Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

 

 

 

  

       "พวกแกปล่อยชั้นนะ"ฟางที่พยายามคุมสติตัวเองอยู่ก็บอกกับแบมและชัชชญา "ปล่อยหรอ

ปล่อยแกไปให้โง่สิ"ชัชชญาหันมาว่า

 

       "ชั้นไปทำอะไรให้พวกแก พวกแกจับชั้นมาทำไม"ฟางที่ถูกมัดก็ดิ้นแล้วพูดไม่หยุด "เพราะว่า

อะไรงั้นหรอ ก็แล้วแกทำอะไรไว้ให้พวกชั้นบ้างล่ะ"ชัชชญาพูดอีกครั้งทำให้ฟางขบคิด

 

       "แกทำอะไรไว้ให้พี่ชายชั้นบ้างล่ะ ก็ช่วยไม่ได้นะเพราะแกดันอยากไปรู้ความลับของพี่ชายชั้น

เอง แกกับน้องๆแกก็ต้องเจอแบบนี้แหละ"แบมว่า "มัดปากมันไว้ด้วยรำคาญ!"แบมสั่ง

 

           เพี๊ยะ

        ชัชชญาหันกลับมาตบหน้าฟางทันที

 

         "ถ้าไม่มีแก ป๊อปก็ต้องรักชั้นไปแล้ว แกมันมารผจญความรักชั้นจริงๆ"ชัชชญาตบหน้าฟาง

แล้วสั่งให้ลูกน้องวางยาสลบฟางทันที

 

 

 

 

 

        "นั่งลงไป"ชายคนหนึ่งผลักแก้วที่ถูกมัดมือให้นั่งลงก่อนจะยืนคุย "แกจับชั้นมาทำไม 

ไอเลว"แก้วด่าไม่หยุด

 

     

           เพี๊ยะ!

        ลูกน้องคนหนึ่งตบเข้าที่ใบหน้าแก้ว

 

        "ปากดี! พูดเอาไว้ให้มากๆเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสพูดอีก"ชายหนุ่มว่าแก้วที่เงยหน้าขึ้น

ก็พบว่ามีเลือดไหลที่มุมปาก

 

        

 

       "ปล่อยนะ ปล่อยชั้น ไอพวกบ้าแกจับชั้นมาทำไม!!!"เฟย์ที่ถูกรุมจับตัวมาก็ถูกโยนลงใน

สภาพเดียวกับแก้ว

 

       "เฟย์ เฟย์เป็นอะไรรึป่าว"แก้วพยายามพาตัวเองไปนั่งใกล้ๆเฟย์แม้จะมีอุปสรรคคือเชือกที่

ถูกมัดไว้ "แก้ว เฟย์กลัว ช่วยเฟย์ด้วย"เฟย์น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเมื่อพบแก้วที่ถูกทารุณเหมือน

เธอ

 

       "เฟย์ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงเราต้องรอดไปได้ ถ้าเรายังเป็นคนดีอยู่ยังไงเราต้องชนะควาชั่วไป

ได้"แก้วพยายามปลอบทั้งๆที่อยากกอดแต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เธอนึกถึงแต่ถ้าของโทโมะ ฮีโร่ที่ช่วย

เธอมาตลอด

 

 

 

       "เก่งดีนิ่"ธามเดินเข้ามาแล้วตบมือให้กับความกล้าของแก้ว "แก! แกมันไอฆหาตรกรฆ่าพี่

โฟร์"แก้วมองหน้าแล้วทำตาเขม้น

 

       "สุดยอด! เก่งจริงๆ แต่มันก็สายเกินไปแล้วนะที่จะมาจับชั้น"ธามเชิดหน้าแก้วขึ้น "นี่! นี่มัน

น้องสาวแกใช่มั้ย หึ!ไม่บอกก็รู้ว่าแกเป็นเจ้าของรองเท้าที่อีนี่เอามาฟาดหน้าชั้น"ธามว่าเฟย์แล้ว

โชว์รอยแผลที่แก้วทำไว้กับเค้า

 

       "เอายามา!!!"ธามตะโกนขึ้นจากนั้นลูกน้องก็โผล่เอาน้ำสีขุ่นแก้วหนึ่งมาให้ "นี่มันอะไร แก

