เหมือนจะรัก

"พี่ไวท์...กัปกลับมาแล้วนะ...กลับมาอยู่ในที่ที่พี่เคยบอกว่ารออยู่ไง...ผมรอพี่อยู่นะ..."

" กัป...พี่อยู่ตรงนี้ไง...อยู่ตรงหน้ากัป... หันมาสิ... หันมาจับมือ...แล้วเราจะเดินเคียงข้างกันไง  กัป..ได้ยินพี่ไหม...กัป!!!...กัปตัน... อย่า... อย่าเอาหัวใจของผมไปเลยนะ... อย่าทรมานผมด้วยการจากลาแบบนี้...ผมยอมทำทุกอย่าง...ขอแค่ให้กัปมีชีวิตอยู่...แม้ตายผมก็ยอม..."

ภาพความฝันของผมเมื่อคืนทำเอาผมเครียดมาก....มันเหมือนเป็นลางบอกว่าความรักของพี่ไวท์และกัปตัน จะต้องมีการพลัดพลาดจากกัน..ภาพของกัปตันที่ยืนเรียกพี่ไวท์เพียงลำพัง ทั้ง ๆที่ทั้งสองอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม... ภาพของพี่ไวท์ที่อ้อนวอนขอร้องให้มอบหัวใจและชีวิตให้กัปตัน...เพื่อยอมแลกกัปอะไรสักอย่าง....มันคืออะไร.....และที่สำคัญจะเกิดอะไรร้ายแรงรึเปล่า...

"เงินเป็นอะไรรึเปล่า...ทำหน้าเครียดเชียว..."ผมถามคนตรงหน้าเมื่อเห็นว่าเงียบไป ตั้งแต่เมื่อคืนที่เงินเผลอจับมือผมแน่นทั้ง ๆ ที่กำลังหลับ...แต่เมื่อผมมองมันกลับไม่ใช่ หน้าตาและความเครียดมันระบายออกมาให้เห็นชัดเจน...เงินกำลังฝันร้าย...เมื่อผมถามดูเมื่อเช้า ก็ได้เพียงรอยยิ้มบางๆ เป็นคำตอบ...

"เปล่าหรอกช่วงนี้เครียด ๆ นิดหน่อย...เรื่องงานอะ..กัสแล้วตอนนี้อาการพี่ไวท์เป็นไงบ้าง ดีขึ้นยัง....เพราะอีกสองวัน เราก็จะต้องออกงาน คู่อีกแล้วนะ ..."

"ก็ดีขึ้นแล้ว...เห็นโทรคุยกับพี่ธิตเมื่อวานตอนเย็น แล้ววันนี้พี่ธิตก็เรียกประชุมด้วย...เรื่องงานนั้นแหละ"

" อืม...งั้นเดี๋ยวเราทานข้าวเที่ยงที่นี่แล้วค่อยออกเดินทางละกัน" หลังจากนั้นผมตัดสินใจโทรเล่นความฝันทุกอย่างให้พี่ไวท์ฟัง...พี่ไวท์ดูตกใจแต่ในความตกใจนั้น พี่ไวท์มีสติเสมอ ข้อนี้ผมรู้ ดังนั้นสิ่งหนึ่งที่ผมจะไม่ห่วงก็คือ พี่ไวท์จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับกัปตัน แน่นอน เพียงแต่จะเป็นอะไรนั้นผมเองก็ไม่อาจรู้....

หลังจากทานอาหารเที่ยงผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับว่ามีคนตามตลอด  รู้สึกได้ว่ามีคนแอบมอง...

แต่เมื่อหันกลับไปทุกอย่างก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรผิดปกติ...สงสัยคงคิดมาเรื่องความฝันมั้ง

"เงิน...เดี๋ยวพี่ไปซื้อของตรงนั้นแป๊บนะ...อยากซื้อลูกหมาไว้สักตัว...มันน่ารักดีเนอะ" เสียงพี่ไวท์พูดพลางมองไปยัง ร้านขายสุนัขตรงกันข้าม..

"เอาสิ...เดี๋ยวกัสไปเป็นเพื่อน...เงินไปด้วยกันไหม?"

"ไปเถอะ...เงินขอรอที่รถดีกว่า" 

สักพัก...ทั้งพี่ไวท์และกัส กลับมาพร้อมลูกหมาตัวเล็ก ๆ น่ารัก ผมไม่รู้จักหรอครับว่าพันธ์อะไร รู้เพียงแต่ว่ามันน่ารัก..และดูท่าทางพี่ไวท์จะชอบมันมาก รวมถึงไอ้กัสที่คอยหยอกล้อเล่นกับหมาน้อย ๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะเมื่อหมามันกัดตอบเบา ๆ 

ณ.ห้องประชุม

" คราวนี้เรามาประชุมกันต่อจากเมื่อครั้งก่อนนะ...ส่วนไวท์เดี๋ยวหลังประชุมเสร็จ พี่มีเรื่องจะคุยกับเราหน่อย.." เสียงพี่ธิตเอ่ยขึ้นด้วยน้ำหนักของเสียงที่บ่งบอกว่าเครียด  ทำเอาทุกคนในห้องหันมามองพี่ไวท์เป็นจุดเดียวกัน โดนเฉพาะกัปตันที่ตอนนี้มองมาเหมือนต้องการคำตอบ สีหน้าท่าทางของแสดงออกชัดเจนว่าต้องการเคลียร์เรื่องบางเรื่องแค่ไหน...

