Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

 
 
 
 
 
      "พวกเธอรีบหนีไปนะ ไปที่เรือลำเล็กฝั่งนั้น เราจะไปเจอกันที่นั่น"โทโมะบอกทั้งสองพลางชี้
มือไปที่เรือลำเล็กที่เกยฝั่งอยู่
 
      "แก้ว! ฝากดูแลเฟย์ด้วนะ"เขื่อนพูดก่อนจะยิ้มให้เฟย์ "ไป!"โทโมะตะโกนขึ้นก่อนที่จะรีบวิ่ง
ออกมายิงผู้ไล่ล่าก่อน
 
      "โทโมะ คนละ 2"เขื่อนเมื่อเห็นลูกน้องกวินมากัน 4 คนก็พูดขึ้นก่อนจะยิงสวนกันไปมา "แก
หนีไม่พ้นหรอกไอตำรวจขี้เก๊ก"ลูกน้องคนหนึ่งพูดก่อนจะยิงเฉียดแขนโทโมะไปเล็กน้อย
 
      "แกเล่นทีเผลอใช่มั้ยไอเลว"โทโมะยิงสวนเข้าที่กลางหน้าท้องของลูกน้องคนหนึ่งททันที
"โทโมะระวัง!!"เขื่อนตะโกนขึ้นก่อนจะฟุบตัวลงแล้วยิงสวนไปสองนัดเข้าที่ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังจะ
ยิงโทโมะพอดี
 
      "เสร็จไปสาม"เขื่อนปัดทรายที่เกาะอยู่ตามตัวเมื่อลุกขึ้นได้ก่อนจะเดินมาหาโทโมะ "ไอคนนี้
ท่าทางจะขี้ขลาดนะ"โทโมะบอกเขื่อนแล้วใช้สายตาชี้ไปที่หลังเรือเก่าลำหนึ่ก่อนนจะเดินไปช้าๆ
 
   
      "แกคงต้องฝึกมาใหม่ซะแล้วล่ะไอน้อง"โทโมะจ่อปืนเข้ากลางกระบาลเมื่อลูกน้องอีกคนหัน
มา "ยะ...อย่า อย่ายิงผมเลย ผมยอมแล้ว"ลูกน้องของกวินนั่งสั่นด้วยความกลัว
 
      "หันหลังแล้วยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้"โทโมะสั่งก่อนที่ลูกน้องของกวินจะทำตาม จากนั้นเขื่อนจึงรีบ
เดินเข้าไปใส่ลูกกุญแจมือทันที
 
 
 
             "กรี๊ดดดดดด"
       เฟย์กรี๊ดขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปมองเป็นสายตาเดียวกัน
 
 
       "เขื่อน ช่วยเฟย์ด้วย"เฟย์ที่ถูกลูกน้องคนหนึ่งของกวินจับตัวไว้เช่นเดียวกับแก้วที่ถูกกวินจับ
ด้วยสายตาที่อ้อนวอนมองไปทางโทโมะ
 
       "แกปล่อยพวกเธอไปนะ ไม่งั้นชั้นไม่เอาแกไว้แน่"เขื่อนชี้ปืนไปทางกวิน "ก็ลองดูสิ แล้วแก
จะได้เห็นภาพที่แกไม่อยากเห็นทันทีเลยล่ะ"กวินเยาะ
 
       "แกจะเอาอะไรกับพวกชั้นอีก พวกชั้นไปทำอะไรให้"โทโมะคุกเข่าร้องขอ "ที่นี่ไง แกทำ
อะไรไว้กับชั้นแล้วก็พี่ชายชั้นบ้างล่ะ แกน่าจะสำนึกได้นะ"กวินตวาดลั่นทำให้โทโมะนึกถึงเรื่อง
สมัยเด็ก
 
       "ชั้นขอโทษ ชั้นยอมแล้ว แกอย่าทำอะไรพวกเค้า เค้าไม่เกี่ยว"โทโมะและเขื่อนเอ่ยออกมา
ก่อนจะปล่อยน้ำตาที่สำนึกผิดอย่างมหันต์
 
       "ชั้นจะปล่อยยัยสองคนนี้ไปก็ได้ แต่แก...ต้องมาแทนที่ เพราะยังไงวันนี้ก็ต้องมีคนตาย"
กวินพูดเสียงเย็นชาแล้วรู้สึกสะใจที่ทำให้เขื่อนและโทโมะเสียน้ำตาได้
 