แกจะทำอะไรพวกชั้นออกไปนะไอบ้า"แก้วพยายามใช้เท้าที่ถูกมัดถีบธามร่วมกับเฟย์

 

       "ช้าไปแล้วล่ะ"ธามบีบปากแก้วแล้วเทยาปริศนาลงในปากเช่นเดียวกับเฟย์ ทำให้แก้วและ

เฟย์ตาพร่ามัวก่อนจะหลับและสลบไปเพราะฤทธิ์ของยา

 

       "เมื่อแกสองคนตื่นขึ้นมาก็จะเป็นหนึ่งในเกมส์แก้แค้นของชั้น ไม่แน่ตื่นขึ้นมาพวกแกอาจจะ

ไปตากลมอยู่ริมทะเลก็ได้ ฮ่าๆๆๆ"ธามหัวเราะก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

        "เฟย์! ไม่! ไม่นะ!!"เขื่อนสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีเพื่อนสองที่นั่งหน้าบวมจากการถูกซ้อม

เฝ้าตัวเองอยู่ "อ้าว! เขื่อน ฟื้นแล้วหรอ"ป๊อปปี้ทักอย่างเย็นชาพร้อมน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไม่ให้

ไหลออกมา

 

        "เฟย์ เฟย์ล่ะป๊อป เขื่อนทำให้เฟย์โดนทำร้าย"เขื่อนที่เห็นสภาพเพื่อนก็บ่นออกมาทั้งน้ำตา

"เงียบได้แล้วน่า!!!"โทโมะตวาดขึ้นแล้วปล่อยน้ำตาออกมาตามความรู้สึก

 

        "ฟางกับแก้วก็ถูกจับไปใช่มั้ย แล้วแกนั่งทำอะไรกันอยู่เล่า"เขื่อนว่ากลับ "เราไม่ได้อยากนั่ง

เฉยๆหรอกนะ แต่เราทำอะไรไม่ได้"ป๊อปปี้ตอบกลับอย่างรุนแรงพร้อมผลักเขื่อนให้นั่งลง

 

 

        "ทำอะไรไม่ได้งั้นหรอแล้วที่แกเข้าไปเอากล่องสำคัญของฟางจนมีแผลนั่นคืออะไรล่ะ"

เขื่อนพูดทำให้ป๊อปปี้ฉุดคิด

 

        "แกด้วยโทโมะ ที่แกไปช่วยแก้วเค้าจากน้ำมือของโรคจิตนั่นก็คือแกทำอะไรไม่ได้งั้นหรอ

พวกแกก็ผ่านอะไรมาเยอะแยะ ผ่านลูกปืน ผ่านมรสุม ผ่านอะไรที่แสนจะเจ็บปวดมามากมายแต่

พวกแกกลับบอกว่าแกช่วยอะไรพวกเธอไม่ได้ มันหมายความว่ายังไง"เขื่อนพูดยาวเหยียด

 

 

       "ชั้นก็อยากจะช่วย! แต่เรารู้หรอว่าพวกมันจะจับสาวๆไปไว้ที่ไหน"ป๊อปปี้พูดออกมา 

"ก็ไอธามกับไอกวินมันอยากจะแก้แค้นเราไม่ใช่หรอ เราต้องช่วยกันนึกสิว่าเหตุการณ์ไหนที่มัน

แค้นเราที่สุดแล้วเหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้นที่ไหน"เขื่อนบอกแต่ก็ไม่มีใครนึกออก

 

 

       "โถ่เว้ย!"โทโมะปัดของที่อยู่บนโต๊ะหล่นด้วยความอัดอั้น "พี่โฟร์! นี่มันน้องพี่นะครับ เรา

อยจะช่วยนะ แต่ช่วยแนะทางให้เราได้มั้ย"โทโมะตะโกนลั่นจนมีลมรุนแรงพัดกระเป๋าเงินป๊อปปี้

ตกลงมาจากโต๊ะจนมีรูปใบหนึ่งในกระเป๋าหล่นมาด้วย

 

       "มันคืออะไรน่ะป๊อปปี้"เขื่อนถามพลางเดินไปดูพร้อมกับเพื่อนที่ภายในรูปเป็นโกดังที่เขาทั้ง

สามรวมถึงธามชอบไปเล่นกันบ่อยๆในสมัยมัธยมต้น

 

 

 

 

