เหมือนจะรัก

หลังจากผมวางสายกัส...ผมขับรถมุ่งหน้าไปพัทยา เพื่อหวังว่าเสียงทะเลตอนกลางคืน จะทำให้ผมมองเห็นทางออกในด้านสว่างของตัวเอง...ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมรุ้ดีว่ากัสเป็นห่วงผมมาก และเข้าใจว่าทำไมกัสถึงพยายามดูแลผม ความรักและความหวังดีของกัสผมจับต้องได้เสมอ เพียงแต่ตอนนี้มันแตกต่างจากเมื่อ 2 ปีก่อนที่ ผมเป็นฝ่ายดูแลและเอาใจใส่ในฐานะคน(แอบ)รัก ในเวลานั้นกัสเป็นรักแรกและรักเดียวของผม ผมทุ่มเทไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่ากัสรักเงินมากแค่ไหน...สุดท้ายเมื่อความจริงปรากฎร์ ผมกลายเป็นคนที่ทำร้ายความรัก มิตรภาพ และรอยยิ้มของเพื่อนผมเอง...    แต่เพราะกัสกับเงินคอยจับมือ และอยู่ข่้าง ๆ ผม จนผมพ่ายแพ้ต่อความรักของมิตรภาพและยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิม... เสียงฝนที่ทยอยตกลงมา เหมือนเป็นการฉลองความเจ็บปวดของผม เสียงฟ้าร้อง ตอนนี้เหมือนเสียงในหัวใจของที่ร่ำร้องออกมาเพียงแต่ไม่มีน้ำตา... และเพื่อเป็นการปิดฉากความรักในครั่งนี้ ผมควรออกไปแสดงความยินดีสินะ....

ณ คอนโดออกัส

"กัส...ถ้ากูสามารถทำให้มึงเจอพี่ไวท์ได้ มึงจะหายโกรธกูไหม..." ผมตัดสินใจถามขึ้นหลังจากปล่อยให้ออกัสละเลงความโกรธด้วยสิ่งของไม่ว่าจะเป็นแจกัน สมุดหนังสือ จาน ชาม ทุกอย่างล้วนแตกกระจัดกระจายตามพื้น...

"กูไม่มีเวลามาเล่นตลกกับมึงนะ...ไอ้เงิน"ผมมองหน้าคนที่ผมรักด้วยอารมณ์โกรธ... ถึงแม้ว่ามันจะบอกว่าทำเพื่อพี่ไวท์แต่ผมก็ยังโกรธอยู่ดี รวมไปถึงโกรธตัวเองด้วยที่ดูแลพี่ไวท์ไม่ดีพอ...

"กูไม่ได้ล้อเล่นเว่ย...กูพูดจริง กูแอบเปิดสัญญาณ GPRS ของพี่ไวท์ไว้...เมื่อวานตอนที่มึงกับพี่ไวท์นั่งดูทีวีกันอะ..."

"ห๊ะ!!!!! จริงเหรอว่ะ... แล้วทำไมมึงมาบอกตอนนี้ ถ้ามึงบอกกูตั้งแต่แรก ป่านี้กูชิ่งไปหาพี่ไวท์นานแล้ว" ด้วยความดีใจไอ้กัสเผลอกอดผมแน่น ผมจึงพูดออกไปแก้เขินว่า...

"ตะ..ตกลงมึงหายโกรธกูยัง" เหมือนออกัสจะเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ จึงรีบปล่อยมือทันที...มันมองหน้าผมและจูบผมอย่างหนักหน่วง แทนคำตอบ

"กัสขอบคุณมากนะ ที่เงินเข้าใจและอยู่ข้างๆ  กัสเสมอ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน"

"อ่อ...พอแล้ว กูว่าเราไปหาพี่ไวท์กันดีกว่า"ผมพุดตัดบทก่อนที่อะไร ๆ จะเลยเถิดไปมากกว่านี้

หลังจากนั้นผมกับเงินก็ตะเวนหาพี่ไวท์กันทั่วพัทยา...แต่ตอนนี้ที่พัทยา ฝนตกหนักมาก ทำให้บรรยากาศเงียบ ...มีเสียงฝนเป็นดนตรีประกอบฉาก...แต่นั้นไม่ได้ทำให้ผมซึมซับความสงบเลย มีแต่ความว้าวุ่น ร้อนรนในจิตใจ....ด้วยความเป็นห่วงใครอีกคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด....