       "ไม่นะ! ไม่! แก้วไม่ยอม! แก้วจะยอมเป็นคนที่ต้องตอบสนองเกมส์นี้เอง พวกนายต้องทำ
ตามความฝันก่อนนะ อย่าห่วงพวกชั้น"แก้วสะบัดเพื่อให้หลุดรอดจากกวิน
 
       "หนวกหูน่า!!!"กวินพูดแล้วยิงเข้าที่เข่าแก้วทำให้แก้วทรุดลงปล่อยน้ำทันที "แก้ว!!"ภาพ
เมื่อครู่ทำให้โทโมะร้องไห้หนักกว่าเดิม
 
       "แก้ว! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ"เฟย์ร้องไห้ทันที "ไหนนายบอกว่าเราต้องรอดไปด้วยกันไง"
เฟย์ว่าทำให้เขื่อนกับโทโมะฉุดคิด
 
       "เงียบน่ะ อยากโดนอีกคนรึไงเล่า"กวินหันไปว่าเฟย์
 
          ปัง!!
       โทโมะยิงกวินเข้าที่หัวด้วยการนึกถึงความแค้นที่กวินยิงคนที่เค้ารัก
 
        
        "แกยิงนายชั้น ตาย!!!"ลูกน้องกวินผลักเฟย์ออกก่อนจะเล็งมาที่โทโมะ
 
           ปัง!!!
         เขื่อนที่เร็วกว่ายิงกลับด้วยความแค้นใจ
 
 
         
         "แก้ว เธอเป็นอะไรรึป่าว"โทโมะเข้าไปพยุงตัวแก้วที่ล้มลงนอนด้วยแผลที่ถูกกระสุนฝังลึก
"ขอบคุณนายนะโทโมะ ขอบคุณที่นายยังพยายามช่วยชั้น"แก้วลูบใบหน้าของโทโมะก่อนจะหลับ
ตาลงด้วยความทนพิษบาดแผลไม่ไหว
 
         "แก้ว!! เธออย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เธอลืมตาขึ้นมาก่อนเถอะ"โทโมะที่พยุงตัวแก้วอยู่ก็ร้อง
ขึ้นมาท่ามกลางตำรวจและพยาบาลที่เพิ่งมาถึงรวมไปถึงเฟย์กับเขื่อนที่ยืนกอดกันเพื่อแสดงความ
ห่วงใย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          "แบม!"ธามเรียกน้องสาวพร้อมถือบางอย่างไว้ข้างหลังตัวเอง "พี่ธาม"แบมเข้าไปกอด
ธามด้วยความ "แบมไม่อยากทำแบบนี้เลย แบมเริ่มกลัวแล้วนะ"แบมน้ำตาค่อยๆไหล"
 
          "ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว"ธามกอดตอบแต่แบมก็ไม่ได้สนใจของในมือธามเลย
"พี่ธาม เราจะไม่ถูกจับใช่มั้ย แบมมีลางสังหรแปลกๆว่าแบมจะถูกทำร้ายอ่ะ"แบมปล่อยตัวเองออก
มาก่อนจะซักถามธาม
 
          "ลางสังหร ลางสังหรว่าจะถูกฆ่ารึป่าว"ธามพูดแปลกๆ "พี่หมายความว่าไงอ่ะ อื้ออ."แบม
ที่กำลังถามก็ถูกธามเอาผ้าในมือที่ผสมกับยาสลบชนิดรุนแรงให้แบมดมไปในทันที
 
          "ธาม นายนี่มันสุดยอดเลยเนอะ รอเวลามาตั้งสิบกว่าปี เพื่อวันนี้"ชัชชญาปรบมือแล้วพูด
หักมุมธาม "ใช่! ถ้าชั้นจะทำอะไรมันต้องใจเย็น จะไปวู่วามแบบเธอน่ะไม่มีวันหรอกที่แผนจะ
สำเร็จ"ธามว่าพลางมัดมือมัดเท้าแบม
 
          "งั้นชั้นก็ขอให้นายจัดการนางเด็กนี่ให้สมใจไปเลยนะ ส่วนชั้น...จะขอจัดการนังฟางแล้ว
ก็แฟนมัน ให้มันสาสมกับที่มันทำร้ายจิตใจชัั้นเลย"ชัชชญากำมือแน่น
 
          "งั้น...ชั้นยกมันให้เธอแล้วกันนะ"ธามพูดก่อนจะอุ้มตัวแบมขึ้น "ขอให้โชคดีล่ะ"ชัชชญา
โบกมือให้กับธามก่อนที่ธามจะเดินไปช้าๆทำให้ชัชชญานึกถึงเรื่องวันเก่าๆ
 