       "ห๊า! นี่นายฆ่าแม่เลี้ยงของตัวเองเลยหรอ แล้วแบมเค้าว่าไงล่ะ"ป๊อปปี้ซักขึ้นมาเมื่อธามบอก

ควาลับ "ชู๊วว นายอย่าเสียงดังไปสิ ชั้นแค่เกลียดมันที่ทำให้แม่ชั้นตรอมใจตาย แล้วชั้นก็เอาศพไป

เก็บไว้ที่ชั้นใต้ดินของบ้านแล้วนะ อีกไม่นานถ้าชั้นโตขึ้น ชั้นก็จะฆ่ายัยแบมตามแม่มันไป แต่มัน

ต้องมีแผนหน่อยล่ะ"ธามหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

 

 

       "ชั้นว่ามันมากเกินไปแล้วนะธาม"เขื่อนแทรก "ไม่มากไปหรอกน่ะ ชั้นน่ะเกลียดผู้หญิงจะ

ตายไป ถ้าชั้นโตกว่านี้ชั้นจะตามล่าฆ่าผู้หญิงทุกคนเลย"ธามพูดออกมาแล้วเริ่มทำหน้าเครียด

 

       "ชั้นคนนึงที่ไม่สนับสนุน"โทโมะขัด "นายจะสนับสนุนไม่สนับสนุนก็แล้วแต่ แต่พวกนายต้อง

เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่งั้นชั้นไม่เอาพวกนายไว้แน่"ธามดันตัวโทโมะจนป๊อปต้องผลักออก

 

       "ชั้นไม่บอกใครแน่ แต่ถ้าพวกชั้นเป็นตำรวจตามความฝันได้เมื่อไหร่ ชั้นจะทำคดีแกคดีแรก

เลยคอยดู!"ป๊อปปี้พูดเสียงหนักแน่น

 

       "ได้! งั้นเราเลิกคบกันตั้งแต่วันนี้"ธามเดินถอยหลังก็ปรากฎลูกน้องจำนวนมากที่ซ่อนอยู่ 

"พวกแกจำคำชั้นไว้นะ ว่าวันไหนที่พวกแกประสบควาสำเร็จชั้นจะกำจัดพวกแกเอง แล้วพวก

ผู้หญิง ก็ต้องตายเพราะชั้นเกลียดพวกมัน"ธามเดินออกไปแล้วทิ้งลูกกระสุนที่ยิงใส่ทั้งสามโดย

เจาะจงที่ข้างแขนขวาให้เป็นแผลเป็น

 

 

 

 

 

        "ชั้นรู้แล้วแหละ"ป๊อปปี้ถกแขนเสสื้อขึ้นแสดงรอยแผลเป็นที่ถูกยิงเมื่อครั้งมัธยมต้นซึ่งทำให้

เขื่อนและโทโมะมองตามจึงรู้พร้อมกันได้ทันที

 

        "พวกแกพร้อมรึยังล่ะ"โทโมะเอ่ยขึ้นพลางเช็ดน้ำตา "เราจะช่วยคนที่เรารักให้ปลอดภัยจาก

ไอบ้าที่ชอบแกแค้น"เขื่อนพุดพร้อมยื่นมือไปข้างหน้าจนมีมือเพื่อนๆมาแตะข้างบน "สู้!"ทั้งสาม

ตะโกนพร้อมกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        "ฟาง"มือเย็นมาแตะที่หลังฟางในภวังค์ "พี่โฟร์"ฟางหันไปก็พบหน้าพี่สาวที่ใส่ชุดดำไม่

เหมือนกับครั้งก่อนที่เจอกัน ทั้งภายรอบตัวก็เป็นเมฆที่คล้ายกับฝนที่ใกล้จะตกที่มีสีดำทะมึน

 

       

        "นี่ฟางฝันไปอีกแล้วใช่มั้ย"ฟางรีบวิ่งปรี่เข้ามากอดพี่สาว "ใช่ฟางฝัน แต่มันคือฝันที่ไม่

เพ้อเจ้อ"โฟร์กอดตอบ

 

        "พี่โฟร์ ฟางกลัวเหลือเกินตอนนี้พวกมันจะพาฟางไปไหนกัน แล้วฟางจะรอดมั้ย ป๊อปเค้า

จะตามมาช่วยฟางมั้ยพี่โฟร์"ฟางซัดคำถามรัว

 