"กัส... กูว่าหยุดก่อนดีไหมว่ะ ฝนตกหนักขนาดนี้กูว่าพี่ไวท์ไปไหนไม่ไกลหรอก อย่างมากก็อยู่โรงแรมหรือนั่งเปิดเพลงฟังในรถ" ผมโพล่งออกไปด้วยหวังว่าจะทำให้คนข้างกายหันมาสนใจผมบ้าง ...ก็ตั้งแต่ออกมาจากห้อง มันก็เอาแต่เงียบ เดินจ้ำเอา ๆ อย่างไม่ลดละเลย.. ผมกลัวมันจะป่วยตายชะก่อน....

"มึงพักก่อนเถอะ...กูยังไหว" ผมมองคนตรงหน้าที่บอกว่ายังไหว ทั้ง ๆ ที่มองยังไงก็รู้ว่าไม่ไหว... ผมไม่ชอบที่มันชอบทำร้ายตัวเอง... ไม่อยากเห็นมันไม่รักตัวเองแบบนี้... ด้วยความโมโหปนน้อยใจที่มันไม่สนใจผมเลย ผมจึงพูดออกเพื่อหวังว่าคำพูดของผมจะช่วยให้มันมีสติมากกว่านี้...

"ไหวทั้งๆ ที่ยืนปากสั่น หน้าซีดปากซีดขนาดนี้...มึงแม่งรักตัวเองบ้างดิว่ะ...กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงพี่ไวท์แต่มึงก็น่าจะห่วงตัวเองบ้าง...หรืออย่างน้อยก็น่าจะนึกถึงกูบ้าง...ว่ากูไหวไหม เหนื่อยมั้ย แต่มึงคงไม่นึกถึงหรอก เพราะในหัวใจของมึงมีแต่พี่ไวท์...ละ..แล้วกูละ กูอยู่นอกหัวใจมึงหรือไม่อยู่ในความรู้สึกมึงเลยหรือไงว่ะ....หรือว่ากูควรหยุดแค่นี้...ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้บอกตรงๆ กูไม่ไหว..."

     ผมพูดออกไปแล้ว ตอนแรกว่าจะพูดแต่เรื่องพี่ไวท์แต่มันอดไม่ได้ที่จะพูดในความรู้สึกส่วนลึกของผมที่อัดอั้นมานานและตอนนี้มันถึงเวลาที่จะระเบิดออกมาแล้ว..ผมยอมแพ้แล้วความรักของผมมันไม่มากพอที่จะรั้งกัสไว้อีกแล้ว.... ผมพูดพร้อมเดินหันหลังกลับ...คงถึงเวลาจบแล้ว...ลาก่อน

    เสียงเงินช่วยเรียกสติผมกลับมา...นี่ผมทำร้ายความรู้สึกเงินได้ขนาดนี้เลยเหรอ.... ผมละเลยมันจนทำให้มันเสียใจ...บางครั้งเงินอาจเหนื่อยเกินไปแล้วกับคนลังเล ไม่เอาไหนของผม...ผมเป็นคนพุดไม่เก่ง หวานไม่เป็น มีเพียงแต่การกระทำที่สื่อออกไป...แต่ตอนนี้การกระทำของผมมันคงไม่มีค่ากับความรู้สึกของเงินแล้ว....ผมควรจะปล่อยให้เงินออกไปเจอคนที่ดี ๆ และรักเงิน มากกว่าผม...เสียงสายฝนยังคงตระหน่่าลงมาไม่ขาดสาย...เหมือนกับตอกย้ำความโง่ของผม...

                เสียงหัวใจ..ของคนสี่คน...จะจบลงเช่นไร.. มาลุ้นกันต่อในตอนที่  7 นะค่ะ