Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 22.41 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 16.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) เป็นแฟนกับชั้นมั้ย (poppy&fang) PF
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ หมอคงต้องให้คนไข้พักอยู่ซัก 2 คืน พรุ่งนี้ก็กลับได้
แล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวลครับ"หมอผู้ชายดูสูงวัยพูดขึ้น
"ขอบคุณมากค่ะหมอ แล้วแผลเค้าเกิดจากอะไรหรอคะ"ฟางโล่งใจทันทีที่หมอพูดจบ
"อ้าว! ไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนแผลหรอครับ"หมอชายพูดขึ้นอย่างสงสัยแต่ทุกคนก็ส่ายหน้าอย่างงงๆ
"แผลนี้เป็นแผลที่เกิดจากการโดนของแข็งที่มีความร้อนมากกระทบกับแผ่นหลังอย่าง
รุนแรง หมอก็คาดว่าคงเป็นไม้ที่เกิดการลุกไม้ เพราะเมื่อเกิดวัตถุนั้นหล่นกระทบหลังอย่างรุนแรงก็
ทำให้แผลของคนไข้เหวอะทันทีครับ"หมอชายพูดขึ้นพร้อมทำท่าทางให้เข้าใจ
"นี่ยังถือว่าโชคดีนะครับที่มาส่งโรงพยาบาลเร็ว ไม่อย่างนั้นแผลอาจเกิดการติดเชื้อได้"
หมอเดินไปพูดกับฟางที่ร้องไห้อยู่ "แล้วพวกเราเยี่ยมเพื่อนได้รึยังงครับ"เขื่อนถามแล้วมองเข้าไป
ในห้องฉุกเฉิน
"ได้แล้วครับแต่ขอให้หมอกับพยาบาลพาคนไข้ไปพักที่ห้องก่อน ถ้าไม่อะไรแล้วหมอขอ
ตัวก่อนนะครับ"หมอชายสูงวัยหันหน้าไปหาพยาบาลสาวข้างๆเพื่อบอกว่าถึงเวลาไปดูแลคนไข้เคส
อื่นๆแล้ว
"อื้อ...โอ๊ย!"ป๊อปปี้ฟื้นสติขึ้นมาแล้วร้องด้วยความเจ็บแผล "พี่ฟางตื่นเร็ว ป๊อปปี้ฟื้น
แล้ว"เฟย์เดินมาเขย่าตัวฟางที่นอนฟุบหลับอยู่ข้างเตียงป๊อปปี้
"ห้ะ!"ฟางลืมตาอย่างสลึมสลือ "ป๊อปปี้ นายฟื้นแล้วหรอ นายเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหน
รึป่าว?"ฟางรีบจับไม้จับมือป๊อปปี้ด้วยความห่วงใยพร้อมปาดน้ำตาที่หลับใหลไปพร้อมกับตัวเอง
"ชะ...ชั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ"ป๊อปปี้ขยี้ตาที่พร่ามัวอยู่ "แล้วนี่ชั้นอยู่...ทีี่โรงพยาบาลหรอ"
ป๊อปปี้ยังคงขยี้ตาที่หลับมานานมาก
"ใช่!"โทโมะเดินมาตบไหล่อย่างรุนแรงทำให้ป๊อปปี้ร้องอย่างเจ็บปวดแล้วค้อนวงใหญ่
"นายมาอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะความบ้าคลั่งของนายไง"โทโมะยังคงต่อว่าไม่หยุด "อะไรจูงใจให้
ไอป๊อปปี้ที่ปัญญาดีกลายเป็นคนปัญญาอ่อนได้เนี่ย"โทโมะยังไม่หยุดง่ายๆ
"เห้ย! ใจเย้นดิวะ"เขื่อนเดินมาบอกโทโมะที่คิ้วขมวดด้วยความห่วงเพื่อนซี้ "ไหนแก
บอกมาซิ อะไรที่ทำให้แกเข้าไปในกองเพลิงนั้น"เขื่อนพูดทำให้ฟางหันขวับแล้วมองด้วยตาแป๋ว
คำตอบ...ที่เค้าต้องการได้ยินกับสิ่งที่ป๊อปปี้นำมาให้