 
 
 
 
         "ทำไมเธอถึงรู้เรื่องพวกนี้เยอะจัง"ธามถามด้วยความสงสัย "นายจะไม่รอดูรูปต่อไปหรอ"
นักสืบไม่ตอบพร้อมกับชูรูปสุดท้ายให้ทั้งสองดูพร้อมกับความตะลึงของทั้งสอง
 
         "นี่คือผู้หมวดหญิงหรือที่ใครๆก็เรียกว่า ชัชชญา ผู้ดูแลคดีนี้"นักสืบอธิบายทำให้ทั้งสอง
หนุ่มตะลึง "นี่เธอ!!!!!!!!"ชายหนุ่มทั้งสองอุทานพร้อมกัน
 
         "ใช่! เป็นไง หน้าเหมือนกันมั้ยล่ะ"ชัชชญาเอารูปชูขึ้นเทียบกับหน้าของตัวเอง "นี่เธอมา
หลอกชั้นเพื่อจับกุมใช่มั้ยเนี่ย!"ธามเอ่ยออกมา
 
         "เพื่ออะไร! ชั้นทำอย่างนั้นไปแล้วชั้นได้อะไรรึป่าวล่ะ สู้ชั้นร่วมมือกับพวกแกทำลายความ
สุขของนังฟางซะดีกว่าอีก ไม่รู้แหละ! ยังไงเกมส์นี้นังฟางก็ต้องตาย"ชัชชญายื่นคำขาด
 
         "ถ้าเธอต้องการ ชั้นก็จะสนองให้"กวินทำหน้ามีเลศนัย
 
 
 
        "ไม่รู้แหละ!"ชัชชญาพูดกับตัวเอง "ชัชชญา เธอต้องห้ามใจอ่อนเด็ดขาด! เรื่องมาถึงขนาด
นี้แล้ว ยังไงนังฟางก็ต้องตาย!!"ชัชชญาตัดสินใจอีกครั้งเมื่อรู้ว่าตัวเองเริ่มใจอ่อน
 
        
 
       "นี่ ฟื้นขึ้นมานะอีนังสำออย"ชัชชญาวิ่งปรี่เข้าไปจิกหัวฟาง "โอ๊ย! นี่คุณชัชชญาชั้นเจ็บนะ"
ฟางร้องเมื่อตื่นขึ้นมาก็ต้องพบกับความเจ็บปวด
 
       "อย่ามาสำออย ชั้นไม่เห็นใจแกหรอก"ชัชชญาว่าให้ก่อนจะมองหน้าฟาง "แกรู้อะไรมั้ย! แก
น่ะ ควรจะทำใจได้แล้วนะ"ชัชชญาชี้หน้าฟาง
 
       "คุณหมายความว่าไงคุณชัชชญา"ฟางถามทั้งที่ตาก็มองไม่เห็น "ก็ถ้าที่รักของแกมา
เมื่อไหร่ แกก็จะต้องถูกเผาทั้งเป็นเลยยังไงล่ะ"ฟางชัชชญาผลักหัวฟางไปชนผนังโกดังทันที
 
       "ถ้าไม่อยากตายเร็ว ก็อย่าหือ ชั้นจะไปเอาน้ำมัน อยู่นิ่งๆล่ะ"ชัชชญาเอาผ้ามามัดปากของ
ฟางแล้วใช้โซ่ล่ามที่ขาไว้อีกที
 
       "แกไม่รอดแน่นังมารหัวใจ"ชัชชญาทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป "ป๊อป นายอยู่ไหนนะ รู้มั้ยว่า
ชั้นคิดถึงนายแค่ไหน นายคงจะไม่ทิ้งชั้นไว้ใช่มั้ยๆ"ฟางนึกในใจพลางปล่อยน้ำตาออกมา
 
 
       "ฟาง!"เสียงชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูของฟางทำให้ฟางขยับตัวหนีด้วยความกลัว "ไม่ต้อง
กลัว นี่ป๊อปเองนะ"ป๊อปปี้ใช้มือจับแขนฟางไว้ทั้งสองข้างทำให้ฟางนิ่งทันที
 
       "ป๊อปปี้"เสียงของฟางที่เล็ดลอดออกมาจากผ้าที่มัดไว้ทำให้ป๊อปปี้รู้สึกสงสารจับใจ "ใจเย็น
นะฟาง ป๊อปอยู่นี่แล้วเดี๋ยวป๊อปแกะผ้าออกให้นะ"ป๊อปปี้พูดก่อนจะค่อยๆแกะผ้าที่ปาก ตาและมือ
ของฟางออกทันที
 
