Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

 
 
          "เอาน่า เดี๋ยวชั้นจะจัดการเองเธอเลิกโวยวายได้แล้ว ยังไงพวกนั้นก็ไม่มีวันรอดหรอก"ธาม
เอ่ยกับปลายสายที่คุยอยู่ท่ามกลางสาวๆที่รุมล้อมพร้อมกับกวิน
 
          "แกมีแผนแล้วหรอ ถึงได้ปากดีแบบนั้น"ปลายสายทำเสียงดุ "มีสิ ไม่งั้นชั้นไม่พูดออกไป
แบบนั้นหรอก เธอก็มีหน้าที่เฝ้าสังเกตไปซะ เเล้วหาเวลาเหมาะมาบอกชั้น นอกนั้นชั้นจัดการเอง"
กวินยิ้มมุมปากเล็กแล้วกลับไปเล้าโลมกับสาวที่นั่งรินไวน์ให้ข้างงๆ
 
          "อย่าให้มันช้านักล่ะ แค่ชั้นเห็นพวกมันมีความสุข ชั้นก็อยากจะลงมือเองแล้ว"ปลายสาย
พูดแล้วตัดสายทิ้งทันที
 
 
 
          "ยัยนักสืบโง่เอ๊ย! แกมันก้หมากตัวหนึ่งที่ชั้นเอาไว้ใช้เดินเกมส์เฉยๆหรอกยัยหนอนบ่อน
ไส้" 
 
 
           "พี่ๆให้คนไปเรียกแบมหรอ"แบมนั่งลงตงกลางระหว่างพี่ชายทั้งสอง "ใช่ พี่มีภารกิจให้
ทำน่ะแบมจะทำรึเปล่าล่ะ"กวินบอก "ภารกิจอะไร อย่าบอกนะว่าให้แบมไปกำจัดพวกศรัตรูพี่อ่ะ
No เลย แบมไม่ทำ"แบมลุกขึ้นโวยท่าทีงอน 
 
           "แน่ใจหรอว่าไม่ทำ ไหนบอกพี่ชัดๆอีกทีซิ"ธามลุกขึ้นโอบไหล่แล้วยื่นตั๋วเครื่องบิน เช็ค
เงินสด และคีย์การ์ดคอนโดใส่แบม "ทะ ทะ...ทำ แบมทำแล้ว โห ตั๋วเครื่องบินไปกลับ
กทม.-เกาหลี คีย์การ์ดคอนโดชื่อดัง โห!!!เช็คเงินสด 3 ล้าน แบมต้องอยู่แล้วแหละ พี่มีอะไร/วัน
ไหน ว่ามาเลย"
 
           "พี่แค่อยากให้เธอปลอมตัวเข้าไปอยู่กับพวกมันแล้วคอยส่งข่าวให้พี่แค่นั้น ไม่ต้องถึงกับ
ทำร้ายนะ แต่ถ้าแบมหมันไส้ใครก็เต็มที่ได้  แล้วก็ระวังตัวด้วยล่ะ อีกอย่างอย่าเอาของอะไรไปนะ
เดี๋ยวมันจะสงสัยเอา"ธามอะิบายแล้วเดินเข้าบ้าน
 
           "ค่ะ แล้วให้แบมลงมือวันไหนล่ะ"แบมยิ้มร่ากับของในมือ "พรุ่งนี้"กวินบอก "ห๊า!"แบม
สะดุ้งเพราะในตั๋ยวเครื่องบินเขียนวันที่ว่าออกเดินทางพรุ่งนี้ "ตะ...แต่"แบมอึ้ง "อย่าลืมนะว่าพี่
เป็นพวกคำไหน คำนั้น"กวินกระซิบ้างหูเสียงดุดัน ทำเอาแบมกลืนน้ำลายเอื้อก
 
 
 
           "ฮัลโหล"กวินโทรหาบุคคลปริศนา "6 โมงลงมือเลยนะ เดี๋ยวจะไม่ทันการ"กวินสั่งเสียง
เบาเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน 
 
         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          "นี่ก็ค่ำแล้ว เรากลับกันเถอะครับ เดี๋ยวจะอันตรายนะ"เขื่อนพูดพลางมองไปรอบก็เห้นว่า
มีเพียงแต่เฟย์ที่ฟังเขา แต่คนอื่นก็ยังคงเหม่อลอยอยู่ทำให้เฟย์กระตุกแขนเขื่อนเบาเพียงให้รู้สึก
ส่วนเขื่อนก็หันมาสบตาเพื่อแสดงว่ารับรู้
 