        "ใจเย็นๆนะคนดีของพี่ ตอนนี้พี่ก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะพาไปไหนแล้วทำอะไรกับฟางแล้วก็น้องๆ

พี่รู้แต่ว่าหนุ่มๆเค้าต้องมาช่วยพวกเธอแน่ พวกเค้ารักพวกเธอนะ"โฟร์ปลอบน้องสาวที่ร้องไห้โฮ

 

        "ตอนนี้มันใกล้ถึงเวลาที่พี่ต้องไปอีกแลว"โฟร์บอกฟางก่อนจะเปลี่ยนจากการกอดเป็นการ

จับมือ "ไม่นะพี่โฟร์ไม่ ฟางไม่ให้พี่ไปไหนนะ พี่ต้องอยู่กับฟางสิ"ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิม

 

        "ฟาง หนูต้องเข้มแข็งเหมือนที่จองเบบอกนะ ยังไงๆหนูก็ต้องรอด ความรักของหนูต้องมี

สองคน ไม่ใช่ใครแค่คนเดียว ป๊อปเค้ารักเธอมากนะ เค้าต้องมาช่วยเธออยู่แล้ว"โฟร์ลูบหน้าฟาง

เบาๆก่อนจะจางหายไปทิ้งไว้เพียงรอยน้ำตาที่มือของฟาง

 

 

 

 

 

 

         "ตื่นสิยัยฟาง!!! ตื่นขึ้นมา!!"ชัชชญาตบหน้าฟางแล้วเขย่าตัวให้ฟางตื่นจากภวังค์

"พี่...โฟร์"ฟางพูดออกมาเบาๆแล้วค่อยๆลืมตา

 

         "พี่โฟร์ พี่โฟร์อะไรของแก แกบ้าไปแล้วหรอ"แบมรุกรี้รุกรนพร้อมมองรอบข้างด้วยความ

กลัว "นี่! เธอนั่นแหละบ้า ผีมีจริงที่ไหน"ชัชชญว่าเข้าให้ทำให้ฟางมออย่างระอา

 

         "ชั้นไม่เชื่อเลยนะ ว่าคนที่ชั้นปกป้องมากกว่าป๊อปแท้จริงแล้วมันก็คือคนที่หักหลังชั้น

อย่างใจดำ"ฟางว่าชัชชญทำให้ชัชชญวิ่งรี่เข้ามาตบทันที

 

         "ใช่! ชั้นมันใจดำ แล้วชั้นก็ใจดำได้มากกว่านี้ด้วย แต่รอให้ป๊อปมาอยู่ในเกมส์นี้ก่อนเถอะ"

ชัชชญาพูดแล้วพลางจะเดินออกไป

 

         "เธอจะทำอะไรป๊อปชัชชญา"ฟางท้วงขึ้นทันที "ชั้นไม่ทำอะไรคนที่ชั้นรักหรอก แต่อีกไม่

กี่ชั่วโมง ป๊อปเค้าก็จะรู้เองว่าการเสียของรักไป มันเป็นยังไง"ชัชชญาเบิกตาโตใส่ฟางก่อนจะเดิน

ออกไปพร้อมกับทุกคน

 

         "นี่! ชัชชญา เธอกลับมานะ ปล่อยชั้น"างตะโกนออกมาเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อถูกชายคนหนึ่ง

ใช้้าสีดำปิดปากและตาของเธอ พร้อมทั้งทิ้งให้เธออยู่โดยลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         "อื้ม! ที่นี่มัน..."แก้วฟื้นจากฤทธิ์ยาาก่อนจะมองไปรอบตัวก็พบว่าตัวเองถูกมัดอยู่กับเฟย์ที่

ริมหาดแห่งหนึ่งซึ่งไร้ผู้คน "เฟย์ตื่นเร็ว"แก้วพยายามใช้ร่างกายกระตุ้นให้เฟย์ตื่นขึ้นมา

 

         "โอ๊ย!"เฟย์ร้องด้วยความปวดหัวแล้วฟื้นขึ้น "แก้ว..."เฟย์พูดเสียงแผ่วเบา "สามหนุ่มเค้า

จะมาช่วยเรามั้ยอ่ะ"เฟย์ถามด้วยความหวาดระแวง

 