       "ป๊อปปี้"ฟางโผลเข้ากอดป๊อปปี้ทันทีถูกปล่อยออกจาผ้าที่มัดตัวเองไว้ "ชั้นรู้อยู่แล้วว่านาย
ต้องมาช่วยชั้นแน่ๆ"ฟางปล่อยโฮออกมาอย่างตื้นตัน
 
       "ชั้นต้องมาอยู่แล้วสิ แฟนของชั้นถูกยัยปีศาจทารุณแบบนี้ชั้นจะไม่มาได้ยังไงล่ะ"ป๊อปปี้
กอดตอบแล้วลูบหน้าฟางเบาๆอย่างห่วงใย
 
  
       "ชั้นก็รู้อยู่แล้วว่าคุณต้องมา"ชัชชญาเดินจ่อปืนมาทางป๊อปปี้และฟางพร้อมอีกมือก็ถือถัง
น้ำมัน "ชัชชญา"ฟางและป๊อปปี้เอ่ยออกมาอย่างตกใจพร้อมๆกัน
 
       "ทำไม อึ้งกันขนาดนั้นเลยหรอ"ชัชชญาเดินจ่อปืนเดินมาใกล้เรื่อยทำให้ป๊อปปี้ต้องดันฟาง
ไปนั่งข้างหลังตัวเอง "ไม่ต้องห่วงนะ เพราะชั้นบอกแล้วว่าชั้นไม่ปล่อยให้พวกแกรอดแน่นอน"
ชัชชญาพูดต่อทำให้ฟางใจหล่นฮวบ
 
       "เธอร่วมมือกับไอธามใช่มั้ยชัชชญา"ป๊อปปี้ถาม "ทำไม มีเหตุผลอะไรที่แกสมควรรู้หา!"
ชัชชญาจี้ปืนเข้าที่หัวป๊อปปี้ทันทีทำให้ป๊อปปี้ลุกขึ้นยืนพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว
 
       "เอาล่ะๆ ชั้นยอมแล้ว เธอจะทำอะไรก็ทำที่ชั้น แต่เธอต้องปล่อยฟางไป"ป๊อปปี้พูดทำให้
ฟางออกมายืนขวางหน้าป๊อปปี้
 
       "ไม่ได้นะ! ป๊อปเค้ามีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ ส่วนชั้น...ชั้นควรจะตายมาตั้งแต่ทิ้งให้พี่โฟร์
ตายคนเดียวแล้ว ฆ่าชั้นเถอะนะชัชชญา เธอรักป๊อปเค้าไม่ใช่หรอ เธอคงไม่ได้อยากให้ป๊อปตาย
งั้นเธอเชิญฆ่าชั้นได้เลย"ฟางจับมือป๊อปปี้ไว้อย่างแน่น
 
       "พอ! พอ! หยุดพูดเดี๋ยวนี้"ชัชชญาที่ทนไม่ไหวก็ตวาดออกมา "ไม่ต้องเถียงกันหรอก
พวกแกได้ตายสมใจแน่!!"ชัชชญาชูปืนขึ้นมาจ่อป๊อปปี้และฟางก่อนจะโยนเชือกให้ฟาง 
 
       "มัดมันซะ!"ชัชชญาสั่งฟางให้มัดป๊อปปี้ทั้งที่ป๊อปปี้ก็เต็มใจ "มัดเถอะฟาง"ป๊อปปี้ส่งสายตา
ที่มั่นใจให้กับฟางโดยที่ฟางไม่อยากทำแต่ก็ต้องยอม
 
 
       "ถ้าเธอทำชั้น เธอต้องไม่ทำอะไรฟางได้ยินมั้ยชัชชญา"ป๊อปปี้ที่ถูกมัดก็ตะโกนออกมา
เพราะเห็นชัชชญากำลังมัดมือฟางอยู่
 
       "รักมันมากหรอ ป๊อปรักมันมากใช่มั้ย"ชัชชญาถือปืนชี้ไปทางฟาง "ใช่! ป๊อปรักฟาง ป๊อป
ไม่ได้รักชัชเลยได้ยินมั้ย"ป๊อปปี้พยายามพุดกรอกหูชัชชญา
 
       "ไม่จริง!! ถ้าไม่มีมัน ยังไงๆป๊อปก็ต้องรักชัช!!"ชัชชญาปิดหูทำตาเหลือกเพราะทนฟังไม่
ไหว "ไม่มีทาง!!! ยังไงถึงแม้จะมีหรือไม่มีฟาง ป๊อปก็ไม่เคยคิดจะรักผู้หญิงแบบชัชหรอก"ป๊อปว่า
 