          "เขื่อนว่ามันแปลลกๆมั้ยอ่ะ"เฟย์กระซิบ "นั่นสิพวกนี้เป็นอะไรกันนะยัยแก้วนายโทโมะก็
เหม่อยิ้มจนหน้าแดงกันแล้ว สงสัยจะบ้า"เฟย์กระซิบแล้วหัวเราะคิกคัก
 
          "แต่เอ๊ะ! เฟย์ทำไมคู่นั้นเค้าตรงกันข้ามล่ะ หน้าตาหมองเศร้า ทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดอะไร
ซักอย่างเลย มันชักมีลับลมคมในแล้วนะสองคู่นี้"เขื่อนกระซิบกลับทำให้เฟย์พยักหน้าเข้าใจ
 
          
          "นี่!!!"เฟย์ขึ้นเสียงทำให้ทั้ง 2 คู่สะดุ้ง "จะกลับกันมั้ยบ้านน่ะ จะรอให้ยุงกัดจนเป็นไข้
ก่อนรึไงถึงจะเลิกเหม่อซักที นี่มันก็มืดมากแล้วเร็วกลับ!!!"เฟย์ว่าเข้าให้ทำให้ทุกคนที่เหม่ออยู่
ได้สติทันที
 
 
 
         "เอ๊ะ! นี่กลิ่นอะไรน่ะ ใครได้กลิ่นแปลกๆบ้าง"แก้วที่ได้สติก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นแปลกๆ "นี่ยัย
แก้ว เหม่อจนเพี้ยนไปแล้วหรอ ไม่เห็นจะมีกลิ่นอะไรเลย"เฟย์เหวี่ยงเพราะเริ่มจะเห็นความสว่าง
น้อยลงทุกที
 
         "แต่พี่ก็ได้กลิ่นนะ ลองดมดีๆสิ กลิ่นมันเหมือน......อะไรไหม้ๆน่ะ"ฟางปิดจมูกทันที "นั่น
มันควันอะไรน่ะ"ป๊อปปี้ชี้ให้ดูควันที่มาจากชั้นบนของบ้าน "น่ะ น่ะ...นั่นมันไฟ ไฟไหม้!!!"เฟย์
ชี้ไปที่ไฟที่กำลังลุกท่วม
 
 
         "ระวัง!!!"โทโมะรีบคว้าตัวแก้วเมื่อมีเศษไม้หล่นลงมาทางเธอทำให้ตอนนี้แก้วอยู่ในอ้อม
อกแกร่งของโทโมะ "ปะ ปะ...ปล่อยชั้นได้แล้ว"แก้วที่หายตกใจก็ลุกออกจากอกของโทโมะ 
 
         "รีบหนีกันเถอะเดี๋ยวจะไม่ทัน"เขื่อนรีบคว้ามือเฟย์กลับของที่จำเป็นออกทางประตู 
"โทโมะรีบๆไปเถอะเดี๋ยวก็โดนไฟคลอกกันอยู่ตรงนี้หรอก"แก้วเรียกโทโมะที่ปัดฝุ่นอยู่แล้ววิ่งออก
ไปพร้อมกัน
 
 
         "พร้อมรึยังล่ะ"ป๊อปปี้มองหน้าฟาง แต่ก็เห็นฟางหาอะไรสักอย่างอยู่ "เธอหาอะไรอีกล่ะ
เดี๋ยวก็ได้ตายกันพอดี"ป๊อปปี้กระชากมือฟางแต่ฟางรั้งไว้ "เดี๋ยวชั้นลืมกล่องของสำคัญ"ฟางฉุด
มือป๊อปปี้ไว้
 
         "มันสำคัญกว่าชีวิตเธอรึเปล่าล่ะ ไปเร็ว!"ป๊อปปี้พยายมจะวิ่งแต่ฟางก็ยังรั้งตัวไว้ "สำคัญสิ
ชั้นยอมตายนะถ้าไม่มีมันไปด้วย"ฟางพูดแล้วพยายามจะวิ่งไปชั้นบน
 
