เหมือนจะรัก

....กัปตัน....

      การพยายามรักษาความสัมพันธ์ให้คงอยู่เป็นเรื่องที่ยากจริงๆ หากใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้ใช้หัวใจมองคำว่ารัก แต่กลับใช้ อำนาจ ความเห็นแก่ตัว...เป็นกำแพงสร้างความรักขึ้นมา...ฟางกลายเป็นผู้หญิงเย็นชา...เอาแต่ใจ...และคอยบังคับผมให้ทำตามความต้องการของเธอเสมอ...ความจริงมันคือนิสัยและธาตุแท้ของเธอต่างหาก ....ผมพยายามคิดหาวิธีการหนี... หนีออกไปจากวังวนของนรกขุมนี้ที่มันกำลังเผาไหม้ชีวิตผม...เพียงแต่มันต้องใช้เวลา...ผมสัญญาอีกไม่นาน...ผมจะกลับไปยังที่ที่มีความรักของเราอยู่...ขอเพียงแค่พี่รอผม...พี่ไวท์

.....ไวท์.....

     สายฝนที่ตกลงมาตอนนี้เริ่ม เบาบางลง ......ความหนาวและความเจ็บปวดตอนนี้กลับมาเล่นงานผมชะหนัก...ผมคิดถึงอ้อมกอด คิดถึงความอบอุ่น ที่ผมเคยได้สัมผัส...แต่ตอนนี้มันคงไม่มีโอกาสแล้ว...เพราะความรักครั้งนี้จบลงแล้ว...บางทีความตายอาจจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น...ผมมองเห็นใครบางคนกำลังจะมุ่งหน้ามา...พยายามใช้สติทั้งหมดที่มีเพ่งเล็งดู...แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า...ผมคงตายแล้วจริง ๆ

.....เงิน.....

     หลังจากเมื่อคืนที่ผมเดินจากกัสมา...ความจริงผมก็ไม่ได้จากไปหรอกครับ...ผมทำไม่ลง...ผมเป็นห่วงมัน...อารมณ์และความรู้สึกที่พูดออกไปตอนนั้นมันทำให้ผมโล่งใจและมีสติมากขึ้น... ถามว่ายังโกรธไหม... ก็ยังโกรธอยู่เพียงแต่ความรักของผมมันบดบังความโกรธเอาไว้จนหมด...ตอนนี้ผมเดินมาซื้อของตามร้านข้างถนน...เสื้อลายดอกสีฟ้าทำให้ผมคิดถึงใครบางคนจับใจ...คิดถึงมากจนอดไม่ได้ที่จะซื้อมันเอาไว้เพื่อครอบครอง...เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย กะว่าจะเดินเข้าเชเว่น เพื่อซื้อบัตรเดิมเงินโทรง้อ เฮ่ย!!โทรตามใครบางคน...แต่วินาทีนั้นสายตาผมเห็นร่างบางของใครสักคนที่ผมรู้สึกคุ้น ๆ ล้มลงต่อหน้า...เพียงแค่เห็นชัดเจนเท่านั้น...          "พี่ไวท์!!!!"

  ...ออกัส...

ความสับสน  ความอึดอัดในใจผมตอนนี้มีมากขึ้นเป็นสองเท่า..ความรัก.......มิตรภาพ........ความสุข......รอยยิ้ม........และเสียงหัวเราะ.....ตอนนี้ทุกอย่างเลือนหายไป เพราะผม  ความรักที่ผมมีให้พี่ไวท์...ผมเป็นคนทำมันพังทะลายลงด้วยความงี่เง่า...ส่วนความรักที่ผมมีให้เงิน...ผมยังทำมันหล่นหาย ไม่สามารถรักษาไว้...แม้แต่คำว่าเพื่อนตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่า...เงินยังมีให้อยู่ไหม...หากย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่ปล่อยให้เงินเดินจากไป...ผมจะบอกว่ารักเงินมากแค่ไหน คนเดียวที่สำคัญสำหรับผมคือเงินคนเดียวเท่านั้น...แต่มันคงสายเกินไปแล้ว..

เสียงโทรศัพท์...ใครโทรมา.....เปล่าหรอกครับความจริงเป็นเสียงข้อความ...

... กัส... เงินเจอพี่ไวท์แล้ว...ตอนนี้อยู่รีสอร์ด..อุ่นละมุน ห้อง 401... ตามมาละกัน...ถ้ามาไม่ถูกก็ไม่ต้องมา .... กลับกรุงเทพไปเลย...

เพียงแค่ข้อความของเงิน...ตอนนี้ผมเอาแต่นั่งยิ้ม  มองดูข้อความอ่านทวนเป็นสิบรอบ เพราะความดีใจ...แปลกใจ... และที่สำคัญอยากกอดแพนด้าที่สุดดดดด...

ณ...รีสอร์ด...อุ่นละมุน...

"เงิน!!!!!" ผมตกใจที่กัสมาถึงรีสอร์ตเร็วมากและแปลกใจที่มาถึงก็กอดผมชะแน่น อย่างกลับผมเป็นหมอนข้างชะงั้น...

"ปล่อย...กูอึดกัด...ปล่อยดิว่ะ"  

"เงินกูขอโทษ....ของโทษที่ทำให้มึงเสียใจ กูขอโทษที่ละเลยมึง  ไม่ได้ดูแลมึง...ไม่ได้..." ประโยคต่อไปถูกกลืนลงไปด้วยรอยจูบที่เงินมอบให้...ความจริงมันแค่ปากแตะปากเท่านั้น แต่ผมรู้สึกดีเป็นบ้า...จึงจูบตอบกลับอย่างหนักหน่วง .....เหมือนเงินจะขัดขืนแต่ก็ยอมแต่โดยดี...สักพักเงินพลักผมออกพร้อมพูดอย่างใจเย็นว่า...

"กูเข้าใจมึงนะกัส.... แต่มึงสัญญาได้ไหมต่อไป....มึงห้ามทำแบบนี้อีก...เพราะถ้ามีครั้งต่อไป   กูอาจจะไม่กลับมา..." ความจริงหายโกรธตั้งแต่เจอพี่ไวท์แล้วครับ เพียงแต่จะให้อภัยง่าย ๆ แบบนั้นไม่ดี...ขอเล่นตัวหน่อยนะกัส

"งะ..เงินกูสัญญา สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก...จะ...จูบกูเมื่อกี่ไงคำสัญญา...มะ...มึง...ก็เซ็นเรียบร้อยแล้วนี่..." พูดไปแล้วก็เขินนะครับ ผมไม่เคยจูบเงินแบบนี้ อาจจะมีบ้าง..... แต่ความรู้สึกครั้งนี้มันรุนแรง....... และชัดเจนมาก..... นึกแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองจริง ๆ พูดไปได้ไง   เสียฟอร์มหมด....

"หึ...หึ..." สุดท้ายมารยา เฮ้ย!!! แผนเล่นตัวของผมก็ได้ผล... สะใจชะมัด..

        ขอบคุณสายฝน.... ขอบคุณความเจ็บปวดที่ทำให้ผมได้หัวใจตัวเองคืนมา...สัญญาต่อไปนี้ผมจะรักและดูแลหัวใจของผมให้ดีที่สุดสัญญา....