เหมือนจะรัก

"ไอ้กัส มึงใจเย็น ๆ ดิว่ะ.... กูแค่ไม่อยากให้พี่ไวท์ต้องทนทุกข์ทรมานกับความคิดถึง.... มึงก็รู้ดีว่าคนที่พี่ไวท์ต้องการตอนนี้คือใคร แล้วทำไ...." ผมพยายามพูดปลอมโยนโดยเอาเหตุผลเข้าแลก..... ซึ่งเป็นวิธีเดียวที่มันได้ผลทุกครั้งที่ผมงัดมาใช้...แต่ครั้งนี้ผมไม่แน่ใจ....
"กูรู้...แต่มึงเห็นไหม ....ว่ามันมีแต่จะดึงให้ทุกอย่างเลวร้าย.... พี่ไวท์ต้องถูกทำร้ายความรู้สึก ต้องเจ็บปวด.... ซำ้รอยเดิมแบบนี้ ....บอกตรง ๆ กูกลัว...กลัวว่ามันจะเหมือนครั้งนั้น...
2 ปีก่อน
"กัส...พี่มีไรจะให้...หลับตาก่อน" วันนี้ผมตัดสินใจแล้วว่าจะบอกความรู้สึกของผมที่มีต่อกัส....
" อะ...ก็ได้" ผมหลับตาไ่ม่นาน รู้สึกเหมือนมีวัตถุเย็น ๆ กระทบฝ่ามือ 
"เสร็จแล้ว...ลืมตาได้เลย" 
"สร้อยรูปพระจันทร์เสี้ยวที่ผมอยากได้ พี่ไวท์...รู้ได้ไง"
"ก็เงินเป็นคนบอกพี่เองว่ากัสอยากได้พี่ก็เลย..." กัสชอบไหม
"พี่ไวท์...คือ...กัส... ซื้อมาแล้ว แต่กัสไม่ได้ซื้อให้ตัวเอง คนที่กัสอยากให้ก็คือ...."  ผมรู้ดีว่าพี่ไวท์คิดยังไงกับผม พี่ไวท์มักจะสื่อสารออกมาเสมอว่ารักผม...เพียงแต่ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ....แต่ผมไม่อยากเสียมิตรภาพระหว่างเพื่อนไป จึงได้แต่ละเลย เพราะคิดว่าสักวันจะต้องบอกความจริง แต่ไม่คิดว่าจะเป็นวันนี้ ...ซึ่งมันคือวันเกิดผม..."คือพี่ใช่ป่ะ...แหมไม่ต้องอายหรอก...พี่รู้ว่ากัสคิดยังไง ขอบคุณนะ" เสียงสดใจ รอยยิ้ม และความสุขของพี่ไวท์ทำให้ผมต้องหลับตาข่มความเจ็บปวด... เพื่อตัดสินใจบอกความจริง...
"พี่ไวท์...พี่ฟังผมนะ ....ผมไม่ได้รักพี่แบบนั้น...  ผมคิดกับพี่แบบเพื่อน แบบคนสนิท ไม่ใช่คนรัก" ผมมองด้านหลังกัส.... พบว่าเงินยืนมองอยู่แววตาของเงินแฝงไปด้วยความสับสน กังวล และเครียดไปในเวลาเดียวกัน.... กัสเอื้อมมือไปประสานเพื่อยืนยันถึงคำตอบ...
"พี่ไวท์...ผมขอโทษนะ" จากรอยน้ำตา และสายตาแห่งความเจ็บปวด นั้น ผมทำถูกแล้วใช่ไหม อย่างน้อยผมกับกัสจะได้ไม่ต้องรุ้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น...เพราะเราทำดีที่สุดแล้ว
"ขอบคุณ.... ขอบคุณที่บอกความจริงนะ ....ความจริงพี่รู้มาตลอดว่ากัสรักใคร เพียงแต่พี่มันโง่ที่ยังทนหลอกตัวเองไปวัน ๆ ว่ากัสรักพี่ "ความเจ็บปวดของผมมันถูกกลบด้วยความผิดหวังจนจุกไปหมด ความรักสีเทาพังทะลายลง อย่างไม่มีชิ้นดี...
"ขอให้ทั้งสองโชคดี...มีความสุข มาก ๆ นะ ขอบคุณและขอโทษสำหรับทุกอย่าง.... แต่ขออย่างหนึ่งได้ไหม...ของใหักัสรับสร้อยเส้นนี้ไว้ ....เพื่อเป็นตัวแทนความรักของพี่ทีมีให้กัส...ได้ไหม"
" ดะ...ได้สิ.." หลังจากคำตอบผม พี่ไวท์เดินจากไปพร้อมความเจ็บปวด.... ถึงแม้เรื่องราวครั้งนี้จะไม่รุนแรง แต่ในความรู้สึกผมแล้ว..... ถ้าวันนั้นพี่ไวท์ไม่ยอมรับมิตรภาพ ไม่ยอมรับความจริง เหตุกาณณ์มันคงไม่จบแบบนี้...... ผมกับเงินต้องใช้เวลาหลายเดือนที่จะประคองมิตรภาพของคำว่าเพื่อนไว้...จนวันนี้เมื่อเหตุการณ์มันซ้ำรอยเดิม...ผมกลัวว่าครั้งนี้มันจะรุนแรงและผมจะไม่ยอมให้พี่ไวท์เป็นฝ่ายถูกกระทำโดยง่ายเดียว...ใครที่มันทำให้พี่ไวท์เจ็บ...มันต้องเจ็บมากกว่า...