         "เธอจะบ้าหรอ!!! ไฟมันลุกแล้วของเธอคงถูกไหม้แล้วเร็ว"ป๊อปปี้พยายามพาไปแต่ไม่
สำเร็จเมื่อฟางยังพยายามขึ้นไปชั้นบน "ไปเถอะฟาง"ป๊อปปี้มองตาก่อนจะพาฟางออก 
 
 
         "พวกนายทำอะไรกันตั้งนานน่ะเดี๋ยวก็ตายหรอก"เขื่อนว่า แต่ป๊อปปี้ก็มองฟางที่น้ำตาเอ่อ
ของชิ้นนี้มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย 
 
         "อ๊ะ! นั่นนายจะไปไหนป๊อปปี้ มันอันตราย"เเก้วเมื่อเห็นป๊อปปี้วิ่งเข้าไปในบ้านที่มีไฟลุก
ท่วมอยู่ก็ตะโกนขึ้น แต่ก็ไร้ความสนใจจากป๊อปปี้
 
       
         "มันอยู่ตรงไหนเนี่ย"ป๊อปปี้รีบวิ่งขึ้นชั้นบนแล้วค้นหากล่องที่ฟางเห็นความสำคัญมากกว่า
รสจูบของเขา "อ๊ะ!"ป๊อปปี้ปัดกล่องใบนั้นหล่นลงพื้นจึงรีบก้มเก็บทันที แต่สิ่งที่เค้าพบคือสมุด
ไดอารี่ของฟางแต่เค้าไม่มีเวลามากพอที่จะเปิดอ่าน สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนั้นคือรูปหลายใบที่หล่น
อยู่
 
          เขาเจอกับรูปฟางกับชายปริศนาที่ใส่แว่นหนาเตอะ แว๊บแรกป๊อปปี้ก็รู้สึกว่าชายคนนี้ต้อง
เป็นคคนเกาหลีและต้องมีความสัมพพันธ์บางอยางกับฟางแน่ๆเพราะในหลังรูปเขียนไว้ด้วยลายมือ
ฟางว่า "Miss you"
 
 
 
                                          "อั้ก"
          "ป๊อปปี้ที่โดนเศษไม้หล่นลงกระทบหลังก็รีบเก็บของแล้วออกจากบ้านทันทีที่ไม่ตรวจ
สอบเลยว่าตัวเองมีแผลที่กระทบกับไม้เมื่อครู่ เป็นแผลที่มาจากความร้อนเลยทำให้เหวอะทันที
 
 
 
 
           "ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มาแล้ว"เฟย์ตะโกนโล่งอกเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินออกมาอย่างสะบักสะบอม
ทำให้ฟางที่น้ำตาไหลเพราะเป็นห่วงเงยหน้าขึ้นด้วยความดีใจกับภาพที่เค้าถือกล่องความสำคัญ
ของเธออกมาด้วย
 
           "ป๊อปปี้ นายเป็นไงบ้าง"ฟางรีบวิ่งไปประคองหลังป๊อปปี้ทั้งน้ำตา "ชั้นไม่เป็นไร"ป๊อปปี้
ตอบสั้นๆด้วยความล้า "ชั้นเอาของสำคัญมาให้เธอน่ะ"ป๊อปปี้ยื่นกล่องใบนั้นให้ฟาง เขารู้สึกดีใจ
แปลกๆที่เห็นฟางยิ้มกับสิ่งที่เขาทำให้เธอ
 
           "ขอบใจนะ ตะ...แต่ เอ๊ะ! หลัง หลังนายเลือดออกนิ่"ฟางยกมือที่ประคองหลังป๊อปปี้ขึ้น
ก็พบเลือดที่เปอะมือ เธอจึงดูที่หลังป๊อปปี้ทันที ท่ามกลางคนอื่นๆที่ตกใจเช่นกัน 
 
           "เขื่อน ไปสตาร์จรถเลย ฟางจะพาป๊อปไปโรงพยาบาล"ฟางรีบบอกเขื่อนเมื่อเห็นแผลที่
เหวอะของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
        
      
 
          "แกยังหนังเหนียวกันเหมือนเดิมนะ ไอพวกจุ้นจ้าน"นักสืบที่ถูกกวินจ้างกล่าวออกมา
อย่างคับแค้นใจ "แต่อีกไม่นานหรอกนะ แกก็คงต้องเป็นศพแน่ ชั้นไม่ปล่อยพวกแกไว้ให้ทำลาย
ความสุขชั้นหรอก"นักสืบกำมือแน่น
 