         "มาสิ ต้องมาแน่นอนแหละ พวกมันต้องมาชดใช้กรรมที่ทำกับพวกชั้นไง"กวินเดินมาพูด

กับแก้วและเฟย์ "แกเป็นใคร"แก้วซักขึ้น

 

         "อ่อ...ลืมแนะนำตัวไปเลยสิ ชั้นกวิน น้องชายของคนที่ฆ่าพี่เธอไง เป็นไงหน้าเหมือนกัน

มั้ย"กวินหัวเราะเหมือนคนบ้า

 

         "พวกแกไม่ต้องห่วงนะ พวกมันต้องมาแน่ๆ แต่มาได้ยังไงก็แล้วแต่ควารู้สึกของพวกมันว่า

ทำพวกชั้นโกรธที่ไหนบ้าง"กวินหัวเราะอีกครั้ง

 

         "พวกแกมันบ้า! แกมันเห็นชีวิตคนเป็นเกมส์ ระวังเถอะกรรมจะตามทัน"เฟย์พูดออกมา

พร้อมทั้งน้ำตา 

 

             เพี๊ยะ!!!

         กวินตบเข้าที่หน้าเฟย์อย่างแรง

 

         "ไอหน้าตัวเมีย!!! แกทำร้ายผู้หญิง"แก้วพูดทำให้กวินง้างมือจะตบ "อยากจะโดนอีก

คนใช้มั้ย"กวินปล่อยแรงมือไปพร้อมกับความรู้สึกโกรธเพื่อลงที่หน้าแก้ว "นายครับ"ลูกน้อง

คนหนึ่งเดนเข้ามาเรียกก่อนทำให้กวินชะงักมือไว้ทัน

 

         "ของที่มาส่งเพื่อการแก้แค้นได้แล้วครับ"ลูกน้องพูดขึ้น "พวกแกทั้งหมดอ่ะ ไปขนมา"

กวินสั่งลูกน้องที่คุ้มกันตัวเองไปรับของแต่ไม่ทันระวังแก้วที่แกะเชือกในมือตัวเองได้แล้ว

 

 

   

         "ไอ้หน้าตัวเมีย!!!"แก้วคว้าท่อนไม้ได้ก็ฟาดเข้าที่คอของกวินจนล้มไปทั้งตัว แล้วจึงมา

เร่งมือแกะเชือกในมือเฟย์

 

         "เฟย์ เราต้องรอด ท่องไว้เราต้องรอด"แก้วแกะเชือกเส้นสุดท้ยก่อนจะพาเฟย์วิ่งหนี "เฮ้ย!

ไปจับมันมา"กวินสั่งลูกน้องพร้อมชี้ไปทางแก้วและเฟย์ที่วิ่งหนีไปโดยคาดว่าตัวเองคงไม่มีแรงตาม

เองแน่ๆ

 

 

 

 

 

             ผลั้ก!

          แก้วชนกับร่างของชายหนุ่มจนล้มพร้อมเฟย์โดยที่หลับตาปรี๋เพราะนึกว่าคือพวกของกวิน

 

 

          "ยอมแล้ว พวกชั้นยอมแล้ว"แก้วน้ำตาไหลเอ่อพร้อมยกมือไว้ทันที "แก้ว เฟย์"เขื่อนและ

โทโมะอุทานพร้อมกันเมื่อเห็นแก้วและเฟย์นั่งร้องไห้พร้อมกอดด้วยความห่วงใย

 

          "แก้ว ทำไมเธอถึงร้องไห้อย่างนี้ คนดีของชั้นต้องไม่เป็นไรนะ"โทโมะปาดน้ำตาให้อย่าง

สงสารพร้อมคุกเข่ากอดแก้วไว้ "เฟย์ เราต้องไม่เป็นอะไร เราต้องหนีไปด้วยกัน"เขื่อนพูดแล้วกอด

รัดเฟย์พลางเหล่ตาไปมองลูกน้องของกวินที่วิ่งตามมา

 

          "นั่นไง มันอยู่นั่น"ลูกนน้องคนหนึ่งชี้ปืนมาทางทั้งสี่

 

              ปัง!!!

          เขื่อนที่ไวกว่าก็ยิงสวนไปก่อนแล้วพาเฟย์และแก้วไปหลบหลังเรือร้างลำหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โปรดติดตามน้าา ใกล้จบแล้วน้าา

 

อย่าลืมเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้กันน้าา