" ครับ.." ผมตอบออกไป พร้อมกับกวาดสายตามองใครบางคน...ที่ผมคิดถึง...ใครบางคนที่อยากกอดใจจะขาด..แต่ผมจะเห็นแก่ตัวไม่ได้...คำพูดทุกคำของเงินที่บอกเกี่ยวกับความฝัน...มันยังคงก้องอยู่ในหัว...ผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมให้กัปตันต้องเจอเรื่องเลวร้าย...ไม่ว่าความฝันของเงินจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่...ผมไม่สนใจ...ขอเพียงแค่กัปตันปลอดภัย...ผมก็ยอม...

"พี่ไวท์....รู้ไหมพี่ธิตมีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่...ทำไมหน้าเครียดขนาดนั้น มีไรรึเปล่าพี่ไวท์.." ผมถามออกไปด้วยความสงสัย เนื่องจากปกติ ไม่ว่าพี่ธิตจะมีเรื่องอะไร ก็มักจะคุยเปิดเผยกันตลอด ไม่ว่าเรื่องที่จะคุยจะเป็นเรื่องส่วนตัว เรื่องครอบครัว หรือแม้กระทั้งเรื่องเงินในกระเป๋า...แต่ครั้งนี้มันแปลก ๆ 

"เปล่าหรอก...กัสอย่าคิดมาเลย... ไม่มีอะไรหรอก.. พี่แค่มีธุระส่วนตัวจะคุยกับพี่ธิตนิดหน่อย"

เสียงคำพูดและทางท่าของพี่ไวท์ดูชิล ๆ สบาย ๆ ไม่ร้อนรน แต่จะมีเพียงสายตาเท่านั้นที่หลบลงต่ำทุกครั้ง เมื่อไอ้กัปตัน มองกลับมา...

"พี่ไวท์...ผมขอคุยด้วยหน่อย.." เสียงกัปตันเอ่ยขึ้นหลังจากพักการประชุม 5 นาที

"เรื่องไรล่ะ...เรื่องงานเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ พี่ไม่ทำอะไรแย่ ๆ ออกไปต่อหน้าแฟนคลับหรอก...การทำเป็นว่าเราสองคนรักกัน...เป็นคู้จิ้นกัน..นอกจอ นะ พี่ทำได้อยู่แล้ว..ไม่ต้องกลัวกระแสตกหรอกนะ...กัปตันยังมีอนาคตที่ดี...ความก้าวหน้า....ความสำเร็จ กำลังรออยู่ พี่เชื่อว่ากัปตันทำได้...และทำได้ดีเสมอ... ถ้าที่ที่ตรงนั้นไม่มีพี่อยู่ด้วย..." หนึ่งในแผนการของผม คือการทำให้กัปตันเกลียด...ผมยอมโดนเกลียดแบบนี้...เพราะผมคงทนไม่ได้ถ้าจะมองเห็นความล้มเหลวในชีวิตของกัปตัน...ผมรักเค้ามากพอ...มากกว่าชีวิตของผมด้วยช้ำ....

เสียงพี่ไวท์ถึงแม้ว่าจะไม่ดังแต่ก็ได้ยินพอที่จะจับคำได้ว้่าทั้งคู่คุยอะไรกัน ทำเอาห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนหันมามองที่พี่ไวท์และกัปตันเป็นจุดเดียวกัน...โดยเฉพาะพี่ธิต...

"พี่พูดอะไร...เรารักกัน...ไม่ใช่เหรอ กระแสคู่จิ้นของเราทำไมต้องมีการแสร้งล่ะ ... ทุกอย่างที่ออกมามันมาจากความรู้สึกในหัวใจของเราไม่ใช่เหรอ...ส่วนเรื่องอนาคตสิ่งเดียวที่ผมต้องการคือการมีพี่อยู่ด้วย...แค่นั้น...ขอร้อง ผมรู้ว่าผมไม่ดี...แต่ในความไม่ดีของผมมันคือ...ความสุขของเราไม่ใช่เหรอ.." ผมพูดออกไปด้วยความโมโห... เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นชา..และยิ่งร้อนรนเมื่อสายตาที่มองมาว่างเปล่า... ไม่มีแม้แต่ความเสียใจ ความอาลัย ความห่วงหา แม้แต่น้อย... 

"รักงั้นเหรอ... รักทั้ง ๆ ที่ผิด ทั้ง ๆ ที่กัปกำลังจะหมั้น..กำลังจะแต่งงาน...หยุดเถอะความสัมพันธ์ของเรามันจบแล้ว...ไม่สิมันไม่เคยเกิดขึ้นเลยต่างหาก...หลังจากงานนี้...เราคงไม่ได้เจอกันอีก...นี่จะเป็นงานสุดท้ายที่พี่จะทำ..."

"หะ...ห๊ะ....งานสุดท้าย..มะ...หมายความว่าไง" เสียงกัปตันเหมือนเป็นตัวแทนของคำถามที่ตอนนี้ทุกคนในห้องอยากได้รู้คำตอบ  รวมถึงตัวผมด้วย....

"ไวท์...เราต้องคุยกัน...ตามพี่มาที่ห้อง...วันนี้เห็นจะประชุมต่อไปได้ละ เองตามที่ได้ละกัน เจอกันวันงานนะทุกคน...แยกย้ายเลิกประชุมได้..." 

เหตุการ์ความเลวร้ายบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น...ใครจะสามารถกลับเรื่องร้ายเหล่านั้นได้... ความพลัดพลาดสูญเสียจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่ รอติดตามต่อในตอนต่อไปนะค่ะ