Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 22.41 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 16.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18) น้ำตาลูกผู้ชาย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"วันนี้นายก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ แต่ก็คงจะต้องพักร่างกายอีกหลายวันก่อนจะพา
ชั้นไปลั้ลลา"ฟางทำท่าทะเล้นพลางเก้บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
"คร้าบบ รู้แล้วน่า เดี๋ยวถ้าผมหายจะพาเที่ยวรอบโลกเลย"ป๊อปปี้ชี้หน้ารู้ทันฟาง "เอ๊ะ!
ทำไม หัวหน้าโทรมาเนี่ย มันผิดปกตินะ"ป๊อปปี้มองดูโทรศัพท์ที่หัวหน้าคดีโทรมา
"แกรับเลย เผื่อมีเรื่องด่วนร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมาวันนี้โทรมาต้องมีเรื่องด่วนแน่ๆ"เขื่อน
ทำท่าตื่นเต้น
"ฮัลโหล สวัสดีครับหัวหน้า"ป๊อปปี้พูดเสียงแผ่วเบา "คุณป๊อปผมได้ข่าวว่าคุณได้รับบาด
เจ็บใช่มั้ย"ปลายสายตอบกลับ
"ใช่ครับ"ป๊อปปี้ตอบพลางสงสัย "ใครบอกหัวหน้าครับ"ป๊อปปี้ถามกลับ "ใครบอกมันไม่
สำคัญหรอก เอาเป็นว่าวันนี้คุณออกจากโรงพยาบาลแล้วมาหาผมที่อ๊อฟฟิตลับด้วยนะ คุณคน
เดียว อย่าเอาพวกเพื่อนคุณไปด้วยนะ"ปลายสายพูดแล้ววางสายทันที
"หัวหน้าครับ ฮัลโหลๆๆ"ป๊อปปี้พยายามเรียกสายคืนแต่ไม่เป็นผล "มีอะไรเปล่าวะ"
โทโมะเห็นท่าทีแล้วก็สงสัย
"ป่าวหรอก เค้าแค่ให้ชั้นไปหาที่อ๊อฟฟิตลับเฉยๆ"ป๊อปปี้เกาหัวแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"ชั้นว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นหัวหน้าไม่เรียกป๊อปมันไปหรอก"เขื่อเดินมาพุดกับโทโมะ
"สวัสดีครับหัวหน้า"ป๊อปปี้ไหว้ตามมารยาทแล้วโค้งคำนับ "หัวหน้ามีอะไรรึป่าวครับ"
ป๊อปปี้ถามอย่างสุภาพ
"นั่งก่อนสิ อย่าเพิ่งรีบ"หัวหน้าที่ชงกาแฟอยู่ตอบกลับทำให้ป๊อปปี้ต้องรีบนั่ง "มีอะไรก็ว่า
มาเถอะครับ"ป๊อปปี้เร่งแต่ในใจก็สั่นและเต้นเร็วผิดปกติ
"คุณนี่ดูรีบเนอะ จะรีบไปอยู่กับใครหรอ"หัวหน้าถามให้ป๊อปปี้มองหน้า "เอาเถอะๆ ผมพูด
แล้วก็ไได้"หัวหน้ายื่นกาแฟให้ป๊อปปี้พลางมองหน้าที่ไม่พอใจของเขา
"อีกไม่นาน คดีจบคุณก็คงต้องกลับญี่ปุ่นสินะ"หัวหน้าจิบกาแฟไปอึกหนึ่งแล้วนั่งไขว้ขา
"ครับ"ป๊อปปี้ตอบรับทั้งที่ยังสงสัย
"ผมก็แค่อยากเตือนอ่ะนะว่าถ้าคุณคบกับใครตอนนี้ความฝันคุณอาจดับได้นะ"หัวหน้าพูด
แปลกๆ "หัวหน้าหมายความว่าไงครับ"ป๊อปปี้มองหน้าอย่างเคร่งเครียด
"คุณก็คงจะมีความรักนะช่วงนี้ แต่ผมเตือนไว้ดีกว่านะว่าอย่ามีเพราะถ้าคุณรักใครเมื่อคุณ
ต้องกลับญี่ปุ่นมันจะทุกข์เอาได้ ก็เหมือนกับคุณต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งนะ ถ้าคุณเลือกความ
ฝันคุณจะเสียความรัก ถ้าคุณเลือกความรัก คุณจะเสียความฝันไปทันที"หัวหน้าพูดกับป๊อปปี้
"ใครบอกหัวหน้าครับ!!!"ป๊อปปี้ยืนขึ้นแล้วขึ้นเสียงแต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากหัวหน้า
"เอ๋! ชัชมาช้าไปหรอคะเนี่ย อดอวดหัวหน้าเลย ว่าคุณปีอปกับพยานสาวสวยสวีทกันขนาดไหน"
ชัชชญาเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดเสียดสีป๊อปปี้
"ชัชชญาคุณเป็นคนฟ้องหัวหน้าหรอ"ป๊อปปี้เดินไปพร้อมจู่โจม "จุ๊ๆ อย่าเดือดไปคะคุณ
ก็น่าจะรู้ว่าสิ่งที่ชัชทำน่ะมันถูกแล้ว แต่สิ่งที่คุณทำน่ะมันผิด!"ชัชชญาดันตัวป๊อปปี้ออก
"คุณไม่สามารถจับปลาสองมือได้ตลอดเวลาหรอกนะคุณป๊อป คุณต้องเสียบางอย่างไป
และแน่นอน คุณควรจะเสียความรักที่มีให้กับตัวพยานไปซะดีกว่า"หัวหน้าลุกขึ้นยืนพูดแต่ป๊อปไม่
สนใจ
"ผมรู้นะคุณคิดอะไรกับผม แต่คุณไม่สามารถผลักผมกับฟางแยกออกจากกันได้หรอกนะ
ผมรักฟาง ไม่ใช่คุณ"ป๊อปปี้พูดเสียงแข็งใส่ชัชชญาทำให้ชัชชญาเหวอและแค้นในใจ
"ชัชจะทำให้คุณดูเอง ว่าชัชผลักคุณออกได้"ชัชชญาทำเสียงแข็งกร้าวกลับแล้วกำมือ
แน่น "แล้วแต่คุณแล้วคุณจงำไว้ว่าผมรักแค่ฟางคนเดียว!!!"ป๊อปปี้เปิดประตูพลางจะเดินออก
"อ่อ...แล้วผมจะทำให้หัวหน้าเห็นเองว่าโลกนี้ก็มีคนที่สามารถจับปลาสองมือได้โดยไม่
ต้องเสียอะไรเลยแม้แต่นิด"ป๊อปปี้จิกตาใส่หัวหน้าก่อนจะหันมาทำตาดุใส่ชัชชญาแล้วเดินออกไป
"อ้าว! กลับมาแล้วหรอ หัวหน้าเค้าว่าไงบ้างล่ะ"ฟางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ก็ถามป๊อปปี้ที่เดิน
มาอย่างอารมณ์ฉุน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับของป๊อปปี้ที่เอาแต่เดินปึงปังเข้าห้องไป
"ป๊อปปี้ เดี๋ยวสิ ป๊อป"ฟางพยายามตะโกนไล่หลังแต่ก็ไม่เป็นผล "เค้าเป็นอะไรของเค้า
น่ะ"แก้วที่เห็นก็เดินมาถาม
"ไม่รุ้สิ มาถึงก็เดินปึงปังขึ้นห้องไม่พูดกับใครเลย"ฟางเกาหัวงงๆ "เฟย์ว่าต้องโดนใครทำ
อะไรที่ไม่พอใจมาแน่เลย หรือว่า...หัวหน้าคดี"เฟย์บอกกับพี่ๆ ทั้งสองเห็นด้วยก็พยักหน้างึกๆ
"ปัง!!!" ป๊อปปิดประตูดังลั่นบ้าน
"ชัชชญา เธอมันนางตัวร้าย เธอทำอะไรความรักของชั้นไม่ได้หรอก"ป๊อปปี้ทุบผนังห้อง
ปึงปังพลางนึกถึงหน้าฟางและคำพูดของหัวหน้าคดี
"คุณไม่สามารถจับปลาสองมือได้ตลอดเวลาหรอกนะคุณป๊อป คุณต้องเสียบางอย่างไป
และแน่นอน คุณควรจะเสียความรักที่มีให้กับตัวพยานไปซะดีกว่า"
คำพูดของหัวหน้าดังลั่นอยู่ในสมองของป๊อปตลอดเวลาที่เค้าได้ยินตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงบัด
นี้ แล้วยังมีคำพูดของเค้าเมื่อตอนขอฟางคบที่แล่นอยู่ในหัวด้วยความรู้สึกนึกคิดตลอดเวลา
"เธอคงไม่รู้สินะ...ว่าถ้าคดีจบ ชั้นก็ต้องจบ" "นายหมายความว่าไงน่ะ" "ถ้าคดีจบแล้ว
พวกชั้นก็ต้องกลับญี่ปุ่นเพื่อไปรับตำแหน่งตามความฝัน แต่...ใจนึง ชั้นก็อยากอยู่เพราะความรัก"
ประโยคสนทนาที่เค้านึกถึงทำให้ป๊อปปี้น้ำตาไหลทันที
"ทำไมนะ ทำไมโชคชะตาต้องกลั่นแกล้งชั้นให้มาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าชั้นจากฟางไป
คงไม่มีโอกาสได้เจอฟางอีกเลยใช่มั้ย" เค้าร้องไห้ทันทีที่นึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่มีความสุขกับฟาง
"น้ำตาลูกผู้ชาย" แต่งตอนนี้ไรเตอร์รู้สึกรัก
ป๊อปเพิ่มอีก 10 เท่า
อย่าลืม! เม้น+โหวต ด้วยนะก๊ะ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