"ชั้น...ก็แค่...แค่สงสารยัยเด็กน้อยที่บอกว่ายอมตายถ้าไม่ได้ของสำคัญไปด้วย ชั้นก็
เลย...เข้าไปเอาให้แค่นั้นแหละ"ป๊อปปี้ตอบแล้วสบตาของฟาง ทางฟางก็ยิ้มแล้วสบตากลับ
"งั้นถ้านายไม่เป้นไรแล้ว ชั้นกับเฟย์ขอกลับไปดูสภาพบ้านได้มั้ย"แก้วเดินมากุมมือ
โทดมะทำให้โทโมะหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด
"ได้สิ!"โทโมะอบสั้นๆแต่ตอบยาวโดยการสบตาแก้ว "ดีเหมือนกัน เราจะได้ไปอาบน้ำ
ด้วย ตัวเหนอะหมดแล้วเนี่ย"เขื่อนพยายามดมกลิ่นที่อยู่บนเสื้อตัวเอง
"คุณฟางไปด้วยกันมั้ยครับ"โทโมะถามทำให้ฟางสบตาป๊อปปี้สักพักหนึ่ง "ไม่ดีกว่าค่ะ
นาทีนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคนป่วยที่เห็นใจฟางแล้วล่ะ"ฟางยิ้มร่าแล้วตอบอย่างไม่เขินอาย
"งั้นเดี๋ยวเฟย์เอาชุดมาให้เปลี่ยนนะ"เฟย์บอกกับฟาง "ไม่ต้องหรอก สงสารเขื่อนเดี๋ยว
ต้องขับรถไป-กลับบ่อยๆ เดี๋ยวพี่ใส่ชุดเก่าแล้วพรุ่งนี้ค่อยเปลี่ยนก็ได้"ฟางตอบแล้วยิ้มให้เขื่อน
"ฟางฝากเขื่อนกับโทโมะเรื่องบ้านของฟางด้วยนะ ช่วยส่งคนไปตรวจสอบให้หน่อยฟาง
ว่า มันต้องไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ๆ มันต้องเป็นพวกที่ตามล่าเราอยู่ถึงได้ทำแบบนั้น"ฟางพูดท่าทีจริงจัง
"ได้สิ โทโมะสังหรตั้งแต่อยู่ที่เกิดเหตุแล้วล่ะ มันมีบุคคลแปลกเดินผ่านแถวบ้านเราตั้ง
2-3 รอบแหนะ" โทโมะนึกถึงเหตุการณ์ที่มีเค้าคนเดียวที่เห็น
"ฝากด้วยนะ เพราะนี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฟางกับน้องๆเหลือเป็นความทรงจำถึงพี่โฟร์แล้วอ่ะ
แล้วถ้าคดีจบ เราต้องเป็นพวกเร่ร่อนจริงๆแน่เลย"ฟางทำหน้าเศร้า
"ไม่เป็นไรหรอก ถึงคดีจบฟางกับน้องก็อยู๋ที่นั่นได้เหมือนเดิมแค่เปลี่ยนไปตรงที่ไม่มี
อันตรายให้ระแวงแล้วไง"เขื่อนจับไหล่ฟางเบาแสดงกำลังใจ
"ขอบคุณนะ แต่ถึงจุดนั้นฟางคงไม่รบกวนน่ะ ยังไงก็ฝาน้องๆกับเรื่องคดีด้วยล่ะ เพราะ
ฟางจะไม่ยอมให้ป๊อปปี้ผู้ที่เสียสะเพื่อฟางต้องมาเจ็บเปล่าแน่ๆ"ฟางกำมือแน่นเขื่อนและโทโมะ
จึงรีบขึ้นรถ
"เรากลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ แล้วก็วานดูแลไอเพื่อนเราด้วยนะ บาย"โทโมะโบกมือลา
แล้วขับรถออกไปช้าๆ
"เฮ้อ!"ฟางถอนหาใจพลางมองสองคันที่ขับเคลื่อนไปช้าๆ "เมื่อไหร่มันจะจบซะที ฟาง
เร่มเหนื่อยและท้อแล้วนะพี่โฟร์"ฟางมองไปบนฟ้าแล้วพูดกับตัวเองพลางนึกถึงหน้าโฟร์
"เธอไปไหนมาตั้งนานเนี่ย"ป๊อปปี้แกล้งไม่พอใจ "ก้ไปส่งเพื่อนนายไง"ฟางค่อยๆถอด
เสื้อคลุมช้าๆ เผยให้เห็นสายเดี่ยวของชุดกระโปรงสีโอรสทำให้ป๊อปปี้มองตาค้างด้วยความสวย
ซ่อนเร้นบนไหล่ขาวของฟาง
