว่าทีมคุณปิดคดีได้
แล้วนี่ ยินดีด้วยนะ"ปลายสายทำเสียงยินดี
"ขอบคุณครับ"ป๊อปปี้ตอบสั้นๆ "ยังไงผมก็ต้องขอโทษเรื่องลูกสาวผมด้วยนะ"ปลาย
สายพูดออกทำให้ป๊อปปี้คิ้วขมวด "หมายความว่าไงครับ..."ป๊อปปีต่อประโยค
"ผมขอโทษแทนชัชชญาด้วย คุณคงเพิ่งรู้สินะว่าเค้าเป็นลูกสาวคนเดียวของผม"ปลาย
สาายตอบกลับทำให้ป๊อปปี้ได้แต่พูดคำว่า "ครับ"
"หัวหน้ามีอะไรอีกมั้ยครับ ผมไม่ค่อยว่างนะ"ป๊อปปี้หักดิบ "มีสิ! ตอนนี้ทางราชการ
ญี่ปุ่นเค้าส่งข่าวมาบอกให้พวกคุณกลับญี่ปุ่นพรุ่งนี้ได้แล้วนะ เค้ามีรางวัลตามที่วางไว้ แต่! ถ้า
พวกคุณไม่ไปตามที่เคยพูดเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เชิญอยู่ไทยตามที่พวกคุณบอกเค้าแล้วกัน"ปลาย
สายเล่า
"ขอบคุณครับ แต่ถ้าพวกผมมีใครไป-ไม่ไป เดี๋ยวจะติดต่อพวกเค้ากลับเอง ถ้าไม่มีอะไร
แล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ"ป๊อปปี้กดตัดสายทิ้งก่อนจะดินออกมาหาฟาง
"ป๊อปปี้ ป๊อปปี้! นายเป็นอะไร"ฟางสะกิดป๊อปปี้ "ปะ...ป่าวนิ่"ป๊อปปี้สะดุ้ง "ถ้าไม่อยาก
ตอบชั้นก็ไม่เป็นไรนะ ถ้านายอึดอัดก็แล้วแต่"ฟางบอกก่อนจะพยายามนอนลง
"ไม่ๆ!! ชั้นบอกได้"ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางหยุดการกระทำต่างๆ "พรุ่งนี้แล้วแหละ"ป๊อปปี้
ทำตาลอย "ป๊อป..."ฟางจับมือป๊อปปี้
"นายรักชั้นมั้ย..."ฟางถามแปลกๆพร้อมกับสบตาป๊อปปี้ "ทำไมเธอถามอย่างนั้นล่ะ"
ป๊อปปี้ใจสั่นแต่ก็ไร้คำตอบของฟางมีเพียงแต่สายที่เร่งให้เค้าตอบ "รัก...รักสิ ป๊อปรักฟาง
มาก"ป๊อปปี้ตอบทำให้ฟางน้ำตาคลอ
"ป๊อป..."ฟางเรียกป๊อปเพียงแผ่วเบาทำให้ป๊อปปี้ใจสั่นากขึ้นอย่างไม่เคยเป็น
"ให้คิดถึงเพราะจาก ดีกว่ารักแล้วเจ็บนะ"ฟางพูดออกมาทำให้ป๊อปปี้อึ้งกับคำที่เธอพูด
"ฟางหมายถึง..."ป๊อปปี้ชะงัก "ถ้าป๊อปยังรักฟาง ถ้าเรายังรักกัน เราก็อย่ามาเจอกันให้
ลำบากใจอีกเลยนะ"ฟางน้ำตาไหลก่อนจะนอนลงแล้วหันหลังให้ป๊อปปี้
"ป๊อปไปเฝ้าโทโมะเถอะ ฟางอยากพักผ่อนคนเดียว"ฟางพูดทำให้ป๊อปปี้เดินออกไปช้าๆ
"ป๊อป..."เสียงเรียกของฟางทำให้ป๊อปปี้รู้สึกมีความหวัง
"จากวินทีเราอย่ามาเจอกันอีกนะ! ลาก่อน..."ฟางพูดแล้วน้ำตาไหลทั้งสองข้างทำให้
ป๊อปปี้ต้องรีบเดินออกไปเร็วกว่าเดิมด้วยความเสียใจ
"ป๊อปปี้....เป็อะไรน่ะ"เฟย์ทักเมื่อเดินมาก็พบป๊อปปี้ที่เดินคอตกออกจากห้องมาแต่ก็ไร้
คำตอบเธอจึงรีบเดินเข้าไปหาพี่สาวทันที
"พี่ฟาง!!"เฟย์เข้ามาก็พบพี่สาวตัวเองนอนร้องไห้เก็บเสียงอยู๋ก็ตรงรี่เข้าไปกอด "พี่ฟาง
พี่ฟางเป็นอะไร พี่ฟางไม่ได้ทะเลาะกับป๊อปปี้ใช่มั้ย"เฟย์กอดปลอบพี่สาว
"เฟย์ ฮือๆๆ"ฟางลุกขึ้นมากอดตอบเฟย์ผู้เป็นน้องแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิมพลางมองร่าง
ของป๊อปปี้ที่เดินหายไปจากตาแล้วนึกถึงเรื่องราวที่เค้าสนทนากัน
"ชั้นไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนเลย"ฟางคิดในใจของตัวเองพลางร้องไห้ออกมา
แล้วเรื่องราวจะจบยังไงล่ะ.....
อย่าลืม! เม้น+โหวตด้วนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