 
 
 
 
          "ฮัลโหล"นักสืบสาวโทรหากวิน "งานเรียบร้อยดีมั้ย"กวินตอบกลับ "เรียบร้อยกับผีอะไร
ล่ะ มันก็รอดได้น่ะสิ"นักสืบค้อนรถของสาวๆ หนุ่มๆที่เคลื่อนออกไปช้าๆ
 
          "แต่แกไม่ต้องกังวล อย่างน้อยชั้นก็สร้างแผลให้หัวหน้าทีมอย่างไอป๊อปปี้ได้ตังแผลนึง"
นักสืบยิ้มมุมปาก "ก็ดีแล้ว เอาไว้ให้มันไปเจอกับของใหญ่ที่ชั้นกับพี่ธามเตรียมไว้ดีกว่า ของแบบ
เนี้ย มันก็แค่คำเตือน"กวินพูดแล้วตัดสายทิ้งทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          "ป๊อปปี้ นายอดใจอีกนิดนะ นายไม่เป็นไรแน่ๆเพราะตอนนี้มีหมอเก่งๆเยอะเลย นายต้อง
หายเร็วแน่"ฟางจับมือป๊อปปี้แน่น ทางป๊อปปี้เองสายตาก็เริ่มพล่ามัวเพราะเสียเลือดมาก
 
          "ญาติรอข้างนอกนะคะ"พยาบาลสาวบอกกับฟางที่พยายามเข้าไปข้างใน "พี่ฟาง นั่งก่อน
เถอะ" เฟย์เดินมาดึงตัวพี่สาวไปนั่งรอ 
 
          "เพราะพี่แท้ๆ พี่คนเดียว พี่ไม่น่าไปบอกป๊อปปี้เลยว่าพี่ลืมของสำคัญไว้ ป๊อปปี้เลยต้อง
มาเสี่ยงแบบนี้"ฟางทุบตัวเองแล้วร้องไห้ด้วยความห่วง "อย่าทำร้ายตัวเองเลยครับ ไม่มีใครผิด
หรอก แล้วตอนนี้ป๊อปปี้ก็ถึงมือหมอแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วงแน่"โทโมะเดินมาจับมือฟางไม่ให้ตี
ตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
                                            สักพักต่อมา
 
            "หมอคะ ป๊อปปี้เป็นไงบ้าง"ฟางวิ่งเข้าไปหาหมอู็ชายสูงวัยคนหนึ่งที่ออกมาจากห้อง
ฉุกเฉิน "ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมากเลยครับ โรงพยาบาลก็ไม่มีเลือดสำรองด้วย มีใครสามารถ
บริจาคได้บ้างครับ"หมอถาม
 
            "เอาเลือดฟางไปเลยค่ะ เอาไปเลย"ฟางร้องไห้แล้วยื่นแขนไปให้หมอ "ไม่ทราบว่าคุณ
เลือดกรุ๊ปอะไรครับ"หมอทำหน้างงพอๆกับฟาง "โอ ค่ะ"ฟางตอบแล้วปาดน้ำตา
 
            "หมอต้องขออภัยด้วยนะครับ คือคนไข้เลือกรุ๊ปบี เราต้องการกรุ๊ป เอบี แล้วก็บีเท่านั้น"
หมอตอบทำให้ฟางเหวอ "ผมเอบี งั้นผมช่วยได้ เอาเลือดผมไปเถอะครับ" เขื่อนมองหน้าฟาง
อย่างมั่นใจ "งั้นเชิญที่ห้องนี้เลยครับ"หมอเดินนำหน้าเขื่อนไป ทางเขื่อนก็จับไหล่ฟางเพื่อบอกว่า
ไม่ต้องห่วง
 
 
 
 
 
 
 
ไรเตอร์กลับมาแว้วววว 
 
 ป๊อปปี้จะเป็นไงบ้าง แล้วทางคนร้ายจะทำ
อะไรอีกติดตามน้าา
 
อย่าลืมเม้น+โหวตให้เค้าด้วยน้าา
 
 
ปล.ฟิคเรื่องนี้ไรเตอร์คาดไว้ซัก 20-25 ตอนนะ น้อยไปรึป่าว?