       "รักกันมากใช่มั้ย พวกแกรักกันมากใช่มั้ย"ชัชชญาที่ยืนกำมือแน่นก็ยกถังน้ำมันราดพื้นรอบ
ตัวป๊อปปี้แล้วฟางเป็นวงกลม
 
       "คุณชัช คุณจะทำอะไรน่ะ"ฟางที่เงียบมานานก็พูดขึ้น "รักกันมาก ก็ไม่รักกันต่อในนรกสิ"
ชัชชญาพูดจบก็ชูไม้ขีดไฟขึ้นแล้วจุดพลางชูให้ป๊อปปี้กับดู
 
       "ชั้นจะสนองความรักของพวกแกเอง ดีใจมั้ยล่ะ"ชัชชญาหัวเราะก่อนที่จะปล่อยให้ไม้ขีดไฟ
ร่วงลงพื้นที่มีน้ำมันทำให้ไฟลุกได้อย่างรวดเร็ด
 
       "คุณชัช คุณทำบ้าอะไรน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ"ฟางว่าพร้อมน้ำตาไหลลง "ชั้นบอกแล้วไงยังไงๆ
วันนี้แกก็ต้องตายอยู่ดี"ชัชชญาหัวเราะลั่น
 
       "คุณเลิกบ้าซะทีเธอชัชชญา"ป๊อปปี้พุดขึ้น "ขอโทษนะป๊อป แต่ในเมื่อชัชให้คุณเลือกแล้ว
คุณยังเลือกมัน ชัชก็ไม่ปล่อยคุณไว้เหมือนกัน"ชัชชญาพูดน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะหัวเราะแล้วเดิน
ออกไป
 
 
       "ฟาง! ป๊อปขอโทษนะ ถ้าเกิดชาติหน้ามีจริง เราเกิดมารักกันอีกนะ"ป๊อปปี้สบตาฟางที่เศร้า
ก็พูดออกมา "ฟาง รัก ป๊อป นะ"ฟางพูดเพียงแผ่วเบาแล้วหลับตาเพราะไฟเข้ามาใกล้เขาทั้งสอง
มากขึ้นเรื่อยๆ
 
 
       "พี่ฟาง ป๊อปปี้"เขื่อนและเฟย์วิ่งเข้ามาแล้วใช้น้ำสาดไปที่กองเพลิงที่ใกล้จะลุกไหม้เขาทั้ง
สองแล้ว 
 
           ซ่า!
        เขื่อนและเฟย์พร้อมกับเหล่าตำรวจที่เข้ามาจับกุมชัชชญาสาดน้ำเพื่อให้กองเพลิงดับทันที
 
        "พี่ฟาง"เฟย์วิ่งเข้ามากอดฟางที่สำลักควันไฟอยู่ก็แกะเชือกที่มัดตัวไว้เหมือนกับเขื่อนที่ทำ
ให้กับป๊อปปี้ "เฟย์"ฟางเรียกน้องสาวพร้อมยืนขึ้นกอดเฟย์ก่อนจะหันไปเห็นชัชชญาที่โดนตำรวจ
ต้อนเข้ามาข้างในเพราะเธอมีปืน
 
        "อย่าเข้ามานะ ชั้นยิงพวกแกแน่ไอพวกบ้า!"ชัชชญาเดินถอยหลังมาช้าๆทำให้ป๊อปปี้และ
เขื่อนระแวงจึงจับสองสาวไว้ข้างตัว
 
        "คุณชัชอย่าทำแบบนี้เลยนะ กรี๊ดดดดด"ฟางที่กำลังห้ามก็ถูกชัชชญาที่ใช้ความเร็ววิ่งเข้า
มาจับตัวเธอล็อคคอพร้อมเอาปืนจ่อหัวก่อนจะพาเดินออกไปข้างนอก
 
      
 
       "ถ้าพวกแกเข้ามา ก็คงจะได้เห็นนังนี่ในสภาพที่ไร้วิญญาณทันทีที่ชั้นเหนี่ยวไกปืน "ชัชชญา
ขู่แล้วเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ
 
       "ปล่อยฟางเดี๋ยวนี้นะชัช อย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้เลย"ป๊อปปี้พยายามพูดคุย "ทำไม ชัชจะฆ่า
มัน ชัชจะทำให้ป๊อปต้องเจ็บปวดในวันที่ไม่มีมันเหมือนกับชัชที่ต้องเสียป๊อปให้มันยังไงล่ะ"
ชัชชญาพูดแล้วปล่อยน้ำตาโดยไม่มองหลัง
 