"มองอะไรย่ะ"ฟาเดินมาตีแขนป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้หลบสายตา "บ้า! ใครจะกล้าไปมองเธอ
เนื้อหนังก็ไม่มีซะหน่อย ไม่เห็นชวนมองเลย"ป๊อปปี้พูดแล้วปัดมือฟางออก
"อย่าให้เห็นมองนะ"ฟางชี้หน้าทำท่าทะเล้น "งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ"ฟางเดินไปเข้าไป
ในห้องน้ำแล้วอาบน้ำทันที
"อ้าว! นี่นายยังไม่นอนอีกหรอ"ฟางที่ออกมาจากห้องน้ำก็สงสัยเมื่อเห็นคนป่วยนอนดู
โทรทัศน์อยู่บนเตียง "นอนอะไรล่ะ ชั้นนอนมาตลอดการทำแผลแล้ว นอนไม่หลับหรอก"ป๊อปปี้
พูดซักพักแล้วทำท่ามีเลศนัย
"คุณอยู่เป็นเพื่อนผมนะ"ป๊อปปี้จับมือฟางแล้วยิ้ม "อยู่น่ะอยู่ได้แต่..."ฟางดึงมือออก
"นายเลิกเรียกชั้นว่าคุณแล้วเรียกตัวเองว่าผมได้ม่ะ แสยงหูนะ"ฟางทำท่าสะดุ้ง
"ไม่เอาสิ ผมว่าเรียกอย่างนี้น่ะ น่ารักดีออก"ป๊อปปี้ยิ้มแล้วกุมมือฟาอีกรอบพร้อมทำตา
ปริบๆ เพื่ออ้อน
"โอเค จะเรียกก็เรียก แต่ปล่อยมือชั้นเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นชั้นไม่ปราณีคนป่วยแน่"ฟางขู่แต่
ป๊อปปี้ก็ไม่ปล่อย
"ขอชั้นจับนานๆหน่อยนะ"ป๊อปปี้เริ่มทำหน้าเศร้าจนฟางสังเกตได้ชัดเจน "น่ะ...นายเป็น
อะไรรึป่าว"ฟางถามไถ่แต่ป๊อปปี้ก็ยังคงจับมือไว้
"ชั้น...รูสึกผูกพันกับพวกเธอมากเลยนะ...อยากจะอยู่ให้นานกว่านี้"ป๊อปปี้ทำหน้าเศร้า
กว่าเดิม "นายก็อยู่สิ"ฟางปลอบประโลมด้วยถ้อยคำกวนๆ
"เธอคงไม่รู้สินะ...ว่าถ้าคดีจบ ชั้นก็ต้องจบ"ป๊อปปี้พูดมีนัย "นายหมายความว่าไงน่ะ"ฟาง
เริ่มเครียดเข้าทุกทีๆ "ถ้าคดีจบแล้ว พวกชั้นก็ต้องกลับญี่ปุ่นเพื่อไปรับตำแหน่งตามความฝัน แต่...
ใจนึง ชั้นก็อยากจะอยู่เพราะความรัก"ป๊อปปี้ทำท่าทีพูดออกมาแปลกๆ ทำเอาฟางอึ้งไม่น้อย
"เป็นแฟนกับชั้นมั้ย...."ป๊อปปี้พูดออกมาจากความรู้สึกข้างในทำเอาฟางชะงักทันที
"นะ...นาย นายว่าอะไรนะ"ฟางตกใจแล้วตื้นตัน เพราะในใจเค้าก็รักป๊อปปี้ไม่น้อย
"ชั้นพูดจริงนะฟาง เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ชั้นรู้สึกว่าถึงแม้จะเข้าใจเธอผิดมันก็ต้องมีสัก
วันที่กระจ่าง ถึงแม้ว่าชั้นโกรธแต่รอยยิ้มของเธอก็สามารถทำให้ชั้นหายได้" "ตกลง..."ป๊อปปี้
พูดไม่ทันจบ ฟางก็ตอบตกลงทันที
"นายรู้มั้ยว่านายก็เป็นคนแรกที่ทำให้ชั้นกล้าในสิ่งที่ชั้นกลัวได้ นายเป็นคนๆแรกที่ชั้นยอม
ทุกอย่างเพื่อนายถึงแม้จะโกรธบ้าง น้อยใจบ้างแต่ความเป็นนายก็สามารถพาชั้นมาตอบตกลงนาย
ในวันนี้ได้ ชั้นดีใจนะที่เราก็ต่างมีความรู้สึกดีๆให้กัน"ฟางพูดยาวเหยียดพร้อมปล่อยน้ำตาแห่ง
ความตื้นตันในหล่นออกมาภายใต้ไออุ่นจากการกอดของป๊อปปี้ที่ทำให้เค้ารู้สึกดีที่ตอบตกลงไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