 
            หมับ!
         ร่างกายกำยำคว้าปืนไปจากชัชชญาแล้วล็อคกุญแจมือของเธอทันที
 
      
         "เธอแพ้แล้ว ชัชชญา"โทโมะที่จับตัวชัชชญาได้ก็พูดขึ้นก่อนที่ตำรวจจะมารวบตัวอีกที
"ป๊อปปี้"ฟางรีบวิ่งปรี่เข้าไปหาป๊อปปี้ด้วยความกลัว
 
         "เธอไม่เป็นอะไรแล้วนะฟาง"ป๊อปปี้กอดผู้หญิงตัวเล็กที่หวาดกลัวจนตัวสั่น โดยที่มีสายตา
ของชัชชญาจับจ้องแล้วทำให้น้ำไหล 
 
        "ชั้นไม่เหลืออะไรจริงๆแล้วใช่มั้ย"ชัชชญาปล่อยโฮออกมาท่ามกลางผู้คนที่มารุมจับตัวเอง
"เหลือสิ ถ้าเธอคิดดีๆกว่านี้ แล้วยอมเป็นเพื่อนกับพวกเราดีๆนะ คงไม่เป็นแบบนี้หรอก"เฟย์ที่เห็น
เหตุการณ์ก็รู้สึกสงสารชัชชญา
 
        "แต่มันก็สายไปแล้วนิ่ ชั้นไม่ได้ทำอะไรดีๆให้พวกเธอเลย ชั้นมันเป็นคนไปฟ้องหัวหน้าว่า
ป๊อปรักกับฟาง ชั้นมันเป็นสายสืบให้ไอธาม ชั้นมันมัวเมาในความรักจนลืมนึกถึงความดีที่ฟางทำให้
ชั้นมาตั้งมากมาย ชั้นขอโทษ...ฟาง"ชัชชญาปล่อยโฮออกมาหนักกว่าเดิม
 
        "ไม่เป็นไรนะคะคุณชัช"ฟางปาดน้ำตาแล้วเดินมาลูบแก้วชัชชญา "ฟางไม่โกรธคุณชัช
หรอก แล้วมันก็ยังไม่สายเกินไปที่เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน"ฟางกอดชัชชญาทันที
 
        "ขอบคุณนะ เธอเป็นคนดีจริงๆเลยฟาง"ชัชชญาพูดเบาๆทำให้ฟางพยักหน้ารับรู้ "เอาล่ะ
หมดเวลาแล้วไปๆเธอต้องไปรับโทษ"ตำรวจนายหนึ่งคุมตัวชัชชญาไปทิ้งไว้แต่รอยน้ำตา
 
 
        "ไม่เป็นไรนะ ฟางทำดีที่สุดแล้ว"ป๊อปปี้เดินมาโอบรอบเอวฟางจากข้างหลัง "อื้ม! ฟางรู้
แล้วแหละ ว่าการให้อภัยคนมันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง"ฟางหันไปกอดป๊อปปี้ทันทีทำให้เขื่อนกับเฟย์ที่
ยืนจับมือกันยิ้มออกมาทันที
 
        "อุ๊ย! เอ่อ...ผมขอโทษน่ะ เผลอไปหน่อยนะ"เขื่อนรีบปล่อยมือจากเฟย์ทันที "อื้ม...จับไว้
อย่างนี้นานๆก็ได้ ชั้นไม่ได้ว่าอะไรนิ่"เฟย์ดึงมึงเขื่อนมาจับมือตัวเองก่อนจะยิ้มให้
 
    
        "ขอบคุณนะโทโมะ ถ้าไม่มีโทโมะฟางแย่น่ๆ"ฟางเดินไปหาโทโมะกับป๊อปปี้ทันที "อื้มไม่
เป็นไรหรอก ซี้ด"โทโมะจับที่แขนตัวเองแล้วทำหน้าหยี
 
        "เป็นอะไรน่ะ ไหนขอฟางดูหน่อยสิ"ฟางจับมือโทโมะออกก็พบกับเลือดที่เกดจากการดวล
ปืนที่โทโมะโดนเฉี่ยวไปเล็กน้อย
 
        "อุ๊ย! โทโมะเลือดอกนิ่ ไหวมั้ย"ฟางร้องออกอย่างตกใจ "ไหวๆ"โทโมะตอบสั้นๆแล้วเอา
มือดึงแขนเสื้อลงเพื่อปิดแผล
 
        "เออใช่! ยัยแก้วล่ะ"ฟางนึกถึงแก้วทันทีทำให้ทุกคนหน้าเสียหนึ่งในนั้นคือโทโมะเอง 
"โทโมะ ยัยแก้วเป็นอะไร"ฟางรีบถามโทโมะทันที
 
        "ยัยแก้วโดนยิงน่ะพี่ฟาง"เฟย์เดินมาบอกฟาง "จริงหรอ แล้วเป้นอะไรมากมั้ยเนี่ยเฟย์!"ฟาง
ซัดคำถามรัว "เราก็ไม่รู้หรอกครับ แต่เราต้องมาช่วยคุณฟางก่อนน่ะ"เขื่อนตอบแทน
 
        "จริงสิ"ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ทุกสายตาจับจ้องไปที่ป๊อปปี้ "ไอ้ธามกับยัยแบมล่ะ"ป๊อปปี้ถาม
"นั่นสิสองคนนั้นจะลอยนวลไม่ได้นะ"ฟางเอ่ยขึ้นแล้วรีบไปเกาะแขนป๊อปปี้
 
        "มันต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆแหละ"ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วนึกถึงเรื่องที่ทำให้เค้ามาช่วยฟางได้ถึงที่นี่
ทั้งที่แท้ๆเค้าก็ไม่มีมูลสักนิด
 
 
        "อีกไม่นานถ้าชั้นโตขึ้น ชั้นก็จะฆ่ายัยแบมตามแม่มันไป แต่มันต้องมีแผนหน่อยล่ะ"
 
 
        
 
 
 
 
 
 
 
 
        "อื้ออออ"แบมลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองถูกมัดมือ เท้า และปากไว้ ส่วนข้างๆกายก็มีระเบิด
จำนวนมากที่ตั้งเวลาไว้ 5 นาที โดยที่ยังไม่เริ่มถอยหลัง และมีศพที่เหลือแต่โครงกระดูกอยู่ข้างๆ
 
        "กรี๊ดดดดดด"เสียงอู้อี้ของเธอเล็ดลอดออกมาจากผ้าทำให้ธามที่นั่งอยู่ใกล้ได้ยิน "ตื่นแล้ว
หรอน้องสาวสุดที่รัก"ธามเดินมาใกล้ๆแล้วแกะผ้ามัดปากของแบมออก
 
        "นี่พี่ธามจะทำอะไรแบม ปล่อยแบมเดี๋ยวนี้นะ"แบมร้องโวยวาย "เงียบ!!"ธามค่อยเช็ดมีด
ให้สะอาดใส "พี่ธามทำไมพี่ต้องทำอะไรบ้าๆกับแบมด้วย แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน"แบมซัดคำถามใส่
 
        "ก็ที่ๆแม่แกเคยตายไง ไม่เห็นหรอ นั่นไงแม่แก"ธามพลิกตัวแบมไปมองโครงกระดูกข้างๆ
"กรี๊ดดด ปล่อยแบม ไม่เอาแล้วนะ"แบมร้องแล้วหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
 
        "แกกับแม่แก เข้ามาทำลายความสุขของครอบครัวชั้น เหยื่อรายแรกที่ชั้นควรจะจัดการก็
คือแม่แกนั่นแหละที่สมควรตายที่สุด"ธามตวาดอย่าเสียสติ 
 
        "ไม่จริง! พี่ธามฆ่าแม่แบมหรอ"แบมว่า "ใช่! และอีกไม่นานแกก็จะตายตามแม่แกไงล่ะ แก
รู้ไว้ด้วยนะ ชั้นเกลียดแก!!!"ธามตะโกนใส่หน้าแบม
 
        "ไม่จริง!!! พี่ธามรักแบมไม่ใช่หรอ ก่อนพ่อจะเสียพี่ธามก็บอกเองว่าจะดูแลและรักแบมซึ่ง
พี่ก็ทำได้ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาแล้วนิ่"แบมตอบกลับ
 
        "มันก็แค่แผนที่ชั้นเอาไว้หลอกใจแก ให้จมปักอยู่กับความเชื่อว่าชั้นกับไอกวินจะรักแกไง"
ธามว่าแล้วมัดปากแบมเหมือนเดิม "ถ้าคิดจะเถียงน่ะ ก็เงียบไว้เถอะ"ธามทิ้งประโยคสุดท้ายก่อนที่
จะกดระเบิดให้เวลาค่อยๆลดลง
 
        "พี่ธาม พี่ธาม"แบมส่งเสียงเรียกธามไม่เป้นภาษาแต่ก็ไร้ซึ่งความเห็นใจจากธาม
 
 
 
 
 
 
 
 
         "น้องสาวงั้นหรอ แกไม่ตายดีแน่ยัยแบม"ธามพูดก่อนจะชะงักเมื่อก้มมองเห็นเท้าของทั้ง
ชาย-หญิงยืนอยู่ตรงหน้า
 
         "แกเอาแบมไปไว้ที่ไหน"โทโมะทำเสียงแข็งใส่ธาม "นี่ นี่พวกแกยังไม่ตายหรอกหรอ"
ธามเดินถอยหลังออกด้วยคามกลัวก่อนจะถูกพวกโทโมะดันไปนั่งในบ้านของธามหลังเก่า
 
 
 
         "แกทำอะไรกับแบม บอกชั้นมานะ"โทโมะดึงปกเสื้อธามขึ้นแต่ก็พบแต่เพียงเสียงหัวเราะ
ของธาม "ชั้นถามว่าแบมอยู่ที่ไหน"โทโมะชกเข้าที่หน้าของธามหลายทีจนเขื่อนและป๊อปต้องห้าม
 
         "ฟางว่าใจเย็นๆก่อนเถอะค่ะ คนแบบนี้ต้องใช้ไม้อ่อน"ฟางเดินเข้าไปสบตากับธาม "นี่!
นายบอกพวกเรามานะว่านายเอาแบมไปไว้ที่ไหน"ฟางถามแต่ก็พบแต่เสียงหัวเราะของธาม
 
         "งั้นถ้านายไม่ตอบ ชั้นขอถามว่า..."ฟางชะงักตรงหน้าธาม "แกฆ่าพี่โฟร์ทำไม ไอเลว 
ไอชั่ว ไอบ้า!"ฟางโวยวายพร้อมตบตีธธามจนป๊อปปี้ต้องห้าม
 
         "นี่ฟาง! ไหนบอกให้คนอื่นใจเย็นๆไง ฟางก้ต้องใจเย็นๆรู้มั้ย"ป๊อปปี้ห้าม "ก็มันอยากมา
พรากพี่โฟร์กับฟางทำไมล่ะ เราอุตส่าห์อยู่กันดีๆอยู่แล้วเชียว"ฟางว่า
 
        
 
            ตุ้บ! ตุ้บ!
        เสียงกระทุ้งของบางอย่างที่ดังมาจากนอกบ้าน
 
        
        "ชู้ววว ทุกคนได้ยินเหมือนเฟย์มั้ย"เฟย์ทักขึ้นทำให้ทุกคนเงียบแล้วฟังเสียงที่ปรากฏเป็น
พักๆ "ใช่ๆ เสียงอะไรน่ะ"เขื่อนเริ่มสงสัย
 
        "ยัยแบม ชั้นบอกอย่าเสียงดังยังไงล่ะ"ธามเผลอตัวตะโกนขึ้น "แกว่าอะไรนะ"ป๊อปปี้ถาม
พลางนึกถึงเรื่องสมัยเด็กอีกครั้ง
 
 
 
        "ชั้นแค่เกลียดมันที่มันทำให้แม่ชั้นตรอมใจตาย แต่ชั้นเอาศพไปเก็บไว้ที่ห้องใต้ดินแล้วนะ"
 
 
 
       "ทุกคนมานี่เร็ว"ป๊อปปี้เรียกทุกคนเพื่อลงไปห้องใต้ดิน เพราะเค้าชำนาญแผนที่ในบ้านธาม
มาก เนื่องจากวัยเด็กสนิทกัน ธามจึงพาเพื่อนทัวร์บ้านตัวเองทุกซอกทุกมุม
 
       "แกจะไปไหนน่ะ อย่าไปนะ หยุดเดี๋ยวนี้"ธามเห้นท่าทีแปลกๆของป๊อปปี้ก็ท้วงขึ้น "เงียบ!
ชั้นบอกแล้วไง่าชั้นจะไม่บอกใคร แต่เมื่อชั้นเป็นตำรวจ ชั้นจะทำคดีของแกเอง"ป๊อปปี้พุดขึ้นทำให้
เขื่อนและโทโมะเข้าใจในส่งที่เค้าจะพาไปพบ
 
 
 
 
 
 
ติดตามนะ ใกล้จบแล้ว มาลุ้นกันว่าความรักของเค้าจะเป็นยังไง 
 
อย่าลืม! เม้น+โหวต เพื่อให้กำลงใจไรเตอร์
นะคะ